Οι στυλάτοι της εβδομάδας 
Το Πήλι Ευβοίας του Κυριάκου Χαρίτου 
Lio Mykonos, Ftelia, Destino Pacha: τo μυκονιάτικο soundtrack του καλοκαιριού 
Πέντε αστέρια – μία εμπειρία: η περίπτωση του Wyndham Grand Mirabello 
Lío Mykonos: αισθησιασμός και πάρτι κι αυτό το καλοκαίρι 
Tι ακριβώς πουλάς εδώ; Τη σαλάτα; Τη θέα; Το γαλάζιο της θάλασσας; Μια ονείρωξη;
Το ρόδο είναι ρόδο γιατί είναι ρόδο. Καλά τα έλεγε η Γερτρούδη Στάιν. Το ίδιο ισχύει και για μια σαλάτα: είναι χωριάτικη γιατί είναι χωριάτικη. Τέλος και έτερον ουδέν. Δεν πρόκειται για κάτι που συνιστά το απαύγασμα των γκουρμέ τάσεων. Δεν περιλαμβάνει υφές, εξτρίμ τεχνικές, ώρες πάνω από βιβλία μοριακής κουζίνας. Βρε αδελφέ, μια ρημαδοσαλάτα είναι, δεν χρειάζεται να την κάνουμε επιστήμη.
Στις μέρες μας, στις μέρες του «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα», η χωριάτικη σαλάτα έχει μετατραπεί σε πολιορκητικός κριός της τσέπης του Έλληνα και του ξένου τουρίστα. Αν και ο πρώτος αγνοείται εντελώς. Το ρεπορτάζ του MEGA είναι ενδεικτικό. Μια χωριάτικη σαλάτα που θα έπρεπε να κοστίζει το πολύ 8-9 ευρώ, στα νησιά, αλλά και σε κάποια μαγαζιά της Αθήνας εκτινάσσεται στα 16 ευρώ και φτάνει έως και τα 26 ευρώ. Αλήθεια τώρα;
Αυτές οι τιμές δεν είναι αποτέλεσμα -μόνο- αισχροκέρδειας. Περισσότερο είναι η κίβδηλη υπεραξία που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν ως αναπόσπαστο στοιχείο των διακοπών στη χώρα μας. Θα πει κανείς ελεύθερη οικονομία έχουμε και ο καθένας μπορεί να κοστολογεί τις υπηρεσίες του όπως θέλει. Εδώ, όμως, έχουμε μια γενικότερη αίσθηση των πραγμάτων.
Η χωριάτικη είναι ενδεικτικό παράδειγμα, άκρως ενδεικτικό, αλλά δεν είναι το μόνο. Προφανώς, όταν χρεώνεις 26 ευρώ μια σαλάτα, τα κυρίως πιάτα θα ταβανώσουν τις τιμές τους. Αν, δε, επιλέξεις να φας ψάρι ή μια σπάνια κοπή κρέατος, τότε θα πρέπει να προσφέρεις το ένα σου νεφρό για να πληρώσεις τον λογαριασμό.
Σε ποιους απευθύνονται αυτές οι τιμές; Στον μέσο Έλληνα; Αν ναι, τότε οι μαγαζάτορες κάτι παραπάνω ξέρουν για τις οικονομικές δυνατότητες της άμοιρης μεσαίας τάξης. Ομως, στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να πουλάνε μια υπεραξία στους τουρίστες, ενώ προηγουμένως έχουν ξεχάσει την έννοια της αξίας.
Ο τουρισμός φέτος δεν πάει καλά. Το λένε και επίσημα χείλη. Το είπε και προεκλογικά ο Δένδιας. Βάλαμε πολύ ψηλά τον πήχη. Το κακό είναι ότι βάλαμε και πολύ ψηλά τις τιμές. Την ίδια στιγμή η Τουρκία και η Αλβανία προσφέρουν κατά τόπους εξίσου πρωτοκλασάτες υπηρεσίες με το μισό μπάτζετ. Γιατί να επιλέξει ο ξένος τουρίστας να έρθει οπωσδήποτε στη χώρα μας; Πιστεύουμε πως είναι κανένα χαϊβάνι που έρχεται για να τον ξαφρίσουμε;
Όσο και να ονομάσεις μια σαλάτα αποδομημένη, να της βάλεις έξτρα υλικά που δεν ανήκουν στην παραδοσιακή συνταγή, όσο και να την προσφέρεις με χίλια δύο εφέ, πάλι σαλάτα είναι. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών φέτος στη χώρα μας ξεπερνούν κάθε έννοια λογικής. Είναι σαν να θέλουμε να τα αρπάξουμε, να κάνουμε τη μεγάλη μπίζνα, να φανούμε ανά τον κόσμο ότι βρήκαμε το κέρας της Αμάλθειας και το προσφέρουμε στους αμαθείς ξένους που -ως γνωστόν- έτρωγαν ως τώρα βελανίδια.
Το να πας σε ένα 5στερο εστιατόριο στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη και να περιμένεις να πληρώσεις 20-30 ευρώ το άτομο, εντάξει, αυτό προφανώς και είναι άτοπο και ολίγον βλακώδες. Πρέπει να ξέρουμε άπαντες έως πού φτάνει το βαλάντιό μας και τι είμαστε σε θέση να ανεχθούμε οικονομικά. Άλλωστε, εδώ και χρόνια αυτά τα δύο νησιά είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και μόνο κατ’ επίφαση είναι ελληνικά. Στην ουσία πουλάνε «παγκόσμιο» προϊόν μέσα σε ελληνικό περιτύλιγμα.
Το ζήτημα είναι τι κάνουν οι άλλοι. Τι ακριβώς επιδιώκουν; Να γίνουν Μύκονος στη θέση της Μυκόνου; Wannabe Σαντορίνη; Φευ, φαίνεται πως αυτό ακριβώς θέλουν να κάνουν. Εχουμε χάσει εντελώς το στόχο του τουρισμού στη χώρα μας. Ποια είναι η φιλοσοφία μας; Ποιο μήνυμα ζητάμε να στείλουμε στους έξω; Ποιον μύθο τους λένε να ζήσουν;
Από το «δεν θέλουμε να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» που ακουγόταν τη δεκαετία του ’80 (πρωτοεπίπεδο, επίσης), φτάσαμε στο μαξιμαλιστικό να γίνουμε «οι ακριβοί εστιάτορες της Ευρώπης». Ωραία εξέλιξη, δεν λέω. Κοντόφθαλμη όμως.
Στο μεταξύ, αν πάτε σε κάποιο εστιατόριο νησιού, είναι προτιμότερο να πάρετε μια σαλάτα του… Καίσαρα (κι ας μην έχει καμία σχέση με σαλάτα του Καίσαρα) παρά μια χωριάτικη. Θα σας περάσουν για μπρούκληδες και θα σας την χρεώσουν για χρυσάφι (τη χωριάτικη). Παίδες, δεν παίζουμε μ’ αυτά.
Διαβάστε ακόμα: Από τον Αγούδημο στο Instagram: πώς ήταν οι διακοπές μας και πώς έγιναν.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
