Το φετινό Eurobasket δεν ήταν μια αποτυχία για την Εθνική

Από τη μια η μη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο από την άλλη η Ελληνική υπερβολή, δεν ήθελε και πολύ να στραβώσει το πράγμα για την Εθνική. (Φωτογραφίες: FIBA)

Σήμερα, Παρασκευή, η Ρωσία συναντάει τη Σερβία στον 2ο ημιτελικό του Eurobasket και όπως όλοι ξέρουμε καλά εμείς έχουμε αποχαιρετήσει την διοργάνωση από το βράδυ της Τετάρτης. Δυστυχώς η Εθνική δεν κατάφερε να διεκδικήσει ένα εισιτήριο για τον τελικό. Και τώρα που έκατσε κάπως η ένταση, η απογοήτευση και η σκόνη μετά τον αποκλεισμό, είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε με ένα πιο καθαρό μάτι το τι έγινε.

Ας δούμε τα πράγματα λίγο ξεκάθαρα. Καθόμαστε και χτυπιόμαστε που δεν μπήκε η Εθνική στην διεκδίκηση των μεταλλίων. Δεν λέω, ωραία θα ήταν αν τα κατάφερνε, αλλά δεν έγινε. Και; Αν θυμάσαι ούτε το 2015 τα είχε καταφέρει, ούτε το 2013 (εκεί δεν περάσαμε καν τη φάση των ομίλων), ούτε το 2011. Το τελευταίο μας μετάλλιο ήταν το 2009, που πήραμε το χάλκινο. Άρα, δεν ήταν κάτι που θα έπρεπε να μας προκαλεί και ιδιαίτερη εντύπωση. Γενικά, τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχουμε πάει σε κάποια μεγάλη διοργάνωση με την ταμπέλα του «απόλυτου φαβορί», αλλά πάντα πάμε με το όνειρο, το ταλέντο, την ελπίδα, το πάθος και όπου βγάλει. Κάποιες φορές βγάζει, κάποιες άλλες όχι. Κανόνες του παιχνιδιού.

Άρα γιατί τώρα έγινε τέτοιος πανικός; Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο το κλασικό «ελληνικό πανηγυράκι». Τι εννοώ; Φέτος το πράγμα στράβωσε πριν καν ξεκινήσει το Eurobasket. Βλέπεις το σοκ της μη συμμετοχής του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Εθνική ήταν λες και μας έκοψε τα πόδια. Μεγάλο λάθος, κατά τη γνώμη μου. Διότι ναι μεν ο Γιάννης θα έδινε το κάτι παραπάνω στην ομάδα, θα έφερνε τον αέρα του NBAερ αλλά δεν σημαίνει ότι θα κέρδιζε κάθε παιχνίδι μόνος του. Δεν είναι (ακόμα) ο LeBron James. Τι να κάνεις, αυτή είναι η αλήθεια.

Αλλά αυτό μάλλον δεν το κατάλαβαν πολλοί στα μέρη μας. Από φαβορί για μετάλλιο που είχαν την Εθνική με Γιάννη, ξαφνικά κανείς δεν έβλεπε κάτι θετικό στην Εθνική χωρίς Γιάννη.

Ο Κώστας Μίσσας έκανε τα λάθη του στο φετινό Eurobasket, αλλά δεν φταίει μόνο αυτός για τον αποκλεισμό της Εθνικής στους «8» της διοργάνωσης.

Και πάμε στη διοργάνωση. Στην διοργάνωση της ελληνικής υπερβολής. «Ντροπή», «αίσχος», «ξεφτίλα», «ρεζίλι» και άλλες τέτοιες ομορφιές διαβάζαμε και ακούγαμε μετά τους 4 πρώτους αγώνες, για έλλειψη πάθους των παικτών που ξέχασαν να παίζουν άμυνα, για ομάδα χωρίς σύστημα, για απουσία ηγέτη, για χίλια δυο πράγματα. Και μετά το ματς με την Πολωνία και τη νίκη επί της Λιθουανίας η «ξεφτίλα» έγινε πάλι ομαδάρα και τα παικτάκια μετατράπηκαν σε παικταράδες. Για τέτοιο πανηγυράκι μιλάμε. Μέχρι και την φράση «την Ελλάδα να τη σέβεστε» άκουσα να ουρλιάζει ο εκφωνητή της κρατικής τηλεόρασης και ήθελα να ξεράσω. Τελικά προτίμησα να πατήσω το mute. Αλλά είπαμε η ελληνική υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση θεωρώ. Όχι ότι οι παίκτες ξέχασαν να παίζουν μπάσκετ, αλλά έπαιξαν πολύ κακό μπάσκετ στα 4 πρώτα ματς. Και όταν «ξύπνησαν» έδειξαν σε όλους ότι το κατέχουν καλά το άθλημα – και ιδιαίτερα στο ματς με τη Ρωσία, που το πάλεψαν ως το τέλος και κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Όμως, τα έκαναν και αυτοί τα λάθη τους. Όπως και ο Κώστας Μίσσας που δεν τράβηξε λίγο περισσότερα τα γκέμια ως προπονητής. Είναι δυνατόν κόντρα στους Ρώσους να παίζεις με 5 παίκτες 40 ολόκληρα λεπτά λες και είσαι στο 1987; Είναι δυνατόν να μένουν 2,5 λεπτά για το τέλος, να είσαι δύο πόντους πίσω και να πηγαίνεις σε δύο κολλητές επιθέσεις για 3ποντο λες και έχεις στην πεντάδα σου τον Stephen Curry; Λυπάμαι, αλλά στη δικιά μου λογική δεν είναι δυνατόν.

Ευτυχώς ή δυστυχώς (θα πάω με το πρώτο εγώ) αυτό το Eurobasket έδειξε όλα τα θετικά και όλα τα αρνητικά της Εθνικής μας. Στα θετικά θα βάλω ότι έχουμε και τους παίκτες και το ταλέντο για να πάμε μακριά στις επόμενες διοργανώσεις. Στα αρνητικά θα βάλω την έλλειψη οργάνωσης και την υπερβολή που ξεχείλιζαν σε αυτές τις δύο εβδομάδες. Όπως και την επιλογή του προπονητή την τελευταία στιγμή. Δεν λέω ότι ο Μίσσας ήταν λύση ανάγκης, αλλά φάνηκε ότι μπροστά στον Greek Freak όλοι είχαν τον προπονητή σε δεύτερη μοίρα. Κι αν θέλεις να πάρεις μετάλλιο τότε την ομάδα σου τη φτιάχνεις από το Α προς το Ω – και για μια ομάδα το Α πάντα είναι ο προπονητής.

Συμπέρασμα; Κρατάς τα θετικά, διορθώνεις τα αρνητικά και προχωράς. Απλά πράγματα.

Διαβάστε ακόμα: Άγγελος Αντωνόπουλος – «Ο κόσμος έχει προβλήματα και το τρέξιμο δίνει λύσεις σε αυτά»

TAGS :
Eurobasket Ελλάδα μπάσκετ υπερβολή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook