Σοφία Καζαντζιάν: Η ζωή μου με τα σκυλιά και τα γατιά μου

Η Μπομπούλα είναι μία πρώην αδεσποτούλα που υιοθετήσαμε γιατί ερχόταν κάθε πρωί μες στα αίματα από τους καυγάδες έξω.

– Σκύλος ή γάτα;

Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω και σίγουρα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Τους τελευταίους μήνες είμαι κυρίως γατομαμά, γιατί δυστυχώς το πλάσμα της ζωής μας, ο σκύλος μας ο Brando “έφυγε”. Ζήσαμε σχεδόν 15 χρόνια μαζί και μας στιγμάτισε για πάντα. Έδωσε σε αυτό το πέρασμα που λέμε “ζωή” άλλη αξία, άλλο βάθος κι άλλη ποιότητα. Είμαι πολύ τυχερή που έζησα μαζί του αυτά τα υπέροχα χρόνια.

– Τι ράτσα είναι τα «παιδιά»;

Ο Brando μας ήταν ροτβάιλερ με ντόπερμαν (διασταύρωση) και τα γατόνια είναι αλητάκια του δρόμου. Το καθένα έχει τη δική του ιστορία.

– Πώς τα λένε; Κρύβεται κάποια ιστορία πίσω από το όνομα;

Θα αναφερθώ στη μεγάλη μου γάτα, την Audrey, που είναι και η πρώτη μου. Τη συνάντησα να αργοπεθαίνει στη μέση του δρόμου πριν 12 χρόνια περίπου. Είναι το πιο ατίθασο τιγράκι του κόσμου και τόσα χρόνια μετά ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί με τα υπόλοιπα “αδέρφια” της. Είναι αγριόγατα και τη λατρεύω. Τελευταία έχει κάποια σοβαρά θέματα με την υγεία της, αλλά το παλεύουμε. Επειδή από μωρό που ήταν ξεχώριζαν τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια, την έβγαλα Audrey από την αγαπημένη μου Audrey Hepborn.

– Τι ζώδιο είναι; Εσύ; Τι λένε τ’ άστρα, ταιριάζετε;

Δεν πιστεύει στ’ άστρα. Ούτε στη γη, γιατί είναι γεμάτη ανθρώπους που νομίζουν πως τα ζώα είναι παιχνίδια. Ξέρει ότι άλλαξε η δική της ζωή, αλλά η ζωή τόσων αδέσποτων δε θα αλλάξει ποτέ, γιατί πρώτα πρέπει να αλλάξει ο άνθρωπος, που νομίζει ότι ο κόσμος έγινε γι’ αυτόν. Ότι για κάποιο λόγο η ύπαρξή του έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή των πλασμάτων που είναι στο έλεός του. Τώρα, αν ταιριάζουμε είναι μια άλλη ερώτηση. Δεν ταιριάζουμε απλά. Είναι εγώ σε γάτα. Το γατίσιο alter ego μου.

– Πώς έγινε η πρώτη επαφή;

Κατεβαίναμε με τον Μάριο την Πεντέλη, ερχόμενοι από το πατρικό μου στη Νέα Μάκρη, έχοντας μαζί μας στο αυτοκίνητο τον Brando και την Κούκλα (το κοκεράκι μας που “έφυγε” πριν χρόνια στα 17 του). Βλέπω στη μέση του δρόμου, ένα τιγράκι να κλαίει και να φωνάζει. Ήταν δεν ήταν ενός μήνα. Ο Μάριος σταμάτησε, την πήρα αγκαλιά και δεν την ξανάφησα ποτέ. Τη δέχτηκαν όμως αμέσως και τα σκυλάκια μας. Ο Brando ήταν κι αυτός μια άλλη ιστορία. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Τον είχαμε κι αυτόν από μωρό. Και κάθε πλάσμα μας έχει τη δική του ιστορία: Όπως τα τρία μωρά γατάκια που κάποιος έριξε στην αυλή μας γιατί νόμιζε ότι θα τα “φάει” το ροτβάιλερ και εκείνος τα έφερε ένα-ένα μέσα στο σπίτι και τα έβαλε στο κρεβάτι του. Όταν “έφυγε” λοιπόν αυτός ο σκύλος-άγγελος τα τρία αδερφάκια που είναι τώρα 6 ετών έπεσαν σε κατάθλιψη. Δεν έφευγαν από το στρώμα του. Ήταν ακινητοποιημένα και γρύλιζαν σε όποιον τα πλησίαζε για να τα μετακινήσει.

Τους τελευταίους μήνες είμαι κυρίως γατομαμά, γιατί δυστυχώς το πλάσμα της ζωής μας, ο σκύλος μας ο Brando “έφυγε”.

– Ποια είναι η χειρότερη συνήθεια της Audrey;

Δεν ξέρω αν είναι χειρότερη ή όχι, αλλά η Audrey θέλει τη μοναξιά της. Όλα παίζουν μαζί, κοιμούνται αγκαλιά, τρώνε παρέα, αυτή τίποτα. Είναι σαν να μην πολυγουστάρει το είδος της. Κάτι σαν εμένα δηλαδή. (Γέλια)

– Ποιο είναι το πιο καλό τους χαρακτηριστικό;

Σε όλα τα πλάσματα είναι ότι δεν κοιτάζουν είδος. Κοιτάζουν μόνο την αγάπη. Εκείνη την άδολη, απόλυτη αγάπη. Ο μόνος που γνωρίζει από ρατσισμό των ειδών είναι ο άνθρωπος.

– Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας κοινή συνήθεια;

Της αρέσει να μου κάνει παρέα όταν γράφω σενάρια ή θεατρικά. Ουσιαστικά η σειρά που γράψαμε τώρα με τον Μάριο, οι “Μαύροι Πίνακες” δημιουργήθηκε παρέα με τον Brando και την  Audrey. Και το θεατρικό μας έργο που παίζεται τώρα για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Vault (Το Στρίψιμο της Βίδας Reloaded) το ίδιο.

– Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τη ζωή σου χωρίς τα γατάκια σου;

Δυστυχώς έχοντας υιοθετήσει και φροντίσει πολλά πλάσματα, έχω βιώσει και πολλές απώλειες και πόνο. Γι’ αυτό ζω τη στιγμή και τους προσφέρω όσα μπορώ όσο τα έχω κοντά μου.

Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν κοιτάζουν είδος. Κοιτάζουν μόνο την αγάπη.

– Τι κάνουν το πρωί όταν ξυπνάς;

Το πρωινό ξύπνημα είναι ένας γατοπερίπατος με φιλάκια και “ζυμώματα”. Ένα-ένα περιμένουν να σηκωθούμε και μετά τρέχουν να φάνε τον πρώτο μεζέ της ημέρας. Πρώτα, όμως, έχουν μάθει ότι ταΐζουμε τα αδέσποτα ψυχούλια που έχουμε στη γειτονιά και μετά τρώνε αυτά.

– Πώς είναι με τους άλλους ανθρώπους;

Η Audrey ένα θέμα το ‘χει. Και δύο μη σου πω. Τα άλλα μες στο χάδι και την αγκαλιά. Η Μπομπούλα, μία πρώην αδεσποτούλα που υιοθετήσαμε γιατί ερχόταν κάθε πρωί μες στα αίματα από τους καυγάδες έξω, για παράδειγμα, έγινε η πιο αγαπησιάρα γάτα του κόσμου. Είναι συνεχώς πάνω μας και μάλιστα έχει παρακολουθήσει και πολλές πρόβες μας για το θέατρο.

– Όταν γυρίζεις από τη δουλειά πού τα βρίσκεις συνήθως;

Όταν επιστρέφουμε είναι όλα πίσω από την πόρτα και κάνουν βαρελάκια στο πάτωμα. Κάποια παίζουν και πιάνο για την υποδοχή. (Γέλια)

– Πόσο κοστίζει αυτή η συγκατοίκηση;

Τη ζωή μου όλη αν χρειαστεί. Εμείς είμαστε οι τυχεροί. Όχι εκείνα.

Με ένα βλέμμα, με μία κουτουλιά, με ένα γουργουρητό να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.

– Υπάρχει κάποιο κομμάτι μουσικής ή τραγούδι που τους αρέσει;

Σε όλα αρέσει να ακούνε τον Μάριο να παίζει πιάνο. Ηρεμούν.

– Τι ρόλο παίζει αυτή η αγάπη και στοργή στη ζωή σου;

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ζούσα τόσα χρόνια πριν χωρίς αυτήν.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερό τους ταλέντο;

Με ένα βλέμμα, με μία κουτουλιά, με ένα γουργουρητό να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.

– Τι προτιμάνε για φαγητό;

Τα πάντα.

– Πόσο συχνά τα ταΐζεις στο στόμα;

Πολύ συχνά.

– Συνήθειες ύπνου. Τι γίνεται στο κρεβάτι;

Στο κρεβάτι γίνεται χαμός. Κοιμόμαστε σαν συναρμολογούμενα, για να χωρέσουν.

– Έχουν κάνει κάτι που να σε έχει τρομάξει;

Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αρρωσταίνουν ή ότι “φεύγουν”. Όταν χάσαμε τον Brando, ένα κομμάτι μας πέθανε για πάντα.

– Σκέφτεσαι καθόλου την ώρα του αποχωρισμού;

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Πριν δύο χρόνια, βρήκα ένα ετοιμοθάνατο γατάκι. Ήταν 800 γραμμάρια με αιματοκρίτη 8 όταν το πήγα στο γιατρό. Είχε λοιμώδες και καρκίνο. Αποφάσισα ότι δε θα τη δω ως μελλοθάνατη, αλλά ως ένα πλάσμα που όσο ζήσει του αξίζει να ζήσει με λατρεία. Κι έτσι έγινε. Την υιοθετήσαμε και έζησε μαζί μας ενάμιση χρόνο η Σβώλα (επειδή ήταν σαν μικρός σβώλος). Μας άλλαξε τη ζωή. Ελπίζω ότι κάναμε κι εμείς για εκείνη το ίδιο.

Διαβάστε ακόμα: Μαρισία Παπαλεξίου. Η ζωή μου με τη Στίβη, τον Τούνι και τον Κλούνι.

TAGS :
γάτα σκύλος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook