Οι… λαγοί Σπαρτιάτες και η ιδεολογική χαύνωση της αριστεράς

Σαν τι να πιστεύει αυτό το κεφάλι για το δημοκρατικό πολίτευμα; (φωτογραφία: SOOC).

Το πρώτο μάθημα στην πολιτική είναι να μάθεις να μετράς. Το έλεγε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Λίντον Τζόνσον, απευθυνόμενος προφανώς σε εκείνους που, ενώ προσπαθούν να διαχειριστούν καθημερινά προβλήματα με την ισχύ της λογικής, καταπέφτουν στην παγίδα των συναισθημάτων. Πού να ήξερε ότι στα νότια της Ευρώπης υπάρχει μια χώρα που έχει κάνει το θυμικό, παντιέρα. Ζήσε, λοιπόν, τον μύθο σου στην Ελλάδα.

Σαν πολλοί δεν έπεσαν πάλι από τα σύννεφα μετά τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών; Σε λίγο δεν θα μείνει σύννεφο για σύννεφο ατάιστο από τις προπέτεια κάποιων πολιτών. Ωσάν να μην ζουν εδώ, να μην ξέρουν, να μην βλέπουν, να μην διαισθάνονται.

Δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση πως ένα κρίσιμο 10-13% (στην παρούσα φάση) του εκλογικού σώματος τοποθετείται στην άκρα δεξιά. Θεωρητικά, θα έλεγε κανείς, αυτό θα μπορούσε να είναι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής αν δεν είχαν καταδικαστεί τα πρωτοπαλίκαρά της και δεν είχε τεθεί εκτός νόμου. Ηταν γέννημα των μνημονιακών χρόνων, αλλά στην ουσία το «αυγουλάκι» ήξερε να κρύβεται πίσω από τον παλαιό δικομματισμό.

Από τη στιγμή που εξέλιπε αυτή η συνθήκη και απλώθηκε η βεντάλια των πολιτικών επιλογών, ήταν πολύ εύκολο αυτό το κρίσιμο εκλογικό σώμα να αναζητήσει αλλού στέγη. Οποιος πίστευε πως ο χρυσαυγιτισμός έχει εκμετρήσει το ζειν του επειδή η Χρυσή Αυγή δεν υφίσταται πια, μάλλον ζούσε στη χώρα του ποτέ.

Το γεγονός ότι ένα κόμμα σαν τους Σπαρτιάτες που μέσα σε 15 μέρες από το πουθενά έγινε… κάτι, μόνο και μόνο γιατί το πριμοδότησε ο καταδικασμένος Ηλίας Κασιδιάρης, δείχνει ότι στη χώρα μας έχουν αναπτυχθεί κοτζαμπάσηδες του ακροδεξιού χώρου που μπορούν να κινούν «πιόνια» με άνεση. Ακόμη κι αν βρίσκονται πίσω από τις μπάρες.

Κάτι… κόλπα που κάνει ο φακός με τον πρόεδρο της Νίκης, Δημήτρη Νάτσιο (φωτογραφία: SOOC).

Θα πρέπει, λοιπόν, να μετρήσουμε αυτό το ποσοστό των ψηφοφόρων, το οποίο μπορεί να μην είναι ομοιογενές ως προς την προθετικότητά του, εντούτοις καταλήγει στον ίδιο δρόμο: αυτόν της αντισυστημικότητας και του αντιδημοκρατικού μετώπου.

Σήμερα είναι οι Σπαρτιάτες, αύριο θα βρεθεί κάποιο άλλο κόμμα… λαγός που θα καλύπτει τον Κασιδιάρη (ή αυτόν που θα έχει την πρωτοκαθεδρία του χώρου). Σήμερα είναι η Νίκη, αύριο ποιος ξέρει τι θα προκύψει από τα βάθη του χριστεπώνυμου πλήθους που φαντασιώνεται χριστιανικές μπούρκες και παραδειγματικές τιμωρίες στους έκλυτους;

Φτάσαμε στο σημείο ο γραφικός Βελόπουλος να είναι περισσότερο βολική λύση, παρά το γεγονός ότι και η δική του ρητορική είναι εξόχως σκοτεινή και λαϊκίστικη. Ωστόσο, αυτά τα φαινόμενα θα πρέπει -πια- να τα θεωρούμε δεδομένα. Δεν ήρθαν ως συγκυρία, αλλά δείχνουν μια δυναμική.

Αυτό δεν σημαίνει πως τούτες οι ψήφοι είναι a priori χαμένες για τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, όμως, για να κερδηθούν ξανά χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια ρηχή ανάλυση των ποιοτικών τους χαρακτηριστικών.

Για τη κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία, το ακροδεξιό ανάχωμα φαίνεται πως είναι μια παρωχημένη πηγή -κρυφής- δύναμης. Από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να διεμβολίσει το κέντρο, περισσότερα κέρδη θα έχει από ζημίες. Τώρα, ναι, δεν τον νοιάζει αν του φύγουν οι ακραίοι. Αντίθετα, τον βοηθούν να καθαρίσει εντελώς το κόμμα του.

Το πρόβλημα φαίνεται να το έχει η αριστερά που αποδείχθηκε αναποτελεσματική και ανίκανη να διαβάσει τα σημεία των καιρών. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε πως οι πρώην οπαδοί της Χρυσής Αυγής ήταν παραπλανημένοι. Ηταν ένα από πολλά λάθη ανάλυσης του ιδίου και του επιτελείου του. Θα τους πάρει καιρό να κατανοήσουν πως έχουν «διαβάσει» την ελληνική κοινωνία με εντελώς στρεβλό τρόπο.

Δεν είναι, όμως, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζει με ισχνή δυναμική την αντίπερα όχθη. Τα περισσότερα κόμματα που κείνται στον κεντροαριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, περισσότερο ενδιαφέρονται για την πρωτοκαθεδρία του «χωραφιού» και την «καθαρότητά» τους και λιγότερο για το τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

Κυριάκος Βελόπουλος: ο λιγότερο ακίνδυνος από τους επικίνδυνους (φωτογραφία: SOOC).

Το ΠΑΣΟΚ ασχολείται με το πώς θα ξαναγίνει μικρομέγαλο ροκανίζοντας τη διαφορά του με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ακολουθεί τη γνωστή αταβιστική του γλώσσα με αποτέλεσμα να χαίρεται μπρος στην καθρέφτη του ακόμη κι αν κερδίσει μόλις μια ψήφο παραπάνω. Αν υπάρχει ένα κόμμα που εξυμνεί τον σολιψισμό, τότε αυτό βρίσκεται προς Περισσό μεριά.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου (να την θεωρήσουμε αριστερά κι αυτή; Ας πάει και το παλιάμπελο), μέσα στη λογόρροια που την έπιασε χθες μπρος στα μικρόφωνα, δεν βρήκε ούτε ένα δράμι λέξεων να πει για τους Σπαρτιάτες και τα λοιπά ακροδεξιά κομματίδια. Της έφτανε η προσωπική της επιτυχία – ο κλασικός αυτοθαυμασμός του νάρκισσου.

Ολα αυτά δείχνουν ξανά ότι πρέπει να μετράμε από εδώ και πέρα τα δεδομένα και να μην αφηνόμαστε να μας παρασύρει το συναίσθημα. Τώρα ξέρουμε, τώρα δεν έχουμε άλλοθι ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να πούμε πως μας έπιασαν στα πράσα και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με δαύτους.

Ξέρουμε, οφείλουμε να ξέρουμε και να αμυνόμαστε καταλλήλως. Τα φαιδρά «φρουρά, φρουρά» του Μπαλαούρα δεν φτάνουν. Κάποτε μας φαίνονταν επαρκή, τώρα χρειάζονται δραστικές λύσεις. Ας ελπίσουμε πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μέσα στο ντελίριο της αυτοδυναμίας της, θα τις βρει. Αλλιώς, ναι, την βάψαμε ξανά.

Διαβάστε ακόμα: Ώρα μεγάλων αποφάσεων.

TAGS :
Κασιδιάρης νεα δημοκρατία χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook