Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα αποκλείσει αυτή την ομάδα;

Το πέναλτι – πρόκριση του Σαμαρά σε ουσιαστικά νεκρό χρόνο αποτελεί άλλη μια κλασική στιγμή για τη διοργάνωση. Credit: fifa.com

Οι μεγαλύτερες αγάπες βασίζονται στις ατέλειες. Αυτές τις μικρές, γήινες λεπτομέρειες που, δίχως να ορίζουμε το μυαλό ή την καρδιά, μας κάνουν να δενόμαστε με πρόσωπα και καταστάσεις. Το συναίσθημα, άλλωστε, δεν συνοδεύεται απαραίτητα με την ομορφιά, την αρτιότητα.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Και για να είμαστε ειλικρινείς, μέσα στη εθνική μας μιζέρια, δεν θα μας άξιζε κιόλας. Είναι όμως μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ομάδα. Και γι αυτό την αγαπάμε.  Όχι επειδή κέρδισε το 2004. Εκεί την ερωτευτήκαμε. Με τα χρόνια –όπως σε όλες τις σχέσεις– το πάθος παραμέρισε για ν’ ανοίξει δρόμο στα βαθύτερα αισθήματα.  Και τότε είδαμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.

Η χώρα μας έχει την τιμή να διαθέτει μια ομάδα με ζηλευτή, πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Μια ομάδα η οποία στα δύσκολα αποδίδει καλύτερα. Μια ομάδα που για να την κερδίσεις πρέπει να είσαι φανερά ανώτερος, αλλά και πάλι ξέρεις πως ενδέχεται να υποφέρεις.

Συμπληρώνονται δέκα ολόκληρα χρόνια όπου η Εθνική βρίσκεται στο κορυφαίο επίπεδο κι αν έχει κερδίσει κάτι –πέρα από το σεβασμό μας– αυτό είναι το δικαίωμα να μην επιτρέπει σε κανέναν ν’ αμφιβάλλει για το χαρακτήρα της. Απέναντι στον μεγάλο Ντρογκμπά και τον ασταμάτητο Γιάγια Τουρέ, η Ελλάδα έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά. Πάλεψε σαν να μην υπάρχει αύριο. Κόντρα στις πολλές αναποδιές διεκδίκησε ό,τι της αναλογεί με τα δικά της «όπλα».  Ενδεχομένως αποκρουστικά για τους υπόλοιπους, αλλά γοητευτικά για εμάς.

Μετά την παραζάλη του 2004 και το στραπάτσο του 2008, η Εθνική μας κατάλαβε πως πρέπει να κάνει ένα βήμα κάθε φορά. Έκτοτε με μαθηματική ακρίβεια πραγματοποιεί τη λογική πρόοδο. Πρώτο γκολ και πρώτη νίκη σε Μουντιάλ το 2010, πρόκριση στους «8» του Euro 2012, πρόκριση (τουλάχιστον) στους «16» στη Βραζιλία και συνεχίζει. Έστω και χωρίς τον Φερνάντο Σάντος. Τον άνθρωπο στον οποίο αντιστοιχεί σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας. Δεν είναι επικοινωνιακός, μοιάζει σκυθρωπός κι απόμακρος –δεν είναι–, τον βλέπεις να ασφυκτιά στον πάγκο με το κοστούμι, μα ξέρει πώς να διαχειριστεί τους παίκτες ακόμα κι όταν εκείνοι πλακώνονται μεταξύ τους.

Στο καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο μετά το 1970, η Ελλάδα είναι ένα από τα ιδιαίτερα κομμάτια του παζλ. Το πέναλτι – πρόκριση του Σαμαρά σε ουσιαστικά νεκρό  χρόνο αποτελεί άλλη μια κλασική στιγμή για τη διοργάνωση. Αυτά τα 23 παιδιά που βρίσκονται στη Βραζιλία μας πρόσφεραν ακόμα μια συγκίνηση από εκείνες που μόνο ο αθλητισμός μπορεί. Έδωσαν σε όλο τον κόσμο τη δυνατότητα να λοιδορεί το ποδοσφαιρικό μας στυλ για (τουλάχιστον) άλλο έναν αγώνα. Κόντρα στην Κόστα Ρίκα. Και βλέπουμε. Διότι ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα αποκλείσει αυτή την ομάδα;

Δείτε εδώ: Τα top 5 ιστορικά γκολ της Εθνικής Ελλάδος  

TAGS :
εθνική μουντιάλ ποδοσφαιριστής Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook