Το γελαστό καλοκαίρι του ελληνικού αθλητισμού

Μια χρυσή πεντάδα αθλητών. Πόσους άλλους, όμως, έχουμε χάσει εξαιτίας της αβελτηρίας της πολιτείας;

Πράγματα που μας έμαθε αυτό το καλοκαίρι: ειδησεογραφία δεν είναι μόνο οι παρακολουθήσεις πολιτικών. Εθνική επιτυχία δεν είναι μόνο η πληρότητα των καταλυμάτων από ξένους και ημεδαπούς τουρίστες στα νησιά. Άνθρωποι κοινής αποδοχής δεν λογίζονται μόνο οι επιτυχημενάκηδες της τηλεόρασης και τα δήθεν επιδραστικά προφίλ στα social media. Το ξεχάσαμε; Ο ελληνικός αθλητισμός παράγει περισσότερες επιτυχίες από όσες τον τροφοδοτούμε ως οργανωμένο κράτος και ως κοινωνία.

Έχοντας υποστεί τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης που έκανε φύλλο και φτερό τις επιχορηγήσεις των ομοσπονδιών και στη συνέχεια της πανδημίας που απέτρεψε κάθε δυνατότητα ουσιαστικής προπόνησης, οι έλληνες αθλητές επανέρχονται στο προσκήνιο του ενδιαφέροντός μας με ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ που μεγιστοποιήθηκε αυτό το καλοκαίρι.

Αίφνης, μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού θυμηθήκαμε κάτι από τις ευκλεείς εποχές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας όπου η μια επιτυχία ακολουθούσε την άλλη, σε μια σκυταλοδρομία μεταλλίων που δεν ανέβαζε το εθνικό φρόνημα με τρόπο χυδαίο και πολιτικάντικο, αλλά στην πλέρια ουσία του: ναι, είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να έχουμε μια θαυμαστή συγκέντρωση ταλέντου. Για να το πούμε αλλιώς: έχουμε περισσότερες επιτυχίες από όσες μας αναλογούν.

Ο Τεντόγλου, η Ντρισμπιώτη, η Τζένγκο, η Στεφανίδη και, φυσικά, ο υπεραθλητής Πετρούνιας ορίζουν ένα νέο μέτρο στο τι πρέπει να εννοούμε επιτυχία στις μέρες μας. Καίτοι όλοι τους (άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο) είναι «προϊόντα» μιας συνολικής παραγωγής αθλητών υψηλού επιπέδου, εντούτοις αποτελούν ξεχωριστά παραδείγματα προσωπικής επιμονής, υπέρβασης των ορίων τους (σωματικών και οικονομικών) και ατομικής προδιάθεσης προς την επιτυχία. Σπάνια έως καθόλου αισθάνθηκαν την προστατευτική φτερούγα της πολιτείας στις πλάτες τους.

Η περίπτωση της Ντρισμπιώτη είναι η πλέον χαρακτηριστική του τι σημαίνει προσωπικό κόστος για να φτάσεις στο ύψιστο επίπεδο πρωταθλητισμού. Ενδεχομένως τώρα η πολιτεία θα της ζητήσει συγγνώμη και θα τη στηρίξει, όμως, μήπως πρέπει να ψάξουμε ποιες άλλες… Ντριπιώτη άφησε στην απέξω και τώρα χάθηκαν ανεπιστρεπτί;

Ο αθλητισμός που συχνά έχουμε στο μυαλό μας στην Ελλάδα είναι το ποδόσφαιρο, άντε και λίγο το μπάσκετ. Αμφότερα κινούνται σε αμιγώς επαγγελματικά επίπεδα, είναι υποταγμένα στην κερδώα λογική και ταλανίζονται από τη μάστιγα του χουλιγκανισμού. Σπάνια θυμόμαστε πως καλές είναι οι οπαδικές καντρίλιες, όμως, η ουσία του αθλητισμού βρίσκεται αλλού. Ακούγεται λίγο ρομαντικό και παλαιικό, ωστόσο, είναι η μόνη αλήθεια. Αν αναζητούμε τους πραγματικούς αθλητές που θα μπορέσουν να μας αντιπροσωπεύσουν επάξια, τότε θα πρέπει να τους αναζητήσουμε στα χαμηλά της αθλητικής πυραμίδας. Στα λεγόμενα μικρά αθλήματα, αλλά φυσικά και στον «βασιλιά» όλων, τον στίβο.

Υπάρχουν στιγμές που η ποδοσφαιρόπληκτη Ελλάδα αντιλαμβάνεται πως υπάρχει κάτι υπέρτερο από την πλουμιστή μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή (αφήστε που τέτοιες μεταγραφές δεν γίνονται πιά στα μέρη μας) ή τα παραγοντικά παιχνίδια κάτω από το τραπέζι. Είναι στιγμές που η σιωπηρή πλειοψηφία (άνθρωποι που ενδεχομένως δεν έχουν αθληθεί ποτέ, αλλά έχουν βαθιά μέσα τους το αισθητήριο της πραγματικής επιτυχίας) αναδεικνύει τους ήρωές της. Μπορεί να μην είναι φανταχτεροί, αλλά είναι αληθινοί.

Θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου πως η σχέση: προσφορά/αποτέλεσμα είναι ετεροβαρής στον αθλητισμό. Δίνουμε λίγα και λαμβάνουμε πολλά. Δεν ξέρω ποιος καλός θεός μάς βοηθάει να το κάνουμε, αλλά το κάνουμε. Το να βλέπεις την Ελλάδα να φιγουράρει στην τρίτη θέση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στίβου (βάσει των χρυσών μεταλλίων) είναι μια ευχάριστη παραδοξότητα, αλλά μην γελιόμαστε, είναι παραδοξότητα.

Καλό είναι, επίσης, να θυμόμαστε και τους αθλητές μας όταν δεν τα καταφέρνουν. Η περίπτωση του επικοντιστή Εμμανουήλ Καραλή που βιώνει αυτή τη στιγμή μια βαθιά συναισθηματική τομή που κανείς δεν ξέρει πού θα τον οδηγήσει, πρέπει να μας διδάξει πολλά. Καμία επιτυχία δεν έρχεται άνευ τιμήματος. Σωματικού, ψυχολογικού, οικονομικού και κάμποσων άλλων. Συχνά μιλάμε για υπεραθλητές ξεχνώντας πως έχουμε να κάνουμε με παιδιά που ζορίζουν τη ζωή τους στον μέγιστο βαθμό για να ακούσουμε εμείς τον εθνικό ύμνο και να βλέπουμε την ελληνική σημαία να κυματίζει στο υψηλότερο σημείο. Ο σεβασμός ανήκει και στους χαμένους. Είναι δείγμα πολιτισμού.

Διαβάστε ακόμα: Εθνική ομάδα πόλο, η άλλη εκδοχή της εξαφανισμένης Ελλάδας.

TAGS :
αθλητισμός Ποδόσφαιρο στίβος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook