Νίκος Καρούζος, «Ο Γιάννης μέσα στο έαρ» Τι ολόμαυρα μαλλιά που τόσο χύνονταν στις πλάτες (γλυκειά αίσθηση τα σπλάχνα μου) ωσότου χάθηκε στη γωνία του δρόμου η γυναίκα. Δεν είναι πια (ο θάνατος) δεν ήτανε πριν (η ανυπαρξία) και πόσο να ’μενε στα λίγα δευτερόλεπτα.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι τον Απρίλιο
Χάρης Μελιτάς, «Ελάσσονες» Εκ πεποιθήσεως με θέλγουν οι ελάσσονες. Οι κλίμακες της μουσικής οι τόνοι των χρωμάτων οι ποιητές προπάντων. Αυτοί που ξέρουν πως θα πλέουν εσαεί στο χώμα μιας φτηνής ανθολογίας κι εντούτοις ρίχνονται γυμνοί στις θάλασσες του ανείπωτου να μετρηθούν με το θεριό... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τους ελάσσονες ποιητές
Γιάννης Καρατζόγλου, «Χριστούγεννα 1956»     Φύσαγε τρελά ο Βαρδάρης στην πλατεία κατέβαινε απ’ τα Κρούσια στον Αϊ-Δημήτρη σήκωνε τόνους νιφάδες προς την Κόκκινη Εκκλησιά σχημάτιζε λόφους παγωμένο χιόνι προς την Εγνατία. Απ’ τα κοντά μπατζάκια το κρύο έμπαινε ψηλά στο σώμα καθώς πηγαίναμε για κάρβουνα με... Περισσότερα
Οι ποιητές για τα Χριστούγεννα των παιδικών τους χρόνων
Μια ξαφνική ικμάδα ήλιου κι ύστερα η υπενθύμιση μιας σκιάς που επέρχεται. Η οικειότητα του ρεμβασμού ενός θερινού τοπίου και, αίφνης, η συνειδητοποίηση πως το αλάτι της θάλασσας θρέφει, αλλά και πονάει την πληγή της μνήμης. Η ποίηση του Γιάννη Τζανετάκη, όπως μας παραδίδεται στην... Περισσότερα
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη
Ηλίας Κεφάλας, «Φύλλα» Με την πτώση των φύλλων ξεκινά το φθινόπωρο Ξεκινά με ανάσες και μικρούς συριγμούς μες στα φύλλα Αν δεν ακούσεις στην αρχή τις απόμακρες τυμπανοκρουσίες του Το νιώθεις να έχει πλακώσει ξαφνικά Με χειμωνιάτικα πουλιά στον αέρα και χιλιάδες φύλλα Έτσι όπως... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τα φύλλα του φθινοπώρου
  Είναι μια πράξη εθνικής υπερηφάνειας. Αληθινή αυτή τη φορά, όχι κάλπικη όπως μας την έχουν εμφανίσει τα τελευταία χρόνια κάποιοι που κόπτονται για τα δίκαια της χώρας τραυματίζοντάς τα με κάλπικες ιαχές και βία που βαφτίζεται «καθαρότητα της φυλής». Το να επισκεφθεί κανείς την... Περισσότερα
Επισκεφθήκαμε τη έκθεση για το Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη: η ελληνική υπερηφάνεια υπάρχει ακόμη
Aν Άγιος της πεζογραφίας μας είναι ο Παπαδιαμάντης, τολμώ να ονομάσω Άγιο της Ποίησής μας τον Τάσο Λειβαδίτη. Η αγιοσύνη του –πέρα από θρησκείες– πηγάζει από την ίδια τη ζωή του, την ταυτισμένη με τις αξίες που υπηρέτησε το έργο του. Με αδιατάρακτη συνέπεια, έζησε... Περισσότερα
Τάσος Λειβαδίτης: Ο Άγιος της ελληνικής Ποίησης
Θανάσης Κ. Κωσταβάρας, «Μαζεύοντας βατόμουρα στα περίχωρα του Βόλου» Κατακαλόκαιρο, μεσημέρι, σε ασπρόμαυρο όνειρο. Πέρα από τα περιβόλια και τους Μπαξέδες. Πέρα από τʼ Αϊγιοργίτικα σπίτια. Προς τα χωράφια που απλώνονταν ως την Άλλη Μεριά. Μαζεύοντας –παιδιά– κάτω απʼ τον ήλιο, βατόμουρα. Κι αντίκρυ, ο... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Θεσσαλία
Στη διστακτική μου ερωμένη Αν είχαμε Χρόνο και Κόσμο αρκετό μπροστά μας Δεν θα ’ταν έγκλημα κυρά μου οι δισταγμοί σου Θα αποφασίζαμε πού θα πηγαίναμε να περάσουμε Την Ατέλειωτη Μέρα της Αγάπης μας Εσύ στου Ινδού Γάγγη ποταμού την όχτη Θα ψάρευες Ρουμπίνια. Εγώ... Περισσότερα
Νάνος Βαλαωρίτης: «Στη διστακτική μου ερωμένη»
Σωτήρης Σαράκης, «Πανσέληνος» Στον Κώστα Στεργιόπουλο Σαν κάτι λες να λείπει απ’ το φεγγάρι. Κι είναι πανσέληνος του Αυγούστου οι μνήμες λάμπουν πουλιά μακραίνουν τις φωνές τους, σημαδεύουν τη σιωπή της νύχτας αγέρας δροσερός του θυμαριού, του πεύκου οι λόφοι όπως μισάνοιχτες φτερούγες ο Υμηττός... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το φεγγάρι του Αυγούστου
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Ο τζίτζικας» Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια στοιβάζονται καλοκαιρινά. Ανοίγω το στόμα μου και μες στο πάθος μου προσπαθώ να τους βάλω μια σειρά. Τραγουδώ. Άσχημα. Αλλά χάρη στο τραγούδι μου ξεχωρίζω από τις φλούδες των κλάδων και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία της... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα
Γιάννης Ρίτσος, «Αδικα» Άδικα περιμένουν οι νεκροί στις επιτύμβιες στήλες (όσοι πρόφτασαν κι απόχτησαν μια τέτοια, ή που δεν τους την έσπασαν), άδικα με κείνο τους το σκεύος για σπονδές ολότελα άδειο· — περιμένουν κάποιον να θυμηθεί μια πράξη τους, μέσα στις τόσες, κάποιον να... Περισσότερα
5 ποιήματα για τον θάνατο και την απώλεια
Αργύρης Χιόνης, «Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη – Ε΄» Όπως περνούν τα χρόνια, η άνοιξη δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτ’ ερωτική φλυαρία μελισσών με τα λουλούδια, αλλά θλιβερή υπόμνηση ενός χαμένου παραδείσου και το καλοκαίρι δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτε... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι
Νίκος Καρούζος, «Αγχώδης εμπειρία» Τ’ απογεύματα της Κυριακής ανοίγω το ραδιόφωνο σηκώνω το καπάκι της σιωπής. Ποδόσφαιρο. Χρωματιστές φανέλες. «Έχουμε φτάσει στο ένατο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου…» Κατεβάζω το καπάκι. Πόσο μπορούμε, αλήθεια, να κοιτάζουμε στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι; Απολαμβάνω για λίγο συντριπτική γαλήνη... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο
Μανόλης Πρατικάκης, «Και όμως, οι αθάνατοι μαγνήτες του μύθου» Κι εκεί πάνω λάμπει με το βαθύ μενεξεδί της τζάκετ. Με τα μακριά αστροφώτιστα μαλλιά της στον αέρα. Με το ζουμερό κορμί της σφηνωμένο στου εύοσμου κινδύνου τα εξαβάλβιδα λαγόνια. Ήταν πέρασμα οι δαίμονές της• με... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Harley
Αργύρης Χιόνης, «Εκδοχές του τέλους – I» Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι με χάρτινο καπέλο και ξύλινο σπαθί πήρα κι εγώ μέρος στη μάχη, στο αίμα, στη φωτιά, στην αρπαγή. Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι, μπρος-πίσω, πίσω-μπρος, γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, των ίσκιων στρατηλάτης κι... Περισσότερα
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων
Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Ο πατέρας παντού II» Σηκώνομαι από το κρεβάτι να βρω τον πατέρα πίνει τον καφέ του στη βεράντα τρέχω να τον προλάβω Βάζω καφέ στο μπρίκι ζάχαρη νερό ανακατώνω Λίγο πριν πάρει βράση τον κόβω όπως μου έχει μάθει εκείνος κόφτονα βρε κόφτονα... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον ελληνικό καφέ
Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Τη νύχτα που η Κάλλας έκλαψε πικρά» Είχε μαζέψει τόσο χειροκρότημα, γαρούφαλα και χείμαρρο από ρόδα. Κι όμως εκείνη ντύθηκε μια θλίψη μ’ άρρητου λόγου άρραφο χιτώνα. Πήρε των ομματιών της κι η φωνή της κλείστηκε σε πυρίμαχο κοιτώνα. Τούτο, γιατί στου λόγου... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την Κάλλας
Θωμάς Γκόρπας, «Η Μαίριλυν» Μαζί με σε θυμάμαι και τον Μπελογιάννη. Το σώμα σου είχε την παγκόσμια θέα το σώμα σου φιλοξενούσε την παγκόσμια αγωνία το σώμα σου το κάναμε γινάτι και ταμπούρι το σώμα σου αγαπημένη των αγαπημένων σαν τη ζωή όταν βγαίνει στο... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Μέριλιν
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Πάει και το φεγγάρι» Το φεγγάρι, το φεγγάρι τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη. Το φεγγάρι βγάζει τώρα ένα χλωμό, υποτονικό φως που μονότονα λούζει και θυμίζει άλλες στιγμές όταν... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για το φεγγάρι
Button to top