Ο Μεγάλος Καρούζο: το παγκόσμιο φαινόμενο της μουσικής 
Αλεξάνδρα Κ*: «Ελάχιστοι άνδρες μπορούν να συνδιαλεχθούν επί ίσοις όροις με μια γυναίκα» 
Άντονι Χόπκινς: ένας σερ παλαιάς κοπής 
Άνδρας νέας κοπής: Υποδεχθείτε τον Good Job Nicky 
Νίκος Καζαντζάκης: «H Ελλαδα επιζεί ακόμα μέσα από διαδοχικά θαύματα» 
«Δυο εαυτοί σου όλο ζωή, μια τρέλα Φιλουμένα, και μία Φαίδρα τρομερή, πιο γλύκα κι από σένα».
Πόσο πιο αισθηματικά πια μπορούν να γίνουν τα κείμενά μου;
(Αυτό είν’ ένα ερώτημα δυσκολαπάντητο, που δεν σκοπεύω να προσπαθήσω να το απαντήσω. Γιατί δύσκολη, εξαιρετικά δύσκολη είναι η ισορροπία πάντοτε ανάμεσα στο συναίσθημα και την ακρίβεια, και το μελό, τα χτυπήματα στον αναγνώστη, στον ακροατή, στον θεατή κάτω από τη ζώνη ποτέ δεν τα συμπάθησα, ομολογώ. Άλλο ο Μπάστερ Κίτον ο καθαρός και διαυγέστατος, ώστε «να φαίνεται με το φως η καρδιά του», κι άλλο, τελείως άλλο ο Τσάπλιν, ο σχεδόν το αντίθετό του κατ’ εμέ, ο άλλος δρόμος, το μονοπάτι το πονηρό, το δεύτερο).
Άρα, ως εδώ κι εγώ. Μ’ αυτό εδώ το κείμενο, το τόσο προσωπικό πάλι, για τη Νάπολη και τα Δυο Κορίτσια. Για το εκεί, που ακόμα δεν έχω πάει αλλά όνειρο ζωντανό υπάρχει από πολλά πια χρόνια για μένα, και για το εδώ, όπου «δίχα μοι τα νοήματα» ανέκαθεν, και η εναλλαγή του ήλιου με το σκοτάδι παραέχει γίνει τον τελευταίο καιρό απότομη, ασυγκίνητη, επιθετική.
«Νεράιδα στη Νάπολη των κατάφωτων αυτής της πόλης ολόγυρα νερών».
Στη Νάπολη την πανάρχαια ελληνίδα, η Λένα. Με δυο κορίτσια, τα κορίτσια της μαζί, τη Φαίδρα και τη Φιλουμένα. Μόνη της η Λένα αποικία της ψυχής μας έναστρη, κι ολόγυρά της άλλες, προϊστορικές σχεδόν γενιές, Ελλάδα διάχυτη με το χρώμα του ηφαιστείου σε κάθε της γωνιά, με αίμα τους έρωτα για μας εδώ άσωτο. Με ανθρώπους που και σήμερα για μια Via dei Greci προσφέρονται, αναστατώνονται εντός τους.
Η Λένα μου που μετέφρασε, που ασχολήθηκε, που προς τη Μικρή εμάς Ελλάδα το νησί της το Ιόνιο γλυκά και τρυφερά σπρώχνει, επαγρυπνά με μυαλό και τρόπο υπεράνθρωπο σχεδόν για την επί Γης πια έντονη μικροψυχία, είδος θεάς, νεράιδας των κατάφωτων της πόλης της ολόγυρα νερών, πνεύμα η Λένα για όλους εντός μας.
Με τη Λένα και τον Τζιμάκο στην Αθήνα (φωτογραφία Βανέσσα Ζουγανέλη).
Διαβάστε ακόμα: Για την Αλεξάνδρα Μπουτάρη –που έφυγε πρώτες μέρες του Ιανουαρίου, πριν από τρία χρόνια.
Κι εδώ η Γαρουφαλιά, η αδελφή της. Ίδια κι απαράλλαχτη, θηλυκός καπετάνιος αποφάσεων ζωής δύσκολων και στιγμών από Θεού συντριπτικών, η Γαρουφαλιά μου ατρόμητη με τ’ άλλα δύο, τα δίδυμα δικά μου κορίτσια, χορεύοντας μεσημέρι Κυριακής στους δρόμους του Μεταξουργείου ζωναράδικο, λυγίζοντας το σώμα, το κεφάλι προς τα μπρος σκύβοντας μαγευτικά. Μουσική, θέλω να πω, και κίνηση οπτική τού μέσα της ταυτόσημη, μ’ ένα γέλιο αιώνιο στα χείλια της πάνω τα επίσης ιόνια, τα επίσης Ιθάκη για μένα παντού.
Με τη Γαρουφαλιά και τον Δημήτρη Μπεθάνη στο Μοναστηράκι (φωτογραφία Γιώργος Σταθόπουλος).
Δυο κορίτσια! Με το επίθετό τους κρυμμένο στο κείμενό μου αυτό κιόλας, αλλά προπαντός με τα ονόματα, και τις μορφές τους στις φωτογραφίες. Με τις ζωές τους ως τώρα φάρους ανεξαγόραστους, σωτήριους, εντυπωσιακούς. Με την αγάπη τους να με αγκαλιάζει από μακριά το ίδιο δυνατά, το ίδιο εύθυμα, σαν να ’ταν, σαν να ’μασταν όλοι μαζί πάντα μαζί, για πάντα.
Άλλη Ελλάδα εκεί; Άλλη Ελλάδα πια εδώ; Ποιος ξέρει… Χαρά για τις λύπες μας και τα τέσσερα, και τα έξι, και τα οκτώ κορίτσια. Όλα μαζί σαν μάνα στη ζωή μου, Ένα και Καλό! Πόσο πιο αισθηματικά πια μπορούν να γίνουν τα κείμενά μου; Ως εδώ:
«Δυο Εαυτοί σου Όλο Ζωή»
Λένα, της Νάπολης θεά, δίπλα στις Πιθηκούσες,
πως δυο κορίτσια εκεί μακριά ήξερες, θ’ αποκτούσες;
Δυο πιθηκάκια στην αρχή, κι ύστερα δύο κούκλες,
δυο ελληνάκια στην ψυχή, κρυμμένα μες στις μπούκλες.
Δυο εαυτοί σου όλο ζωή, μια τρέλα Φιλουμένα,
και μία Φαίδρα τρομερή, πιο γλύκα κι από σένα.
Έτσι γινότανε παλιά στην αρχική Ελλάδα,
χωρίζανε μισά-μισά τα κράτη, τη μπουγάδα.
Και δύο πόλεις από μια χτίζανε αποικία,
ένδοξες, πάντα πιο ψηλά τραβώντας μία-μία.
Τη μάνα λέγαν’ Λυγερού, Ρούσσο τις άλλες πάλι.
Πλάσματα όλα του Θεού, στης Γης την παραζάλη.
Η Φιλουμένα ως Ελληνίδα διαβάζει στη γιορτή του σχολείου της στη Νάπολη από τη Σαπφώ μου.
Υ.Γ. 1: Εδώ τελειώνει μια σειρά κειμένων μου, που με τον τίτλο πια «Όλο Αέρα!» και υπότιτλο «αισθηματικά κείμενα» θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2016 από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Υ.Γ. 2: Παρατήρησα τώρα πως το κείμενο αυτό το έγραψα σ’ ένα σημειωματάριο της Ερατώς με εξώφυλλο στο φοίνιο, στο μαυρο-κόκκινο των ηφαιστείων χρώμα…
Διαβάστε ακόμα: Για τη μητέρα μου, Νανά Κακίση –επτά ποιήματα από τα βιβλία μου.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
