Italia povera: τι άλλο σου μέλλει να πάθεις;

Οι Ιταλοί έχουν κοντή μνήμη. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ανέδειξαν νικήτρια των εκλογών την Τζόρτζια Μελόνι (φωτογραφία: Reuters).

Ιταλική πολιτική: περισσότερο μοιάζει με σπαγγέτι πουτανέσκα με έξτρα μπούκοβο, παρά μ’ ένα φίνο aperitivo που το απολαμβάνεις ένα ζεστό απόγευμα στην πλακόστρωτη πλατεία της Μπολόνια μπροστά από το Δημαρχείο. Αν ήταν ρούχο, δε, θα ταίριαζε περισσότερο στα second hand ενδύματα του Benetton που βρίσκεις στα πανέρια της Βενετίας και λιγότερο με μια νέα δημιουργία του οίκου Dolce & Gabbana.

Η καρδιά της Ιταλίας ήταν πάντα περίεργη, εξωστρεφής, αλλοπρόσαλλη και δύσκολα κατανοητή. Όπως έλεγε και ο μέγιστος συγγραφέας Γκράχαμ Γκριν: «Οι Ιταλοί επί 30 χρόνια είχαν στο κεφάλι τους τον Βοργία. Έζησαν τρόμο, πόλεμο και δολοφονίες. Κι όμως, γέννησαν τον Μικελάντζελο, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την Αναγέννηση. Οι Ελβετοί που επί 500 χρόνια είχαν ειρήνη το μόνο που δημιούργησαν ήταν το ρολόι-κούκο».

Ποιος κούκος θα ξυπνήσει, άραγε, τους Ιταλούς από τον βαθύ ύπνο που έπεσαν χθες; Τα αποτελέσματα των ιταλικών βουλευτικών εκλογών που ανέδειξαν νικήτρια της νεοφασίστρια Τζόρτζια Μελόνι (απέσπασε πάνω από το 1/4 των ψήφων και φυσικά θα κάνει κυβερνητική σύμπραξη με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαλβίνι) μοιάζει με εφιάλτη που βλέπεις στον ύπνο σου, ξυπνάς απότομα και διαπιστώνεις πως δεν κοιμόσουν. Σου συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Δεν είναι, φυσικά, πρώτη φορά που οι ιταλοί ψηφοφόροι καταλήγουν αντί για την κάλπη στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή: είναι οι ίδιοι που μπορούν να αναδείξουν έναν πολιτικό σαν τον Ρομάνο Πρόντι και την επομένη να κάνουν τον Μπερλουσκόνι γίγαντα της πολιτικής. Είναι οι ίδιοι που έδωσαν δύναμη στον πολιτικό-καρικατούρα Μπέμπε Γκρίλο και ταυτόχρονα έστρεψαν την πλάτη τους στον λαϊκισμό και ανέδειξαν μετριοπαθείς και τεχνοκράτες όπως ο Ματτέο Ρέντσι και ο Μάριο Ντράγκι.

Είναι, όντως, άβυσσος η ψυχή των Ιταλών. Μόνο που τα λάθη πληρώνονται και μάλιστα ακριβά. Οι γείτονές μας αυτή τη στιγμή είναι η τρίτη οικονομική δύναμη στην Ε.Ε. και η δεύτερη πιο υπερχρεωμένη χώρα στον κόσμο. Από όπου κι αν το πιάσεις το… italian job θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Αυτό το τρανό αδιέξοδο είναι που εκμεταλλεύονται συχνά πυκνά διάφοροι τσαρλατάνοι και εμφανίζονται ως σωτήρες του ιταλικού έθνους. Κι άλλοι έχουν προσπαθήσει να παρουσιάσουν ένα αγαθό πρόσωπο, ενώ κατά βάθος έλκουν την καταγωγή τους από την Κόλαση του Δάντη, αλλά σαν την Μελόνι ουδείς.

Είναι η πρώτη φορά που μια πολιτικός όχι μόνο δεν προσπαθεί να κρύψει το ακροδεξιό δέρας της, αλλά το διατυμπανίζει κιόλας. Οι καταγωγικές πολιτικές πηγές της δεν γίνεται να παραλειφθούν, καθώς είναι ενδεικτικές. Η λυκοφιλία της με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαλβίνι δείχνει τις προθέσεις της. Η Ιταλία είναι ένα καράβι που οδηγείται μαθηματικά στα βράχια.

Τα… φυντάνια της Ευρώπης (από τον Όρμπαν έως την Λεπέν) έσπευσαν να τη συγχαρούν, καθώς βλέπουν πως ένα «αδελφό» κόμμα τα κατάφερε, ενώ το μαύρο όνειρο ενός ακροδεξιού τόξου κατά μήκος της Ευρώπης αναζωπυρώνεται στα φαιά μυαλά ενίων.

Οι Βρυξέλλες, δικαίως, είναι θορυβημένες μ’ αυτή την εξέλιξη. Περιμένουν να δουν κατά πόσο οι μεγαλοστομίες και η επιθετική ρητορική της Μελόνι θα γίνουν πράξη. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι ηχηρό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η οικονομία στις μέρες μας είναι πιο δυνατή από την πολιτική. Μπορεί κάποιοι Ιταλοί να ονειρεύονται τον θηλυκό Ντούτσε, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν πως με τρύπιες τσέπες δεν μπορείς να κάνεις τον ταραχοποιό για πολύ καιρό.

Αλλωστε, στην Ιταλία οι πολιτικοί είναι τόσο αναλώσιμοι που μοιάζουν με τους μελλοθάνατους του Κολοσσαίου. Αστράφτουν για λίγο στην αρένα, προλαβαίνουν να κάνουν κάποια τσιλίμια κι ύστερα έρχεται κάποιος και τους κόβει το κεφάλι. Αρκεί να θυμηθούμε πως μέσα σε 70 χρόνια, οι Ιταλοί έχουν αλλάξει 77 πρωθυπουργούς. Ούτε καν έναν τον χρόνο οι αθεόφοβοι. Ποιος πιστεύει, αλήθεια, πως η Μελόνι θα μακροημερεύσει;

Ακόμη κι αν φύγει σύντομα, το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών δεν γίνεται να περάσει δίχως να καταγραφεί ως μια μαύρη ημέρα στα πολιτικά πράγματα της χώρας και της Ευρώπης. Το να βλέπεις εν έτει 2022 ένα φασιστικό κόμμα να ανθίζει στην καρδιά της Ευρώπης δεν το λες και ευτυχές γεγονός.

Οι Ιταλοί έκαναν το θαύμα τους πάλι, όμως, θα έπρεπε να το περιμένουμε. Η μετά-Μουσολίνι εποχή δεν χαρακτηρίστηκε από μια ομαλή μετάβαση από τον ανορθολογισμό στη δημοκρατική ηρεμία. Προτιμήθηκε για λόγους εθνικής ενότητας η αμνησία από την αυτοκριτική. Οταν ξεχνάς κάτι, τότε εύκολα θα πέσεις στο ίδιο λάθος.

Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που βίωσαν το τραύμα του ναζισμού, έστω και αν ο Αντενάουερ θέλησε να κλείσει άρον άρον τις πληγές, ως ένα χρέος προς τον κόσμο που κατέστρεψαν, οι Ιταλοί συνέχισαν να τραγουδούν μετά τον πόλεμο ωσάν να μην συνέβη τίποτα. Κι όμως, συνέβησαν πολλά και για αρκετά από αυτά ήταν υπεύθυνοι αυτοί.

Είτε λόγω πολιτικού αμοραλισμού είτε λόγω επικίνδυνης ελαφρότητας, οι Ιταλοί κάνουν ξανά το ίδιο λάθος. Είναι γνωστό πως όταν κάνεις συνεχώς το ίδιο λάθος, τότε τα επίπεδα της εξυπνάδας σου είναι ελεγχόμενα. Ισχύει στην περίπτωσή τους μέχρι κεραίας.

Διαβάστε ακόμα: Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη με κλάδο ελαίας, αλλά και όπλα.

TAGS :
ευρωπαϊκή ένωση ιταλία Μπερλουσκόνι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook