«να μην είμαι τώρα εγώ/ να έχω αντίς για ψυχή/ αυτή τη στυφή πεδιάδα». (Κώστας Νταής, «Χωράφια στον κάμπο»).

Βαγγέλης Κάσσος, «Αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά»

αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά
γιαυτό φταίει η θεσσαλική μαυρόη
που δε μ’ έκανε παπαρούνα
ν’ ανθίσω για μιαν άνοιξη μόνο
ανάμεσα στα στάχυα
να μη μάθω ποτέ
τι θα πει ξηρασία
και τι παγωνιά

αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά
γιαυτό φταίει ο προπάππος μου ο κολίγος
που δε σηκώθηκε ένα βράδυ σαν άντρας
να βάλει φωτιά στη σοδειά
να τον κρεμάσει τ’ άλλο πρωί ο τσιφλικάς
να μην είμαι τώρα εγώ
να έχω αντίς για ψυχή
αυτή τη στυφή πεδιάδα

 

// Από τη συλλογή του Βαγγέλη Κάσσου (γεν. 1956, Καρδίτσα) «Στα ριζά της σιωπής», εκδ. Θεωρία, 1984.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Βροχή περασμένη».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top