Το ναυάγιο της ευρωπαϊκής «Super League»: Και η μπίζνα έχει τα όρια της

Οι αγγλικές ομάδες ήταν οι πρώτες που αποφάσισαν να μην μετέχουν στην υπό διαμόρφωση Super League (Φωτογραφία: Paul Ellis/AFP).

Η πρόσφατη αναμπουμπούλα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πήρε δραματική τροπή σε μόλις λίγα 24ωρα. Δεν πρόλαβε να καταλαγιάσει η σκόνη της είδησης ότι κάποιες από τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη δική τους ευρωπαϊκή Super League και το εγχείρημα ήδη κατέρρευσε, πρακτικά εν τη γενέσει του.

Ο λόγος που οι έξι βρετανικές από αυτές τις ομάδες προχώρησαν στην αρχική τους κίνηση είναι καθαρά οικονομικός. Πρόκειται για ανώνυμες εταιρίες και είναι λογικό να ψάχνουν καλύτερες οικονομικές συμφωνίες, ειδικά όταν είναι ελλειμματικές.

Ανατρέχοντας δε στους ισολογισμούς τους στο ίντερνετ, βλέπουμε δυσθεώρητα νούμερα χασούρας· και αυτό δεν είναι λόγω του κορωνοϊού. Απλώς, η πανδημία και η αναπόφευκτη απώλεια από έσοδα εισιτηρίων χειροτέρευσε μια ήδη κακή κατάσταση.

Καλά, θα αναρωτηθεί κανείς, με γήπεδα γεμάτα, με πακτωλό από τηλεοπτικά δικαιώματα και χορηγίες, και με εκατομμυριούχους ή funds ως ιδιοκτήτες, πώς τα κατάφεραν να πέσουν έξω; Είναι πολύ απλό: η επιτυχία θέλει κορυφαίο έμψυχο υλικό και αυτό κοστίζει· ειδικά όταν σε κάποιες από αυτές τις ομάδες το κόστος για μισθούς είναι έως και το 75% του συνολικού.

Την τελευταία εικοσαετία, οι μισθοί των ποδοσφαιριστών, ειδικά στο Νησί (όπως θα έλεγε και ο Διακογιάννης) έχουν εκτιναχθεί σε βαθμό που οι «καλοί» παίκτες παίρνουν 150,000 λίρες και οι «ξυλοκόποι» μόλις 50,000 λίρες. [Διευκρίνιση: την εβδομάδα].

Ο πίνακας δείχνει τα χρέη των ομάδων. Δεν τα λες και λίγα (Πηγή: BBC).

Γι’ αυτό και σε τιμές εισιτηρίων οι αγώνες της Premiership έχουν πια φτάσει και ξεπεράσει εκείνες των θεατρικών παραστάσεων. Ενδεικτικά, στη δεκαετία του ’80 πήγαινες στο γήπεδο με 8 λίρες και στο θέατρο με 15. Σήμερα, θέλεις από 75 λίρες για το καθένα. Βέβαια, στο θέατρο και θα είσαι σε πολύ καλύτερη θέση, και θα βρεις και πιο εύκολα εισιτήριο.

Είναι βέβαιο ότι, όταν ανακοίνωσαν το εγχείρημα, οι ιδιοκτήτες ήταν προετοιμασμένοι για αντιδράσεις από την ΟΥΕΦΑ και τις υφιστάμενες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτό για το οποίο φαίνεται πως δεν ήταν προετοιμασμένοι ήταν η καθολική αντίδραση του κόσμου. Όπου, για άλλη μια φορά, οι Βρετανοί έδειξαν τον δρόμο.

Οι αντιδράσεις στη Βρετανία ήρθαν μαζικά, τόσο θεσμικά όσο και ιδιωτικά. Οι υπόλοιπες ομάδες κινητοποιήθηκαν. Η ομοσπονδία δήλωσε ότι οι έξι θα διαγραφούν από το Πρωτάθλημα και στην ανάγκη θα μπλοκάρει τις άδειες εργασίας των ξένων παικτών. Ο πρωθυπουργός εκφράστηκε αρνητικά δημοσίως, ενώ, σε ιδιωτικές συζητήσεις, είπε ότι αν χρειαστεί, θα αλλάξει τους νόμους περί ανταγωνισμού.

O πίνακας δείχνει την πτώση των εσόδων που έχουν οι ομάδες λόγω της πανδημίας (Πηγή: BBC).

Η μεγαλύτερη όμως αντίδραση ήρθε από τους φιλάθλους. Τα social media πήραν φωτιά από κάθε γωνιά της χώρας, ενώ, στον αγώνα μεταξύ Chelsea και Brighton, χιλιάδες οπαδοί της πρώτης έκλεισαν τον δρόμο και δεν έφευγαν χωρίς τη διαβεβαίωση ότι η ομάδα θα ακυρώσει τη συμμετοχή της στο εγχείρημα.

Εδώ υπάρχουν δύο ενδιαφέροντα στοιχεία: το πρώτο είναι ότι αντιδράσεις υπήρξαν και εντός των έξι ομάδων –οι οποίες μάλιστα εκδηλώθηκαν δημοσίως– όπως αυτές του προπονητή της Manchester City, Pep Guardiola, και του αρχηγού της Liverpool, Jordan Henderson. Θα μπορούσαν κάλλιστα να μην τοποθετηθούν, στο κάτω-κάτω υπάλληλοι είναι, τοποθετήθηκαν όμως.

Δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι κάποιες ομάδες κινήθηκαν ενάντια στο «συμφέρον» τους. Εάν οι έξι πιο ισχυρές οικονομικά ομάδες έφευγαν και αποκλείονταν από το Αγγλικό Πρωτάθλημα, αυτό ουσιαστικά θα ευνοούσε τις υπόλοιπες, ειδικά αυτές που είναι κοντά στην κορυφή, όπως οι Leicester και West Ham, οι οποίες δεν δίστασαν όμως να εναντιωθούν.

Εισιτήριο από τον αγώνα Γουέστ Χαμ-Νότιγχαμ εν έτει 1988. Τότε το εισιτήριο έκανε μόλις οκτώ λίρες.

Ενώ η εντονότερη αντίδραση ήρθε από την Everton, η οποία, στην ανακοίνωσή της χαρακτήριζε την κίνηση των έξι ως δείγμα απαράδεκτης έπαρσης η οποία «θα αποξενώσει τους φιλάθλους, ακόμα και τους δικούς τους, υπονομεύοντας την ίδια τη δομή του αθλήματος που αγαπάμε». [Πληροφοριακά, η Everton είναι o 4ος σύλλογος σε τρόπαια στη χώρα, με εννέα πρωταθλήματα].

Εδώ λοιπόν παρατηρούμε αυτό που ο κοινωνιολόγος Talcott Parsons αποκαλούσε «value consensus»: τη συμφωνία δηλαδή μιας κοινωνίας σε κάποιες αξίες τις οποίες θεωρεί αδιαπραγμάτευτες.

Μια τέτοια μπορεί να είναι η μη νόθευση του αγαπημένου μας αθλήματος. Μια άλλη είναι η διατήρηση, ενίσχυση και μη απαξίωση ενός επιτυχημένου προϊόντος από το οποίο όλοι ζούμε. Και μία τρίτη, είναι «η ισχύς εν τη ενώσει», γιατί εάν η κατσίκα του γείτονα πεθάνει, μπορεί αύριο να πεθάνει και η δικιά μου.

Τα κίνητρα για την αντίδραση μπορεί να μην ήταν κοινά. Ταυτίστηκαν όμως στη συνειδητοποίηση ότι κάτι πάει να γίνει λάθος και πρέπει να υπάρξει αντίδραση. Έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο ότι είδαμε φιλάθλους που δεν αγαπούν μόνο την ομάδα τους, αλλά και το άθλημα ως σύνολο. Και επιχειρηματίες βέβαια οι οποίοι δεν κοιτάνε μόνο το σήμερα και το μαγαζί τους, αλλά και το αύριο και την αγορά. Όλοι αυτοί, μαζί με άλλους, κατάλαβαν ότι μια τέτοια κίνηση θα έκανε κακό στο ποδόσφαιρο. Είτε ως άθλημα είτε ως προϊόν.

//Ο Μωρίς Σιακκής σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες «εδώ» και «έξω» και έχει μόνιμη αδυναμία στη μουσική, την ιστορική έρευνα και τα ταξίδια. Έχει κάνει τη σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών «Ροκ Ιστορίες», έχει γράψει άρθρα και έχει δημοσιεύσει δύο βιβλία για την ιστορική εξέλιξη του ροκ: “Let the rock stories roll” (Εκδόσεις Ποταμός) και “448 μίλια, εκατομμύρια νότες” (Εκδόσεις Μαριλού).

Διαβάστε ακόμα: Lady Virginia Williams – η γενναία γυναίκα της F1.

TAGS :
Ποδόσφαιρο Πρέμιερ Λιγκ Τσάμπιονς Λιγκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook