Γιατί οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα αγαπούν τον Πούτιν;

Στη Θεσσαλονίκη ο Πούτιν έχει επιπλέον ερείσματα (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Κόντρα στο σύστημα, κόντρα στον κορωνοϊό, κόντρα στη μετανάστευση, κόντρα στους ομοφυλόφιλους και τους τρανς, κόντρα σε κάθε μορφή φιλελευθερισμού. Κόντρα και στον Πούτιν; Τι είναι αυτό που έχει πιάσει τα εθνικιστικά-λαϊκιστικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη και προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από την άβολη κατάσταση που τους… έριξε ο «αδελφός» Βλαδίμηρος;

Για χρόνια ο ξανθός ηγεμόνας της Μόσχας ήταν ο ιδανικός ιδεότυπος αρχηγού για να πολεμηθεί η παγκοσμιοποίηση. Ο Πούτιν συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά: είναι συντηρητικός, χριστιανός, πολεμοχαρής και πηγαίνει -υποτίθεται- κόντρα στις παγκόσμιες ελίτ.

Για τους αντισυστημικούς παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια ήταν ανθηρά, γεμάτα προσδοκίες: το Brexit, η άνοδος του Τραμπ, η κούραση των διεθνών οργανισμών. Ώσπου, το πράγμα άρχισε να φθίνει και τώρα με την εισβολή στην Ουκρανία να παίρνει αρνητικές διαστάσεις. Ναι, βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής.

Η αγανάκτηση κατά της ρωσικής επιθετικότητας βάζει εκείνους που υπερασπίστηκαν τον κ. Πούτιν στα πίσω βαγόνια της αμαξοστοιχίας. Ο πόλεμος έδωσε ενέργεια στα κεντρώα κόμματα με τα οποία ανταγωνίζονται και αναζωογόνησε τον ενθουσιασμό για τον φιλελεύθερο διεθνισμό και την Ε.Ε. Οι ρωσικές «επιδοτήσεις» προς αδελφά κόμματα στερεύουν.

Κάπως έτσι, οι εθνικιστές-λαϊκιστές πολιτικοί αναγκάστηκαν να επιλέξουν: να βρουν κάποιον τρόπο να δικαιολογήσουν την εισβολή του Πούτιν ή να την καταδικάσουν και να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος μαζί του. Αυτό κι αν είναι ενοχλητικό δίλημμα για πολιτικούς όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Ερικ Ζεμούρ στη Γαλλία ή ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία.

Οι αντιδράσεις τους είναι από αμήχανες έως παγωμένες. Η Λεπέν αντέδρασε κατά του Πούτιν θέλοντας να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες έχει για τις προεδρικές εκλογές. Αντίθετα, ο Ζεμούρ κατηγόρησε εν μέρει το ΝΑΤΟ για τον πόλεμο βλέποντας τα ποσοστά του να καταβαραθρώνονται. Οσο για τον Σαλβίνι ακόμη φυσάει και δεν κρυώνει την ταπείνωση που υπέστη στην πολωνική συνοριακή πόλη Przemysl στις 8 Μαρτίου, οπότε και ταπεινώθηκε από τον δήμαρχο, ο οποίος του χάρισε ένα μπλουζάκι με τον κ. Πούτιν—όμοιο με αυτό που φορούσε ο Σαλβίνι χαμογελαστός σε μια φωτογραφία στην Κόκκινη Πλατεία το 2014.

Λε Πεν και Πούτιν: υπήρξαν «φιλαράκια» (Φωτογραφία: Marine Le Pen/Facebook).

Το παράδοξο της Ελλάδας

Στη χώρα μας που φύονται όλα τα παράδοξα, οι ακραίοι όχι μόνο δεν γνωρίζουν από τέτοιου είδους διλήμματα, αλλά δεν διστάζουν -όταν βρίσκουν τρόπο- να υπερτονίσουν το δίκιο του ρώσου ολετήρα. Υπάρχει, άραγε, εξήγηση; Είναι κι αυτό μια ακόμη παραξενιά των Ελλήνων;

Η αλήθεια είναι ότι επίσημος φορέας που να συνενώνει όλους τους ακροδεξιούς, εθνικιστές ή λαϊκιστές στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν έχει αναδυθεί κάποιος πολιτικός σχηματισμός με τέτοια δύναμη. Ως εκ τούτου, έχουμε μια πολυδιάσπαση «δυνάμεων» σε όλα σχεδόν τα κόμματα. Από το προφανές του Βελόπουλου έως ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ δεν πρέπει ξεχνάμε πως αρκετοί από τους ακραίους είναι αυτή τη στιγμή ανέστιοι πολιτικά.

Όλους αυτούς τους ένωσε ο αγώνας για το «μπόλι» ως μια μορφή διεκδίκησης κόντρα στο παγκόσμιο σύστημα. Με φόρα από τις διαδηλώσεις κατά των εμβολίων έρχονται τώρα αναβαπτισμένοι να δηλώσουν με πάσα δύναμη πως ο Πούτιν διεξάγει δίκαιο αγώνα κατά των Ουκρανών και της Δύσης γενικότερα.

Είναι οι αναγνώστες του Μακελειού και της Ελεύθερης Ώρας. Είναι οι τηλεθεατές που παρακολουθούν ανελλιπώς τις γεωπολιτικές αναλύσεις του Βελόπουλου και το χριστεπώνυμο πλήθος που ακούει διάφορους ιερείς να μιλούν ακόμη για ορθόδοξο τόξο. Είναι, φυσικά, όλοι αυτοί που θεωρούν πως ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, θεωρώντας πως η επικράτηση του Πούτιν θα ξεδοντιάσει τον Ερντογάν. Δύσκολα μπορούν να χωνέψουν πως ο Ρώσος τα έχει βρει σε πολλά με τον Σουλτάνο. Μικρές λεπτομέρειες που δεν μπορούν να χαλάσουν το θαυμαστό αφήγημα.

Θα τους βρει κανείς στο διαδίκτυο. Εκεί αναλύουν τα πάντα με εμβρίθεια και κατακεραυνώνουν τους προσκυνημένους στα δυτικά συμφέροντα και στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι πανευρωπαϊκές έρευνες δείχνουν πως η ρωσική διείσδυση στην ελληνική κοινωνία είναι αρκετά υψηλή ακόμη και τώρα, εν μέσω πολέμου. Υπάρχει μια σκληροπυρηνική μερίδα κόσμου που δεν δέχεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι κάτι ολότελα κακό. Το βλέπουν σαν μια αναπόφευκτη κίνηση του Πούτιν κατά των δυτικών που θέλουν να τον στριμώξουν γιατί τους χαλάει τα σχέδια.

Για τους δεξιούς φίλους του Πούτιν στη δυτική Ευρώπη, ο πόλεμος είναι κυρίως πολιτικό πρόβλημα. Για όσους βρίσκονται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη είναι συχνά πρακτικό: η Ρωσία τους κάνει οικονομικές χάρες. Ο Βίκτορ Όρμπαν, πρόεδρος της Ουγγαρίας, είναι ένας εθνικιστής-λαϊκιστής που, όπως ο κ. Πούτιν, ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τη χριστιανική Ευρώπη ενάντια σε μια παγκόσμια φιλελεύθερη συνωμοσία. Κάτι τέτοια τα ακούς και στα μέρη μας.

O Πούτιν όταν επισκέφθηκε το Άγιο Όρος. Για τους ακροδεξιούς είναι πάνω απ’όλα ένα πιστός χριστιανός (Φωτογραφία: athosweblog.com).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι δεσμοί της Ρωσίας με τα Βαλκάνια είναι ισχυροί. Η Σερβία, ας πούμε, έλαβε τη ρωσική υποστήριξη από τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου το 1999. Έχει μια ακροδεξιά λαϊκιστική κυβέρνηση που μοιάζει με εκείνη του Πούτιν και υπέγραψε συμφωνία πέρυσι για φθηνό ρωσικό αέριο. Αρνήθηκε να εφαρμόσει κυρώσεις και τα κρατικά μέσα ενημέρωσης επαναλαμβάνουν την αβάσιμη ρωσική προπαγάνδα κατηγορώντας την Ουκρανία για γενοκτονία κατά των ρωσόφωνων.

Για ορισμένους εθνικιστές-λαϊκιστές, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς ένας διαχειρίσιμος πονοκέφαλος. Μόνο που αυτός ο πονοκέφαλος δεν περνάει με ασπιρίνες. Η εισβολή στην Ουκρανία φαίνεται να βάζει ένα πρόωρο τέλος στο όραμα μιας παγκόσμιας alt-right.

Πριν από λίγα χρόνια, η ιδέα ενός ενιαίου εθνικιστικού-λαϊκιστικού κινήματος ενάντια στον δυτικό φιλελευθερισμό, που θα εκτείνεται από τη Μόσχα μέσω της Βουδαπέστης μέχρι την Ουάσιγκτον, φαινόταν ανησυχητικά εύλογη. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η εισβολή και η πιθανότητα εμπλοκής πυρηνικών όπλων στον πόλεμο έχουν τρομάξει την υφήλιο.

Κι όμως, στο δικό μας γαλατικό χωριό υπάρχουν ακόμη κάποιοι αμετανόητοι που εξακολουθούν να σηκώνουν την παντιέρα της αντισυστημικότητας θεωρώντας πως ο Πούτιν είναι ο βασιλιάς με το άσπρο άλογο αδυνατώντας να καταλάβουν πως έχουν ποντάρει, τελικά, σε κουτσό πουλάρι.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί το Ισραήλ δεν ακολουθεί σκληρή γραμμή κατά του Πούτιν;

TAGS :
ακροδεξιά Βλαντιμίρ Πούτιν ουκρανία ρωσία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook