Γιώργος Κ. Καραβασίλης, «Φάση θερινού ηλιοστασίου – III»
Καθώς βουτάς σ’ ανυποψίαστα νερά,
Να ξεπλυθείς από τα δάση,
Σε βλέπω μυστική κραυγή
Αόρατο προμήνυμα σ’ ακούω
Της βλάστησης εκείνης:
Να πέσει θέλει, να
Ξεκουραστεί, να σωριαστεί
Στη θάλασσα.
Να μη λησμονηθεί εκείνη η ώρα του τοπίου•
Πάνω στο σώμα σου• για πάντα.
(Από συλλογή «Τα φιλέρημα», που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Η καλλιέργεια του αίματος», εκδ. Γνώση, 1984.)
Στην επόμενη σελίδα: «Σαν σε θυμάμαι –γύμνια μου τρυφερή–…».