Ποιος θα μαζέψει -επιτέλους- τους ακροδεξιούς τραμπούκους;

Αντιφασιστική πορεία μετά την αντισυγκέντρωση στο κάλεσμα ακροδεξιών για την επέτειο 10 ετών από τη δολοφονία των Φουντούλη-Καπελώνη, έξω από τα πρώην γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο, 1 Νοεμβρίου 22. (Φωτό: Aris Oikonomou / SOOC).

Βία ενδημική, ανεξέλεγκτη, ωμή. Βία που δεν δέχεται τίποτα περισσότερο από το φαιό έργο της: την καταστροφή, τη διάλυση, στον εξοστρακισμό, ακόμη και τον θάνατο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με οπαδούς κάποιου πολιτικού κόμματος, οι οποίοι εμφορούμενοι από τα ιδανικά τους είναι σε θέση να συγκρουστούν σε λεκτικό επίπεδο (όπως είχαμε μάθει παλαιότερα στα αμφιθιέατρα των πανεπιστημίων και στις συγκεντρώσεις) με κάποιους ιδεολογικά αντίθετους.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δολοφονικές πρακτικές που εκπορεύονται από ολότελα «πειραγμένα» μυαλά. Όταν ένας άντρας κραδαίνει ένα μπιτόνι με βενζίνη και προσπαθεί να κάψει ζωντανούς τους επιβαίνοντες στα βαγόνια του ΗΣΑΠ, τότε μιλάμε για ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις όπου το πολιτικό μένος γίνεται όργανο μάχης και η αφορμή για να εκδηλώσει κάποιος τα ζωώδη ένστικτά του.

Να είναι τυχαίο ότι ο συγκεκριμένος δράστης τοποθετείται στον ακροδεξιό χώρο και είναι γνωστός στην αστυνομία από παλαιότερες «δράσεις» του σε ποδοσφαιρικό αγώνα; Οχι, δεν είναι τυχαίο και, πλέον, το έχουμε κατανοήσει πλήρως στη χώρα μας πως τα άκρα (ναι, ας μην κρυβόμαστε και τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος) συγκλίνουν σε μια κοινή γλώσσα: την τυφλή βία. Το έπραξε κατά κόρον η Χρυσή Αυγή όταν τα πρωτοπαλίκαρά της (ή αλλιώς τάγματα εφόδου) προχωρούσαν στο δρόμο ωσάν μελανοχίτωνες σκορπώντας φόβο και πουλώντας φτηνή προστασία.

Το έχουμε δει και από ακροαριστερούς που δεν διαθέτουν κανένα ηθικό έρεισμα να ρίξουν μολότοφ αδιακρίτως, να καταστρέψουν ξένες περιουσίες, να λεηλατήσουν μαγαζιά και όλο αυτό να το βαφτίσουν επαναστατική πράξη. Για άλλη μια φορά οι προθέσεις τους είναι τόσο δηλωτικές (και των δύο) που καμία ιδεολογική πλατφόρμα (μη αποδεκτή, άλλωστε, από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού) δεν θα τους προσφέρει εύκολο και φτηνό άλλοθι.

Η φωτό από τα χθεσινά επεισόδια στους σταθμούς του μετρό με προσαγωγές αντιακροδεξιών διαδηλωτών. (Φωτό: Aris Oikonomou / SOOC).

Καίτοι η βία δεν μπαίνει σε ζύγι και το ζητούμενο δεν είναι να επιμεριστούν οι ωμότητες, είναι πασίδηλο πως οι ακροδεξιοί ολοένα και πιο συχνά κάνουν την εμφάνισή τους ξανά στη δημόσια σφαίρα. Ηταν λογικό να συμβεί κάποια στιγμή. Τα λάθη της συντεταγμένης πολιτείας είναι πολλά για να μην τα εκμεταλλευτούν. Ολιγωρίες σε δικαστικά επίπεδο, αβελτηρίες της ελληνικής αστυνομίας και μια γενικευμένη αίσθηση πως το «πράγμα» τέλειωσε με την καταδίκη των επικεφαλής της Χρυσής Αυγής. Ολα αυτά είναι «λίπασμα» για τους ακραίους.

Αυτή τη στιγμή έχουμε μπροστά μας το φαινόμενο ενός δεύτερου κύματος ακροδεξιών θυλάκων που μπορεί να μην έχουν βρει μια κεντρική μονάδα «ελέγχου», να μην συνασπίζονται κάτω από ένα κόμμα-ασπίδα (αν και είναι φανερό πως ο προφυλακισμένος Κασιδιάρης κάνει «παιχνίδι»), αλλά δρουν μέσω ομάδων κρούσης εναντίον επιλεγμένων στόχων.

Αν προσθέσουμε και την «ξένη» βοήθεια, ευτυχώς αυτή τη φορά οι αστυνομικοί μάζεψαν γρήγορα τα «καλόπαιδα» από την Ιταλία που ήρθαν να συμπαρασταθούν στους έλληνες αδελφούς τους, τότε έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν πρέπει με τίποτα να το θεωρούμε περιθωριακό, ολότελα μειοψηφικό και αμελητέο.

Καταρχάς αν στον ΗΣΑΠ ο αφιονισμένος ακροδεξιός έκανε πράξη την απειλή του, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε; Οι πράξεις των μοναχικών λύκων πολλές φορές επιφέρουν μεγαλύτερα δεινά από οργανωμένες ενέργειες. Συν ότι ο συγκεκριμένος «λύκος», αφού ήταν γνωστός στην αστυνομία, θα έπρεπε να είχε μαντρωθεί προ πολλού.

Το ζήτημα χρειάζεται άμεση λύση, όχι μια απλή διευθέτηση και επ’ αυτού η ελληνική αστυνομία έχει αντικειμενική ευθύνη. Το γεγονός, δε, ότι αυτοί οι πυρήνες έχουν εισχωρήσει για τα καλά και σε συλλόγους οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων (όχι για πρώτη φορά, βέβαια) κάνει το θέμα ακόμη πιο σοβαρό και επιτακτικό ως προς τη λύση του.

Ένα από τα βασικά ζητήματα για τα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει πείσει ακόμη (στην πρώτη θητεία της, αλλά συνεχίζεται και τώρα) είναι η ασφάλεια των πολιτών. Σε κάθε δημοσκόπηση η συγκεκριμένη αγωνία αποτυπώνεται με έκδηλο τρόπο. Τι ακριβώς πρέπει να συμβεί, άραγε, για να κατανοήσει το Μαξίμου πως τα οριζόντια μέτρα καταστολής της βίας δεν βοηθούν, αλλά αντιθέτως εξοργίζουν τους πολίτες;

Εδώ χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης που θα λειτουργήσει προληπτικά και ταυτοχρόνως κατασταλτικά και θα ξεριζώσει -τώρα που ακόμη είναι νωρίς- αυτές τις ακροδεξιές παραφυάδες. Αν συμβεί δεύτερη φορά το ίδιο λάθος (όπως έγινε με τους «φουσκωτούς» της Χρυσής Αυγής) και πιστέψουν οι ιθύνοντες της αστυνομίας πως τους έχουν υπό έλεγχο, ενώ δεν τους έχουν, τότε τα αποτελέσματα της ολιγωρίας θα είναι δραματικά.

Ναι, η δημοκρατία αντέχει τους πάντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους ανέχεται να την τραυματίζουν συνεχώς.

Διαβάστε ακόμα: Συμμορίες ανηλίκων. Ποιος τα οπλίζει αυτά τα παιδιά;

TAGS :
ακροδεξιά χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook