«μπάτης από τα πεύκα και τ’ Όρος της Αίγινας/ λαχανιασμένη ανάσα». (Ουμβέρτος Αργυρός, «Τοπίο στην Αίγινα»).

Γιώργος Σεφέρης, «Θερινό ηλιοστάσι – ΙΑ΄»

Η θάλασσα που ονομάζουν γαλήνη
πλεούμενα κι άσπρα πανιά
μπάτης από τα πεύκα και τ’ Όρος της Αίγινας
λαχανιασμένη ανάσα·
το δέρμα σου γλιστρούσε στο δέρμα της
εύκολο και ζεστό
σκέψη σχεδόν ακάμωτη κι αμέσως ξεχασμένη.

Μα στα ρηχά
ένα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι
και στο βυθό–
αν συλλογιζόσουν ώς πού τελειώνουν τα όμορφα νησιά.

Σε κοίταζα μ’ όλο το φως και το σκοτάδι που έχω.

 

(Από τη συλλογή «Τρία κρυφά ποιήματα», τυπ. Γαλλικού Ινστιτούτου, Αθήνα 1966. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος).

 

Στην επόμενη σελίδα: «Τούτο είναι το θαύμα εδώ, αρχίζει με την κάψα».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top