Γιατί τα πρωτεϊνούχα γιαούρτια και shakes από τα Lidl τρεντάρουν στα social media; 
Καλοκαιρινό πικ-νικ με τυρί, κρασί, αλλαντικά: τι άλλο; 
Ημέρες γευστικής νηστείας δίπλα στη θάλασσα 
Προϊόντα Deluxe στα Lidl: προσιτή πολυτέλεια στο γιορτινό τραπέζι 
«Ξ» όπως λέμε Ξινόμαυρο: ένα νέο value for money ημίξηρο ροζέ από το Αμύνταιο 
Είναι κάποιες στιγμές που η επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας μπορεί να συνδεθεί μέσω ενός στίχου και μιας μελωδίας. Αυτό είναι το νέο δημοτικό τραγούδι αλλιώς.
«Πες ότι έχεις μόνο αυτό. Μια ώρα ελεύθερης ζωής. Μία ώρα. Τι κάνεις; Πώς την γεμίζεις; 60 πολύτιμα λεπτά, 3.600 δευτερόλεπτα, τικ τοκ, τικ τοκ. Ο χρόνος τρέχει ήδη, και εσύ ακόμη χαζεύεις στο TikTok;»
Ο γιος μου ανασήκωσε για λίγο το βλέμμα από το κινητό και με κοίταξε με απορία. Και εγώ συνέχισα ακάθεκτος τον επαναστατικό μου μονόλογο…
«Λοιπόν; Μια ώρα ελεύθερης ζωής. Θα συνέχιζες να κοιτάς το κινητό; Μήπως θα έκλεινες τα data για να επανασυνδεθείς με την όχι πάντα δεδομένη στιγμή; Θα έκανες μια μικρή παύση από το scrolling; Έτσι και αλλιώς δεν θα φύγουν οι οθόνες, ήρθαν για να μείνουν, το έχουμε εμπεδώσει πια. Αλλά αν είχες μόνο μια ώρα…»
Είχα κερδίσει την προσοχή του. Με άκουγε με φανερή περιέργεια για να δει πού το πάω. Και συνέχισα.
«Εγώ ας πούμε, αν είχα μόνο μια ώρα, θα καβαλούσα το ποδήλατο και θα βόλταρα. Ίσως γιατί η ποδηλασία πάντα για μένα σήμαινε ελευθερία. Ξέρεις ε; Την πρώτη φορά που επιχείρησα να κάνω είχα σακατευτεί. Μετά για καιρό δεν ήθελα να δω το ποδήλατο ούτε ζωγραφιστό. Έλεγα, δεν μου αρέσει. Δεν θα το κάνω ποτέ. Μα ήταν και ο παππούς σου, εμψυχωτής, όχι αστεία. «Νίκησε τον φόβο, απελευθερώσου» μου έλεγε. Ε, πες-πες, με έπεισε. Ένα ηρωικό απόγευμα, τα πόδια σηκώθηκαν αποφασισμένα από το έδαφος, πρώτη φορά τόσο σίγουρα, μια πεταλιά, δυο, τρεις, έφυγα μπροστά με ορμή! Πρώτη φορά ένιωσα τόσο ελεύθερος…»
«Εγώ πάντως έτσι ένιωσα τις προάλλες, που ξέφυγα από το ραντάρ της μαμάς και βγήκα χωρίς ζακέτα. Αυτό και αν θέλει θάρρος!» Γελάσαμε με το πάντα πετυχημένο ανέκδοτο για την πιο γραφική εμμονή της Ελληνίδας μάνας.
«Τα μαθήματα θάρρους δεν τελειώνουν ποτέ γιε μου… Ακόμη και σήμερα, στα 47, όταν είμαι διστακτικός με κάτι, σκέφτομαι αυτό -πες ότι έχεις μόνο μια ώρα ελεύθερης ζωής… Και ξεπερνώ τους φόβους και απελευθερώνομαι! Βέβαια τώρα θα με ρωτήσεις εσύ, πώς μου ήρθαν όλα αυτά. Και θα έχεις δίκιο.»
Μπορεί να ζούμε σε εποχή αλλαγών και μεγάλων τεχνολογικών εξελίξεων, καλό είναι όμως να κρατήσουμε ως δεδομένο ότι η έμπνευση μπορεί να παραμείνει σταθερή.
Ένευσε καταφατικά, γιατί δεν τον είχα συνηθίσει σε τέτοιες φιλοσοφικές συζητήσεις σε ένα τυπικό βραδάκι Τρίτης. Οπότε ήταν τώρα σειρά μου να πιάσω το κινητό και να σκρολάρω, για να δώσω και τις απαραίτητες εξηγήσεις. Λίγα μόνο κλικ μακριά μας περίμενε αυτό. Ο Θούριος του Ρήγα. Παλιό αγαπημένο του μπαμπά μου, διαχρονικό αγαπημένο των απανταχού Ελλήνων, το απόλυτο τραγούδι της ελευθερίας· έτσι όπως μας συστήθηκε από τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο και τη Lidl Ελλάς, μέσα από τη συλλογή για τα 200 χρόνια Δημοτικό Τραγούδι.
«Ξέρω, δεν σου αρέσουν τα δημοτικά. Αλλά αν του δώσεις μια ευκαιρία και ακούσεις με την καρδιά σου, είμαι σίγουρος ότι θα σου μιλήσει…» του είπα. Τον λόγο πήρε η μουσική. 6 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Τόσο διήρκεσε ο Θούριος. Επαναστατικοί στίχοι μιας άλλης εποχής, που βρήκαν τη θέση τους σε ένα ευρύχωρο σαλόνι, κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης του 2021. 200 ολόκληρα χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση. Και πριν το καταλάβουμε, τα 6 λεπτά έγιναν 16᾽ και ύστερα 56᾽, και με τούτα και με εκείνα, «άκου και αυτό», «βάλε και το άλλο», περάσαμε την επόμενη ώρα ακούγοντας τη συλλογή. Και ο μικρός δήλωνε εντυπωσιασμένος.
Οι Polis Ensemble επανεκτέλεσαν τον Θούριο του Ρήγα για τις ανάγκες της πρωτοβουλίας «200 χρόνια Δημοτικό Τραγούδι» με την υποστήριξη της Lidl Ελλάς.
«Τελικά τη μια ώρα ελεύθερης ζωής την περάσαμε online… Bicycling – Scrolling σημειώσατε δύο» είπε γελώντας ο digital native γιος μου, υπερασπιζόμενος τη δική του δεύτερη πατρίδα, τον αγαπημένο του ψηφιακό κόσμο.
Είχε δίκιο. Πόσο αλλάζουν τα δεδομένα από γενιά σε γενιά… Αλλά και πόσο ίδια μένουν τελικά! Τον φαντάστηκα στο μέλλον να μιλάει στα δικά του παιδιά για την πρώτη φορά που, με την παρότρυνση του δικού του πατέρα, αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση. Τη δική του πρώτη «πεταλιά» σε έναν κόσμο που αγνοούσε επιδεικτικά και όμως τελικά είχε τόσα να του διδάξει. Μια βόλτα στον θαυμαστό κόσμο του δημοτικού τραγουδιού.
Διαβάστε ακόμα: Σταύρος Ξαρχάκος. μια μαγική βραδιά στο Ηρώδειο για το δημοτικό τραγούδι.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
