ΤikTok και πρωϊνάδικα. Άλλαξαν τα κόζια.

Είναι αυτή η προεκλογική περίοδος μια από τις χειρότερες των τελευταίων ετών; Αναμφίβολα ναι. Ήδη πέρασε και δεν την καταλάβαμε καν. Πού είναι τα παλαιότερα χρόνια που έβραζε ο τόπος, που ξεσηκωνόταν ο ντουνιάς, που άκουγες το σφυγμό του κόσμου να πάλλεται;

Να υπάρχει αιτία για όλα αυτά; Να είναι δείγμα ωριμότητας των Ελλήνων ή, απλώς, μια σαφής ένδειξη βαρεμάρας, απάθειας και σιωπηρής αντίδρασης σε κάτι που δεν φαίνεται να αλλάξει ουσιαστικά και έχει να κάνει με την παγωμένη καρδιά του πολιτικού συστήματος; Ολα αυτά κι άλλα πολλά μαζί.

Ακόμη και οι πολιτικοί αρκετά κουρασμένοι φάνηκαν με τη σειρά τους. Είχες την αίσθηση σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο πως βάδιζαν στο ρελαντί.

Οφείλουμε να είμαστε και λίγο επιεικείς με τους εαυτούς μας. Δεν περάσαμε λίγα τα τελευταία χρόνια. Τι λίγα που ήρθε, σχεδόν, ο ουρανός στο κεφάλι μας. Αρκεί να θυμηθούμε την πόλωση των εκλογών στα μνημνονιακά χρόνια. Τότε που δεν ξέραμε πραγματικά τι θα μας ξημερώσει.

Ακολούθησε η μαύρη περίοδος της πανδημίας και στη συνέχεια ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ολο αυτό το σκοτεινό περιβάλλον δεν μας επέτρεψε να ηρεμήσουμε, να σκεφτούμε το μέλλον με νηφάλιο τρόπο, να βάλουμε κάτω τα δεδομένα της ζωής μας, να τα σταθμίσουμε και με τη βοήθεια της λογικής να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Τι να σχεδιάσεις όταν φοβάσαι πως θα σου έρθει νέα κατραπακιά;

Κάπως έτσι κουράζεσαι, παραιτείσαι, λες μέσα σου «δεν θέλω άλλο, δεν αντέχω». Κάθεσαι λίγο στην άκρη του δρόμου και αφήνεις τα γεγονότα να διαβούν χωρίς εσένα. Δεν είναι σωστό για έναν πολίτη να μην ενδιαφέρεται για τις εκλογές, αλλά, ναι, υπάρχει εξήγηση. Άνθρωποι είμαστε στο κάτω κάτω.

Πάντως, ακόμη και οι πολιτικοί αρκετά κουρασμένοι φάνηκαν με τη σειρά τους. Είχες την αίσθηση σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο πως βάδιζαν στο ρελαντί. Σαν να ακολουθούσαν την πεπατημένη, ελπίζοντας πως θα τους σώσει η δύναμη της συνήθειας.

Ο Νιόνιος έκανε το… θαύμα του.

Αν τα βάλουμε κάτω αυτά που θα μας μείνουν απ΄ αυτή την προεκλογική περίοδο θα είναι ελάχιστα, επουσιώδη και μάλλον ασόβαρα. Οπως τείνει να γίνει και η εποχή μας. Τουλάχιστον, η εποχή της Ελλάδας διότι στο εξωτερικό αναπτύσσεται άλλου είδους δημόσιος λόγος.

Αυτή η προεκλογική περίοδος ταυτίστηκε με τις cringe αναρτήσεις των πολιτικών (Μητσοτάκης και Τσίπρας κερδίζουν με ευκολία) στο TikTok. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά ψηφίζουν μια πρώτη φορά πολλοί νέοι, οδήγησε τους δύο μονομάχους στην αρένα των social media. Ειδικά σ’εκείνο που αρέσει στους πιτσιρικάδες.

Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο, ορισμένες φορές αδιάφορο κι άλλες τόσο φτιαχτό που έβγαζε μάτι ότι είχε υποστεί σκηνοθεσία για να φαίνεται άνετο. Είναι σαν το επιμελώς ατημέλητο στιλ στο ντύσιμο που αν δεν ξέρεις να το κάνεις καταλήγει να μην έχει επιμέλεια και να μην είναι ατημέλητο.

Αν δεν ήταν η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου για τι θα ψηφίζει, ενδέχεται να μην είχε ανάψει καν φλόγα αντιπαράθεσης μεταξύ μας.

Αν δεν ήταν η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου για τι θα ψηφίζει, ενδέχεται να μην είχε ανάψει καν φλόγα αντιπαράθεσης μεταξύ μας. Τα κατάφερε πάλι ο Νιόνιος να μας βάλει να φαγωθούμε για το τίποτα. Σίγουρα, όμως, ήταν από τα πρόσωπα αυτών των εκλογών. Κι ας μην διεκδικεί την ψήφο μας.

Αυτές οι εκλογές σήμαναν και την ήττα της κατεστημένης δημοσιογραφίας. Παλαιότερα το να βγει ο αρχηγός ενός κόμματος στο κεντρικό δελτίο ενός τηλεοπτικού καναλιού σήμαινε κάτι σημαντικό. Στις μέρες μας έχει μεγαλύτερη επίδραση όταν εμφανίζεται στη Σταματίνα Τσιμτσιλή και την Κατερίνα Καινούργιου. Είναι οι ιέρειες της τηλεθέασης, αυτές που μαζεύουν όλο το… χαρτί. Τι να τον κάνεις, πια, τον Πρετεντέρη και τον Χατζηνικολάου;

Γιώργος Κατρούγαλος, ο μέγας γκαφατζής (φωτογραφία: sooc).

Από τα μπλε και πράσινα καφενεία, τις πλαστικές σημαίες και τις κραυγές περάσαμε σε μια φάση παγωμάρας και μετρημένης αδιαφορίας.

Oσο για τον πολιτικό που δικαιούται τον τίτλο του γκαφατζή, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Γιώργο Κατρούγκαλο. Αυτό που είπε για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών είναι ο ορισμός του αυτογκόλ ή της πολιτικής αυτοχειρίας. Στην ουσία έδωσε μια στον ΣΥΡΙΖΑ και τον βύθισε ακόμη περισσότερο. Κανονικά η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να του στήσει ανδριάντα ή, έστω, να εγκωμιάσει τη μωρία του.

Από τα μπλε και πράσινα καφενεία, τις πλαστικές σημαίες και τις κραυγές περάσαμε σε μια φάση παγωμάρας και μετρημένης αδιαφορίας. Ως άνθρωποι των άκρων, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε και μια μέση λύση.

Αυτή που οφείλει να έχει κάθε πολίτης. Να μετέχει ενεργά στα πράγματα, να τα μετράει με τη λογική και όχι με το θυμικό και να μην βαυκαλίζεται πως η ψήφος του θα κινήσει τη γη. Μια ψήφος είναι, τίποτα περισσότερο. Αλλά και τίποτα λιγότερο.

 

Διαβάστε ακόμα: Κύριε Τσίπρα, οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής είναι καλές;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top