Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Ζ: «Επικοινωνία»

Τους οινοκριτικούς πολλοί εμίσησαν, τους οινοκόλακες ουδείς (Peder Severin Kroyer, ‘Hip Hip Hurrah!’ Artists’ Party at Skagen, 1888. Courtesy of Goteborgs Konstmuseum, Sweden).

Η μετανεωτερική οινολογία είναι αυτή που αναδεικνύει τα κλασικά ελαττώματα ως προτερήματα: Το υδρόθειο ως ορυκτότητα, την οξείδωση ως φυσικότητα, το ξίνισμα ως πολυπλοκότητα, το στυφό ως πλούτο, αποτελώντας συνέχεια της ευγενούς σήψης. Είναι η εν γνώση μας εισαγωγή στοιχείων που μέχρι πρόσφατα θεωρούταν ως ελαττώματα (!).

Όσο διευρύνεται ο κύκλος των ειδικών του κρασιού τόσο μειώνεται η κατανάλωση του εμφιαλωμένου.

Κάθε φράση γευσιγνωσίας είναι ποίηση χωρίς ομοιοκαταληξία.

Η ανορθογραφία και η ασυνταξία είναι φυσικά χαρίσματα. Το να διορθώνεις ένα κείμενο κάποιου άλλου είναι σαν να διορθώνεις ένα ποίημα.

Η γευσιγνωσία, προσπαθεί να χαράξει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα παραγωγών και καταναλωτών.

Η ολοκληρωμένη κριτική των κρασιών είναι αυτή που απευθύνεται στους παραγωγούς για να τους υποδείξει τα θετικά και τα αρνητικά των κρασιών τους και ταυτόχρονα στους καταναλωτές για να τους υποδείξει τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο μπορούν να διαθέσουν τα χρήματα τους.

Στην Ελλάδα αναπτύχθηκαν διάφορα ρεύματα δημοσιογραφίας οίνου. Τελικά επικράτησε η «γράφουμε μόνον για τα καλά».

A-γευσιγνωσία είναι η τέχνη να α-αποφεύγουμε να α-αναφέρουμε ότι ό,τι δεν είναι α-αρεστό.

Η πεποίθηση για τη μη ηθική των κριτικών (κρασιού, φαγητού, θεάτρου, κινηματογράφου, μουσικής, αυτοκινήτων, ηλεκτρονικών κλπ) ανήκει στα όρια του αστικού μύθου. Πρόκειται για μια βεβαιότητα την οποία ο αφηγητής διηγείται και αναπαράγει χωρίς να έχει ο ίδιος γνώση από πρώτο χέρι.

Οι επαγγελματίες οινογράφοι που προωθούν συγκεκριμένα κρασιά με αμοιβή, οι πωλητές και οι οινοποιοί – οινογράφοι, είναι μάλλον ηθικοί αφού δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να επιδιώκουν φανερά και επώνυμα τα συμφέροντά τους. Οι φίλοι των οινοποιών ή πωλητών είναι μια νέα απροσδιόριστη κατηγορία οινογράφων που συνήθως αμείβονται με δωρεάν δείγματα.

Τους δημοσιογράφους του οίνου οφείλουμε να τους θεωρούμε ως αδιάβλητους μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Οι απλοί καταναλωτές – οινογράφοι, που δεν έχουν κάποιο άμεσο ή έμμεσο όφελος, έχουν το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων.

Τους οινοκριτικούς πολλοί εμίσησαν, τους οινοκόλακες ουδείς.

Οινογράφοι, υ(μ)νογράφοι και οινογραφικοί.

Οδηγός επιβίωσης: στα μέτρια γράφουμε τα προτερήματα (για τον παραγωγό) στα καλά τα ελαττώματα (για τους ζηλόφθονους) και για τα κακά δεν γράφουμε τίποτε.

Το κείμενο το υπαγορεύει το ίδιο το κρασί. Εκείνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να μην σκέφτεσαι και να γράφεις αυτά που σου φωνάζει ή ψιθυρίζει.

Η αίσθηση της γλύκας του μούστου δεν μπορεί να εκδηλωθεί παρά μόνον αφού βγει από τον εαυτό της και εμφανιστεί ως αλκοόλη, το αντίθετο του εαυτού της. Δοκιμάζοντας ξηρά υψηλόβαθμα που σου δίνουν την αίσθηση φτηνού ημίγλυκου.

Η καλή οργανοληπτική περιγραφή είναι σύνθεση και όχι συλλογή.

Η καταγραφή των αισθήσεων στο στόμα, επειδή απαιτεί ταυτόχρονα προσδιορισμούς ποσοτικούς, ποιοτικούς, χρονικούς και αλληλεπίδρασης, σπανίζει στα κείμενα γευσιγνωσίας.

Θα αναγνωρίσετε ένα καλό κείμενο γευσιγνωσίας από το ότι ασχολείται περισσότερο με τις αισθήσεις στο στόμα σε σχέση με το άρωμα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα κρασί μπορεί να έχει όγκο (αλκοόλη) άλλα να μην είναι συμπυκνωμένο (συγκέντρωση), να είναι συμπυκνωμένο άλλα να μην είναι πλούσιο (είδος), να είναι πλούσιο άλλα να μην έχει σώμα (συνολική αίσθηση).

Όταν το σημαίνον (λέξη) επικρατεί, ταλαιπωρείται το σημαινόμενο (έννοια).

Κρασί με ωραία δομή και λιπαρότητα σε μια ακατανόητη συνύπαρξη: Εάν η δομή του κρασιού είναι χαρακτηριστικό της σύστασης και όχι αισθητική σύλληψη, δεν μπορεί να είναι ωραία.

Επειδή δοκιμάζω σημαίνει συγκρίνω, για να γράψεις για ένα κρασί, πρέπει να ξέρεις για όλα.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί δεν μπορούμε να κρίνουμε αν ένα κρασί είναι καλό, με επιστημονικά δεδομένα.

TAGS :
αμπελοφιλοσοφίες Αργύρης Τσακίρης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook