O άγριος βιασμός ενός έργου τέχνης στο δημόσιο χώρο είναι μια πράξη πολιτική. Μία πράξη ευρύτερη που ξεπερνά το ίδιο το συμβάν, διότι ευρύτερο είναι και το πλέγμα ανοχής και εκτροφής των δραστών, υποστηρίζει ο Νίκος Βατόπουλος.
Μια ιστορική αναδρομή στον κόσμο πριν από ακριβώς έναν αιώνα: Στο γοητευτικό -και τραγικό- φλασμπάκ συναντάς τον ίδιο σου τον εαυτό, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Πώς φτάσαμε από τις επισκέψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Ηρώδειο και στον Κουν στην απόβαση του υπουργικού... καραβανιού του Τσίπρα στο αλ τσαντίρι του Λαζόπουλου. Γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Η μεγάλη απήχηση των βιβλίων τσέπης που κυκλοφόρησε η εκδοτική εταιρεία Πάπυρος στη δεκαετία του ‘70 ήταν ένα εκδοτικό φαινόμενο που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί.
Το αναπάντεχο να έχεις μπροστά σου ένα κυριακάτικο πρωινό αυτήν την τρυφερή σχέση, προκαλεί συνειρμούς γύρω από τη μοναξιά, αλλά και την ομορφιά των πόλεων.
Μία επίσκεψη του Νίκου Βατόπουλου στο πλακιώτικο μουσείο που διασώζει ένα σπάνιο κόσμο.
Ανάμεσα στην οδό Σίνα και τη Ζωοδόχου Πηγής νιώθω ότι υπάρχει μία ατμόσφαιρα μοναδική, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Ο Νίκος Βατόπουλος περιηγείται στα ερείπια των πάλαι ποτέ ένδοξων ξενοδοχείων στα Καμένα Βούρλα. Που ασκούν μια αλλόκοτη γοητεία αλλά εγείρουν και ένα ζήτημα.
Πώς ο 17χρονος ποιητής Τόμας Τσάτερτον έδωσε τέλος στη ζωή του, όταν αμφισβητήθηκε η πατρότητα του έργου του.
Ήταν ένα κράμα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, από ελληνικές παραβολές και παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Δεν είχα δει ξανά τον Κεραμεικό σαν ένα παραισθησιογόνο σκηνικό, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Ο Νίκος Βατόπουλος περιμένει τη μέρα που η συζήτηση για το αύριο θα γίνεται από «κανονικούς» ανθρώπους, που δεν θα αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια μειοψηφία.
Μπορεί, φαινομενικά, η εποχή μας να μην παράγει μυθολογία, αλλά αυτό το πιστεύουμε γιατί είμαστε στον κρατήρα του ηφαιστείου. Και γιατί παρασυρόμαστε από την καθημερινή παραγωγή ευτέλειας. Αλλά, η εποχή μας δεν θα κριθεί μόνον από αυτό.
