Top 5 ποιήματα για την αγάπη

Λάδι σε καμβά του Λευκορώσου Leonid Afremov (γ. 1955)

Τάσος Λειβαδίτης, «Αυτὸ το αστέρι είναι για όλους μας – V»

Θα ᾿θελα να φωνάξω τ᾿ όνομά σου, αγάπη, μ᾿ όλη μου την δύναμη.
Να τ᾿ ακούσουν οι χτίστες απ᾿ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν᾿ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ᾿ ακούσει η άνοιξη και να ᾿ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ᾿ ἀκούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ᾿ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ᾿ ακούσει ο χρόνος και να μην σ᾿ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

Θανάσης Κωσταβάρας, «Μόνο με και για την Αγάπη σου»

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να επιζήσω.
Να μη χαθώ μέσα στο μαύρο δάσος.
Ν’ αψηφήσω τον άγριο σκύλο
που μ’ ακολουθεί σα να ’ναι ο ίσκιος μου.

Μόνο με την Αγάπη σου.
Να χτίσω ένα άλλο πρόσωπο.
Να γίνω πάλι ένα μικρό αγόρι.
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.
Και να γνωρίζω τον κόσμο
μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να λέω τραγούδια από άλλους, άγνωστους
τόπους.
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος∙
και να κεντώ τ’ όνομα σου, με στίχους αέρινους.
Να μιλώ μόνο για σένα.
Να σε καλημερίζω μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό
κρυμμένον στο στήθος μου∙
και να μου αποκρίνεσαι μ’ ένα ξεχασμένο μου ποίημα.

Μόνο για την Αγάπη σου.
Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς
και αγιογραφώντας τους αίνους
απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα.
Να σου λέω τέλος καληνύχτα
και να με παίρνεις μαζί σου, στον ύπνο σου.
Για να με σεργιανίσεις μεθυσμένον
στα μαγεμένα σου όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη σου
μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος.
Να φαίνομαι όλο και λιγότερο λυπημένος.

Ορέστης Αλεξάκης, «Μαρία ή Το θαύμα της βροχής»

Καθώς
εγώ
τη μυγδαλιά τινάζω

πέφτουν τ’ αμύγδαλα βροχή
κι εσύ
πώς λάμπεις

μα δεν θυμώνεις
μόνο
με κοιτάζεις
και μου χαμογελάς
φεγγοβολώντας

Κι εγώ
τινάζω με
μανία το δέντρο
και Θε μου σε
φοβάμαι και
μ’ αρέσεις

κι όλο βυθίζεσαι στο φως
και μέσα
στην εκτυφλωτική σου λάμψη
σβήνεις

Κι εγώ
τινάζω κλαίγοντας
— γελώντας
και κλαίγοντας —
το δέντρο
και
ξυπνώ

και πια
δεν είναι φως
δεν είναι δέντρο

μόνο δωμάτιο γκρίζο
βουρκωμένο
και βρέχει
βρέχει
βρέχει
και
δεν είσαι

κανείς δεν είναι πια
και με σκεπάζουν
άγρια θολά νερά

νερά
και χρόνια

(Από τη συλλογή «Ο Ληξίαρχος»)

Μαρία Λαϊνά, «Δ΄ Θριαμβικό»

Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»:
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα
στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο.

Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής.

Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:
σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.

(Από τη συλλογή «Επέκεινα»)

Ηλίας Λάγιος, «14:22′ Η Δηώ αντιμιλώντας στο ραδιόφωνο»

O χρόνος έφτασε,
το φως να φύγει·
ψυχής κυνήγι
δεν έχει πια.

Γέρνεις, αγάπη μου,
μες στο σκοτάδι·
κάτι από χάδι
και σκοτεινιά.

Ρόδο της μοίρας μου,
δειλό χεράκι,
να ’ρθείς λιγάκι
βουβό φιλί.

Συγχώρα, αγάπη μου,
αυτή την ώρα,
γεμάτη δώρα
που μ’ εγκαλεί.

Νύχτα θαμπή, ανεξήγητη,
θυμού θα μας σκεπάσει·
άρρυθμη αδειάζει η πλάση,
και λίγη η προσευχή.

Και ίσως να πεις, καρδούλα μου
τα λόγια που δεν ξέρω·
τον πόθο να προφέρω,
μια λέξη μαγική.

(Από τη συλλογή «Το εικοσιτετράωρο της Δηούς»)

Διαβάστε ακόμα: Top 5 ποιήματα για τον Πατέρα.

TAGS :
ποιημα Ποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook