Αναρτήσεις
Ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος και ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Ποτηρόπουλος γράφουν στο Andro για το νέο πρότζεκτ του αρχιτεκτονικού γραφείου Potiropoulos + Partners στα Σπάτα.
O άγριος βιασμός ενός έργου τέχνης στο δημόσιο χώρο είναι μια πράξη πολιτική. Μία πράξη ευρύτερη που ξεπερνά το ίδιο το συμβάν, διότι ευρύτερο είναι και το πλέγμα ανοχής και εκτροφής των δραστών, υποστηρίζει ο Νίκος Βατόπουλος.
Μια ιστορική αναδρομή στον κόσμο πριν από ακριβώς έναν αιώνα: Στο γοητευτικό -και τραγικό- φλασμπάκ συναντάς τον ίδιο σου τον εαυτό, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Πώς φτάσαμε από τις επισκέψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Ηρώδειο και στον Κουν στην απόβαση του υπουργικού... καραβανιού του Τσίπρα στο αλ τσαντίρι του Λαζόπουλου. Γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Η μεγάλη απήχηση των βιβλίων τσέπης που κυκλοφόρησε η εκδοτική εταιρεία Πάπυρος στη δεκαετία του ‘70 ήταν ένα εκδοτικό φαινόμενο που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί.
Πώς ο 17χρονος ποιητής Τόμας Τσάτερτον έδωσε τέλος στη ζωή του, όταν αμφισβητήθηκε η πατρότητα του έργου του.
Το αναπάντεχο να έχεις μπροστά σου ένα κυριακάτικο πρωινό αυτήν την τρυφερή σχέση, προκαλεί συνειρμούς γύρω από τη μοναξιά, αλλά και την ομορφιά των πόλεων.
Ανάμεσα στην οδό Σίνα και τη Ζωοδόχου Πηγής νιώθω ότι υπάρχει μία ατμόσφαιρα μοναδική, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Μία επίσκεψη του Νίκου Βατόπουλου στο πλακιώτικο μουσείο που διασώζει ένα σπάνιο κόσμο.
Ο Νίκος Βατόπουλος περιηγείται στα ερείπια των πάλαι ποτέ ένδοξων ξενοδοχείων στα Καμένα Βούρλα. Που ασκούν μια αλλόκοτη γοητεία αλλά εγείρουν και ένα ζήτημα.
Ήταν ένα κράμα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, από ελληνικές παραβολές και παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Δεν είχα δει ξανά τον Κεραμεικό σαν ένα παραισθησιογόνο σκηνικό, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Ο Νίκος Βατόπουλος περιμένει τη μέρα που η συζήτηση για το αύριο θα γίνεται από «κανονικούς» ανθρώπους, που δεν θα αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια μειοψηφία.
Μπορεί, φαινομενικά, η εποχή μας να μην παράγει μυθολογία, αλλά αυτό το πιστεύουμε γιατί είμαστε στον κρατήρα του ηφαιστείου. Και γιατί παρασυρόμαστε από την καθημερινή παραγωγή ευτέλειας. Αλλά, η εποχή μας δεν θα κριθεί μόνον από αυτό.
Μαζί με την περιπέτεια των προσφύγων της Συρίας υπάρχει κάτι άχρονο, διαρκές, επαναλαμβανόμενο και αρχαίο σαν κοίτασμα, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Ο Νίκος Βατόπουλος βουτά στη σκοτεινή πόλη και στο παλιό χόλιγουντ, στο θερινό σινέ "Παναθήναια". Με φόντο τις βουβές πολυκατοικίες της Χαριλάου Τρικούπη, μας προσκαλεί σ' ένα παραισθησιογόνο, vintage αθηναϊκό ταξίδι.
Αποτίμηση ενός ψυχικού τοπίου, καθώς ο διχασμός του δημοψηφίσματος αρχίζει να καταλαγιάζει.
Ο Ιούλιος του 2015 θα μείνει στη μνήμη μας ως ο μήνας που μας κράτησε ξάγρυπνους, εκνευρισμένους, ανήσυχους και σκοτεινούς, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Εκτιμήσεις για το νέο τοπίο μετά τη συμφωνία, το αίσθημα ανακούφισης, τις ευθύνες, τους κινδύνους.
Ο φόβος είναι ότι το "Όχι" μπορεί να συνασπίζει όχι μόνο ρομαντικούς πολίτες, αλλά και τα σκληρά εκείνα εδάφη που δεν αφήνουν να περάσει η ανανέωση της ελληνικής κοινωνίας.
Ένας δεκάλογος συναισθημάτων με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις και την ψυχική έξαψη από τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα του "Μένουμε Ευρώπη".
Προσωπικές προβολές του Νίκου Βατόπουλου πάνω στο σώμα της Γηραιάς Ηπείρου. Μέσα από πολλαπλά είδωλα ιστορικής ανάγνωσης...
Καθισμένος στην αίθουσα αναχωρήσεων του απρόσωπου διεθνούς αερολιμένα, ο Νίκος Βατόπουλος αναπολεί το αεροδρόμιο του Ελληνικού: Μια φέτα μοντερνισμού -επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή- που ήταν ό,τι πιο πρωτοποριακό, κοσμοπολίτικο και νεωτερικό μπορούσε να φανταστεί τότε η Αθήνα.
Μια σκονισμένη καλλιτεχνική επιγραφή του '50 αρκεί για να φέρει στο νου ένα τοπίο αστικής φαντασίας όπου μια βροχή από νέον έστεφε τα αθηναϊκά κτίρία μιας αθώας και ρομαντικής εποχής.
Το να κοιτάς φωτογραφίες από τα παλιά "Αστέρια" της Γλυφάδας είναι σαν να τραβάς μια κουρτίνα σ’ αυτό που ήταν κάποτε η παραλιακή Αθήνα: χαρά της ζωής και αστικός κοσμοπολιτισμός.
Μια κάρτα που μας κάνει να θυμηθούμε τον Ελληνισμό της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και την αγάπη δυο κοριτσιών που τις χώρισαν οι συγκυρίες.
Ο Νίκος Βατόπουλος στέκεται για μια στιγμή στην εικόνα ενός κοριτσιού, σε ένα φωτεινό μπαλκόνι της Αθήνας. Και συλλογιέται ξανά, όσους ονειρεύτηκαν αυτή την πόλη.
Από το Σύνταγμα έως τον Ευαγγελισμό, 28 αρχοντικά στη σειρά αποτελούσαν το «αστικό περιδέραιο» της Αθήνας. Αν είχαν διασωθεί τα κτίρία της εποχής 1870-1910, τότε θα μιλούσαμε σήμερα για ένα μοναδικής αξίας σύνολο, γράφει ο Νίκος Βατόπουλος.
Τα τραμ, οι κήποι της Τριλογίας, το Οφθαλμιατρείο, τα λίγα αυτοκίνητα, οι διαβάτες, μας δίνουν μια μοναδική αθηναϊκή ατμόσφαιρα, φιλτραρισμένη στο αττικό φως.
Τα ιππήλατα λεωφορεία, η φουντωτή δεντροστοιχία, οι προσόψεις της νεοκλασικής πόλης, δημιουργούν ένα σκηνικό που έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε. Στη νέα του στήλη "Ιστορικός Ενεστώς", ο εστέτ δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος, αναψηλαφεί την αστική συνείδηση της Αθήνας.
