«Τα νερά»
Φτερά της κότας κι όχι του αγγέλου
πρέπει να καταλάβεις σε θέλω
μ’ όλη τη δύναμη που δεν έχω πια στάλα
και τη ζωή μου να κυλάει σε πλαγιές
βουνού της Καλαμάτας –
κούναγε κι ήμουν άνθρωπος
όχι φωτογραφία –
αλλά βουνού που δεν υπάρχει
παρά στα όνειρά μας
ή στα νερά που μένουμε
κάποια στιγμή για τους άλλους
(Από τη συλλογή «Τα ζώα της Κυριακής», εκδ. Το Δέντρο 1988, Καστανιώτης 1996)
Στην επόμενη σελίδα: «Αλλά αυτός δεν είχε στο σεισμό πεθάνει;»