Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα

«πετάς αρπάζεσαι στα δέντρα/ κι αρχίζεις τους ψαλμούς».

Ηρώ Νικοπούλου, «Τέττιξ»

Δύο τρία δεκατρία αν χρειαστεί
μέσα στο χώμα χρόνια περιμένεις
ύστερα ανασταίνεσαι
πετάς αρπάζεσαι στα δέντρα
κι αρχίζεις τους ψαλμούς

δίνεις τον τόνο τεριρέμ
σ’ ανατολή και δύση
με πείσμα δωδεκάφθογγο
μπαγκέτα την ένταση της ζέστης

Εκρήξεις καύσου ξαφνικού
επίμονο κράτημα του ίσου
παύσεις ρυθμικές του φθινοπώρου
κι όλα σε δυο μήνες σταματούν
απαλά πέφτει η βρόχινη αυλαία
σκόρπια παντού λευκά πουκαμισάκια

Βαθαίνει απόλυτη ησυχία
πουπουλένια
αργά πέφτεις κι εσύ ανάλαφρα
κατρακυλάς ξανά στο χώμα
απάνω τούτη τη φορά
χνούδι ανερμάτιστο του αέρα

Κι εγώ τόσο σ’ αγάπησα
που δεν ζούσα καλοκαίρι δίχως σου
ούτε πλησίαζα χώρα που δεν ζεις
τα διάφανά σου ρούχα
μάζευα πιστά
για να σε ξαναφτιάξω

(Από τη συλλογή «4 x 4», με τη συμμετοχή των ποιητριών Χλόης Κουτσουμπέλη, Ηρώς Νικοπούλου, Λιάνας Σακελλίου και Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου. Εκδόσεις ΑΩ, 2023. Το ποίημα περιλαμβάνεται και στη γαλλική ανθολογία με τον ελληνικό τίτλο «Το Εφήμερο» σε μετάφραση της Ελένης Καρρά, εκδόσεις Bruno Doucey, 2022.)

Στην επόμενη σελίδα: «Τζιτζίκια, σωπάστε».

1 2 3 4 5

TAGS :
ποιήματα Ποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook