Sex Editor: Σεξ με νύχια και με δόντια

Έτσι ή αλλιώς, το σεξ είναι η πιο τρυφερή δημοκρατική πράξη. (εικονογράφηση Milo Manara)

Τα σώματά μας είναι δεξαμενές παθών, πόνων και επιθυμιών, είναι θησαυροφυλάκια φιλιών και χαδιών, γιατί είμαστε δημιουργήματα ενώσεων άλλων σωμάτων. Μέσα στην εξέλιξή μας στις κοινωνίες και τον πολιτισμό, τα πράγματα που σχετίζονται με τις σωματικές μας ανάγκες παραμένουν αρχέγονα: η ούρηση, η αφόδευση, η πείνα, η δίψα, η καύλα.

Οι επιθυμίες έχουν αλλάξει, λόγω προόδου. Έτσι, δεν επιθυμούμε απλώς φαγητό, επιθυμούμε το συγκεκριμένο φαγητό. Και δεν επιθυμούμε να πλυθούμε απλώς, προτιμάμε να πλυθούμε με ζεστό νερό, το αγαπημένο μας σαπούνι και άλατα μπάνιου. Επιθυμούμε σεξ με άτομα, με dildos, σεξ βλέποντας μια τσόνια, αυνανισμούς στα σκοτεινά ή με καθρέφτη που αποτυπώνει τα γεννητικά μας όργανα από κάθε πιθανή οπτική γωνία.

Κι όλο πλουτίζουν τα θέλω μας, όλο φιοριτουρίζουμε σε σχέση με τη λίμπιντο, τις συνθήκες, τις τοποθεσίες, τους παρτενέρ, δοκιμάζουμε, γνωρίζουμε, μετατρεπόμαστε εμείς σε τεχνητή νοημοσύνη φορεμένη στην ανθρώπινη, την εύθραυστη, την ιερή μας-ιερή γιατί κατακτήθηκε βήμα βήμα, από το άναμμα της φωτιάς μέχρι τις πρώτες μεταναστεύσεις πληθυσμών και το ανταλλακτικό εμπόριο που έγινε αλαλάζουσα οικονομία και έθρεψε τα στομάχια μας, μας στέγασε, μας άνοιξε δρόμους στην τέχνη και μας επέτρεψε πρόσβαση στην γνώση.

Καμιά φορά, στέκομαι και κοιτάζω τους ανθρώπους στον δρόμο, στα περάσματα της ζωής τους, τι ερεβώδη ζωάκια είμαστε που συγεκντρώσαμε όλα τα εφόδια που έχουν άλλα είδη στο κεφάλι μας. Ο νους τα δόντια, το τρίχωμα, ο νους η ταχύτητα και τα νύχια μας, ο νους η άμυνα κι η επίθεσή μας.

Τα κορμιά μας στιλπνά, γυμνά, ευπαθή, χρειάζονται στ’ αλήθεια προστασία, ασφάλεια, αγκαλιά, δεν μπορούν, πια, να ζουν στις σπηλιές και στα βράχια, γεννιούνται και πεθαίνουν τόσο μόνα, αλλά η έγνοιά τους είναι και η ηδονή, όχι μόνο η διατήρηση στην ζωή κι αυτό το πολύ ανθρωπίσιο χαρακτηριστικό είναι σχεδόν αρκετό για να μας πείσει ότι είμαστε όλοι ίσιοι και ίσες.

Όταν κάνουν σεξ δυο άνθρωποι δημιουργούν μια άχρονη εικόνα. Αφαιρέστε από το κάδρο τα μοντέρνα προτατίφ και τους αφυγραντήρες που βρίσκονται στις κρεβατοκάμαρες, ξεχάστε τα smart phones που φορτίζονται στα πολύμπριζα και τον σύγχρονο ρουχισμό που τσαλακωμένος αναπαύεται σε ράχες πολυθρόνων ή στο πάτωμα.

Απογυμνωνόμαστε από τα φορτία του πολιτισμού μας και κάνουμε αυτό που έκαναν οι προγλωσσικοί άνθρωποι (εικονογράφηση Milo Manara)

«Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο/Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει/Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως/Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν», γράφει και τραγουδά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και είναι ό, τι χρειάζομαι για να σας προσκαλέσω στις σημερινές μου σκέψεις. Ο κόσμος μοιάζει να ξεκινά από δύο ανθρώπους που φιλιούνται, αγκαλιάζονται και χορεύουν γυμνοί, μπαίνουν με κάθε πιθανό τρόπο ο ένας μέσα στον άλλο.

Τότε, θυμόμαστε τις πρωτόγονες καταβολές μας, τότε μονάχα χνώτα, κοπανήματα, δαγκωματιές και θεσπέσιες νυχιές, τότε φωνές και μορφασμοί που δεν βρίσκουν θέση σε άλλη περιοχή της ζωής μας, τότε ενδεχομένως η πιο αυθεντική μας εκδοχή ως ατόμων, ως προσωπικοτήτων.

Απογυμνωνόμαστε από τα φορτία του υπέροχου, αλλά απαιτητικού συχνά πολιτισμού μας και κάνουμε αυτό που έκαναν οι προγλωσσικοί άνθρωποι, κινούμενοι από βαθιές δυνάμεις ζωής και ανάγκης για αναπαραγωγή, αλλά, στην τελική, ελεγχόμενοι από την ηδονή, το Μέγα Δόρυ της ύπαρξής μας, το χάπι που μας έχει χρυσώσει ο θάνατος για να αντέχουμε στην ιδέα του.

Και τότε, οι κόρες μας διαστέλλονται, τα σάλια μας λιπαίνουν όποια επιφάνεια ή κοιλότητα χρειαστεί, τα νύχια μας γδέρνουν πλάτες και τα χέρια μας αφήνουν το σημάδι τους πάνω σε κωλάρες και κωλαράκια, τα δόντια μας δαγκώνουν ορμητικά λαιμούς και λοβούς αυτιών και περνούν ανατριχιαστικά πάνω από πουτσοκέφαλα, για να εναλλαχθούν με τα χείλη και με τις γλώσσες μας. Σεξ στο απόλυτο σκοτάδι, ή λουσμένοι στο φως μιας ερημικής παραλίας, ζωώδες, πρωτογονικό γαμήσι-αυτό δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκην αγριωπά και δυναμικά φερσίματα.

Τα κορμιά μας στιλπνά, γυμνά, ευπαθή, χρειάζονται στ’ αλήθεια προστασία, ασφάλεια, αγκαλιά (εικονογράφηση Milo Manara)

Και το πιο μελάτο, χλιαρό σεξ είναι ζωώδες. Ρευστό, κρουστό, δημιουργεί ορμόνες, αναστατώνει το σώμα μας, κι όπως σας έχω ξαναγράψει, έτσι ή αλλιώς, το σεξ (που πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε με νύχια και δόντια κυριολεκτικά, κοινώς γαμάτε και γαμηθείτε γιατί πεθαίνουμε) είναι η πιο τρυφερή δημοκρατική πράξη, η μεγάλη ήττα της ταξικότητας-όταν ένας φτωχοδιάβολος εργάτης ξεσκίζει την πλούσια κυρία ή όταν ένα κορίτσι που τρέχει για το μεροκάματο κάνει μια στάση από το γραφείο του καλού της για να τον καβαλήσει στο πρόσωπο και να του κάνει ένα αξέχαστο δώρο, κάποιο μεσημέρι της εβδομάδας.

Πάντως, αυτό το με νύχια και με δόντια με έχει ενθουσιάσει. Και έχω ανέκαθεν αδυναμία σε αυτές τις υπενθυμίσεις της πραγματικής καταγωγής μας. Έτσι, ποτέ δεν παραλείπω να φιλώ το άγριο δόντι του Κ. που υπερέχει των υπόλοιπων μες στο παραδεισένιο στόμα του και κυρίως ποτέ δεν παραλείπω να χαρίσω μια βαθιά γρατσουνιά χαμηλά στην πλάτη των καλύτερων, των ασυναγώνιστων γαμιάδων μου. Δεν συζητώ τι παθαίνω όταν κανείς αποφασίσει να με δαγκώσει απαλά στον αυχένα, σα να ήμουν μωρό λιοντάρι…

Διαβάστε ακόμα: Από το «ντεκαβλέ» στο παρανάλωμα: οι μυστηριώδεις θερμοκρασίες του σεξ.

TAGS :
sex editor

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook