Το φαινόμενο Βίκτορ Γουεμπανιαμά: ένας νεαρός γίγαντας από άλλο πλανήτη

Mε τη φανέλα των Spurs στo φετινό Summer League (Φωτογραφία:Patrick T. Fallon / AFP).

Η λέξη «μονόκερος» στο μπάσκετ, κι ειδικά στο ΝΒΑ, είναι μια «μόδα» της περασμένης δεκαετίας, που έπεσε σαν «κατάρα» σε μια σειρά από ταλέντα που ήλπιζαν να κάνουν μεγάλη καριέρα. Γι’ αυτό και οι αναλυτές κι οι σκάουτερς που προσπαθούσαν να εξηγήσουν στο αμερικάνικο κοινό τι ακριβώς είναι ο Βίκτορ Γουεμπανιαμά.

Το φετινό νούμερο 1 του ντραφτ δηλαδή, και το πιο «σίγουρο στοίχημα από την εποχή του Λεμπρόν Τζέιμς», όπως έλεγαν εδώ και ενάμιση χρόνο τουλάχιστον, απέφευγαν να χρησιμοποιούν αυτή την λέξη πάση θυσία. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχουν πολλές καλύτερες για να χαρακτηρίσουν τη μοναδικότητα της περίπτωσης του μεγαλύτερου prospect που έχουμε δει στο παγκόσμιο μπάσκετ, εδώ και πολλές δεκαετίες…

Η εξέλιξη του ταλέντου

Για τους «μπασκετικούς», η ανάμνηση του έφηβου Λεμπρόν Τζέιμς, είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε «ονείρωξη». Ένας πιτσιρικάς, που έμοιαζε με άνδρας από τα 15 του, που είχε το μέγεθος και την αντίληψη του παιχνιδιού του Μάτζικ Τζόνσον και την αθλητικότητα και την ευχέρεια να τα κάνει όλα τέλεια, του Μάικλ Τζόρνταν.

«Το παιδί από το Άκρον», όπως αυτοαποκαλείται ο μεγαλύτερος σταρ του ΝΒΑ, αναμενόταν σαν «Μεσσίας» στο ΝΒΑ, κι είχε το πιο βαρύ φορτίο ευθύνης που είχαν ρίξει ποτέ πάνω σε έφηβο στα αμερικανικά σπορ. Περιέργως πως, ο «Βασιλιάς», κατάφερε όχι απλά να ανταποκριθεί σε κάθε προσδοκία, να αντέξει κάθε πίεση, αλλά να αγγίξει και να ξεπεράσει κάθε ελπίδα, όνειρο, λογικό ή παράλογο κάθε θαυμαστή, οπαδού, σκάουτερ, αναλυτή ή δημοσιογράφου.

Nέος και χαριτωμένος (φωτογραφία: John Minchillo / Associated Press).

Αλλά αυτό ήταν και παραμένει μια απιθανότητα, μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πως οι προσδοκίες κι οι αναλύσεις για τους έφηβους αθλητές και τις δυνατότητες τους, ειδικά όταν ο μόνος ανταγωνισμός που τους έχουμε δει είναι συνομήλικοι τους, είναι αβάσιμες, άκρως «αλαφροΐσκιωτες» και επ’ ουδενί αξιόπιστες ή «δεσμευτικές» για το μέλλον οποιουδήποτε.

Η αλήθεια είναι πως ειδικά στο μπάσκετ, το ταλέντο που παράγεται και εξελίσσεται τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι εξωπραγματικό. Οι μπασκετμπολίστες, με την εξέλιξη του ΝΒΑ και την επέλαση του σε όλο τον πλανήτη, σε συνδυασμό με την έκρηξη της τεχνολογίας και της προπόνησης που αυτή έφερε, έχουν προχωρήσει περισσότερο από κάθε άλλο ομαδικό άθλημα παγκοσμίως.

Τα νούμερα το επιβεβαιώνουν. Δεν είναι μόνο πως πλέον σουτάρουν καλύτερα, τρέχουν περισσότερο, πηδάνε ψηλότερα και κάνουν τα πάντα πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά – υπάρχουν κι άλλοι λόγοι βέβαια που βλέπουμε μεγαλύτερα σκορ και περισσότερα καρφώματα και τρίποντα πχ, όπως οι περιορισμοί στην άμυνα.

Είναι πως τα μοντέλα προπονήσεων, κι η εξέλιξη των «βασικών γνώσεων» που πρέπει να έχει ένας αθλητής για να πετύχει στο υψηλότερο επίπεδο, έχουν εκτοξευθεί σε επίπεδα που πριν 30 και 40 χρόνια θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν μόνο οι απολύτως κορυφαίοι του αθλήματος. Αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο, η παρουσία κάποιου τόσο «μοναδικού φαινομένου» όπως ο Βίκτορ Γουεμπανιαμά, είναι μια στατιστική απιθανότητα, την οποία το παγκόσμιο μπάσκετ περιμένει να δει να μεγαλώνει με… σαλιάρα κάτω απ’ το σαγόνι της.

Στο γαλλικό πρωτάθλημα έπαιζε χωρίς αντίπαλο (φωτογραφία: AP Photo/Thibault Camus).

Το μεγαλύτερο ταλέντο που είδαμε… ποτέ

Ο «Γουέμπι» είναι, για όσους δεν τον έχουν δει ως τώρα, κάτι σαν… «εξωγήινος». Σαν να ήρθε ένα πλάσμα από τις ταινίες του Χόλιγουντ, (άλλοι σκέφτονται το Space Jam κι άλλοι το Άβαταρ) και το έντυσαν μπασκετμπολίστα. Αλλά οι πιο φανατικοί, επιμένουν πως είναι ότι «κοντινότερο σε cheat code του ΝΒΑ2Κ» ή «ο παίκτης που έφτιαχναν μόνοι τους» για να κυριαρχούν στο βιντεοπαιχνίδι.

O γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 2004 Γάλλος, έχει ύψος 2.26 (αλλά είναι μια σπάνια περίπτωση αθλητή που δηλώνει κοντύτερος απ’ ότι μετράται), με άνοιγμα χεριών 2.43 και βάρος μόλις 96 κιλά. Κινείται με την μπάλα σαν κοντός, ντριπλάρει, κάνει μπασίματα, σουτάρει από απόσταση – και τρίποντα δηλαδή – σαν φόργουορντ, και παίζει ουσιαστικά σε όλες τις θέσεις.

Δεν είναι «πεντάρι», αλλά περισσότερο τριαροτεσσάρι, παίρνει σουτ χωρίς φόβο, παίζει με πλάτη, με πρόσωπο, κινείται σαν τους καλύτερους του κόσμου πάνω από τη στεφάνη, και φυσικά είναι ένα τρομακτικό «σκιάχτρο» στην άμυνα. Κάνει φάσεις όπως το να σουτάρει τρίποντο, να καταλάβει πως αστοχεί, και με ένα βήμα να βρίσκεται στο κέντρο της ρακέτας να πιάνει την μπάλα με το ένα χέρι στον αέρα στο ριμπάουντ και να καρφώνει με φόλλοου από τα τρία μέτρα ή να κόβει έναν παίκτη που σουτάρει τρίποντο στην κορυφή του σουτ κι ενώ βρίσκεται τρία και τέσσερα μέτρα μακριά του.

To παιδί δεν έχει ταβάνι (φωτογραφία: kget.com).

Κι όλα αυτά όχι στα εφηβικά ή στο κολλεγιακό πρωτάθλημα αλλά στη γαλλική λίγκα και στην Ευρώπη, στο υψηλότερο επίπεδο. Ο μικρός είναι ξεκάθαρα κάτι που δεν έχουμε ξανααντιμετωπίσει, και από πλευράς σωματικών δυνατοτήτων, αλλά κυρίως γιατί συνδυάζει το εξωπραγματικό του σώμα, με ταλέντο, εργατικότητα και σπάνια για την ηλικία του, ωριμότητα κι επαγγελματισμό.

Πράγματα δηλαδή που πάντα υποστηρίζουν μια σπουδαία καριέρα και αξίες που κάθε ομάδα και προπονητής ψάχνει για να εμφυσήσει σε έναν παίκτη. Όταν λοιπόν ο πιο ψηλός, αθλητικός και ταλαντούχος πιτσιρικάς στον κόσμο, σκέφτεται σαν βετεράνος, δουλεύει για να μάθει σαν να κρίνεται η ύπαρξη του από αυτό, και συμπεριφέρεται σαν επαγγελματίας που έχει ζήσει δεκαετίες μέσα σε μεγάλες διοργανώσεις, οι προοπτικές πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά.

Ο Γουεμπανιαμά έχει «ανακαλυφθεί» από το ΝΒΑ από τα 14 του. Προφανώς, όλοι οι σκάουτερ του κόσμου, ξέρουν τα πιο ψηλά και ταλαντούχα πιτσιρίκια από τα 11-12 και πάνω σε Ευρώπη και Αμερική, και σιγά σιγά εξαπλώνονται και προς Αφρική μεριά. Ο Γουέμπι ήταν το «κορυφαίο ταλέντο» από τα 15 του, όπου κι αν εμφανιζόταν. Παίζει επαγγελματικά από τα 16 του, όλο το γαλλικό μπάσκετ τον είχε «υπό την προστασία του» από τότε και μάνατζερ, εταιρείες και προπονητές τηλεφωνούν σ’ αυτόν και τους γονείς του νύχτα μέρα εδώ και μια πενταετία.

Από μικρός έδειχνε πως ο στόχος του θα ήταν το ΝΒΑ (φωτογραφία: AP Photo/Michel Euler).

Ο μικρός όμως, μαζί με την οικογένεια του κάνει συνεχώς ένα μεγάλο «καλό» για την καριέρα και την ηρεμία του’ Μένει μακριά από δημοσιότητα, «φασαρία» και «φτηνές προκλήσεις», κι επικεντρώνεται στα σημαντικά. Που είναι η εξέλιξη του ως παίκτη, η σταθερότητα στο περιβάλλον του και η βελτίωση του μπασκετικά και πνευματικά ώστε να είναι έτοιμος όταν θα βρεθεί στο ΝΒΑ.

Την ιστορία του πια την έχουν διηγηθεί παντού. Πήγε μικρός στην ομάδα του Τόνι Πάρκερ, την πρώτη ομάδα της Γαλλίας, την Βιλερμπάν που παίρνει πρωταθλήματα και παίζει Ευρωλίγκα, αλλά στα 16 και τα 17 του δεν μπορούσε να παίζει πάνω από 2-3 λεπτά. Και τελικά έφυγε, και πήγε σε μια μικρή ομάδα, την Μετροπολιτάν, που ήταν έτοιμη να υποβιβαστεί, η οποία έχτισε μια χρονιά γύρω του, με προπονητή τον κόουτς της Εθνικής Γαλλίας, τον σύγχρονο «πατριάρχη» του γαλλικού μπάσκετ δηλαδή, για να παίζει όσο θέλει και χρειάζεται για να εξελιχθεί, και τελικά έφτασε στα 18-19 του να γίνει ο MVP του γαλλικού πρωταθλήματος και να παίξει τελικούς με την Μονακό, αφού απέκλεισε την Βιλερμπάν, πριν φύγει για πάντα στο ΝΒΑ.

Οι προσδοκίες που δεν έχουν ταβάνι

Τα όσα μπορεί να κάνει ο Βίκτορ Γουεμπανιαμά δεν έχουν περιορισμό. Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει τίποτα στο μπάσκετ που δεν μπορεί να το κάνει. Οι αδυναμίες του αυτή τη στιγμή είναι η δύναμη, πράγμα που δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για ένα 19χρονο παιδί δηλαδή, ακόμα κι αν έχει να μπει στις ρακέτες με τα «τέρατα» του ΝΒΑ, η σταθερότητα στο σουτ, κάτι που δεν προβληματίζει κανέναν όμως, μιας και η μηχανική του σουτ του είναι ήδη πάρα πολύ καλή και θυμίζει μερικούς από τους καλύτερους (δηλαδή τον Ντουράντ στο τζαμπ σουτ και τον Καρίμ στα κοντινά πλαινά χουκ) και… αυτά.

Ο Γουέμπι, που έχει την τύχη να πάει στο πιο αξιόπιστο πρόγραμμα ομάδας που υπάρχει στο ΝΒΑ, τον θρύλο Γκρεγκ Πόποβιτς του Σαν Αντόνιο δηλαδή, έχει να φοβάται μόνο τους τραυματισμούς. Από πλευράς ταλέντου, δυνατοτήτων, αντίληψης, ωριμότητας, προστασίας, περιβάλλοντος, έχει τις μεγαλύτερες προοπτικές που έχουμε δει ποτέ. Κυριολεκτικά.

Δικαίως το Νο1 στο νταφτ (φωτογραφία: si.com).

Ούτε όταν εμφανίστηκε ο Μπιλ Ράσελ υπήρχε τίποτα ανάλογο, ούτε ο Γουίλτ Τσάμπερλεν είχε τέτοιο συνδυασμό, ούτε ο Λιου Άλσιντορ-Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ τα είχε όλα τόσο έτοιμα στην ηλικία του, ούτε ο Μάτζικ ήξερε τόσο πολύ μπάσκετ, ούτε ο Τζόρνταν είχε τόσο μεγάλες «πλάτες», ούτε ο Λεμπρόν τόση υποστήριξη και καθοδήγηση.

Οι Σαν Αντόνιο Σπερς, η πιο σημαντική ομάδα του ΝΒΑ που δεν βρίσκεται σε μεγάλη πόλη, είναι ο ιδανικός προορισμός για να αφοσιωθεί στο μπάσκετ ένας πιτσιρικάς χωρίς «σειρήνες» και πειρασμούς, ο «Ποπ» ο καλύτερος δάσκαλος που υπάρχει στο επαγγελματικό μπάσκετ, και η Αμερική η πιο πλήρης αθλητική βιομηχανία που μπορεί να βρει ένας αθλητής.

Το μόνο που μπορεί να στερήσει από τον Γουεμπανιαμά μια καριέρα μεγάλη σαν το μπόι του, δηλαδή μεγαλύτερη όλων, είναι η… κατάρα, ή μάλλον τα στατιστικά, που λένε πως κανένας ψηλός πάνω από 2.18-2.20 δεν έκανε ποτέ του μεγάλη καριέρα, μιας και κάπου εκεί βρίσκεται το όριο των αντοχών στα γόνατα και την μέση, για μεγάλο διάστημα χωρίς τραυματισμούς. Αν καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο και μείνει υγιής, κυριολεκτικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μπορεί να τον κοιτάξει στα μάτια και να του σταματήσει την πορεία προς την κορυφή του κόσμου.

Διαβάστε ακόμα: Κώστας Σλούκας. Είναι Ιούδας Ισκαριώτης;

TAGS :
μπάσκετ ΝΒΑ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook