Προς ένα διαφορετικό κίνημα ανυπακοής

credit: marmset546 via Flickr

Hδη από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου και παρά τη σαφή λαϊκή εντολή των εκλογών του Ιουνίου, μια σημαντική μάζα πολιτών παραμένει μέχρι και σήμερα πολιτικά άστεγη, αδυνατώντας να βρει έναν πολιτικό φορέα με τον οποίο να μοιράζεται κοινές σκέψεις και προβληματισμούς.

Πρόκειται για εκείνη τη μάζα των πολιτών που αδυνατεί να εντοπίσει κάποιου τύπου προοπτική στο πολιτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δείχνει πια όλο και πιο συχνά να περιορίζει τη φυσιογνωμία του σε ένα κόμμα νοσταλγών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, σε ένα κόμμα που εύχεται και υπόσχεται ότι η βολεμένη Ελλάδα που κάπως ξεβολεύτηκε στα χρόνια της κρίσης, σύντομα θα ανακτήσει τα προνόμιά της.

Από την άλλη, οι πολίτες αυτοί αδυνατούν να νιώσουν κάτι περισσότερο από ανοχή για την κυβέρνηση συνεργασίας των τριών κομμάτων τα οποία με τον αναμενόμενο κυνισμό επιχειρούν να σώσουν τη χώρα με τους όρους τους, να μας γλιτώσουν από την απόλυτη καταστροφή με μόνη προϋπόθεση την πολιτική επιβίωση των μηχανισμών τους, παράμετρος που νομοτελειακά θα οδηγήσει ξανά τη χώρα σε υπαρξιακά αδιέξοδα.

Τους πολίτες αυτούς επιχείρησαν κατά καιρούς να εκπροσωπήσουν κόμματα και κινήσεις που ενδέχεται να κινητοποιήθηκαν από αληθινά καλές προθέσεις, αλλά που ουδέποτε κατάφεραν να υπερβούν τα μέτρα τους, να πλησιάσουν έστω κάπως το 3% που θα τους επέτρεπε να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Ο πολιτικός χώρος αυτός, που «γεωγραφικά» εκτείνεται από τις παρυφές του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ μέχρι τη Δράση και τη ‒μικρή σε μέγεθος και μεγάλη σε δειλία‒ φιλελεύθερη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, απέτυχε να πετύχει τη συσπείρωσή του στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού, στερώντας από τη χώρα μια ουσιαστική αντιπολίτευση στα όσα τρελά, συχνά, προωθούνται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν την ποιοτικά χειρότερη σύνθεση στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Ελάχιστα έχει να προσφέρει στο σημερινό σχετικό διάλογο μια πλήρης ανάλυση των αιτιών της αποτυχίας των εγχειρημάτων, αν και σχεδόν πάντα η αυτοκριτική και η ενδοσκόπηση αποδεικνύονται μέθοδοι πολιτικής ωρίμανσης των διαφόρων πρωτοβουλιών. Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο χώρος αυτός έχει σήμερα την… πολυτέλεια να έχει να αντιμετωπίσει σχεδόν μόνο ένα πρόβλημα: την έλλειψη νέων ιδεών.

Με ένα κάποιου τύπου σχέδιο εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης και φιλελευθεροποίησης της οικονομίας να περιέχεται στο περίφημο Μνημόνιο ένα νεοπαγές προοδευτικό κόμμα θα είχε σημαντικό πρόβλημα διατύπωσης μιας δικής του αφήγησης για τη χώρα, μιας και το μόνο επιχείρημα που θα διέθετε θα ήταν αυτό της καλύτερης διαχείρισης των πραγμάτων σε σχέση με την παλαιοκομματική κυβέρνηση συνεργασίας, επιχείρημα που σε μια εκλογική αναμέτρηση υψηλής πόλωσης δεν θα έπειθε σχεδόν κανέναν.

Το πρόβλημα μπορεί να γίνει ακόμα πιο κατανοητό αν αναχθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μιας και, πλην της συντηρητικής Άγκελα Μέρκελ, κανείς άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν δείχνει να διαθέτει μια συνολική εναλλακτική λύση για την κρίση του ευρώ. Ακόμα και ο επιπόλαια πολυδιαφημισμένος στη χώρα μας Φρανσουά Ολάντ δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να διαφοροποιηθεί με τρόπο πειστικό από την πολιτική της λιτότητας, ίσως γιατί η χώρα του ενδέχεται να αποδειχθεί ο πραγματικά μεγάλος ασθενής της… γειτονιάς.

Παρ’ όλα αυτά, εντός της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ιδιαιτερότητας εξακολουθεί να διαφαίνεται πεδίο δόξης λαμπρό για μια αληθινά ριζοσπαστική δύναμη ανατροπής. Σήμερα, ο πολιτικός λόγος ενός πολιτικού φορέα που θα επιχειρούσε να εκφράσει την Ελλάδα των αληθινά αποκλεισμένων δεν μπορεί παρά να διαθέτει έντονα αντισυστημικά χαρακτηριστικά σύγκρουσης με κάθε λογής συντήρηση, με κάθε μορφής ρητορική που περιγράφει μια Ελλάδα δέσμια του χρεοκοπημένου πολιτικού της συστήματος.

Μια πρόταση πλήρους και καθαρού διαχωρισμού του Κράτους από την Εκκλησία, η ιδέα της μετατροπής της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων σε κίνητρο παραγωγικότητας και η νομικά οριστική κατοχύρωση της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητα της ταυτότητάς τους, μπορούν να αποτελέσουν μια πρώτη μαγιά διαφοροποίησης και ιδεολογικής προσέγγισης πολιτών και σχηματισμών που ασφυκτιούν στο σημερινό πολιτικό τοπίο.

Με την έναρξη των διαδικασιών της συνταγματικής αναθεώρησης να πλησιάζει, θα ήταν καταστροφικό να χαριστεί στο σημερινό πολιτικό σύστημα η ευκαιρία να προβάλει εαυτόν ως δύναμη αναδόμησης της χώρας που καταστράφηκε στα χέρια του. Κατά συνέπεια, αποτελεί στοίχημα και ίσως και υποχρέωση των περισσότερων από εμάς να προσφέρουμε την ατομική διαθεσιμότητά μας στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού ο οποίος δεν μπορεί παρά να είναι η «εκδήλωση» ενός κινήματος ανυπακοής στις παλαιοκομματικές προσταγές αποδοχής της μοίρας αυτής της χώρας.

Ο Μάκης Μυλωνάς είναι ο ιδρυτής του parapolitiki.com

TAGS :
εκλογές λαϊκισμος Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook