Youth League: ας μην μείνουμε σε ένα ακόμα «θαύμα» 
Η πρόκριση του Ολυμπιακού θα έπρεπε να μας κάνει όλους χαρούμενους 
Όταν έπεσαν τα τσιμέντα: Πέντε NBAers που πέρασαν τον Ατλαντικό για να παίξουν στην Ελλάδα 
Πειράζει που ονειρευόμαστε μια ελληνική ομάδα σε ένα ευρωπαϊκό τελικό; 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
O φετινός Ολυμπιακός είναι μια ομάδα υπόδειγμα.
Είναι σαν να βλέπω τώρα τη συζήτηση να ανάβει και να κορώνει. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την ιδέα που έχει ένας φανατικός οπαδός για την ομάδα του. Ως άλλη κουκουβάγια δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί πως κάποιος αντίπαλος τον υποσκελίζει. Κι όμως, ποτέ τα πράγματα (στον αθλητισμό) δεν ήταν όπως θέλουμε να τα φανταζόμαστε.
Κατευθείαν στο θέμα: είναι ο φετινός μπασκετικός Ολυμπιακός η πληρέστερη ομάδα της 20ετίας; Προσοχή: δεν μπαίνει στη συζήτηση αν είναι η καλύτερη, διότι τέτοιου είδους αξιολογικές κρίσεις έχουν ένα αντικειμενικό πρόσημο: ο αριθμός των τίτλων που κατέκτησε.
Η άνετη επικράτηση των ερυθρόλευκων στο Final-8 του Κυπέλλου ήρθε ως ένα δεδομένο επιστέγασμα μιας πορείας που έχει ξεκινήσει από την αρχή της σεζόν και βαίνει καλώς ως τώρα. Μα να διεκδικείς ένα τρόπαιο έναντι άλλων επτά ομάδων (μεταξύ αυτών ο Παναθηναϊκός) και να θεωρείται δεδομένο πως εσύ θα είσαι ο τελικός νικητής και μάλιστα άκοπα; Να ένα από τα κατορθώματα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Κάποιος θα πει (εύλογα, ίσως) ότι πληρέστερη ήταν η ομάδα του Άρη με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη στη σύνθεσή του. Άλλος μπορεί να πει ότι ήταν ο ΠΑΟΚ που πήρε το Κόρατς με Πρέλεβιτς, Γαλακτερό και Μπέρι. Προφανώς θα βρεθούν οπαδοί του Παναθηναϊκού που θα θυμίσουν την ομάδα του Ομπράντοβιτς όταν πήρε την Ευρωλίγκα μέσα στην Μπολόνια με Μποντιρόγκα, Κουτλουάι και Παπαδόπουλο.
Ακόμη και οπαδοί του Ολυμπιακού θα σκεφτούν την ομάδα του Ιωαννίδη με Πάσπαλι και Τάρπλεϊ ή εκείνη του Ιβκοβιτς που πήρε το πρώτο ευρωπαϊκό κι εκείνη στο έπος της Πόλης κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Όλα αυτά είναι δεκτά και συζητήσιμα. Όμως, το χαρακτηρισμό «πληρέστερη ομάδα» δεν τον καλύπτουν.
Διότι πλήρης είναι μια ομάδα που δεν στηρίζεται σε 2-3 πριμαντόνες και όλοι οι υπόλοιποι του ρόστερ να παίζουν το ρόλο των φτωχών πλην τίμιων συγγενών. Όλες οι παραπάνω ομάδες -άλλη περισσότερο κι άλλη λιγότερο- είχαν το πολύ 5-6 παίκτες top class και κάμποσους αφανείς ρολίστες που απλώς συνεισέφεραν τον αγωνιστικό τους οβολό όταν και όποτε μπορούσαν.
Στον φετινό Ολυμπιακό δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ως κλασική λερναία ύδρα ένα κεφάλι… κόβεις, κάποιο άλλο σου ξεπετάγεται. Έχουν υπάρξει πολλά παιχνίδια που τα έχει «καθαρίσει» ο Βεζένκοφ που είναι ο φύσει και θέσει αρχηγός της μπάντας, αλλά έχουν υπάρξει και αγώνες που άλλος ήταν ο πρωταγωνιστής. Άλλος; Οχι ένας, πολλοί.
Αν καταμετρήσει κανείς τους φετινούς αγώνες του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα θα διαπιστώσει πως έχει κατακτήσει νίκες με διαφορετικούς παίκτες να τραβούν το κουπί. Ακόμη και παίκτες από το βάθος του πάγκου που υπό άλλες συνθήκες δεν θα περίμενες να ενδυθούν το ρόλο του ηγέτη. Κι όμως, το έκαναν.
Ακόμη και ο Κάναν που είναι ο μόνος ίσως παίκτης του ρόστερ που σου προκαλεί αμφιβολίες, έχει καταφέρει κάποιες φορές φέτος να πάρει πάνω του την ομάδα του και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ίσως αν στη θέση του υπήρχε ακόμη ο Ντόρσεϊ να μιλούσαμε για τον ορισμό της πλήρους ομάδας, αλλά με το «αν» δεν φτιάχνεις ποτέ μια πραγματικότητα.
Είναι αλήθεια πως από τη στιγμή που ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν κλυδωνίστηκε, αλλά απελευθερώθηκε. Τούτο δεν περιέχει καμία μομφή εις βάρος του πρώην ηγέτης της ομάδας (και χθες αντίπαλο προπονητή), αλλά μια πραγματικότητα.
Οταν έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα, ακόμη κι αν διάγει τον τελευταίο χρόνο της καριέρας του, γνωρίζεις πως πρέπει να τον σεβαστείς και να το δώσεις το δικαίωμα της αυτενέργειας μέσα στο γήπεδο. Αυτό, όμως, διαταράσσει τις ισορροπίες μιας ομάδας, την βάζει στη διαδικασία να δουλεύει για λογαριασμό ενός.
Σε αντίθεση με τώρα που όλοι δουλεύουν για όλους. Δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, αλλά το γήπεδο δείχνει πως ο Μπαρτζώκας έχει συστήματα για όλους τους παίκτες του. Σαν να προλαβαίνει όλες τις καταστάσεις εντός των τεσσάρων γραμμών και να έχει 10-12 ετοιμοπόλεμους παίκτες. Χθες (19/2) αυτός που πήρε πάνω του την υπόθεση τελικός ήταν ο Πίτερς που άλλες φορές έχει μείνει εκτός ροτέισον.
Τι σημαίνει αυτό; Βάθος και εμπιστοσύνη. Το πιο δύσκολο είναι να κρατήσεις σε εγρήγορση έναν παίκτη που γνωρίζει πως δεν θα έχει πολλές μπάλες στα χέρια του. Ή, έστω, δεν θα τις έχει συνέχεια, αλλά θα ξέρει πως θα έχει την ευκαιρία του. Αυτό σημαίνει πως ο προπονητής κρατάει εντός των τειχών μια μορφή δικαιοσύνης που δεν λειτουργεί επί τη βάσει της ισότητας (θα ήταν λάθος), αλλά της ισονομίας (κανένας δεν είναι για πέταμα).
Ο Μπαρτζώκας, στην ουσία, έκανε πράξη την υπόσχεση των Τριών Σωματοφυλάκων: «Ένας για όλους και όλοι για έναν». Μόνο που στην περίπτωση του φετινού Ολυμπιακού ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός ο ένας. Άλυτο πρόβλημα για τους αντιπάλους του. Τουλάχιστον ως τώρα.
Διαβάστε ακόμα: Ο Ντούντα, από καρδιάς…
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
