Τάσος Λέκκας: «Δεν έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, υπάρχει καλό γύρω μας»

«Από τα τρία μου χρόνια έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και όταν έγινα τεσσάρων, η μητέρα μου με έγραψε σε μια θεατρική ομάδα».

O Τάσος είναι ένα πλάσμα μαγικό, ένας βαθιά χαρισματικός άνθρωπος (και δεν έχει φθάσει καν τα 30 χρόνια), ένα ευγενικό παιδί-αερικό, ένας γλυκός σεμνός συνομιλητής. Η αμεσότητά του σου θυμίζει πώς είναι κάποιος να μην έχει καεί με τα χρόνια έκθεσης, να μην φοβάται να είναι ντόμπρος, να μην φοβάται να μιλήσει για όσα τον διαμόρφωσαν.

Και να μην τσιγκουνεύεται τη λατρεία του για τη Τζόρτζια, τη μάνα του που με τόσα που μου είπε, θα τη «νοίκιαζα» ευχαρίστως! Είναι εκείνη, που με δυσκολία και θυσίες (τη λέξη τη λέω εγώ, ο ίδιος ποτέ δεν ανέφερε εκείνη να του τη λέει) δεν τον μεγάλωσε απλώς με αγάπη, αλλά με μία αδιαπραγμάτευτη αρχή: κάνε αυτό που αγαπάς, against all odds – (τι δώρο ζωής αλήθεια!) Oπερ και εγένετο.

Και η Τζόρτζια ήταν εκεί στην πρεμιέρα της φελινικής υπέροχης «Νύχτας των Μυστικών» στο Θέατρο Μπέλλος (το ιστορικό θέατρο, το άρτι ανακαινισθέν από την εξαιρετικά ταλαντούχα, επίσης, σκηνοθέτη Αικατερίνα Παπαγεωργίου), όπου ο Τάσος ξεδιπλώνει όσα χαρίσματα χωρούν σε έναν άνθρωπο. Υφος, φωνή, κίνηση, όλα στο μάξιμουμ του συναισθήματος χωρίς δραματουργικά εφέ. Το θέατρο τον τιμά και εκείνος το ίδιο: είμαι σίγουρη πως τα επόμενα χρόνια θα τον χειροκροτήσουμε πολύ και πολλές φορές.

– Πώς μεγάλωσες Τάσο; Ησουν ένα «ξωτικό» από μικρός;

Χα χα! Δεν ξέρω… Τι να πω! Μεγάλωσα στην Περιβόλα, ένα μέρος λίγο έξω από την Πάτρα που θυμίζει χωριό – μονοκατοικίες, δέντρα και παιχνίδι στις αλάνες. Ζούσα μόνο με τη μητέρα μου, αλλά έχω και τρία αρκετά μικρότερα ετεροθαλή αδέλφια από τον πατέρα μου. Τα προβλήματα δεν έλειπαν, κυρίως οικονομικά, αλλά η μητέρα μου είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, που πάντα πίστευε ότι θα τα καταφέρουμε και αυτό το μετέδιδε και σε μένα. Από τα τρία μου χρόνια έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και όταν έγινα τεσσάρων, με έγραψε σε μια θεατρική ομάδα – θα μπορούσα να πω ότι κάνω θέατρο εδώ και 23 χρόνια! Τη θυμάμαι από τότε να μου λέει ότι «αν μένεις στον δρόμο σου, δεν παρεκκλίνεις και προσπαθήσεις, όλα θα σου πάνε καλά». Πάντα με παρότρυνε να ακολουθήσω το όνειρό μου.

«Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός μαθητής. Διάβαζα όμως πάρα πολλά εξωσχολικά βιβλία, λογοτεχνία και ποίηση».

– Πώς γίνεται, τριών χρονών παιδάκι, να λες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Υπάρχει ένα γεγονός που συνέβη και μου δημιούργησε ίσως αυτή την επιθυμία. Με πήγε τότε η μητέρα μου, την οποία εγώ τη λέω Τζόρτζια, να δούμε το «Grear Dictator» του Τσάρλι Τσάπλιν σε ένα θερινό σινεμά και συγκλονίστηκα τόσο πολύ από αυτό που έβλεπα, που της είπα ότι θέλω να γίνω σαν αυτόν τον άνθρωπο,  τον Τσάρλι Τσάπλιν. Μου εξήγησε ότι αυτός είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός και αν θέλω να γίνω και εγώ, θα πρέπει να πάω σε μια δραματική σχολή. Της απάντησα λοιπόν, εντάξει, θα γίνω ηθοποιός. Με έγραψε στη θεατρική ομάδα και από τότε δε σταμάτησα ποτέ.

