Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Ν: «Ιδεολογία»

Οι γευσιγνώστες είναι μικροαστοί, στην υπηρεσία των αστών (Πίνακας: The jolly drinker, Judith Leyster).

Ο καλός γευσιγνώστης δεν απαρνείται τη μεροληψία του. Αντίθετα την επικαλείται και τη διεκδικεί. Δεν επιτρέπει στους συναδέλφους, ακροατές και αναγνώστες να καθορίζουν το λόγο του. Περιγράφει ένα κρασί σημαίνει ότι αγνοεί μια δεδομένη κοινή αντίληψη και θέτει τη διαφορετική δική του.

Εάν η περιγραφή είναι κοινή αντίληψη η περιγραφή δεν θα είχε κανένα νόημα. Η γευσιγνωσία χαράσσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις αληθείς ιδέες και αυτές που θεωρεί ως διαφορετικές αλλά όχι κατ ανάγκη ψευδείς. Λειτουργεί ενώνοντας τις διαφορετικές απόψεις και χρησιμοποιώντας τη θεωρία και την επιστήμη, χωρίς η ιδία να αποτελεί επιστήμη.

Η αυταρέσκεια της γευσιγνωσία παρασύρει τους ειδικούς να πιστέψουν ότι το κρασί βρίσκεται υπεράνω της οικονομίας και της ιστορίας. Την ιστορία του κρασιού οι γευσιγνώστες την καταγράφουν, λανθασμένα, ως δημιούργημα δικό τους μέσω των μεγάλων κρασιών. Παραβλέπουν ότι είναι δημιούργημα των απλών καθημερινών κρασιών, αυτών που καταναλώνει η μεγάλη μάζα των καταναλωτών.

Ο οικονομισμός και ο ιδεαλισμός σχηματίζουν το θεμελιώδες ζεύγος της κοσμοαντίληψης του διαχωρισμού των κρασιών. Η ιδεολογία είναι αποκύημα της φαντασίας, φτιαγμένη με τα ημερήσια βιώματα της πραγματικότητας κάθε συγκεκριμένου ατόμου.

Οι γευσιγνώστες είναι μικροαστοί, στην υπηρεσία των αστών, που προβάλουν την απόλαυση ως μάρτυρά και απόδειξη της ταξική διαφοροποίηση.

Η γευσιγνωσία είναι εφαρμογή της πολιτικής στη πράξη. Ένας γευσιγνώστης όταν ανοίγει το στόμα του εκφέρει τη μικροαστική του αντίληψη και γίνεται όχημα που προσπαθεί να προσθέσει αξία σε όποια κρασιά επιλέγει ο ίδιος. Έχει εκπαιδευτεί ώστε να παρασύρει τον καταναλωτή να επιλέξει όσο το δυνατόν καλυτέρα και ακριβότερα και να πληρώσει το μεγαλύτερο δυνατό ποσό χρημάτων.

Ο γευσιγνώστης δεν μιλάει ποτέ για τα κρασιά χαμηλής βαθμολογίας προσπαθώντας να σύρει τους καταναλωτές στις δικές του απόψεις τροποποιώντας τα γούστα τους.

Ο γευσιγνώστης δεν τους μαθαίνει πώς να απολαύσουν το απλό καθημερινό φτηνό κρασί αλλά αυτό που είναι ακριβότερο και προορίζεται για κατανάλωση σε ένα εστιατόριο υψηλού επιπέδου. Διαρκής προσπάθεια του είναι η υποτίμηση και ο υποβιβασμός των κρασιών που προορίζονται για τις λαϊκές τάξεις.

Απέναντι σε αυτή την τακτική ιδεολογικής καταστολής ο καταναλωτής θα πρέπει να ενστικτωδώς να επαναστατεί.

Η γευσιγνωσία είναι μέσο που χρησιμοποιείται για να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται κοινωνικές σχέσεις. Αποτελεί έναν κοινωνικό μηχανισμό που αναπαράγει τους όρους της παραγωγής επιτελώντας συγχρόνως την παραγωγική διαδικασία ώστε η υπάρχουσα κοινωνική διάκριση να διατηρηθεί και να επιζήσει.

Στους γευσιγνώστες έχει ανατεθεί ένα καθήκον. Δεν έχουν αρχίσει ακόμη να υποψιάζεται τι είδους δουλειά τους έχουν βάζεις να κάνουν. Έτσι βάζουν εξυπνάδα, ικανότητες και γνώσεις να επιτελέσουν αυτό το καθήκον τους στην εντέλεια.

Διαβάστε ακόμα: Οι γαστρονομικοί αφορισμοί του Αργύρη Τσακίρη, μέρος Ζ, «επικοινωνία».

TAGS :
αμπελοφιλοσοφίες Αργύρης Τσακίρης κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook