Σπίτι αλά ιταλικά, με μια υπέροχη ταινία

Πάντα είναι ώρα για καλό ιταλικό κινηματογράφο. Ομοίως, πάντα είναι καλή ώρα για ένα Amaro Montenegro να ευφράνουμε το στόμα μας. Φυσικά, δεν θα πούμε «όχι» σε ένα κομμάτι ναπολιτάνικη πίτσα που μπορεί να μας έρθει με delivery (Εικονογράφηση: deviantart.com/artwarriors).

Αν ένας λαός ορμά στη ζωή με τρόπο καλλιτεχνικό, έχει δηλαδή ανάγει την ίδια την ζωή σε έργο τέχνης, αυτοί είναι οι γείτονες μας προς δυσμάς. Όσοι έχουν συναναστραφεί βέρους Ιταλούς, έχουν παρατηρήσει πως με κάθε τους επιλογή υμνούν την γλυκιά ζωή, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, μέσα από μικρά τελετουργικά: από τον πρωινό εσπρέσο, το μεσημεριανό φαγητό και τα απογευματινά απεριτίβο, ως την βραδινή διασκέδαση, όλα νοηματοδοτούνται από μελωδικές φωνές, χαριτωμένες, σχεδόν χορευτικές κινήσεις και ανεπιτήδευτο, στυλάτο ντύσιμο. Έτσι, μυσταγωγικά, προτείνω να φτιάξετε κι εσείς ένα Amaro Montenegroni, την παραλλαγή του κλασικού Negroni, βάζοντας 2/4 Amaro Montenegro, ¼ βερμούτ και ¼ τζιν, προσθέτοντας στο τέλος δύο σταγόνες από angostura bitter, και σερβίροντας με καλό καθαρό πάγο στο αγαπημένο σας ποτήρι.

Αν, επίσης, υπάρχει ένα μέσο που μπορεί καλύτερα να αποτυπώσει την γλυκιά ζωή με τα σκαμπανεβάσματα της, αυτό δεν είναι άλλο από τον κινηματογράφο. Έτσι, δεν θα ήταν άδικο, αν λέγαμε ότι ο ιταλικός κινηματογράφος, δια μέσου των εξαιρετικά ταλαντούχων αντιπροσώπων του, είναι αυτός που έχει καλύτερα αποτυπώσει την χαρά της ζωής. La Vita e Bella, «τραγουδά» ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ακόμα και όταν περιγράφει την φρίκη του ολοκαυτώματος στην μαγική ομώνυμη ταινία.

Ο κατάλογος των σπουδαίων Ιταλών κινηματογραφιστών είναι μακρύς, και περιλαμβάνει ορισμένα ιερά τέρατα του χώρου, ιδεολόγους των κοινωνιών που εκπροσώπησαν και οραματιστές του σινεμά. Ο νεορεαλιστής Ντε Σίκα, ο σπουδαίος Φελίνι με τις ιδιοσυγκρασιακές ταινίες του, ο αινιγματικός Αντονιόνι, ο αιρετικός Παζολίνι και αρκετοί άλλοι, προετοίμασαν το έδαφος για τους εξαιρετικούς σύγχρονους Τορνατόρε ή Σορεντίνο και τους ομότεχνους τους.

Ασφαλώς, στο ξεχωριστό αισθητικό αποτέλεσμα των ταινιών τους συνέβαλε η συνύπαρξη σημαντικών και εντυπωσιακών ηθοποιών, το στυλ των οποίων έχει χαραχθεί βαθιά στην παγκόσμια κουλτούρα. Γόητες σαν τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τον Βιτόριο Γκάσμαν, συναντούσαν χυμώδεις, αξεπέραστες γυναίκες σαν την Σοφία Λόρεν και την Μόνικα Μπελούτσι, δίνοντας έτσι πιο ερωτική και παθιασμένη διάσταση ακόμα και στις πιο συνηθισμένες ιστορίες. Αναμφίβολα, σπουδαίο ρόλο στην επιτυχία του ιταλικού κινηματογράφου έπαιξαν και οι μουσικές επενδύσεις από συνθέτες σαν τους αλησμόνητους Ένιο Μορικόνε και Νίνο Ρότα.

Τι καλύτερο για τα βράδια από το να ταξιδέψουμε μαζί με ιταλικές εικόνες και ήχους, κι ένα απολαυστικό Montenegroni, για να θυμηθούμε την χαρά της ζωής, του έρωτα, των «άσκοπων» περιπλανήσεων και των ξέφρενων πάρτι;

Μια από τις κλασικές σκηνές του Φελινικού έπους «Dolce Vita». Ο Μαρσέλο Μαστρογιάνι με την  Ανίτα Έκμπεργκ στην Φοντάνα ντι Τρέβι.

Dolce Vita (1960) – Federico Fellini

Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό έπος, για ένα από τα κλασικά έργα του παγκόσμιου σινεμά που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να έχει παρακολουθήσει. Στο έργο αυτό, που τοποθετείται στην Ρώμη, ο Φελίνι μας διηγείται ιστορίες από την ζωή ενός δημοσιογράφου, που δεν έχει ακόμα εγκαταλείψει το σχέδιο να γίνει συγγραφέας, τον οποίο υποδύεται ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

Με την γοητεία του, ο Μαστρογιάνι κινείται με άνεση στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας και παρότι κυνηγάει την είδηση, γίνεται πάντοτε δεκτός σε κάθε είδους πάρτι και κοινωνική εκδήλωση, σε αντίθεση με τους εξοργιστικά πιεστικούς παπαράτσι του συρμού. Επίσης, βρίσκεται με την ίδια άνεση και στα κρεβάτια διάσημων και πλούσιων κυριών, ενώ αντιμετωπίζει την ζήλια και την αλλοφροσύνη της μνηστής του, αφού αντιλαμβάνονται και οι δυο πως δεν την αγαπάει εξίσου.

Πίνουμε ένα Amaro Montenegroni στην υγεία του Φεντερίκο Φελίνι (Φωτογραφία: Μόνικα Κρητικού για το Andro).

Βλέπουμε τον ήρωα να τριγυρίζει στην Αιώνια Πόλη, σκόπιμα και αθώα ταυτόχρονα, με την εμπειρία των χρόνων αλλά και αμείωτο τον ενθουσιασμό κάποιου που θέλει να ζήσει και να πετύχει κι άλλα πράγματα. Να συνοδεύει μια σταρ του αμερικανικού κινηματογράφου τα ξημερώματα στην Φοντάνα ντι Τρέβι και να βρέχονται μαζί από τα νερά του σιντριβανιού. Να συμμετέχει σε μυσταγωγικά πάρτι της έκπτωτης αριστοκρατίας, με αλλοπρόσαλλα παιδιά και μανάδες που τον ορέγονται. Να ξεναγεί τον πατέρα του από την επαρχία και να τον συνοδεύει -σε μια έκλαμψη νιότης- σε καμπαρέ.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα, ύστερα από την γοητεία της παρακμής, ο Φελίνι αποτυπώνει με συναρπαστικό τρόπο το δίλημμα του ήρωα ανάμεσα σε μια ζωή χωρίς ιδανικά ή υψηλούς στόχους και σε μια ζωή που θα μπορεί τουλάχιστον να προσπαθήσει να αγγίξει τα όνειρα της. Υψώστε το ποτήρι σας, πείτε «σαλούτε» στον μεγάλο αυτό δημιουργό κι ας πιούμε το Montenegroni μας συνοδεία ενός κινηματογραφικού αριστουργήματος.

Η εκθαμβωτική Μόνικα Μπελούτσι στην Μαλένα.

Malena (2000) – Giuseppe Tornatore

Τρία πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα στην ζωή του Ρενάτο, ενός 12χρονου αγοριού από την Σικελία: Η Ιταλία μπαίνει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκτά το πρώτο του ποδήλατο και, πάνω απ’ όλα, βλέπει την πιο όμορφη γυναίκα στο κατά τ’ άλλα ανιαρό μέρος που ζει: τη Μαλένα, την αισθησιακή νεοφερμένη, της οποίας ο σύζυγος είναι στον πόλεμο και ο πατέρας της είναι ένας σχεδόν κουφός, καθηγητής στο σχολείο του Ρενάτο.

Φτιάξτε ακόμα ένα Amaro Montenegroni, προτού βυθιστείτε σε εφηβικές αναμνήσεις κι αναπολήσετε τον παιδικό σας έρωτα.

Η Μαλένα, την οποία υποδύεται η Μόνικα Μπελούτσι, γίνεται το αντικείμενο του πόθου κάθε άντρα της πόλης. Όταν περπατάει στην πλατεία όλα γύρω της σταματούν κι οι άντρες την κοιτάνε λαίμαργα. Ταυτόχρονα, γίνεται αντικείμενο περιφρόνησης από τις μικρόνοες και ζηλιάρες συζύγους τους, που την σχολιάζουν επικριτικά για το δήθεν προκλητικό της ντύσιμο, βάζοντας της συνεχώς εμπόδια. Όταν πηγαίνει στην αγορά, οι άλλες γυναίκες της δίνουν τα χειρότερα προϊόντα, κι όταν η Μαλένα ψάχνει για δουλειά, καμιά τους δεν συναινεί στην πρόσληψη της.

Η Μαλένα γίνεται το κέντρο της προσοχής και το αγαπημένο θέμα όλων των κουτσομπολιών. Όταν η Μαλένα μαθαίνει ότι ο σύζυγος της πεθαίνει στον πόλεμο, κι αφού την διασύρουν με ψέματα στον πατέρα της, ξεκινά ο κατήφορος. Τότε, η ερωτική εμμονή του Ρενάτο μετατρέπεται σε τρέλα, καθώς το ανέφικτο αντικείμενο της επιθυμίας του γίνεται όλο και περισσότερο θύμα της ασύγκριτης ομορφιάς της. Όλοι μιλάνε και συμπεριφέρονται στην Μαλένα με τον χειρότερο, τον πλέον απάνθρωπο τρόπο, και ο πιτσιρικάς κοιτάζει σαστισμένος.

Θα καταφέρει τελικά ο Ρενάτο να υψώσει το ανάστημά του και να προστατεύσει την αιώνια φαντασίωσή του; Μπορεί, άραγε, η αγνότητα των συναισθημάτων του παιδιού να συνυπάρχει με την ανακάλυψη της σεξουαλικότητας του και να νικήσει την απανθρωπιά; Πρόκειται για μια ποιητική ιστορία ενηλικίωσης που ξετυλίγεται σε φόντο πολέμου. Φτιάξτε ακόμα ένα Amaro Montenegroni, προτού βυθιστείτε σε εφηβικές αναμνήσεις κι αναπολήσετε τον δικό σας παιδικό έρωτα.

Ο Τόνι Σερβίλλο στο ρόλο του αλαζονικού Τζεπ Γκαμπαρντέλα.

La Grande Bellezza (2015) – Paolo Sorrentino

Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα είναι ένας αλαζονικός και ματαιόδοξος Ιταλός δημοσιογράφος που γίνεται διάσημος με τον μοναδικό μπεστ-σέλερ του και στη συνέχεια περνά τη ζωή του στη ρωμαϊκή υψηλή κοινωνία, πηγαίνοντας σε πάρτι και γράφοντας κοσμικές στήλες. Μετά τα εξηκοστά πέμπτα γενέθλιά του που πέρασε φαντασμαγορικά υπό τους -μιξαρισμένους- ήχους της Ραφαέλα Καρά (A far l’ amore comincia tu), μαθαίνει ότι η πρώτη του αγάπη πέθανε -και τον είχε αγαπήσει όλη της τη ζωή… Αυτή η ανακάλυψη τον κάνει πικρόχολο απέναντι στην κενόδοξη ζωή και τους επιφανειακούς φίλους του.

Με θέα στο αιώνιο Κολοσσαίο, η φεγγαρόφωτη βεράντα του κυνικού βασιλιά της παρακμιακής νυχτερινής ζωής της Ρώμης, είναι το ιδανικό μέρος για να στοχαστούμε πάνω στη ζωή, τη θνησιμότητα, την τέχνη και τη φευγαλέα νιότη. Για δεκαετίες, ο κομψός δημοσιογράφος έχει ζήσει ένα ατελείωτο πάρτι. Ωστόσο, ο πανδαμάτωρ χρόνος υπενθυμίζει στον Τζεπ ότι όλα τα καλά πράγματα πρέπει να τελειώσουν – συμπεριλαμβανομένου του πολυτελούς, αλλά επιφανειακού τρόπου ζωής του. Στην ατέλειωτη -και αδιέξοδη- αναζήτηση της τέλειας ομορφιάς, κάποιος χρειάζεται να ξυπνήσει πριν να είναι αργά.

Η καλύτερη συνοδεία για να δει κανείς ιταλικό σινεμά στο σπίτι: το Amaro Montenegro (Φωτογραφία: Μόνικα Κρητικού για το Andro).

Μια σκηνή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μας είναι εκείνη στην ταράτσα του σπιτιού, όπου συχνά ο Τζεπ συναγελάζονταν με άλλους κοσμικούς φίλους του. Εκεί, όταν μια γυναίκα του επιτίθεται σχετικά με το ένα και μοναδικό του μυθιστόρημα (“στενόμυαλο, επιπόλαιο και ξιπασμένο”) και προσπαθεί να υπερασπιστεί τις επιλογές της αναφορικά με την καριέρα και την οικογένειά της, ο Τζεπ αποδομεί -μπροστά σε όλους- πλήρως και με σκληρό, αφοπλιστικό τρόπο την πλασματική εικόνα που έχει η ίδια δημιουργήσει για τον εαυτό της. Αν ήμασταν ανάμεσα στην παρέα, σε εκείνη την αριστοκρατική ρωμαϊκή ταράτσα, θα απολαμβάναμε σίγουρα ένα Montenegroni, με έξτρα δόση από Amaro.

Σε γενικές γραμμές, το πλαίσιο και η πλοκή θυμίζουν έντονα την Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι, μόνο που ο Σορεντίνο εδώ χρησιμοποιεί πιο αστραφτερά τεχνολογικά μέσα. Επίσης οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν δεν είναι τόσο όμορφοι, ούτε τόσο νέοι σαν τον Μαστρογιάνι, την Αιμέ και την Έκμπεργκ. Στην “Τέλεια ομορφιά”, ο πρωταγωνιστής είναι γοητευτικός, αλλά δεν ανήκει στην κατηγορία του ζεν πρεμιέ, με την αραιή τριχοφυΐα και το κωμικοτραγικό πρόσωπό του. Όπως επίσης, και οι γυναίκες και οι άντρες που παρελαύνουν στην ταινία, δεν είναι συγκρίσιμα όμορφες και όμορφοι με αυτούς του Φελίνι. Όμως, παρά το άδειο τους περιεχόμενο, οι χαρακτήρες στην ταινία του Σορεντίνο δίνουν παραπάνω αφορμές τόσο για διασκέδαση όσο και για στοχασμό, όπως ένα γλυκόπικρο ποτό.

TAGS :
Amaro ιταλία Φελίνι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook