Ο εθνικός Βασίλης Σπανούλης ή τώρα αρχίζει η ανηφόρα;

Ο Σπανούλης έρχεται αυτή τη στιγμή ως η μόνη δυνατή λύση για τον πάγκο, επομένως δεν υπάρχουν τα περιθώρια να αφεθεί στη μοίρα του (πηγή: Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης).

Φήμη που βγάζει καπνό θα φέρει και φωτιά. Η έλευση του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ (μετά την πρόωρη αποχώρηση του Δημήτρη Ιτούδη) ήταν μυστικό που το ήξεραν όλοι. Ως εκ τούτου, επιβεβαιώθηκε μετά πολλών επαίνων. Μόνο που στην περίπτωση της πολύπαθης «επίσημης αγαπημένης», τα τελευταία χρόνια προηγούνται οι έπαινοι και δεν ακολουθεί η πραγμάτωσή τους.

Τι φέρνει ο «Kill Bill» στο αντιπροσωπευτικό μας σύνολο; Τον αέρα του νέου που θέλει να τα αλλάξει όλα. Ο Σπανούλης έχει λίγα προπονητικά χιλιόμετρα ακόμη. Στην ουσία μια πολύ καλή χρονιά με το Περιστέρι και πολλές προσδοκίες για τη φετινή σεζόν. Ως άλλος Παναγιώτης Γιαννάκης (αν κι εκείνος ανέλαβε την Εθνική αμέσως μετά το τέλος της καριέρας του) θέλει να γίνει ένας μάγος αφού πρώτα, όμως, μαθητεύσει στα δύσκολα. Εχει, όμως, ορμή, θέληση και τσαγανό. Στοιχεία που χρειάζονται στην άκρη του πάγκου.

Το κακό είναι ότι κοντοζυγώνουν τα δύσκολα κι εκεί θα κριθεί αμέσως η αύρα του. Το Προολυμπιακό τουρνουά είναι επί θύραις (μοιάζει μακρινό, αλλά δεν είναι) και εκεί οφείλουμε να παρουσιάσουμε την καλύτερη δυνατή ομάδα για να διεκδικήσουμε μια θέση τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο στόχος είναι μεγάλος, αλλά δεν είναι εύκολος. Βέβαια, ποιος στόχος της Εθνικής τα τελευταία χρόνια υπήρξε βατός;

Μαζεύτηκαν πολλά κακώς κείμενα στην ομάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν το περιμέναμε, αλλά συνέβη. Κακή διαχείριση στο μείζον θέμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, διαρροές βασικών παικτών και μια γενικευμένη γκρίνια που έδινε τροφή σε παραφιλολογίες και λογής ίντριγκες. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε: μια απογοήτευση ετών, συνεπεία των αποτυχιών στα τουρνουά που πήραμε μέρος. Η Εθνική ομάδα έχει αποδειχθεί «προπονητοφάγα», αλλά αυτή η κακή «διατροφή» πρέπει κάποια στιγμή να τερματιστεί.

Αν η ΕΟΚ στηρίξει έμπρακτα τον Σπανούλη, τότε θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα. Αν περιμένει να βγάλει κάποιο μαγικό από το μανίκι του, όμως, θα έχει πράξει λάθος. Ο Σπανούλης έρχεται αυτή τη στιγμή ως η μόνη δυνατή λύση για τον πάγκο, επομένως δεν υπάρχουν τα περιθώρια να αφεθεί στη μοίρα του. Δεν έχει ακόμη τέτοιο ειδικό βάρος (άλλο παίκτης, άλλο προπονητής) να πάρει πάνω του την ευθύνη όλων των αποφάσεων. Θα χρειαστεί τις πλάτες της Ομοσπονδίας κι αυτές οφείλουν να είναι ανοιχτές προς πάσα κατεύθυνση.

Επειδή, δε, ζούμε στην Ελλάδα όπου φύεται ο πικρός σπόρος της οπαδικής έχθρας, θα πρέπει να κοπούν τυχόν παραφυάδες θα εμφανιστούν στην πορεία. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Σπανούλης είναι ταγμένος στον Ολυμπιακό. Πρόσφατα, άλλωστε, τιμήθηκε ως άλλος Καίσαρας από τον σύλλογο του Πειραιά. Τούτο δεν είναι λίγο ούτε αμελητέο. Ειδικά για τους φίλα προσκείμενους στον Παναθηναϊκό (διοικητικούς, οργανωμένους και μη).

Αυτό είναι λεπτό σημείο που δεν γίνεται να μην μπει στην εξίσωση και να μην προβλεφθεί μια ασπίδα προστασίας του Σπανούλη και κατ’ επέκταση της Εθνικής ομάδας. Τα οπαδικά δεν έχουν θέση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, αλλά πόσες φορές δεν έχουν εισχωρήσει στους κόλπους της; Ας μην γελιόμαστε, στην πρώτη στραβή (που δεν θέλουμε να έρθει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) είναι βέβαιο πως θα ακουστούν διάφορες οξύηχες κραυγές που θα μιλούν για τον «Ολυμπιακάκια» Σπανούλη.

Από εκεί και πέρα, πρέπει να ξεκαθαριστεί πολύ νωρίς αν ο Giannis θα είναι μαζί μας στο Προολυμπιακό. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ένα ακόμη θρίλερ «έρχεται-δεν έρχεται» που πληγώνει την αξιοπρέπεια όλων και ελαχιστοποιεί το πρεστίζ της ομάδας. Ας γίνει αυτή τη φορά μια ειλικρινής συζήτηση με τον σούπερ σταρ του ΝΒΑ, με την ομάδα του και με τους ανθρώπους που βρίσκονται πέριξ του. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κατεβαίνουμε σε μεγάλες διοργανώσεις χωρίς αυτόν. Ειδικά όταν βλέπεις τους αντιπάλους μας που προσπαθούν να μαζέψουν όποια ταλέντο τους υπάρχει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Το ίδιο ισχύει και για τους πρωτοκλασάτους που μας έλειψαν στο τελευταίο Μουντομπάσκετ ή κάποιον άλλον παίκτη που ως τώρα δεν έχει εκδηλώσει τάσεις φυγής. Όλα αυτά οφείλουν να ξεκαθαρίσουν άμεσα. Δεν γίνεται να επικρέμαται πάνω από τα αποδυτήρια μια ομίχλη που θολώνει την πορεία της ομάδας.

Κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχει ο Σπανούλης. Ειδικά στην περίπτωσή μας, το ραντεβού με την επιτυχία δεν αργεί πάντα μια μέρα, αλλά περισσότερες. Οχι μόνο το περασμένο καλοκαίρι, αλλά την τελευταία 10ετία. Επομένως, πάμε και βλέπουμε. Η ανηφόρα είναι μπροστά μας. Μόνο που αυτή τη φορά, τουλάχιστον, ας έχουμε λίγο πιο καθαρό βλέμμα, ας δούμε τις πραγματικές δυνατότητές μας, πέρα από μύθους και εξιδανικεύσεις, κι ας κατεβάσουμε επιτέλους μια ομάδα που δεν θα αποτελείται μόνο από εφέδρους, αλλά κι από ανώτατους αξιωματικούς (συν τον στρατηγό Γιάννη). Καλοί είναι οι πρώτοι, αλλά χωρίς τους δεύτερους τον έχεις χαμένο τον πόλεμο. Κι εμείς έχουμε χάσει πολλούς και η πικρία δεν αντέχεται άλλο.

Διαβάστε ακόμα: Το φαινόμενο Βίκτορ Γουεμπανιαμά. Ένας νεαρός γίγαντας από άλλο πλανήτη.

TAGS :
Εθνική μπάσκετ Σπανούλης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook