Μάνος Χατζιδάκις: «Ψέματα η Ελλάδα πώς τάχα δεν πεθαίνει ποτέ»

O πάντα εμβριθής Μάνος Χατζιδάκις.

Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες να εννοεί; Αντιπαρέρχομαι την αντιπάθεια που μου προκαλούν οι άδοντες παρελαύνοντες στρατιώτες, αστυνομικοί και πυροσβέστες, μαθητές και μαθήτριες, ναύτες και αεροπόροι κι όλοι μαζί μετά φανατισμού και πείσματος. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» – τι άραγε το άσμα να εννοεί; Βέβαια δεν μου διέφευγε η προκατασκευή και η επίπονη άσκηση που απαιτούσεν ένας τόσος «φανατισμός» και τέτοιο «πείσμα» για να εκτοξευθεί εις τας εθνικάς εορτάς το περίφημον «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Ομως αυτό δεν έχει τόση σημασία. Γεγονός ήταν πως η Ελλάδα, είτε με πείσμα είτε χωρίς, δεν εννοούσε να πεθάνει. Και το διαλαλούσε μετά χάλκινων και ξύλινων πνευστών, καθώς και μ’ έναν αρκετά μεγάλον αριθμό τυμπάνων.

Κι ήρθε ένα Μεγάλο Σάββατο, έτσι καθώς παρακολουθούσα τη λειτουργία της Αναστάσεως σαν τυπικός χριστιανός κι εγώ, μ’ όλες τις ένοπλες δυνάμεις παρούσες και γυαλιστερές, που μου ξαναθύμισαν το γνωστό εμβατήριο της εθνικής μας υπερηφάνειας «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» – τ’ άκουγα μέσα μου καθώς την ίδια στιγμή ηκούγετο το ανακουφιστικό «Χριστός Ανέστη», ενώ μερικοί εύζωνοι, τιμητική φρουρά, χαμογελούσαν αμήχανα και ηλιθίως.

Σκέφθηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πώς και ποτέ δεν θα αναστηθεί. Πώς θα είναι αιώνια δίχως ανάσταση, μια και δεν δέχθηκε ποτέ να πεθάνει.  Τότες άρχισα να καταλαβαίνω, καθώς ο κόσμος έφευγε βιαστικά με το «Χριστός Ανέστη» στα χείλη του, και την Ελλάδα και το εμβατήριο και στην Ανάσταση κατά κάποιο τρόπο.

Ψέματα η Ελλάδα πώς τάχα δεν πεθαίνει ποτέ.

Ψέματα το εμβατήριο για μια μη θνήσκουσα Ελλάδα.

Ψέματα και η Ανάσταση για μια περίπτωση χώρας μη θνήσκουσας και μη αναστημένης, αλλά γενναίως επαρμένης.

Τώρα γιατί η Ελλάδα ειδικά βρίσκεται τόσο στενά συνδεδεμένη με τη γιορτή του Πάσχα, είναι ένα άλλο ερώτημα που απαιτεί μια κάποια απόκριση. Είτε από μας είτε από τους ασκητές του Άγιου Όρους. Κάτι περισσίτερο θα γνωρίζουν αυτοί για μας, αφού έχουν την άνεση να μας παρατηρούν με ψυχραιμία χρόνια και αιώνες τώρα. Λοιπόν το Πάσχα των Ελλήνων, ίσως λόγω στρατώνων, λόγω τσάμικου και λόγω φαλλοκρατικής λεβεντιάς που άνετα επιδεικνύουν οι πολιτικοί μας αρχηγοί όταν καταδέχονται με τόση «δημοκρατικότητα» να συγχορέψουν με τους φαντάρους και να τσουγκρίσουν πασχαλινά αυγά.

(Άλλη μια μελαγχολική εικόνα της εθνικής μας εθιμοτυπίας, που θυμάμαι από παιδί μού προκαλούσε μιας ακατάσχετη διάθεση για κλάμα. Ένα κλάμα που δεν έλεγε να σταματήσει και που κανείς δεν θα ήταν σε θέση να εξηγήσει).

Οπως και να το δούμε το «ψέμα», ένα είναι σίγουρο και αδιαφιλονίκητο: πως η Ελλάδα σε ρυθμό εμβατηρίου δεν πεθαίνει ποτές.

//To απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο «Ο Καθρέφτης και το μαχαίρι» (ένατη έκδοση) που κυκλοφόρησε εκ νέου από τις εκδόσεις Ίκαρος

Διαβάστε ακόμα: Γιατί δεν βγάζουμε πλέον «παγκόσμιους» Έλληνες; 

TAGS :
Μάνος Χατζιδάκις

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook