Ποδόσφαιρο: Όλοι πέφτουν!

Υποθέτω πως κάποια εκδοχή του «Έλα ρε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» θα πρέπει να ήταν η πιο συνηθισμένη αντίδραση οποιουδήποτε πληροφορούνταν έτσι ξαφνικά πως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε, πως ο Τιτανικός βούλιαξε στο παρθενικό του ταξίδι ή πως μετά από μόλις 12 χρόνια δικαστικής διαμάχης απολύθηκε ένας (αριθμητικώς: 1) δημόσιος υπάλληλος (αστυνομικός), ο οποίος είχε βουτήξει τις πιστωτικές κάρτες ενός τύπου μέσα στη ΓΑΔΑ και είχε κάνει αναλήψεις 6.000 ευρώ από τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Αλλά, μεταξύ μας, πάντα έτσι –κάπως δύσπεπτο‒ είναι το end of the world as we know that, που έλεγαν και οι REM. Το ένιωσαν εσχάτως οι οπαδοί της ΑΕΚ ή όσοι λιγοστοί ασχολούνται με το βόλεϊ, όπου ο πάλαι ποτέ κραταιός Παναθηναϊκός κατρακύλησε στην Α2. Το έχουν από χρόνια αντιληφθεί οι Ηρακλειδείς (by the way, ο μπασκετικός «γηραιός», που μεταξύ άλλων έχει αναδείξει Διαμαντίδη, Σχορτσιανίτη, Λάζαρο Παπαδόπουλο και Χατζηβρέττα, αλλά και το κάποτε Κυπελλούχο Ευρώπης Μαρούσι αγωνίζονται φέτος στη Β’ Εθνική…). Στο τσακ και με τα χίλια ζόρια το γλύτωσαν οι Αρειανοί. Και μένει να φανεί αν θα το γλυτώσει και η Ελλάδα συνολικά, μολονότι προσωπικά έχω την αίσθηση πως εδώ και καιρό η χώρα μας αγωνίζεται στη δεύτερη (και πολύ λέω…) κατηγορία της Ευρώπης και απλώς δεν της το φανερώνουν για να μη στενοχωρηθεί.

Το σκληρό επιμύθιο όλων των παραπάνω είναι πως καμιά φανέλα δεν είναι αρκετά βαριά για να σε συγκρατήσει από μόνη της στον κατήφορο. Και πως, ενενήντα εννιά φορές στις εκατό –στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στη ζωή– ό,τι πληρώνεις παίρνεις κι όπως έχεις στρώσει θα κοιμηθείς.

Ένα βέβαια από τα πράγματα που ξεχωρίζουν τα παιδιά από τους ενήλικους είναι πως τα πρώτα αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν (ή να αποδεχθούν) πως κάθε επιλογή έχει και το αντίτιμό της. Πως όταν διώχνεις π.χ. Γεωργέα και παίρνεις Γιάγκο και Φουρτάδο, πας λίγο-πολύ γυρεύοντας για… ραντεβού με την ιστορία.

Την ίδια παρ’ όλα αυτά ώρα (μια και η φύση απεχθάνεται το κενό) νέες δυνάμεις αναδεικνύονται και παίρνουν, τουλάχιστον για την ώρα, τη θέση εκείνων που φαντάζουν παρηκμασμένες. Ο Αστέρας Τρίπολης, ο Ατρόμητος Περιστερίου, ο ΠΑΣ Γιάννινα ή ο αντίπαλος του Ολυμπιακού στον τελικό του φετινού πρωταθλήματος βόλεϊ, Παμβοχαϊκός Βραχατίου. Ομάδες που αναμφίβολα δεν έχουν το ιστορικό βάρος μιας ΑΕΚ ή ενός Παναθηναϊκού, αλλά που δούλεψαν σκληρά και συγκροτημένα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων και, βρε αδελφέ, έχουν κάθε δικαίωμα κι αυτές να νιώσουν μία (εφήμερη, καταπώς θα έλεγε και μια ψυχή) χαρά. Και να κοιτάζουν ακόμα πιο ψηλά στους αγώνες των play off, που είναι ήδη σε εξέλιξη.

Το να καταριέσαι τη βροχή, επειδή αμέλησες να πάρεις ομπρέλα όταν έφυγες από το σπίτι ίσως και να είναι trendy (στο κάτω-κάτω κι όλοι όσοι καταριούνται τα μνημόνια και τη Μέρκελ στο ίδιο κλίμα κινούνται), αλλά δεν παύει να είναι κομμάτι αφελές. Η βροχή θα συνεχίσει να πέφτει κι εσύ θα παραμείνεις μούσκεμα. Εκτός κι αν δεις στο τέλος εποχής την ευκαιρία να ψωνίσεις με μειωμένες τιμές καμιά ομπρέλα –κάντε όποιους παραλληλισμούς προτιμάτε, άφοβα και υπεύθυνα.

TAGS :
ΑΕΚ Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook