Γεωργία Δρακάκη: «Όταν γυρίζω σπίτι το πρωί, μετά από μια νύχτα πάθους»

«Δεν μπορώ να φανταστώ τα ξημερώματα αδειανά από γυναίκες που επιστρέφουν, μετά από έρωτα, στο σπίτι τους”, γράφει η Γεωργία Δρακάκη».

Νύχτα. Ένα ζευγάρι γόβες ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια ενός σπιτιού ή ενός ξενοδοχείου. Η γυναίκα πρόκειται να συναντήσει έναν εραστή για τον οποίο δεν κρατιέται, ήδη τον οσμίζεται από τις σκάλες κι αυτός, πίσω από την πόρτα, ίσως ακούει την ηχητική μπάντα των βηματισμών από στιλέτο. Η στύση του σκληραίνει.

Το σεξ χωρίζεται σε τρία στάδια: το πριν, το αυτό καθ’ εαυτό, το μετά

Ξεκινώ να κάνω έρωτα μαζί σου από την στιγμή που ετοιμάζομαι για σένα από το σπίτι μου. Από την στιγμή που ανεβάζω τις κάλτσες μου ψηλά, που ελέγχω τα χείλη μου στον καθρέφτη πριν φύγω, περνώντας την γλώσσα από τα δόντια, μην κι έχει πάει κραγιόν.

Και συνεχίζω να βρίσκομαι παραδομένη στο σεξ μας, όταν έχουμε τελειώσει και ξεκινούν οι μελαγχολικές κινήσεις του αποχωρισμού των σωμάτων: ο ένας στο κρεβάτι με τσιγάρο, ο άλλος στο μπάνιο και μια βρύση τρέχει, ένα φως ανάβει και σπάει το ημίφως του δωματίου, η ιεροτελεστία εξατμίζεται όσο έρχεται σε επαφή με την after orgasm πραγματικότητά μας κι εγώ φεύγω.

Πάντα, προτιμώ να φεύγεις εσύ, σε πολλές από εμάς αρέσει περισσότερο να βρισκόμαστε στον χώρο μας, να σε υποδεχόμαστε εκεί κι εκεί να σε αποχαιρετούμε, γυμνές στην άκρη της πόρτας με το κεφάλι γερμένο να σε δούμε να παίρνεις το ασανσέρ και να χαμογελάμε. Ή πάλι, ξαπλωμένες ακόμα πάνω στα σεντόνια μας κι εσύ γονατιστός στην άκρη του κρεβατιού να παίρνεις ένα τελευταίο φιλί ή βλέμμα και να μας αφήνεις να ξεκουραστούμε. Αναστενάζω που ακούω την πόρτα να κλείνει, είσαι ακόμα μες στο δωμάτιό μου.

Όμως, τώρα, ήρθε η δική μου ώρα να φύγω. Τυλιγμένος με πετσέτα εσύ, ζητάς να μείνω κι αναρωτιέσαι γιατί επιμένω να γυρίσω σπίτι μου. Μην θες να σπάσεις τα στάδια της μικρής μας τελετής: αφού κι εσύ φεύγεις όταν έρχεσαι σε μένα. Το εσώρουχό μου είναι τσαλακωμένο μες στο τσαντάκι μου, έχω θυμηθεί να πάρω τα γυαλιά ηλίου μου από χθες και φορώ την φούστα μου με πόδια γυμνά, οι κάλτσες μου χάσαν πόντους απόψε και ξεκουράζονται τώρα νικήτριες στο δάπεδο της κρεβατοκάμαράς σου ή, ακόμα καλύτερα, του σαλονιού.

Το μακιγιάζ μου έχει εξανεμιστεί κι αυτό, τα φιλιά σου μου έκλεψαν το κραγιόν, τα δάχτυλά σου στο πρόσωπό μου που χάραζαν δρόμους αποκάλυψαν το δέρμα μου που τόσο αγαπάς να βλέπεις γυμνό, κι ας σου αρέσει όπως μυρίζει η πούδρα μου. Κι έτσι, γυμνή, κι έχοντας χύσει με σένα και για σένα, φεύγω. Κάποιοι αναστεναγμοί μου γαντζώθηκαν κιόλας στις κουρτίνες σου και, δες, μπορείς να τους πιάσεις κανονικά στα χέρια σου.

Το περπάτημα ποιας ντροπής;

Έξω, ο ουρανός είναι μπλε και αυτά τα ξημερώματα είναι τα αγαπημένα μου: μέσα από το προστατευτικό δίχτυ του έρωτα, παρατηρώ περήφανα τον υπόλοιπο κόσμου που τώρα ξυπνά από κρεβάτια ζεστά και κυρίως δικά του, με βρακί χθεσινό ή φρεσκοαλλαγμένο πριν λίγο από βιαστικό ντους ρουτίνας. Νιώθω ένα με αυτούς που ξέρω πως ξενύχτησαν όπως εγώ: ο περιπτεράς, οι ταξιτζήδες στην πιάτσα, εκείνη η γάτα στο πεζούλι. Νιώθω στοργή για τους πρωινούς τύπους και σκέφτομαι ότι τώρα που θα κοιμηθώ σε λίγο, εκείνοι θα έχουν ξυπνήσει για τα καλά, θα είναι επισήμως ερωτεύσιμοι και θα απολαμβάνουν μπουκιές της μέρας χαμένες δια παντός απ’ το δικό μου στόμα.

Αλλά χαλάλι σου για τη νύχτα που μου χάρισες.

Με κοιτάζουν κάποιοι περαστικοί, εγώ νομίζω ότι βλέπουν παντού γραμμένο πάνω μου το όνομά σου, θεωρώ πως ξέρουν πού βρισκόμουν δέκα λεπτά πιο πριν και βλέπουν μέσα από την φούστα μου το αιδοίο μου άστεγο από ύφασμα, ναι, γνωρίζουν καλά πως το εσώρουχό μου είναι νωπό και ακατάλληλο να φορεθεί. Φοράω ρούχα βραδινά και βγαίνω στην πλατεία, πριμένω το λεωφορείο ή επιβιβάζομαι σε ένα ταξί όλο αβρότητες. Ο ταξιτζής κι αν μπορεί να υποθέσει την αλήθεια-μα δεν με νοιάζει. Υποθέτει πως νιώθω φτηνή: μια γυναίκα μεταξύ είκοσι και τριάντα, μόνη, χαράματα, σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης, με μαύρο σατέν πουκάμισο και φωνή κουρασμένη, τι κάνει εκεί πέρα;

Έλα όμως που, αν με ρωτάς, δεν μπορώ να φανταστώ τα ξημερώματα αδειανά από γυναίκες που επιστρέφουν, μετά από έρωτα, στο σπίτι τους. Μία από τις χάρες της πόλης είναι κι αυτή, μία απαράβατη σκηνή στην ταινία της μέρας που ξεκινά ολοένα. Δεν ντρεπόμαστε. Εσείς υποθέτετε πως είναι ντροπή μια γυναίκα να σηκώνεται από το κρεβάτι όπου πηδιέται, πως είναι ντροπή και κρίμα να αποχωρίζεται τον εραστή της και μόνη να γυρνά στην στέγη της ή όπου.

Για εσάς τους άντρες δεν εφευρέθηκαν τέτοιοι όροι, εσείς δεν έχετε ντροπές, για εσάς ντροπή είναι να μην έχετε ερωμένες και ξενύχτια στο ενεργητικό σας. Πόσο δύσκολη η συνάντησή μας όταν ερωτευόμαστε ή ακόμα και όταν ερωτοτροπούμε, εμείς, τα δύο φύλα… Σκέφτομαι, καθώς το ταξί γλιστράει στον ήμερο, πρωινό δρόμο, μήπως κι εσύ ακόμα, Ανώνυμε Καυλιάρη, που πέρασες μαζί μου μια νύχτα τέτοια, σκέφτεσαι πως είμαι τσούλα ή λίγη επειδή δεν έχω την ανάγκη να γείρω πλάι σου στο μαξιλάρι και να κοιμηθώ. Με περιμένει, όμως, η γλυκιά μου ντουζιέρα, να με ξεπλύνει, το μαξιλάρι το δικό μου, ο σκύλος μου πίσω από την πόρτα να με χαιρετήσει, ο ύπνος που προτιμά να με παίρνει κατά μόνας.

Δεν θλίβομαι που αφεθήκαμε, ενθουσιάζομαι που αυτός ο αποχωρισμός θρέφει το έδαφος της επόμενης συνάντησης. Η αναμονή είναι ένας φούρνος που μου ζεσταίνει το στήθος, κάνει το αίμα μου να κυλά γρηγορότερα, με προετοιμάζει για πιο δυνατές εκρήξεις μαζί σου και με άλλους.

«Συνήθως, το walk of shame -απίστευτα σεξιστικός όρος, by the way- λαμβάνει χώρα μετά από κάποιο one night stand».

Κι οι ατυχείς στιγμές είναι μες στο παιχνίδι

Έχω ξυπνήσει σε κρεβάτι άντρα που αναπάντεχα κατάφερε να με ρίξει σε αυτό -τόσο εκτός των γούστων μου, τόσο υπέροχος εραστής κατά τα άλλα με κινήσεις και τρόπο διείσδυσης που δεν είχα ξαναζήσει ως τότε, ούτε έζησα μετά- και εκείνος να λείπει από το σπίτι.

Στα βόρεια προάστια, σε ένα υπέροχο σπίτι που, τώρα, στο φως της ημέρας το αντιλαμβανόμουν καλύτερα. Είχα κοιμηθεί εξαντλημένη από την συνουσία, προφανώς, κι αυτός το πρωί εξαφανίστηκε. Τον έπαιρνα τηλέφωνο, δεν απαντούσε, έστειλα μήνυμα, περίμενα λίγο, έπειτα άρχισα να ντύνομαι κάπως εκνευρισμένη, δεν έβρισκα τα σκουλαρίκια μου πουθενά και το κινητό μου θα έκλεινε σε λίγο από μπαταρία. Δεν είχα χρήματα επάνω μου, ίσως να υπήρχαν πέντε ευρώ στο τσαντάκι μου, είχα κάτι κεράσει την προηγούμενη νύχτα ή είχα πάρει ταξί για να τον βρω, δεν θυμάμαι.

Δεν ήξερα πού είναι το πλησιέστερο μετρό, χρειάστηκε να περπατήσω γύρω στα σαράντα λεπτά (ευτυχώς, δεν φορούσα ψηλοτάκουνα), πήρα νερό στην διαδρομή και καφέ, έβγαλα εισιτήριο, μπήκα στο βαγόνι κι ύστερα σπίτι μου ξεθεωμένη. Άδεια αισθάνθηκα όχι γιατί ο Β. με εγκατέλειψε κυριολεκτικά, αλλά γιατί νόμιζα ότι είχε περάσει τόσο όμορφα όσο κι εγώ.  Δεν σημαίνει πως ,επειδή με κάποιον ή κάποια επιλέγετε να είστε εραστές για μία ή περισσότερες νύχτες και τίποτε περισσότερο, είναι σωστό να στερείτε από το ντουέτο σας την ευγένεια, την τρυφερότητα και τον σεβασμό.

Ευτυχώς, δεν μου έχει τύχει ποτέ να με διώξουν κυριολεκτικά, όπως έχει συμβεί δύο φορές στην καλή μου φίλη Α. Δηλαδή, η κοπέλα μπήκε στο σπίτι τους, αυτοί της έβαλαν κρασί ή ποτό, έκαναν σεξ μαζί της κι έπειτα της έδειξαν την πόρτα. Όχι ότι η φίλη μου είχε υπολογίσει να κοιμηθεί αγκαλιά με τους μάγκες όλη νύχτα, αλλά είναι άκομψο να διώχνεις έτσι τον παρτενέρ σου.

Το ίδιο ισχύει και από μεριάς των γυναικών: δεν διώχνουμε έναν άντρα που βάλαμε σπίτι μας, εκτός κι αν έχουμε προσυμφωνήσει ότι θα μπούμε μέσα για σεξ κι έπειτα τέλος. Κι επίσης, οι άντρες δεν είναι ΟΚ να πιέζουν το κορίτσι να μείνει, από δήθεν ανησυχία. Εάν ανησυχείτε, πηγαίνετέ μας μέχρι το αυτοκίνητό μας ή βάλτε μας στο ταξί ή στον ηλεκτρικό ή περπατήστε μέχρι το σπίτι/δωμάτιό μας που μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά στο δικό σας.

Φυσικά, συμβαίνουν και κάποια κοινά walks of shame. Με τον Κ. είχαμε πάει ένα βράδυ σε ξενοδοχείο “για λίγο” και το λίγο έγινε πάρα πολύ. Ξυπνήσαμε το μεσημέρι της επόμενης, αργά, πληρώσαμε, γελάσαμε και αναμαλλιασμένοι βγήκαμε στον δρόμο. Εκείνος έπρεπε να φύγει σφαίρα για κάποιο ραντεβού κι εγώ το ίδιο, δεν βόλευε καθόλου να με πάει κάπου με το αμάξι. Σχεδόν τρέχοντας έφυγα από το parking, χωρίς γυαλιά ηλίου, με τους φακούς επαφής μες στα μάτια μου ξερούς, τα ψηλοτάκουνα πέδιλα να με πεθαίνουν-ορκίστηκα να μην τα ξαναφορέσω και φυσικά αθέτησα τον όρκο πολλάκις- και τα μαλλιά μου να στάζουν ακόμα από το πρωινό μπάνιο γιατί δεν μπορούσα να πάω άλουστη εκεί που είχα να πάω. Ο Κ. με πήρε τηλέφωνο μετά από κάποιες ώρες και γελάσαμε πολύ. Εξαιρετικό συμβάν.

Για να μην «ντραπούμε» ξανά

Συνήθως, το walk of shame -απίστευτα σεξιστικός όρος, εν τω μεταξύ- λαμβάνει χώρα μετά από κάποιο one night stand. Κι όταν βγαίνουμε έξω δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πάντα τις διαθέσεις μας και τις βουλές του Έρωτα και της Τύχης. Εμείς οι γυναίκες χρειάζεται-εξαιτίας κάποιων αντρών- να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικές, διπλά από εσάς. Πολλές κουβαλάμε στην τσάντα μας ένα δεύτερο εσώρουχο, τα σερβιετάκια μας, ένα κονσίλερ κι ένα κραγιόν, μια μικρή χτένα, προφυλακτικά. Είναι σωστό να έχουμε πάντα επιπλέον χρήματα ή ένα εισιτήριο αχτύπητο, για να είμαστε έτοιμες σε κάθε περίπτωση.

Κι εσείς, να μας κάνετε να αισθανθούμε άνετα, αν πρόκειται να έρθουμε στον χώρο σας. Να μην είστε γαϊδούρια, να σκεφτείτε κι εσείς το “μετά”. Πριν πολλά χρόνια, σύχναζα μερικά βράδια του μήνα στο σπίτι ενός υπέροχου εργένη που γνώριζα ότι συναντούσε κι άλλες. Είχε στο μπάνιο του ένα συρτάρι αφιερωμένο στις γυναίκες: λιποζάν, είδη γυναικείας υγιεινής, ενυδατική κρέμα σώματος, μαλακτική για τα μαλλιά. Όταν το είχα πρωτοδεί, ξενέρωσα και στενοχωρέθηκα για τον πεθαμένο, όπως νόμιζα, αυθορμητισμό του. Τώρα που λίγο μεγάλωσα κι έζησα κι άλλα, τον σκέφτομαι καθώς γράφω αυτό το κείμενο με ιδιαίτερη στοργή. Είναι όμορφο να προετοιμάζεσαι και να φροντίζεις την ερωμένη σου ακόμα και στις λίγο awkward στιγμές του after sex.

Με αυτόν τον τρόπο, η ποίηση που εμφιλοχωρεί στην πρωινή διαδρομή για το σπίτι μας λάμπει ανενόχλητη, ο φόβος και η ντροπή δίνουν την θέση τους στην σιγουριά και την υπερηφάνεια που αξίζει να νιώθει κάθε περιπετειώδης ενήλικας, άντρας ή γυναίκα, που επιλέγει την περιπέτεια και το πάθος στην ζωή.

ΥΓ: Το πιο καταπληκτικό Walk of Happiness που μου έχει συμβεί, το έχω ζήσει σε νησί των Κυκλάδων. Ούτε γόβες, ούτε μουσκεμένα εσώρουχα. Με μαγιό φορεμένο μέσα από το χθεσινοβραδινό φόρεμα, ξυπόλητη στα σοκάκια, να μυρίζω τον πλησιέστερο φούρνο και, δέκα λεπτά μετά, να βουτάω ολόκληρη στην θάλασσα. Να ξεπλένομαι και να χαμογελάω ασταμάτητα, να ζω το νόημα όλου του ελληνικού καλοκαιριού σε μια άδεια από κόσμο παραλία.

Διαβάστε ακόμα: «Ωδή στο στήθος μου», από τη Γεωργία Δρακάκη.

TAGS :
sex editor Δρακάκη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook