Έμαθε να κοιτάζει πάντα ψηλά (φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC).

Προσωπικά χαίρομαι, κι ας μην ενδιαφέρει κανέναν. Τυπικά ο δημοσιογράφος οφείλει να γράφει ακολουθώντας την οδό της αντικειμενικότητας που είναι, σχεδόν πάντα, η πιο ασφαλής. Η αποστασιοποίηση είναι το φάρμακο για κάθε παιδική -δημοσιογραφική- ασθένεια. Δεν πειράζει, εγώ δηλώνω εξαρχής χαρούμενος για την πλέρια αποδοχή του τυγχάνει ο ομοσπονδιακός προπονητής Δημήτρης Ιτούδης.

Ήμουν από τους πρώτους, ου μην ο πρώτος, που του έκανε συνέντευξη όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό ως βοηθός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τότε όλοι μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, πέσαμε σαν τα κοράκια στον Σέρβο για μια συνέντευξη. Δεν έχω παράπονο, του έχω κάνει ουκ ολίγες: σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Όπου κι αν δούλεψα είχα πάντα την τιμή να έχω συνομιλητή τον «Ζοτς». Με τον Δημήτρη, όμως, ήταν κάτι άλλο.

Ο Ιτούδης δεν προέκυψε τυχαία, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ευνοϊκής συγκυρίας. Είναι «τέρας» εργατικότητας, μεθοδικότητας και άοκνης μάθησης.

Μέσα στο παιχνίδι προσπαθεί να «κερδίσει» πράγματα με ήπιο τρόπο (φωτογραφία: FIBA.com).

Ως εκείνη τη στιγμή είχαμε μάθει να λέμε τους βοηθούς των προπονητών… βοηθούς. Τι άλλο θα μπορούσαμε να σκαρφιστούμε ως όρο; Ήταν ο Σέρβος που μας επέβαλλε την έννοια του «συνεργάτη». Είχε δίκιο: ο Ιτούδης δεν υπήρξε ποτέ ένας σάκος του μποξ στις εκρήξεις (όχι λίγες) του Ομπράντοβιτς. Δεν ήταν ένας ταπεινός yes man που έσκυβε το κεφάλι μπρος στον «μεγάλο». Έλεγε την άποψή μου και επειδή τις περισσότερες φορές ήταν δουλεμένη στο μυαλό του, ο Ζοτς τον άκουγε.

Ο Ιτούδης δεν προέκυψε τυχαία, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ευνοϊκής συγκυρίας. Είναι «τέρας» εργατικότητας, μεθοδικότητας και άοκνης μάθησης. Για χρόνια του πιπιλούσαμε το μυαλό να κάνει κάτι δικό του, να φύγει από τον Παναθηναϊκό. Κάποια στιγμή απέρριψε την πρόταση της ισπανικής Τάου που τότε του έδινε μια χαρά χρήματα. Δεν είπε «όχι» επειδή φοβήθηκε, αλλά διότι δεν είναι άνθρωπος που βιάζεται. Είχε πολλά ακόμη να δώσει και να μάθει δίπλα στον Ομπράντοβιτς (μετέπειτα κουμπάρο του).

Δίπλα στον Ομπράντοβιτς.

Μπορεί ο Ιτούδης να προέκυψε τυχαία στο μπάσκετ (ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά το… μήκος των μαλλιών του έγινε η αφορμή για να στραφεί στο μπάσκετ), αλλά όλο το υπόλοιπο είναι αποτέλεσμα μεθοδικής δουλειάς. Έμαθε σέρβικα, πήγε στο Ζάγκρεμπ και σε ηλικία μόλις 20 ετών έγινε προπονητής της εφηβικής ομάδας της ΚΚ Ζάγκρεμπ.

Αν δεν ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Ιτούδης θα εξακολουθούσε να είναι ένας μικρός Τσάρος στη Μόσχα.

Το ένα έφερε το άλλο. Ο Παναθηναϊκός αποδείχθηκε το καλύτερο σχολείο γι’ αυτόν και όταν αισθάνθηκε πως ήταν έτοιμος ξεκίνησε τη δική του διαδρομή που δεν ήταν εύκολη, αλλά ήταν διαρκώς ανοδική. Το να προπονείς την πάμπλουτη ΤΣΣΚΑ Μόσχας και να έχεις το ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις δεν είναι κάτι που οι Μοσχοβίτες θα σου το προσφέρουν αμαχητί. Αν δεν ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Ιτούδης θα εξακολουθούσε να είναι ένας μικρός Τσάρος στη Μόσχα.

«Τσάρος» στη Μόσχα (cskabasket.com).

Γιατί, όμως, τον αγαπάει ο κόσμος; Όσοι τον ξέρουμε χρόνια δεν μας κάνει εντύπωση, το περιμέναμε πως θα συμπεριφερθεί έτσι στο Ευρωμπάσκετ. Να λοιπόν κάποια δείγματα γραφής του. Δεν βρίζει κατά τη διάρκεια των αγώνων, δεν αφιονίζεται λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν συμπεριφέρεται σαν κοινός χουλιγκάνος. Είναι πάντα ευγενής και προσπαθεί να «κερδίσει» κάτι μέσα στον αγώνα με συζήτηση.

Ο πηγαίος σεβασμός που δείχνει προς όλους, η εργατικότητα και η αφοσίωσή του και η παντελής έλλειψη εγωισμού, είναι στοιχεία που τον έχουν κάνει αγαπητό.

Στη διαφήμιση της Aegean που έχει συζητηθεί αρκετά.

Επίσης, οι ομιλίες του προς τους παίκτες στα αποδυτήρια είναι υπόδειγμα για το πώς ένας άντρας που ηγείται μιας ομάδας μπορεί να εμπνεύσει τους συνεργάτες του. Η Ομοσπονδία δίνει συχνά στη δημοσιότητα βίντεο από αυτές τις ομιλίες (ευτυχώς) και έτσι ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο επηρεάζει θετικά τους παίκτες με τον τρόπο που τους μιλάει. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Ιτούδης είναι… ζεν. Εχει τις εκρήξεις του όπως έχει κάθε προπονητής που μέσα στον αγώνα περπατάει στα… κόκκινα.

Ξέρει, όμως, να ελέγχει τον εαυτό του, γνωρίζει ποια είναι τα όριά του και όταν τα ξεπερνάει έχει το σθένος να λέει «συγγνώμη». Πότε έχετε ξανακούσει προπονητή να ζητάει συγγνώμη δημοσίως για μια τεχνική ποινή που δέχθηκε από τους διαιτητές; Ο Ιτούδης το έπραξε κι αυτό σε τούτο το Ευρωμπάσκετ.

Zεν δεν είναι, αλλά ξέρει τα όριά του.

Ο πηγαίος σεβασμός που δείχνει προς όλους, η εργατικότητα και η αφοσίωσή του σ’ αυτό που κάνει και η παντελής έλλειψη εγωισμού, είναι στοιχεία που τον έχουν κάνει αγαπητό. Ξέρουμε, όλοι, τη μοίρα των προπονητών. Ειδικά στην Ελλάδα. Τη μία μέρα είναι θεοί και την επόμενη εξοβελιστέοι. Φρονώ πως με τον Ιτούδη δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο.

Έπειτα από χρόνια, η Εθνική μπάσκετ έχει έναν προπονητή μακράς πνοής που είναι ικανός να της επαναφέρει τη φλόγα.

Ουδείς γνωρίζει τι θα κάνει η Εθνική σ’ αυτό το Ευρωμπάσκετ. Τα πρώτα δείγματα γραφής της δείχνουν πως πάει για μετάλλιο, αλλά ας μην βιαζόμαστε. Κάνω, όμως, πρόβλεψη πως στην απευκταία περίπτωση που δεν ανεβούμε βάθρο, ο Ιτούδης δεν πρόκειται να πέσει θύμα ραγδαίας αποδόμησης. Θα είναι εντελώς άδικο να συμβεί κάτι τέτοιο. Έπειτα από χρόνια, η Εθνική μπάσκετ έχει έναν προπονητή μακράς πνοής που είναι ικανός να επαναφέρει τη φλόγα και να κάνει αυτή την ομάδα ξανά «επίσημη αγαπημένη».

ΥΓ: Εχετε δει ποτέ τον Ιτούδη σε κοσμικότητες και φαντεζί εμφανίσεις σε διάφορα σουαρέ; Οχι, και δεν θα τον δείτε ποτέ. Διάγει ήσυχο οικογενειακό βίο. Εχει τη Μαρία δίπλα του σαν βράχο, έχει και την κόρη του την Αλεξάνδρα που πλέον έχει γίνει μεγάλη κοπέλα (εγώ τη θυμάμαι μπέμπα στη βάφτισή της). Ο άνθρωπος είναι προσηλωμένος στη δουλειά του και σ’ αυτά που πραγματικά τον ευχαριστούν να κάνει και να ζει. Πόσοι από εμάς έχουμε αυτή την τύχη;

 

Διαβάστε ακόμα: Πού σηκώθηκες, βρε άνθρωπε;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top