Μπορείτε να μου δώσετε πίσω την ρουτίνα μου, παρακαλώ;

Να είσαι ναυαγός της ήπιας καθημερινότητας: τι ανακουφιστικό.

Θα είναι τα πράγματα στο γραφείο μου όπως τα άφησα ή θα έχουν πάρει δρόμο εν τη απουσία μου; Πάντα πίστευα πως τα άψυχα αντικείμενα δεν είναι και τόσο άψυχα όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Αν δεν τα χρησιμοποιείς πέφτουν σε κατάθλιψη, μαραζώνουν. Τόσο καιρό κλεισμένος στο σπίτι τα έχω αφήσει σε αχρηστία: το κομπιούτερ, τα χαρτιά με τις σημειώσεις, ακόμη και η γλάστρα στην άκρη του γραφείου που όλο ξεχνάω να ποτίσω.

Θα θυμηθώ ποια διαδρομή ακολουθούσα για να πάω περπατώντας από το σπίτι στο μετρό κι ύστερα, φτάνοντας στον προορισμό μου, θα μου πάρει ώρα να ανακαλέσω από πού έπαιρνα καφέ; Τόσο πολλές λεπτομέρειες, αλλά και τόσο σημαντικές για να με τοποθετήσουν σε χώρο και χρόνο. Ξύπνα, δεν είσαι στο σαλόνι σου, δεν φοράς φόρμα, δεν θα κάνεις τη διαδρομή κουζίνα-μπαλκόνι-υπνοδωμάτιο χίλιες φορές λες και πρέπει να μετρήσεις τα πλακάκια του κελιού σου για να περάσει η ώρα.

Είσαι έξω πια, φοράς τα ρούχα της »δουλειάς», βλέπεις κι άλλους ανθρώπους τριγύρω σου, η όσμωση είναι διαρκής έστω και από απόσταση. Τι μένει για να ενταχθείς ξανά σε ένα κανονιστικό πλαίσιο; Η ρουτίνα, αυτή τη αγία μελέτη της καθημερινότητας.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που στη λέξη «ρουτίνα» ανασκουμπώνονται με δριμύτητα. Θεωρούν πως είναι η αρχή της δυνάστευσης, το τέλμα της ζωής, το τέρμα της έκπληξης. Είναι αυτοί που επινοούν διαρκώς περιπέτειες χαμηλής δόνησης, αναζητούν νέες συγκινήσεις, σκαρφίζονται διάφορα σενάρια στο μυαλό τους, οργανώνουν εκδρομές, χάνονται αυτοστιγμεί, ψάχνουν καινούργιους έρωτες για να καλύψουν κάθε ίντσα κενού που φέρουν μέσα τους. Πόσα λίγα ξέρουν. Δεν αντιλαμβάνονται πως κι αυτοί με τη σειρά τους «χτίσουν» μια άλλη μορφή ρουτίνας που φοβούνται να την βαφτίσουν έτσι μην και ξεγυμνωθεί το άκαυτο είναι τους.

Είμαστε κι εμείς που δεν θεωρούμε πως η ρουτίνα είναι απαραίτητα κάτι κακό: είναι ένας ρυθμός ζωής, μια μορφή αναγνωρίσιμης συνήθειας, ο διακαής πόθος να μην χάσει η ζωή το βασικό της έρεισμα. Με την αναγκαστική καραντίνα όλα αυτά πήγαν περίπατο (μέσα στο δάσος του διαμερίσματος). Χάθηκαν πολύτιμες ώρες για να αναπροσαρμόσουμε τις σταθερές μας, να βρούμε κάτι που να μοιάζει οικείο. Αυτή η νέα οικειότητα που δομήθηκε με τόνους πληροφοριών γύρω από τον ιό, με το αφέσιμο αμάρτημα του φόβου, με την εντροπία του διαμερίσματος.

Είναι δεδομένο πως ο κόσμος που ξέραμε πριν από τον κορονοϊό δεν θα υπάρξει ή κι αν υπάρξει, θα μας πάρει καιρό να τον απαντήσουμε. Η παγκόσμια κοινότητα βιώνει αυτή τη στιγμή μια κατάσταση ιδιαζόντως πρωτόγνωρη που δεν ξέρουμε αν θα μας βγάλει σε κάποιο ξερονήσι μέλλοντος ή θα ορίσει μια νέα τάξη ζωής, την οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε. Να πάλι η πυρηνική λέξη: η ρουτίνα.

Αν δεν είναι δουλεία, καταναγκασμός, σταχανοβίτικη παρέκκλιση, σωφρονιστική υπενθύμιση, τότε η ρουτίνα είναι ένα ήπιο σύμπαν αφύπνισης του πραγματικού. Είναι αυτή που θα μας προσδιορίζει. Ο άνθρωπος, ως γνωστόν, αντέχει τα πάντα και προσαρμόζεται στα πάντα. Με τον καιρό οι επαναστατικές εκρήξεις του και η τάση του να κάνει το ανάποδο λειαίνονται από την εμπειρία και την ορθολογική σκέψη. Η άκριτη επινόηση των περιπετειών για την περιπέτεια, που έγραφα πιο πριν, καταντούν μια πόζα άνευ περιεχομένου.

Ο κορονοϊός θα σταματήσει να μας απασχολεί όταν θα βρούμε ξανά τα πατήματά μας στην καθημερινότητα κι όχι όταν και όποτε βρεθεί το εμβόλιο. Ως τη στιγμή που οι επιστήμονες θα έχουν κάνει το καθήκον τους, εμείς δεν θα πρέπει να βάλουμε τη ζωή μας στην κατάψυξη. Είναι ανάγκη να ζήσουμε με τα δεδομένα που θα έχουμε μπροστά μας.

Ναι, θα είναι δύσκολα τα πράγματα για καιρό: η απουσία επαφής, οι μάσκες, ο φόβος μην κολλήσουμε τον ιό. Ύστερα, όμως, θα έρθει η αγία ρουτίνα και θα καθαρογράψει μέσα μας τη νέα πραγματικότητα, θα μας προσφέρει ένα μαξιλάρι σιγουριάς, μια αδιάλειπτη ρυθμικότητα στο πέρασμα των ημερών.

Όταν θα πάω ξανά στο γραφείο θα μιλήσω με τα αντικείμενα που το περιβάλλουν, θα ποτίσω τη γλάστρα, θα αναπνεύσω τον γνώριμο αέρα του χώρου. Θα αρχίσω να με σκέφτομαι ως οργανικό κομμάτι του περιγράμματος. Σαν μια φωτογραφία που ενώ πήρε φως και θάμπωσε, τώρα, σιγά-σιγά αρχίζει να αποκτάει ξανά το γνώριμο χρώμα της. Η πατίνα της συνήθειας, η ρουτίνα της ζωής.

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Σιδέρης – «Ο ιός δεν θα μας αφήσει ψυχολογικό τραύμα».

TAGS :
COVID-19 Κορονοϊός ρουτίνα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook