Ω, τι μπαναλιτέ!

Στο στυλ «δεν βαριέσαι, όλα περνούν» (Φωτογραφία: από το βίντεο κλιπ της Taylor Swift «The Man»).

Δεν πάει καιρός που ο Φάουτσι προειδοποιούσε ότι η πανδημία δεν έχει τελειώσει. Τα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν ευρέως την είδηση. Αλλά το νέο, που θά ‘πρεπε να φοβίζει, βρίσκεται πλέον στα ψιλά των ειδήσεων.

Ο Covid μπαναλοποιήθηκε. Ο θάνατος ευτελίστηκε. Λόγω βαρεμάρας. Το πλήθος έπηξε. Αδιάφορα αν ξεκληρίστηκε η οικογένεια του παραδίπλα. Γιατί έτσι συμβαίνει με τον βλάκα της περιοχής σας: όλα γίνονται κοινότοπα, όλα είναι συνήθεια. Τα σημαντικά είναι η τραπ, το γήπεδο του Βοτανικού και τα λεφτόδεντρα.

Κάντε μια γρήγορη αναζήτηση και θα εντυπωσιαστείτε από το πλήθος των σημαντικών πραγμάτων που απειλούνται από το φαινόμενο της μπαναλοποίησης και του ευτελισμού: ο Covid (τό ‘παμε), η εξολόθρευση αμάχων στην Ουκρανία, το τι συμβαίνει στα Πανεπιστήμια, το γενικευμένο μίσος, οι Λιγνάδηδες.

Θα μπορούσες να πεις ότι ακόμα και η μπαναλοποίηση γίνεται μπανάλ. Τίποτα πιο μπανάλ από το μπανάλ. Έχει πλάκα: η μπαναλοποίηση συμπίπτει με τον εαυτό της. Βαρβαρισμός που προειδοποιεί, αλλά δεν αφομοιώνει.

Κι υπάρχουν κι οι τύποι που καμώνονται πως φοβούνται την μπαναλοποίηση. Πολύ μπανάλ οι δικοί μου. Διότι, από μια άποψη, το μπανάλ είναι ίδιον της δημοκρατίας, αν όχι το ενισχυτικό της, ο θεμέλιος λίθος της.

«Από τη στιγμή που οι πολίτες κατέκτησαν τη γη, όλες οι διαδικασίες που ανακαλύπτονται, όλες οι ανάγκες που γεννιούνται, όλες οι επιθυμίες που απαιτούν να ικανοποιηθούν, είναι πρόοδος προς την καθολική ισοπέδωση: η επιθυμία για πολυτέλεια, η αγάπη του πολέμου, της αυτοκρατορίας της μόδας, των πιο ευτελών παθών της ανθρώπινης καρδιάς, καθώς και των βαθύτερων…»

Γενική διαπίστωση, παγκόσμια. Ο Alexis de Tocqueville την κάνει. Είναι σοφό να τον παραθέτεις όταν αναφέρεσαι σε ομογενοποίηση, κονφορμισμό ή τυποποίηση. Ποια είναι η διαπίστωση; Ο πάτος, bro. Αναπόφευκτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά Γαβρόγλου, man. Εξισωτισμός, δικέ μου.

Το ιδεολόγημα βολεύει και συμφέρει. Οι συνειδήσεις κάμπτονται ή αφυπνούνται, αλλά δεν έχουν απάντηση στη λάσπη. Που είναι μπανάλ. Και χρήσιμη. Γιατί αυτό είναι το παράδοξο: όχι ότι η μπαναλοποίηση είναι μπανάλ, αλλά το γεγονός ότι ο κάθε κρετίνος μιλάει γι’ αυτή, την καθιστά πολιτική αξία.

Από τη στιγμή που το κάθε τι είναι μπανάλ, ποιος ο λόγος να κάθεσαι να το συζητάς; Γιατί να μη μιλάς κατευθείαν για το τι γίνεται κοινότοπο; Γιατί να μην πλατσουρίζεις στο βολικό λειμώνα του μπανάλ; Μια αποδοτική επένδυση – αποδεδειγμένα.

Τι μας δίδαξε ο πανδημία και η Ουκρανία; Βασικά τίποτα, αλλά ας πούμε πως κάτι: Ότι κρύψαμε το φόβο μας. Ότι δεν ενδώσαμε. Ότι μπαναλοποιηθήκαμε, αλλά κρατώντας επτασφράγιστο το μυστικό πως είμαστε αβάσταχτα μπανάλ. Ιδίως όταν οι νεκροί γίνονται πολλοί.

Όλοι το απεύχονται, αλλά όλοι είναι. Να παρακολουθούνται από τον τρόμο της μη-διάκρισης, της μη-αναγνώρισης. Εξάλλου, αυτό είναι το μεγαλείο της μπαναλοποίησης και η ειρωνεία της: ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ν’ αντιπαρέλθεις.

Οπότε, την επιδιώκεις. Για να ξεχωρίσεις.

Διαβάστε ακόμα: «Επιτέλους, (ξανά)τσακώθηκα στο δρόμο».

TAGS :
COVID-19 αβρότητες ουκρανία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook