Αλέξανδρος Γεωργίου: «Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να αναμετρώ τις στιγμές που έκανα λάθος»

«Πιστεύω ότι ό,τι έχει γεννήσει η φαντασία είναι το ίδιο αληθινό με ότι μετριέται με τα υλικά όργανα που έχουμε τώρα στη διάθεση μας».

-Καλημέρα κύριε Γεωργίου. Σας αρέσει η ζωή σας;

Λοιπόν, είχα σταματήσει να καπνίζω πριν είκοσι χρόνια -και το μισώ το κάπνισμα. Αλλά ξανάρχισα τον Σεπτέμβρη να κάνω τράκες. Σημαίνει κάτι αυτό; Κάποιες μέρες μου αρέσει η ζωή μου και κάποιες άλλες μέρες όχι. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής μάλλον τελικά δεν μου αρέσει… Αλλά νομίζω ότι ίσως μου αρέσει τρομερά πολύ. Ή και όχι.

-Η ζωή όλων μας είναι ένας ημιτελής πίνακας; Ένα έργο εν εξελίξει; 

Η ζωή όλων μας δεν είναι καθόλου ένας ημιτελής πίνακας, οι ζωές όλων μας είναι τραγικές και δραματικές γιατί δεν έχουμε ιδέα γιατί πρέπει να τις ζήσουμε.

-Ζωγραφίζετε λίγο σαν παιδί. Πιστεύετε ότι χάνουμε κάτι από το νόημα της ζωής όταν εγκαταλείπουμε το παιδί μέσα μας;

Δεν ζωγραφίζω καθόλου σαν παιδί, μακάρι να ζωγράφιζα έτσι! Μόνο τα παιδιά μπορούν να ζωγραφίσουν σαν παιδιά. Η παρεξήγηση ίσως οφείλεται στην περίπτωσή μου, στο ότι τα ζωγραφικά μου έργα από τη γέννηση του γιου μου, εδώ και έξι χρόνια, κουβαλάνε μέσα τους την αγάπη μου για το μικρό αυτό θαύμα. Αλλά συμφωνώ για το ότι χάνουμε το νόημα της ζωής όταν αφήνουμε το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας. Μόνο το παιδί μέσα μπορεί να μας οδηγήσει σε έναν «σωστό» δρόμο.

Στην έκθεση «Από την οπτική του Ναι» στη γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή παρουσιάζονται ζωγραφικά έργα που δημιουργούνται μέσα στο χώρο κατά τη διάρκεια της.

-Φοβάστε το θάνατο;

Έχοντας ξεκινήσει πάλι το κάπνισμα μετά από τόσα χρόνια, φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν τον φοβάμαι τον θάνατο αλλά τον προσκαλώ να έρθει να με βρει.

-Πόσο συχνά νοσταλγείτε ή μετανιώνετε για το παρελθόν;

Μετανιώνω για το παρελθόν συνέχεια, είναι η αγαπημένη μου συνήθεια να αναμετρώ τις στιγμές που έκανα λάθος και να προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή μου αν είχα πράξει αλλιώς. Είναι βέβαια μια εντελώς καταστροφική συνήθεια.

-Ανησυχείτε για το αύριο ή κάνετε όνειρα ότι όλα κάποτε στο μέλλον θα είναι καλύτερα;

Ανησυχώ τρομερά για το αύριο αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και προσπαθώ να μην κάνω όνειρα ότι όλα θα είναι καλύτερα, γιατί δεν θα είναι καλύτερα. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι μεγαλώνω κι αυτό δεν περιλαμβάνει τίποτε «καλύτερα».

-Πως καταφέρνετε να ζείτε στο παρόν χωρίς να τρέχει αλλού ο λογισμός σας;

Τα καταφέρνω με πολλή προσπάθεια λόγω των χρόνων που έζησα στην Ινδία, και μέσω των θεωριών του Ινδουισμού.

-Έχετε νιώσει αληθινά ευτυχής; 

Έχω νιώσει απόλυτα και αληθινά ευτυχής όταν κολυμπούσα στον Γάγγη, στο Βαρανάσι, τα απογεύματα που είχε κοπεί το ρεύμα και η πόλη ήταν πίσσα, και μπαίνοντας στον ποταμό για να κολυμπήσω, το μόνο φως ερχόταν από τις πυρές που έκαιγαν τους νεκρούς.

-Έχετε νιώσει βαθιά δυστυχής;

Νιώθω βαθιά δυστυχής τώρα, και έχω νιώσει και παλαιότερα, όταν δεν έκανα αυτό που ήθελα. Με την εξαίρεση ότι τώρα θέλω να κάνω αυτό που ΔΕΝ θέλω, διότι αγαπώ τρομερά τον γιο μου.

Με τη γκαλερίστα του, τη Ρεβέκκα Καμχή, στον χώρο της ομώνυμης γκαλερί του Μεταξουργείου.

-Θυμάστε τι σας παρακινούσε όταν ήσασταν παιδάκι;

Όταν ήμουν παιδάκι έκανα πάντοτε ό,τι ένιωθα, και αυτό που με παρακινούσε ήταν το ένστικτο.

-Θυμάστε τις υποσχέσεις που δώσατε στον εαυτό σας στην εφηβεία;

Δεν έδωσα καμία υπόσχεση πέρα από το να δουλέψω όσο γίνεται πιο πολύ, με μεγαλύτερη συνέπεια και προσήλωση.

-Καταφέρνετε να χαίρεστε με τα απλά πράγματα της ζωής και ποια είναι αυτά για εσάς;

Προσπαθώ να χαίρομαι με τα απλά πράγματα, όπως το να ποτίζω και φροντίζω τα λουλούδια μου στο μπαλκόνι. Η μπουκαμβίλια μου έχει ανθίσει και αυτό με κάνει τόσο χαρούμενο. Επίσης, όταν κάθε Σάββατο καθαρίζω με ευλαβική συνέπεια το σπίτι μου: και αυτό με κάνει χαρούμενο.

«Δεν ζωγραφίζω καθόλου σαν παιδί, μακάρι να ζωγράφιζα έτσι! Μόνο τα παιδιά μπορούν να ζωγραφίσουν σαν παιδιά».

-Έχετε πάθη; Αφήνεστε στα πάθη σας ή αντιστέκεστε;

Το νέο μου πάθος είναι το φρικτό τσιγάρο. Όχι, δεν έχω πάθη γενικά, τα βαριέμαι. Πρέπει τώρα να έχω φτάσει σε ένα υπαρξιακό τέλμα για να καπνίζω πάλι.

-Τελικά ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας ή μια φενάκη;

Ο έρωτας δεν είναι καθόλου απάτη ή ψέμα, είναι η μόνη αλήθεια της ζωής και έρχεται για να μας διδάξει κάτι τρομερά σημαντικό που αν δεν το βιώσουμε και κατανοήσουμε, δεν προχωράμε συνειδησιακά.

-Ο κόπος που έχετε αφιερώσει στη δουλειά σας, άξιζε τελικά;

Άξιζε με τα χίλια! Μακάρι να είχα άλλες πέντε ζωές και να τις αφιέρωνα και αυτές στη σκληρή δουλειά. Δούλευα όταν ήμουν μικρός πριν τη σχολή μανιωδώς το σχέδιο με κάρβουνο, και στην σχολή δούλευα από τις 7 το πρωί ως τη μία τη νύχτα μανιωδώς. Αφιέρωσα τα καλύτερά μου χρόνια εκεί. Ναι, τα μόνα χρόνια για τα οποία δεν μετανιώνω είναι αυτά που αφιέρωσα στη σκληρή δουλειά.

«Τα μόνα χρόνια για τα οποία δεν μετανιώνω είναι αυτά που αφιέρωσα στη σκληρή δουλειά».

-Έχετε βρει έναν μηχανισμό για να θυμάστε ότι όλα είναι περαστικά, και τα καλά και τα κακά;

Όχι, κανέναν μηχανισμό. Αντίθετα, πιστεύω και νιώθω ότι όλα τα καλά και τα κακά είναι για πάντα, και καθόλου περαστικά. Είναι αιώνια, και είναι για πάντα μαζί μας και πάντα παρόντα.

-Νιώθετε εξαρτημένος από τα αντικείμενα που σας περιβάλλουν; 

Δε νιώθω καθόλου εξαρτημένος από αντικείμενα, πολλές φορές δεν τα θυμάμαι καν, πρέπει να τα κοιτάξω για λίγο για να θυμηθώ ότι είναι για μήνες δίπλα μου, ίσως και για χρόνια, παρ’ όλα αυτά προτιμώ να κρατώ τα ίδια αντικείμενα για πάντα αν γίνεται κοντά μου. Το πινέλο ας πούμε με το όποιο δούλεψα τα μεγάλα σχέδια με μαύρο ακρυλικό σε χαρτί το 1993 είναι το ίδιο πινέλο που δούλεψα 30 χρόνια μετά τις λεπτές γραμμές στα έργα της έκθεσης «Από την οπτική του Ναι» που τρέχει τώρα στην γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή.

-Αν έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσετε όλα πίσω σας τι θα επιχειρούσατε να περισώσετε;

Θα περίσωνα φοβάμαι το λάπτοπ μου. Και τα έργα μου αν προλάβαινα. Και τέλος τα φωτογραφικά άλμπουμ από κάθε χρόνο της ζωής του γιου μου.

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου με τον γιό του.

-Λέμε συχνά ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας. Συμφωνείτε;

Είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχω ακούσει ποτέ: ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας! Η υγεία είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, αν είσαι στενοχωρημένος δεν θα αργήσεις να αρρωστήσεις. Άρα, για να έχουμε την υγεία μας πρέπει να προσέχουμε πολύ το μέσα μας. Το να είσαι υγιής δεν είναι λόγος γιορτής, είναι εσωτερική δουλειά, όχι λαχείο που κέρδισες. Ούτε η αρρώστια είναι απαραίτητα κακή, έχει κάτι πολύτιμο να μας μάθει.

-Το εννοείτε σοβαρά;

Πολλές φορές μετά τον απίστευτο πόνο μιας σκληρής αρρώστιας βγαίνουμε πιο πλούσιοι και -σκεφτείτε το- λιγότερο στενοχωρημένοι, για πάντα.

-Τι κάνετε για να έχετε υγεία, ευεξία και μακροζωία; Τι κάνετε για τον εαυτό σας;

Γυμνάζομαι γιατί το προτιμώ από το να παίρνω αντικαταθλιπτικά που ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Προτιμώ τα φυσικά αντικαταθλιπτικά που παράγει το σώμα από μόνο του. Δεν πιστεύω όμως στη μακροζωία. Είναι μαρτύριο για όλους, φοβάμαι.

«Πιστεύω πως η κάθε ωραία συζήτηση με φίλους, κάθε βαθιά ανθρώπινη αληθινή επαφή, αφήνει ένα βαθύ αόρατο χνάρι στο υλικό της ζωής που αν και αόρατο, μένει αιώνια γραμμένο». Εδώ με τον Κίμωνα Φραγκάκη.

-Τι κάνετε για το κοινωνικό σύνολο; Τι προσφέρετε στους άλλους;

Κάνω τα  έργα μου αρχικά, που πιστεύω δίνουν χαρά σε κάποιους, και έπειτα τα τελευταία τρία χρόνια που επέστρεψα στην Ελλάδα δίδασκα εικαστικά σε σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια, και πράγματι είδα για πρώτη φορά την άμεση προσφορά στο κοινωνικό σύνολο που ήταν οι μαθητές μου. Τους πρόσφερα ένα μάθημα που σκοπό είχε την ανακάλυψη του ποιοι είναι πραγματικά και τι τους αρέσει, μέσα από προσωπικά έργα που έκαναν με τα ίδια τους τα χέρια, και εντελώς ελεύθερα.

-Πιστεύετε ότι είστε ένας καλός άνθρωπος; Ποιες είναι οι μεγάλες σας αδυναμίες; 

Χαχα, φαντάζεσαι να έλεγα πως όχι, είμαι ένα πολύ κακός άνθρωπος; Ναι, είμαι πολύ καλός. Έχω πολλές αδυναμίες, αλλά η κύρια αδυναμία μου είναι ότι δεν πιστεύω στην αξία μου. Είχα μία ιδιαίτερα κακοποιητική μητέρα που έβγαζε το άχτι της πάνω σε εμένα και στο αδελφό μου κι έτσι πάντα πιστεύω εκ των προτέρων ότι είμαι άχρηστος και ότι όλοι με μισούν. Και πως όταν αγαπώ κάποιον θα με δείρει και θα με κακοποιήσει. Το δουλεύω όμως με την ψυχανάλυση, ώστε -αρχικά- να το καταλάβω καλύτερα. Διότι φοβάμαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.

-Καθώς μεγαλώνετε συμφιλιώνεστε με τη φθορά ή νιώθετε πικρία για τον χαμένο χρόνο; 

Νιώθω μεν πικρία αλλά πιστεύω ότι η φθορά είναι μία ψευδαίσθηση. Οι στιγμές απόλυτης ευτυχίας θα έπρεπε να κρατούν για πάντα και ο χρόνος να μην μας επηρεάζει καθόλου. Να ζούμε εκτός χρόνου, για τρισεκατομμύρια χρόνια.

-Δηλαδή δεν σκέφτεστε τα γεράματα, την ανημπόρια, και με ποιον τρόπο;

Σκέφτομαι ότι θέλω να πεθάνω ανήμπορος και γέρος στα χέρια του άντρα μου του Μάσα, που είναι Ιάπωνας σαν σαμουράι και πανέμορφος. Θέλω να με κοιτάει στα μάτια, να έχει λευκά μακριά μαλλιά, και να του πω αντίο και ευχαριστώ για όλα.

-Όταν τελικά φύγετε από τη ζωή πιστεύετε ότι θα έχετε αφήσει ένα χνάρι; Ή θεωρείτε μάταιο το πέρασμα του καθενός μας;

Ακούγομαι σαν ψώνιο αλλά ναι, πιστεύω πως κάθε καλλιτέχνης νιώθει ότι τα έργα του θα ζήσουν και μετά από εκείνον, και θα προσφέρουν μία συγκίνηση και νέες σκέψεις. Όταν αυτός δεν θα ζει πλέον αυτό είναι το χνάρι του, το χνάρι μου, τα έργα. Επίσης πιστεύω ότι η κάθε ωραία συζήτηση με φίλους, η κάθε ονειρική ερωτική συνεύρεση, οι ωραίες συζητήσεις με αγνώστους στο δρόμο, στα λεωφορεία και στα τρένα, κάθε ανθρώπινη αληθινή επαφή, αφήνει ένα αόρατο χνάρι στο υλικό της ζωής που αν και αόρατο μένει αιώνια γραμμένο. Εν τέλει μάταιο είναι το πέρασμα του καθενός μας και ταυτόχρονα απόλυτα σημαντικό και μοναδικό!

«Ό,τι είναι ζωντανό, από τα βακτήρια ως τα δέντρα και τους ανθρώπους, έχει ψυχή. Και αυτή η ψυχή είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο Θεός».

-Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή; Στη μετενσάρκωση; 

Μου αρέσει πολύ η θεωρία του Ινδουισμού. Για να την εξηγήσω κάπως απλοϊκά: Ό,τι είναι ζωντανό, από τα βακτήρια ως τα δέντρα και τους ανθρώπους, έχει ψυχή. Και αυτή η ψυχή είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο Θεός. Και μετά από άπειρες μετεμψυχώσεις φτάνουμε και εμείς στην συνειδητοποίηση της αλήθειας, και επιστρέφουμε στο Θεό. Η αφύπνιση της συνείδησης έρχεται όταν ακολουθούμε το Ντάρμα μας, το σωστό μονοπάτι. Μόνο που στον ινδουισμό ο κακός είναι κακός γιατί γουστάρει, την βρίσκει, όχι από άγνοια, οπότε και ο κλέφτης πρέπει να κλέψει για να προχωρήσει όλος ο κόσμος προς την αλήθεια του, αν αυτό είναι πραγματικά το Ντάρμα του. Το μόνο που καθυστερεί την εξέλιξη της συνείδησης είναι το Αντάρμα, το αντίθετο μονοπάτι από αυτό που είμαστε. Οπότε ναι, θέλω να πιστεύω στην μετεμψύχωση, μου φαίνεται πιο λογικό κι ελπιδοφόρο σενάριο.

-Για τη ζωή σε άλλους πλανήτες τι ψυχανεμίζεστε; Υπάρχει, και αν ναι θα θέλατε να έρθετε και να έρθουμε ως ανθρωπότητα σε επαφή μαζί της;

Πιστεύω στη άπειρη ζωή στο άπειρο σύμπαν μας, πιστεύω ότι υπάρχουν υπάρξεις που διασχίζουν το σύμπαν με τη συνείδησή τους σε μορφές πνευματικές, εκτός χωροχρόνου, και τους έχουμε συναντήσει και τους συναντάμε εν αγνοία μας. Δεν πιστεύω στο σενάριο της ταινίας Independence Day, δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα έρθουν να μας κατακτήσουν. Μάλλον θα έχουμε καταστρέψει τον εαυτό μας πριν φύγουμε από τον πλανήτη μας. Γιατί να μην υπάρχουν εξωγήινοι; Είναι παρανοϊκό να φανταζόμαστε ότι στο άπειρο σύμπαν υπάρχουμε μόνο εμείς και το iphone μας.

-Υπάρχει θεός; Σε τι πιστεύετε μεταφυσικά;

Φυσικά και υπάρχει, όπως σας έλεγα παραπάνω με εκφράζει ό,τι λέει ο Ινδουισμός σχετικά. Και όχι μόνο ο Ινδουισμός: Όπως ο Πυθαγόρας πίστευε ότι ήταν μάγος που μπορούσε να φέρει τη ψυχή ενός νεκρού πίσω στο σώμα του, έτσι κι εγώ πιστεύω πως ό,τι έχει γεννήσει η φαντασία μας είναι αληθινό. Είναι το ίδιο αληθινό με ό,τι μετριέται με τα υλικά όργανα που έχουμε τώρα στη διάθεση μας.

«Προσπαθώ να κάνω έργα που να είναι αληθινά προς τη ψυχή μου, ελπίζοντας να εξελίσσω έτσι τον εαυτό μου».

-Γιατί αισθάνεστε ότι ερχόμαστε στη ζωή; Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη μας; Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου; 

Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή για να εξελίξουμε τη συνείδηση μας και αυτό γίνεται αν κάνουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που μας λέει η ψυχή μας ότι θέλει να κάνουμε. Το νόημα είναι η εξέλιξη της συνείδησης και το γενικό σχέδιο είναι η απόλυτη ευτυχία για όλους.

-Είναι τελικά στο χέρι μας να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη μας; Και ποιον τρόπο έχετε επιλέξει εσείς να το κάνετε στο χρόνο που σας έλαχε σε αυτόν τον πλανήτη;

Φυσικά είναι στο χέρι μας, αφού δεν έχουμε ιδέα γιατί έχουμε γεννηθεί και όλη η αρχαία σοφία έχει φτάσει να είναι σωσμένη μόνο λίγο στην αστρολογία και στο Μαχαμπαράτα (που κανείς δεν διαβάζει ή γνωρίζει πλέον). Αν δεν το κάνουμε μόνοι μας κανείς δεν θα δώσει νόημα στην ύπαρξη μας για εμάς. Εγώ ας πούμε προσπαθώ να κάνω έργα που να είναι αληθινά προς τη ψυχή μου, ελπίζοντας να εξελίσσω έτσι τον εαυτό μου. Επίσης έχω αγαπήσει και αγαπώ πολύ και συνέχεια… Η αγάπη δίνει νόημα στη ζωή. Και τέλος έχω κολυμπήσει απεριόριστα σε πολλά σημεία του Γάγγη, από τις πηγές του όπως εκρηκτικά ξεπετάγεται από μία σπηλιά στο τέρμα ενός γιγαντιαίου παγετώνα στα Ιμαλάια, ως την Καλκούτα, πριν βρει το τεράστιο δέλτα και καταλήξει στον ωκεανό.

-Ο Γάγγης σημαίνει πολλά για ττους Ινδουιστές και σημαίνει πολλά και για εσάς. 

Πιστεύω ότι ο Γάγγης είναι πραγματικά το σώμα μιας Θεάς του Ινδουισμού, της Γάνγκα, που κατέβηκε χωρίς να το θέλει στη Γη με τη μορφή ενός ποταμού. Γιατί κατέβηκε; Για να αναστήσει τους 30.000 γιούς ενός βασιλιά που τους έκανε στάχτη το βλέμμα ενός ασκητή, όταν τον διέκοψαν από χίλια χρόνια συνεχούς διαλογισμού.

// Η ατομική έκθεση του Αλέξανδρου Γεωργίου «Από την οπτική του Ναι» θα τρέχει στην γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή (Λεωνίδου 9, Μεταξουργείο) μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου.

Διαβάστε ακόμα: Πως ο Αλέξανδρος Γεωργίου τα παράτησε όλα και πήγε να ζήσει στην Ινδία.

TAGS :
Αλέξανδρος Γεωργίου εικαστικά Ρεβέκκα Καμχή το νόημα της ζωής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook