Νάνος Βαλαωρίτης: «Στη διστακτική μου ερωμένη» 
Το παράδοξο στυλ του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998) 
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Στο συρτάρι μου δεν θα βρει κανείς τίποτα» 
100 χρόνια Τάσος Λειβαδίτης: ο ποιητής που νήστεψε την αμαρτία 
Η ελληνική ζωή του Όσκαρ Ουάιλντ 
«Διαβάζοντας τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Μίλτου Σαχτούρη, μέσα στη μαυρίλα της επαρχιακής κωμόπολης, βρήκα τον παράδεισό μου». (Φωτογραφία: Βασίλης Μαθιουδάκης)
3 Ιανουαρίου 1991 γράφει πάνω το τεύχος του περιοδικού Ταχυδρόμος που μου είχε φέρει εκείνο το απόγευμα η μητέρα μου από το σπίτι της κυρίας Σοφίας. Η κυρία Σοφία ήταν μια κυρία εξ Αθηνών, κοκέτα, που ερχόταν στην Ερμιόνη μόνο τα καλοκαίρια. Η μητέρα μου είχε αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού της όσο εκείνη έλειπε. Ανάμεσα στις δουλειές που έκανε ήταν και το ξεσκαρτάρισμα της περιττής χαρτούρας. Το καλοκαίρι είχε περάσει, το ’91 κόντευε κι αυτό να τελειώσει, κι έτσι μου κουβάλησε στο σπίτι μερικά περιοδικά, «να, πάρε να διαβάσεις». Παρόλο που ήταν (κι είναι ακόμη) μια απλή μοδίστρα, πήγαινε στο βιβλιοχαρτοπωλείο και μου έφερνε κάτι σκληρόδετες εκδόσεις του Ιουλίου Βερν, μια φορά δε και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Στις σελίδες 100 έως 102 του Ταχυδρόμου απλωνόταν η ωραιότερη συνέντευξη που διάβασα ποτέ στη ζωή μου. Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης μιλούσε στον Μισέλ Φάις με αφορμή την εκδοθείσα τότε συλλογή του Καταβύθιση. Διάβασα και ξαναδιάβασα πολλές φορές αυτή τη συνέντευξη αντικριστά αφενός με την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σαχτούρη κι αφετέρου με τη νυχτερινή θέα από το παράθυρο του δωματίου μου στην Ερμιόνη. Μέσα στο σκοτάδι και την ησυχία, το μόνο που φαινόταν ήταν κάποια φωτάκια στο βάθος, χιλιόμετρα μακριά, μάρτυρες πως υπήρχε ζωή.
«Μαγεία. Κάθε λέξη στη θέση της, κάθε ποίημα να μιλάει καθαρά για τη ζωή». (Φωτογραφία: Αργύρης Παλούκας)
Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω αυτή τη συνέντευξη, τα απλά και ειλικρινή λόγια αυτού του μεγάλου ποιητή, τη σοβαρότητά του και την πίστη του. Περίμενα πώς και πώς να περάσει το βράδυ, για να μπορέσω την επομένη πρωί πρωί να παραγγείλω με αντικαταβολή από τον Κέδρο τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του.
Δεκαεπτά χρονών τότε, διάβασα το βιβλίο ίσαμε είκοσι φορές. Αυτό ήταν. Μαγεία. Κάθε λέξη στη θέση της, κάθε ποίημα να μιλάει καθαρά για τη ζωή. Μέσα στη μαυρίλα της επαρχιακής κωμόπολης, βρήκα τον παράδεισό μου. Κάθισα και του έγραψα ένα γράμμα, βάζοντας μέσα στον φάκελο τα ποιήματα που έγραφα τότε. Το θράσος της νεότητας μου έδωσε αυτή τη δύναμη. Απάντηση ήρθε ύστερα από έξι μήνες. Ακολούθησαν τρία γράμματα. Τον ίδιο δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, γνώρισα όμως τη σύντροφό του, την Γιάννα Περσάκη, μάλιστα μου έδειξε τότε στη Φωκίωνος Νέγρη ασύλληπτα πράγματα, σχέδια, χειρόγραφα.
Κάποια χρόνια μετά γνώρισα τον ποιητή και δάσκαλό μου Γιάννη Κοντό, που λάτρευε τον Σαχτούρη. Γνώρισα τον φίλο μου Γιώργο Κορδομενίδη, με τον οποίο συνεργαστήκαμε για το αφιέρωμα του Εντευκτηρίου, έβγαλα τα βιβλία μου. Το ένα έφερε το άλλο κι έτσι η ζωή μού χάρισε χαρές και καλούς ανθρώπους. Πολλά από αυτά τα χρωστάω στη δύναμη που μου έδωσε και στην πίστη που μου ενέπνευσε τότε αυτό το μαγικό βιβλίο.
//Η τελευταία ποιητική συλλογή του Αργύρη Παλούκα «Θέλω το σώμα μου πίσω» (Πρώτο Βραβείο Καλύτερου Νέου Ποιητή στο 32ο Συμπόσιο Ποίησης στην Πάτρα) κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το 2016 επιμελήθηκε την ανθολογία «Αγάπη σαν ακολασία» (εκδόσεις Κριτική), που περιλαμβάνει αποσπάσματα από το πεζογραφικό έργο του Γιώργου Χειμωνά.
Διαβάστε ακόμα: 5 από τα ωραιότερα ποιήματα του Γιάννη Κοντού
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