– Στο σχολείο τα πήγαινες καλά;

Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός μαθητής. Διάβαζα όμως πάρα πολλά εξωσχολικά βιβλία, λογοτεχνία και ποίηση. Επειδή είχα συνεχώς στο μυαλό μου ότι εγώ θα γίνω ηθοποιός, δεν με ενδιέφερε το σχολείο. Δυστυχώς βέβαια, αλλά πήγαινα τουρίστας που λέμε, με διάβασμα ίσα για να περνάω την τάξη. Ήμουν ένα ήσυχο παιδί, είχα τις παρέες μου, δεν μπορώ να πω… ωραία περνούσα και στο σχολείο.

– Θυμάσαι κάποια βιβλία που έχεις αγαπήσει πολύ;

Ναι, βέβαια, μου άρεσαν πολύ «Οι Άθλιοι» του Ουγκώ, «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» και «Καρδιά σκύλου» του Μπουλγκάκοφ, το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι που με συγκλόνισε, τον «Μικρό Πρίγκιπα» που το έχω από μικρός και το διαβάζω ακόμη και πολλά άλλα.

– Έχεις κάνει σπουδές θεάτρου;

Όταν τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, το 2013. Κόπηκα όμως. Εκείνη την περίοδο είχα κάποια προσωπικά προβλήματα και, για να πω την αλήθεια, δεν είχα προετοιμαστεί καλά για τις εξετάσεις. Το μυαλό μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου αλλά δεν είχα κλείσει ούτε τα 18 ακόμα. Τσαντίστηκα πολύ με το εαυτό μου βέβαια και θυμάμαι ότι η Τζόρτζια – που με στήριξε και πάλι – μού έκανε δώρο ένα βιβλίο, «Τα φώτα της ράμπας» του Τσάπλιν, με αφιέρωση που έλεγε ότι κάθε αποτυχία είναι επιτυχία και μόνο που προσπαθείς – μην στενοχωριέσαι δηλαδή. Στη συνέχεια πήγα φαντάρος -ήταν μια αρκετά περίεργη περίοδος. Παρ’ όλ’ αυτά έκανα έναν φίλο, τον Άγγελο, με τον οποίο είμαστε ακόμα πάρα πολύ κοντά, έρχεται και με βλέπει και στο θέατρο. Απολύθηκα από φαντάρος Δεκέμβριο, οπότε είχα χάσει τις εξετάσεις του Εθνικού και έμενε μόνο η δραματική σχολή στην Πάτρα, το ΔΗΠΕΘΕ. Πήγα εκεί ένα χρόνο και το 2016 έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα -είχα προετοιμαστεί όσο καλύτερα γινόταν αυτή τη φορά.

– Χρειάζονται δηλαδή και αυτές οι εξετάσεις προετοιμασία, δεν αρκεί το ταλέντο…

 Εγώ προετοιμάστηκα μόνος μου. Με ό,τι είχα ψηλαφίσει όσα χρόνια έκανα ερασιτεχνικά θέατρο και ό,τι εργαλεία είχα πάρει από τη σχολή στην Πάτρα, όπως και δυο-τρεις συναντήσεις που έκανα με ένα φίλο μου, που σπούδαζε κι αυτός στο ΔΗΠΕΘΕ. Είχα δουλέψει κάποιους μονολόγους και έτσι πήγα. Κάποιοι απευθύνονται σε προπαιδευτές και καλά κάνουν, είναι κάτι που χρειάζεται, αλλά εγώ δεν είχα να διαθέσω τα χρήματα που χρειάζονταν.

«Όταν τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, το 2013. Κόπηκα όμως».

– Παράλληλα με τη σχολή που πήγαινες, δούλευες κιόλας;

Όχι, δεν είχα τον χρόνο να δουλέψω, αλλά και η σχολή δεν επέτρεπε να δουλεύουμε σε θέατρο όσο σπουδάζαμε. Ήμαστε γύρω στις 12 με 15 ώρες κάθε μέρα στη σχολή και εκεί πέρασαν τρία πολύ ωραία χρόνια. Πήρα όσο περισσότερα πράγματα μπόρεσα, μένοντας πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανα. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα, κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και μάλιστα σπουδάζοντας δωρεάν. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό εμείς που πήγαμε στο Εθνικό -υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν πολλά χρήματα για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.

 – Υπήρξαν στη σχολή καθηγητές που σε επηρέασαν πιο βαθιά, πέρα από τη γνώση;

Πήρα  από όλους κάτι. Και ο Ήμελλος και ο Γιώργος Λάλος και ο Τρουπάκης και η  Ελένη Μποζά, ο Μαργαρίτης, ο Φωκάς στην κίνηση, όλοι μάς έδωσαν κι από ένα εργαλείο.

– Προχώρησες αμέσως τελειώνοντας τη σχολή.

Αν και όπως είπα δεν επιτρεπόταν, στο τρίτο έτος πήγα κρυφά σε κάποιες ακροάσεις. Ανέβαινε τότε «Ο θάνατος του εμποράκου», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά, με τον Δημήτρη Καταλειφό, και πήρα τον ρόλο. Ήταν η πρώτη μου δουλειά, τέσσερις μήνες πριν αποφοιτήσω, και για εμένα αποτέλεσε στην κυριολεξία ένα μεταπτυχιακό. Ο Καταλειφός, ένας σπουδαίος ηθοποιός και εξαιρετικός άνθρωπος, ήταν για μένα ένα ζωντανό μάθημα. Τον έβλεπα στο θέατρο πώς μελετούσε, είχε κάτι τετράδια που κρατούσε σημειώσεις και το κάνω κι εγώ τώρα αυτό. Τότε μόλις είχε αρχίσει να ζωγραφίζει κιόλας και επειδή ζωγραφίζω και εγώ, συχνά με ρωτούσε αν κάτι το έχει κάνει… καλά. Από κει και πέρα, η μία δουλειά έφερε την άλλη και είχα την τύχη να συνεργαστώ με υπέροχους ανθρώπους όπως η Μαρία Καβογιάννη, η Μαρία Κίτσου και αρκετοί ακόμη.

– Κάνεις και τηλεόραση, στην περίφημη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει», αν και κάποιοι νέοι ηθοποιοί την αποφεύγουν, θεωρώντας την ίσως «κατώτερο» μέσο από το θέατρο. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι η τηλεόραση και το θέατρο είναι δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά εγώ δεν έχω κανένα κώλυμα να εμφανιστώ στην τηλεόραση. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κάνω όποια δουλειά μού φαίνεται ενδιαφέρουσα. Κοιτάζω κυρίως αν ο ρόλος που θα πάρω μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ποιοι θα είναι οι συνεργάτες μου. Προφανώς η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά στο θέατρο. Έχει όμως δυσκολίες και αρκετές απαιτήσεις, κυρίως λόγω του τρόπου που γίνονται τα γυρίσματα. Είναι ένας κόσμος που δεν ήξερα πώς λειτουργεί και τώρα που το βλέπω, μόνο σεβασμό έχω γι’ αυτό.

«Όλοι γνωρίζουμε ότι η τηλεόραση και το θέατρο είναι δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά εγώ δεν έχω κανένα κώλυμα να εμφανιστώ στην τηλεόραση».

– Σε φωτογραφίες αλλά και στο θέατρο που σε παρακολουθώ δεν μπορώ να πω πως είσαι ένας… χαμογελαστός άνθρωπος. Αυτό οφείλεται στους ρόλους ή στην ιδιοσυγκρασία σου;

Μέχρι τώρα, οι ρόλοι που έχω κάνει είναι περίεργοι, περιθωριακοί και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι -και έχει πολύ ενδιαφέρον να μπορέσεις να βγάλεις προς τα έξω τα στοιχεία τέτοιων χαρακτήρων. Ίσως με επιλέγουν για τέτοιους ρόλους λόγω φυσιογνωμίας, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Έχω κάνει έναν τοξικομανή φυματικό στο Παλλάς, τον Οδυσσέα που, αν μη τι άλλο, είναι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, έναν γιάπη παρατημένο από τον πατέρα του και τώρα ο Νικόλας μόνο καλή ζωή δεν έχει.

– Σε επηρεάζουν οι ρόλοι που υποδύεσαι ως άνθρωπο –σε καταβάλλουν ή απλώς σε προβληματίζουν;

Νομίζω ότι σε αυτό το επάγγελμα θα αναρωτιέσαι για κάθε ρόλο που παίρνεις. Και μόνο που έρχεσαι σε επαφή με κείμενα, ανοίγει το μυαλό και η σκέψη σου και σίγουρα αναρωτιέσαι και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι η φύση της δουλειάς μας τέτοια, που προσπαθείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός άλλου χαρακτήρα. Έχω την ενσυναίσθηση, μέσα από τους ρόλους, να έρθω κοντά σε ανθρώπους που η ζωή δεν τους δίνει δεύτερη ευκαιρία ή επιλογή, αλλά δεν επηρεάζεται καθοριστικά η ψυχή μου.

 – Πώς νιώθεις μέσα στην κοινωνία στην οποία ζούμε; Σου αρέσει;

Αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση. Είναι πολύ περίεργη και δύσκολη η κοινωνία μας και κάθε μέρα ακούμε και μαθαίνουμε κάτι στραβότερο από χθες. Δεν έχω χάσει όμως την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, πιστεύω ότι υπάρχει καλό γύρω μας, το βλέπω κι αυτό. Δεν είναι μονόπλευρα τα πράγματα, υπάρχει το σκοτάδι, υπάρχει όμως και φως -κι εγώ επιλέγω να βλέπω το φως. Θέλω να παίρνω παράδειγμα από την ομορφιά και όχι από τα άσχημα που συμβαίνουν.

– Μίλα μου λίγο για το τωρινό σου θεατρικό έργο, τη Νύχτα των Μυστικών, μια ιδιαίτερη παράσταση με μουσική, χορό ως και μικρά ακροβατικά επί σκηνής. Μια ιδιαιτέρως απαιτητική παράσταση για όλους σας.

Τη σκηνοθεσία της παράστασης του Θεάτρου «Μπέλλος» στην Πλάκα υπογράφει, λοιπόν, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, που τη θεωρώ έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζομαι μαζί της, αλλά από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε, κατάλαβα ότι έχω απέναντί μου κάποιον με τον οποίο μπορώ να συνεννοηθώ αβίαστα και σε επαγγελματικό και σε ανθρώπινο επίπεδο. Ξέρει πάρα πολύ καλά τη δουλειά της και έχει όλα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν έναν καλό σκηνοθέτη -και επειδή είναι και νέα ακόμη, πιστεύω ότι έχει έναν σπουδαίο δρόμο μπροστά της. Έχει την ικανότητα να παίρνει από κάθε ηθοποιό το πιο δυνατό του στοιχείο. Στο έργο υποδύομαι τον Νικόλα, ο οποίος είναι ο βοηθός του μάγου αλλά και βοηθός όλων -κάνει τα πάντα, σκουπίζει, κάνει ακροβατικά, έχει μεγαλώσει μέσα στο τσίρκο από παιδάκι. Είναι μια φιγούρα που αγαπάει αυτό τον κόσμο και κάνει ό,τι μπορεί για να τον προστατέψει.

«Έχω την ενσυναίσθηση, μέσα από τους ρόλους, να έρθω κοντά σε ανθρώπους που η ζωή δεν τους δίνει δεύτερη ευκαιρία ή επιλογή, αλλά δεν επηρεάζεται καθοριστικά η ψυχή μου».

– Και στην τηλεόραση παίζεις σε μια μεγάλη παραγωγή που συζητιέται ιδιαιτέρως…

Ναι, πρόκειται για τη σειρά «Αυτή η Νύχτα Μένει», με πολύ καλούς συνεργάτες, ένας προς έναν. Ο ρόλος μου έχει πολύ ενδιαφέρον και παίζω σε όλα τα επεισόδια, κάτι που δεν έχω ξανακάνει μέχρι τώρα. Υποδύομαι τον Τάσο, έναν άνθρωπο που συνέχεια κρύβει πράγματα και η μοίρα τού επιφυλάσσει άσχημες καταστάσεις.

Στο τέλος της κουβέντας μας του είπα ότι η Αικατερίνη, η σκηνοθέτης, επιλέγει ανθρώπους που κάτι της δίνουν πολύ δυνατό. Τον ρώτησα τι πιστεύει ότι παίρνει από εκείνον. Μου είπε να ρωτήσω την ίδια. Κάτι που έκανα. Και η Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκιαγραφεί τον Τάσο Λέκκα για το φινάλε μας:

«Ο Τάσος έχει το χάρισμα κάθε χαρακτήρα που δημιουργεί και πλάθει να το κάνει με τόσο μεγάλη συνέπεια που είναι σαν να μεταφέρει στη σκηνή έναν ολόκληρο κόσμο της προσωπικότητας επαληθεύοντας όλα τα χαρακτηριστικά και όλες τις ιδιότητές της. Του δίνω πάντα όσο περισσότερο υλικό μπορώ για τον εκάστοτε χαρακτήρα γιατί ξέρω ότι θα φθάσει στο βάθος του, σε κάθε πτυχή που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί».

*Οι φωτογραφίες είναι της Ελίνας Γιουνανλή

//Η Νύχτα των Μυστικών, θέατρο Μπέλλος, Κέκροπος 1, Αθήνα, τηλ. 210 3229 889

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Κλίνης. «Στους Πέρσες του Αισχύλου καταλαβαίνεις τι θα πει πόλεμος».

TAGS :
ηθοποιός θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook