Μίλτο, ποιος ουρανός μπορεί να δοξάσει το μεγαλείο σου;

Iπταται. Κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα (φωτογραφία: worldathletics.org).

Σπουδαίους αθλητές έχουμε βγάλει, δεν μας είναι κάτι πρωτόγνωρο. Καίτοι είμαστε μικρή χώρα και με ελάχιστη βοήθεια ή οργάνωση από την πολιτεία, οι αθλητές μας έχουν καταφέρει δυσανάλογα μεγάλες επιτυχίες σε σχέση με όσα τους δίδονται για να προπονηθούν σε επαγγελματικό επίπεδο.

Αθλητές, όμως, που να είναι ο φόβος και ο τρόμος των αθλητών όλου του κόσμου έχουμε βγάλει ελάχιστους. Λογικό. Δεν βγαίνουν κάθε μέρα σπάνια ταλέντα. Ενα τέτοιο υπήρξε ο Νίκος Γκάλης, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και, φυσικά, ο Μίλτος Τεντόγλου.

Το κοινό και των τριών είναι ότι αποτελούν σήμα κατατεθέν: όλα ξεκινούν από αυτούς για να καταλήξουν πάλι σ’ αυτούς. Ακόμη και στις ήττες τους (όταν αυτές έρχονται) συνεχίζουν να κουβαλούν τη μαγεία της θωριά τους. Ο ίσκιος τους είναι μεγαλύτερος από οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου τους στον κόσμο.

Ο Τεντόγλου στα 25 του έχει κατακτήσει, πλέον, τα πάντα. Δεν υπάρχει κορυφή που δεν έχει πιάσει. Δεν υπάρχει χρυσό μετάλλιο μεγάλης διοργάνωσης που δεν έχει φορέσει στο στήθος του. Ολος ο κόσμος είναι δικός του πια. Το όνομά του θα μνημονεύεται στο μέλλον, ακόμη κι αν σταματούσε τώρα τον αθλητισμό.

Αυτό που κατάφερε χθες (24/8) στη Βουδαπέστη είναι η επιτομή του πείσματος, του δαιμόνιου ταλέντου, της άοκνης προσπάθειας, της απόλυτης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του και μιας ανάλαφρης διάθεσης (αλλά ουχί χαζοχαρούμενης) γι’ αυτό που κάνει.

Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει για άλλη μια φορά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρπάξεις το χρυσό μετάλλιο στην τελευταία σου προσπάθεια, τότε δηλαδή που τα πόδια βαραίνουν από την κούραση και το άγχος. Πώς το κατάφερε δεν χρειάζεται να το φανταστούμε. Το λέει ο ίδιος: πιστεύει στον εαυτό του. Εδώ και χρόνια τον πιστεύει ολόκληρη η παγκόσμια αθλητή κοινότητα. Είναι ένας μάστερ του μήκους.

Αν για κάποιους ο ουρανός είναι το όριο, για τον Τεντόγλου είναι ο περιορισμός. Μπορεί και κάτι παραπάνω απ’ αυτόν. Κάτι που το κάνει να μοιάζει εύκολο, ενώ δεν είναι. Είναι ο τρόπος του, το ύφος του, η μενταλιτέ του. Είχαμε χρόνια να αποκτήσουμε έναν τέτοιο αθλητή και θα κάνουμε χρόνια να βρούμε έναν παρόμοιο. Ο Μίλτος είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.

Ας το δούμε ψύχραιμα το γεγονός. Υπάρχουν αθλητές που τους πιστεύεις γιατί παλεύουν λυσσαλέα για να πετύχουν το μέγιστο. Ξέρεις πως ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, αυτοί θα τα καταφέρουν χάρη στο πείσμα τους. Υπάρχουν αθλητές που απλώς τους βγαίνει, σχεδόν αβίαστα η ανωτερότητά τους. Τους προίκισε η φύση με τέτοιο ταλέντο που μπορούν να το σκορπούν αφειδώς.

Υπάρχει, όμως, και ο Μίλτος Τεντόγλου που είναι μια κατηγορία μόνος του. Cool, ανεπιτήδευτος, κλασικό τυπάκι που εύκολα θα τον έκανες παρέα προσμένοντας πως με τα αστεία του θα βάλει μπουρλότο στη σοβαροφάνεια, αλλά και τόσο ουσιαστικός όταν πρέπει.

Λογικό αυτό το καλούπι μια φορά φτιάχνεται και στη συνέχεια σπάει. Δεν μπορείς να βρεις πολλούς Τεντόγλου τριγύρω. Κάνει το δύσκολο να δείχνει εύκολο, αλλά δίχως να δίνει τρομερή υπόσταση στα κατορθώματά του. Υφάκι; Καλάμι; Τον έχετε ακούσει να μιλάει έπειτα από κάποια επιτυχία του; Είναι λες κι όλα αυτά του φαίνονται τόσο φυσιολογικά που δεν έχει λόγο να τα υπερτονίσει.

Τη στιγμή που ο χώρος του αθλητισμού χωράει, ανδρώνει και εκκολάπτει μεγαλαυχικές προσωπικότητες, με πρησμένα εγώ, ο Τεντόγλου έρχεται να μας θυμίσει πως ένας αθλητής, ακόμη κι ένας υπεραθλητής, ούτε θεός είναι ούτε δικαιούται να πιστεύει πως όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω απ’ αυτόν.

Ο Τεντόγλου, αντίθετα, γυρίζει γύρω από τον εαυτό του δίχως όμως να τον αποθεώνει. Απλώς κάνει αυτό για το οποίο καλός και το κάνει με ήρεμο και αβίαστο τρόπο. Οπως πρέπει να γίνονται όλα τα σπουδαία πράγματα. Τραβάτε κανένα ζόρι; Ο Μίλτος είναι εδώ για να σας ηρεμήσει. Ισως ο πιο ζεν αθλητής που πέρασε από τα στάδια. Ζεν, στωικός ή ό,τι άλλο θέλετε, αλλά και συνάμα αθληταράς. Να τον χαιρόμαστε για πολλά χρόνια.

Διαβάστε ακόμα: Nόβακ Τζόκοβιτς #23. Ο Μάικλ Τζόρνταν του τένις.

TAGS :
στίβος τεντόγλου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook