Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Ο τζίτζικας» Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια στοιβάζονται καλοκαιρινά. Ανοίγω το στόμα μου και μες στο πάθος μου προσπαθώ να τους βάλω μια σειρά. Τραγουδώ. Άσχημα. Αλλά χάρη στο τραγούδι μου ξεχωρίζω από τις φλούδες των κλάδων και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία της... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα
Νίκος Δήμου, «Ευνούχος» Δε λέω τ’ όνομά του, γιατί ντρέπομαι. Ήταν ο πιο λεβέντης γάτος της γειτονιάς, τον έφθειραν ο πόλεμος κι ο έρωτας. Μήνες ολόκληρους, χωρίς φαΐ και ύπνο, γύριζε κουρέλι απ’ τις πληγές. –Αν δεν τον κόψετε, δε θα ζήσει, είπε ο γιατρός.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά
Αργύρης Χιόνης, «Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη – Ε΄» Όπως περνούν τα χρόνια, η άνοιξη δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτ’ ερωτική φλυαρία μελισσών με τα λουλούδια, αλλά θλιβερή υπόμνηση ενός χαμένου παραδείσου και το καλοκαίρι δεν είναι πια μουσική του Βιβάλντι ούτε... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι
Νίκος Καρούζος, «Αγχώδης εμπειρία» Τ’ απογεύματα της Κυριακής ανοίγω το ραδιόφωνο σηκώνω το καπάκι της σιωπής. Ποδόσφαιρο. Χρωματιστές φανέλες. «Έχουμε φτάσει στο ένατο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου…» Κατεβάζω το καπάκι. Πόσο μπορούμε, αλήθεια, να κοιτάζουμε στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι; Απολαμβάνω για λίγο συντριπτική γαλήνη... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο
Αργύρης Χιόνης, «Εκδοχές του τέλους – I» Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι με χάρτινο καπέλο και ξύλινο σπαθί πήρα κι εγώ μέρος στη μάχη, στο αίμα, στη φωτιά, στην αρπαγή. Καβάλα σ’ ένα κουνιστό αλογάκι, μπρος-πίσω, πίσω-μπρος, γύρισα ολόκληρο τον κόσμο, των ίσκιων στρατηλάτης κι... Περισσότερα
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων
Τάσος Λειβαδίτης, «Καλοκαίρι» Ένα πουλί κάθισε πάνω στα κάγκελα του κήπου, κάτι είπε στην κοπέλα της βεράντας, αλλά εκείνη δεν άκουσε. Βούιζε ο κόσμος από τα τζιτζίκια. Και τότε σκέφτηκα πως αυτή τη σκηνή θα την θυμηθώ κάποτε, ύστερα από χρόνια, και θα κλάψω απαρηγόρητος.... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για μια σκηνή με ένα κορίτσι κάποιο καλοκαίρι
Γιάννης Βαρβέρης, Άτιτλο – Χριστέ μου του προσευχήθηκε το απολωλός μπροστά στο εικόνισμα δέομαί Σου τώρα που έρχεται η Ανάστασή Σου εγώ δεν έχω τέτοια δυνατότητα Χριστέ μου, εξαίρεσέ με απ’ τη σφαγή τους.   (Από τη συλλογή «Ζώα στα σύννεφα», εκδ. Κέδρος, 2013)  ... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το αρνί του Πάσχα
Θανάσης Κ. Κωσταβάρας, «Η μοσκοαναθρεμμένη στον ύπνο της» Κοιμάται η αγάπη μου. Κι ο ύπνος της είναι πράσινος: σαν το χορτάρι. Και σαν το φεγγάρι, λάμπει το πρόσωπό της ολόκληρο. Πάνω στ’ άσπρα σεντόνια της κοιμάται η αγάπη μου. Σαν τη νύφη κοιμάται κουρασμένη αποκαμωμένη... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για μια γυναίκα που κοιμάται
Τάσος Λειβαδίτης, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – III» Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι; Δε μίλαγα. Μονάχα... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την αγαπημένη τους
Αλεξάνδρα Μπακονίκα, «Το παλτό» Ξαφνιάστηκα όταν το φώναξε: «Άνοιξε το παλτό σου ή καλύτερα πέταξέ το, θέλω να βλέπω το σώμα σου». Σε λίγο όταν όλοι εμείς θα φεύγαμε θα έπαιρνε τη γυναίκα που το παλτό έκρυβε το ωραίο της σώμα και θα πήγαιναν αγκαλιά... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για το παλτό
Ηλίας Κεφάλας, «Χριστούγεννα» Όλη τη νύχτα χιόνιζε στο κοιμισμένο σπίτι Και μόνον εγώ αγρυπνούσα κι έστεκα Γυρνώντας πάλι αδέξια στα παιδικά μου χρόνια Κάτω από το χριστουγεννιάτικό μας δέντρο Ανάμεσα από τα λαμπρά στολίδια και τα δώρα του Μονάχα εγώ αγρυπνούσα και περίμενα Ώσπου το... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για το χριστουγεννιάτικο δέντρο
Μιχαήλ Μήτρας, Άτιτλο Πώς η προοπτική του θέρους μετατρέπει τη νοσταλγία σε μελλοντικό γεγονός και τελικά έρχεται η στιγμή που βρίσκει τη Ν. να κάθεται στη σκιά ενός πεύκου φορώντας πορτοκαλί μαγιό προσηλωμένη στη θέα της θάλασσας, το μακρινό καλοκαίρι του ’77 στο νησί.  ... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για ένα κορίτσι με μαγιό
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Η ζέστη» Στη ζέστη της Ελλάδας τα κολλημένα στέρνα μας ανάβλυζαν νερά• έπινα τον ιδρώτα σου μαζί με τα φιλιά σου το αχ σου στη σκιά του παντζουριού. Την ώρα που ανέβαινε το άγριο μεσημέρι του τόπου εφούντωνες κι εσύ με τα τρελά... Περισσότερα
Οι ποιήτριες για έναν άντρα το καλοκαίρι
Το Σώμα (1) Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα. Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι. Η τέχνη έχει τη δική της ηθική. Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως. Μπρος στο γυμνό γυναίκειο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες. Ένα γυναικείο... Περισσότερα
Hλίας Πετρόπουλος: «Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας»
Νίκος Καρούζος, Φθεγξάμενος αγαθά πράγματα Μωρέ παιδιά καημένα στο αίμα βουτηγμένα η Ελλάδα μάς άλλαξε τα φώτα νυφάδες απ’ το Σούλι τα όπλα του φωτός αξόδευτα χαιρέτα μας την κλεφτουργιά στο άπειρο η οσμή απ’ το καθαριστήριο καθώς διαβαίνω το πεζοδρόμιο. Αλέκτορας αλεκτρισμού με όρια... Περισσότερα
«Μωρέ παιδιά καημένα, στο αίμα βουτηγμένα»
Ενός λεπτού σιγή Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε... Περισσότερα
Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια»
Τάκης Βαρβιτσιώτης, «Λυρικό εγκώμιο για την κοίμηση του Οδυσσέα Ελύτη– 6» Τώρα που έχεις αποδημήσει Κι όλα λυγίζουν πιο θλιβερά Θέλω να ζήσω επιτέλους Ανάλαφρος σαν τη φωτιά Που υψώνεται κατακόρυφα Με το ανυπέρβλητο ανάστημά σου Και να μπορώ πια να εμπιστεύομαι Κάθε στιγμή της... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον Ελύτη
  Οδυσσέας Ελύτης, «Ο χαρταετός» Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα τιμωρημένη ώρες και ώρες. ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε -δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε φοβόμουνα και μου άρεσε. Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τον χαρταετό
Ελεύθερη ένωση  Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης Με μέση κλεψύδρας Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων μικρότερου μεγέθους Με δόντια... Περισσότερα
Αντρέ Μπρετόν: «Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθορύγχου»
Γιάννης Ευσταθιάδης, Άτιτλο Βρέχει πάλι απόψε μέρες Σεπτεμβρίου φετινές μα οι σταγόνες πέφτουνε σε χρόνια ασύμμετρα και μακρινά στα μάτια σου Mυρτάλη βρέχει κι όμως δεν είναι το βρεγμένο χώμα που ανασαίνω μα η μυρωδιά απ’ τα μαλλιά σου η μυρωδιά από καπνό βιβλίων διαβασμένων... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για την πρώτη τους αγάπη
Button to top