Hλίας Πετρόπουλος: «Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας»

«Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα» (Πόζα γυμνού στο ατελιέ»/Πίνακας του Γιώργου Ρόρρη, georgerorris.com).

Το Σώμα (1)

Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.
Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.
Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.
Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.
Μπρος στο γυμνό γυναίκειο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν
και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.
Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μία συζήτηση περί προσωπικότητος.
Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.
Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου· σώμα της παρηγοριάς.
Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες·
μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαραγαρίτας τοις χοίροις.
Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.
Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.
Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.
Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.
Σώμα, εσύ ‘σαι η ψυχή.
Ω, αοίδιμον αιδοίον· ω, σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.

«Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει» (Γυμνό. Πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα, Εθνική Πινακοθήκη).

Το Σώμα (2)

Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.
Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.
Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.
Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.
Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,
και η ρέμβη το θρέφει.
Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.
Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ
Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ
ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΟΥ.
Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.
Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.
Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,
δυναμώνει την ασέβειά μου.
Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.
Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.
Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.
Η συνουσία η κορύφωση του εγωϊσμού η.
Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.
Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,
θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.

«Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος» (Γυμνό. Δωρεά Γιάννη Μόραλη. Μουσείο Μπενάκη, αρ. ευρ. 40179).

Το Σώμα (3)

Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.
Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος.
Στέφανός σου το μίσος σου.
Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.
Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.
Σιωπάς εσύ· αλλά σε ανακαλύπτω.
Οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.
Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.
Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.
Αγνοώ πού ανήκω πού.
Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα
του γυναικείου σώματος την ομορφιά.
Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.
Πλαγιασμένη, γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της
σκέφτεται πως η ωραιότης παρέχεται από την φύση σαν ελεημοσύνη.
Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.
Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.
Ελάχιστα πιστεύω στη διανοητικότητα των γυναικών.

«Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι» (Εργο της Έλενας Κορρέ).

Το Σώμα (4)

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.
Ο έρως δεν είναι σκοπός.
Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.
Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.
Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.
Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.
Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ’ ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.
Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.
Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.
Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.
Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.
Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισή μας.
Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,
είχανε το αρτιότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.
Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,
που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.
Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.
Ρόγχος η συνουσία.
Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά·
ω, αντι-ωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως·
ω, γλυκιά μου τιμωρία.

«Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα» (Γυμνό. Πίνακας του Πολυχρόνη Λεμπέση/Εθνική Πινακοθήκη).

Το Σώμα (5)

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο
ντροπάλοί απ’ όσον υποθέτετε.
Αγκαλιασέ με και πνίξε με, η αισχρότης το καύχημά μου.
Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.
Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική
συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.
Μίσος έρως μαύρος.
Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.
Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσύ νιώθεις ότι ο έρως
αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.
Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.
Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.
Τώρα σ’ αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.
Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.
( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )
Κάτι το ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.
Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.
Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη·
ω, αιδοίον, Μέκκα των λογισμών μου· ω, μακεδονικέ ουρανέ.

«Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία» (Γυμνό. Εργο του Νίκου Εγγονόπουλου).

Το Σώμα (6)

Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,
αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.
Η ηδονή απωτάτη εκδίκηση του χρόνου.
Μισανθρώπους αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.
Η γραμματική των φιλιών εξίσου απαραίτητη
με την γραμματική των λέξεων.
Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.
Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση
ηθών και αισθημάτων.
Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται,
σκέφτομαι σαν βλέπω γυμνές γυναίκες.

Το σώμα, Τραμ 3/4, Θεσσαλονίκη, 1972

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Εγγονόπουλος – «Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε».

TAGS :
βιβλίο Ηλίας Πετρόπουλος ποιήματα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook