Youth League: ας μην μείνουμε σε ένα ακόμα «θαύμα» 
Η πρόκριση του Ολυμπιακού θα έπρεπε να μας κάνει όλους χαρούμενους 
Όταν έπεσαν τα τσιμέντα: Πέντε NBAers που πέρασαν τον Ατλαντικό για να παίξουν στην Ελλάδα 
Πειράζει που ονειρευόμαστε μια ελληνική ομάδα σε ένα ευρωπαϊκό τελικό; 
Φατίχ Τερίμ: ένας «Αυτοκράτορας» στον Παναθηναϊκό ή μια κίνηση στο κενό; 
Eτσι καταλήγεις όταν δεν σκέφτεσαι… ευρωπαϊκά.
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!». Προπάντων μην μεθάτε με ποδόσφαιρο. Αυτό φυσικά δεν το γράφει ο Κώστας Βάρναλης στους «Μοιραίους» του, είναι δική μου υποσημείωση, αλλά για να μπούμε στο θέμα μας, είναι άκρως σημαντική.
Μέσα σε δύο μέρες είχαμε δύο ηχηρούς αποκλεισμούς από το Τσάμπιονς Λιγκ. Μια που κουνήθηκε το σεντόνι για τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και μια που γάριασε και πετάχτηκε στα άπλυτα. Του χρόνου πάλι. Τι να φταίει, λοιπόν, που τα έρμα «ψοφάνε» και δεν αντέχουν να φτάσουν έως το τέρμα του δρόμου; Γιατί μπρος τους η επιτυχία σηκώνει τείχη;
Καμία συμπαντική δύναμη δεν επιβουλεύεται τις ελληνικές ομάδες. Ούτε το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται από όλους και στο τέλος χάνουν οι Έλληνες. Ορισμένα πράγματα βγάζουν μάτι για να μην τους δίνεις την πρέπουσα σημασία και να μην περιμένεις να επιφέρουν αποκλεισμούς και θλίψεις.
Είναι εύκολο να λες πως η ΑΕΚ αποκλείστηκε διότι της έλειψε ο Λιβάι Γκαρσία. Εύκολο και ανέξοδο. Δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ότι με την παρουσία του η Ενωση θα προκρινόταν. Είναι, όμως, ένα βολικό άλλοθι. Το ότι η άμυνα της ομάδας είναι κατώτερη των περιστάσεων για ευρωπαϊκό αγώνα ελάχιστοι αντέχουν να το πουν. Το ότι δημιούργησε από πέρυσι μια ανταγωνιστική ομάδα για το εσωτερικό, αλλά ουδόλως δυνατή για το εξωτερικό, επίσης λίγοι είναι αυτοί που το επισημαίνουν.
Τα ίδια και στον Παναθηναϊκό: με τον Σπόραρ στην κορυφή της επίθεσης δεν γίνεται να περιμένεις πολλά. Ο Σλοβένος… κουκιά τρώει κουκιά μαρτυράει. Αν ο Παναθηναϊκός ήθελε το κάτι παραπάνω έπρεπε να κάνει στις μεταγραφές το, επίσης, κάτι παραπάνω. Οπερ έδει δείξαι.
Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι Superleague και Μπαλτάκος. Είναι σοβαρή υπόθεση, επομένως αν θέλεις το σεντόνι του να κουνιέται στο γήπεδό σου οφείλεις να κάνεις και σοβαρή επένδυση το καλοκαίρι. Να πάρεις το ρίσκο να αγοράσεις παίκτες από το πάνω ράφι που θα σου ανεβάσουν την ποιότητα ποντάροντας στα πολλά περισσότερα χρήματα που θα σου έρθουν στο ταμείο αν μπεις στους ομίλους.
Με ημίμετρα και παίκτες καλούς μεν, αλλά όχι από εκείνους που κάνουν τη διαφορά θα αναγκαστείς να παίζεις κρυφτό με τη συγκυρία και την αγαθή τύχη. Και γιατί, παρακαλώ, να είναι αγαθή η τύχη μόνο με τις ελληνικές ομάδες; Μας το χρωστάει και δεν το ξέρουμε;
Το πάλαι ποτέ ΠΟΚ επενδύει για την «υπόγεια ταβέρνα» του ελληνικού πρωταθλήματος (για να θυμηθούμε ξανά τον Βάρναλη). Η Ευρώπη, που θα έπρεπε να είναι ο βασικός τους ορίζοντας, είναι καλή μόνο όταν φέρνει χρήματα. Μόνο που τα χρήματα δεν έρχονται ανέξοδα. Πρέπει πρώτα να επενδύσεις για να έχεις ανταποδοτικά οφέλη.
Η πραγματική αποτυχία ορίζεται από τον αντίπαλο. Αν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός είχαν αποκλειστεί από την Μάντσεστερ Σίτι ή την Μπάγερν κανείς δεν θα μπορούσε να πει κάτι. Πόσες φορές ο Δαβίδ θα κατατροπώσει τον Γολιάθ;
Ωστόσο, έχασαν από μια ομάδα του Βελγίου και άλλη μια της Πορτογαλίας. Κανένα μεγαθήριο, κανένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Φαίνεται, όμως, ότι απέχουμε από τη στιγμή που θα μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια ακόμη κι αυτές τις ομάδες που, θεωρητικά, θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο. Δεν βρισκόμαστε.
Το Europa League που είναι κάτι σαν μικρό Τσάμπιονς Λιγκ φαντάζει πολύ μεγάλο για τις ελληνικές ομάδες. Φευ, ακόμη και το Conference League πάλι μεγάλο μοιάζει. Δεν είναι ότι οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις γιγαντώνονται χρόνο με το χρόνο (που ισχύει), αλλά ότι εμείς μικραίνουμε από καλοκαίρι σε καλοκαίρι.
Ξέρω, τώρα οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα επιχαίρουν για τους αποκλεισμούς των άλλων δύο. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Αν στη θέση της άσημης Τσουκαρίτσκι βρισκόταν κάποια ομάδα ανώτερου επιπέδου είναι σφόδρα αμφίβολο αν οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να προκριθούν. Άλλωστε, η ομάδα του Πειραιά εδώ και χρόνια έχει εξελιχθεί σε κέντρο διερχομένων. Πέντε φεύγουν, δέκα έρχονται κι αυτό το δίχως λογική και ουσία μεταγραφικό αλισβερίσι μόνο ομάδα με σταθερές βάσεις δεν δημιουργεί.
Kατόπιν όλων αυτών, όντως, εμείς «οι δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θαύμα!». Το «ίσως» του ποιήματος έχει τη σημασία του. Σημαίνει «ποτέ». Αν η ζωή δεν μας χρωστάει θαύματα μια φορά, το ποδόσφαιρο δεν μας χρωστάει δέκα.
Διαβάστε ακόμα: Κώστας Σλούκας. Είναι Ιούδας Ισκαριώτης;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
