Σπύρος Λ. Βρεττός, «Μακροβούτι με μεγάλη ανάσα»
στον Λάμπρο
Όπως όταν σημαδεύουμε στον αέρα
τη μία πέτρα με την άλλη
κι είναι το σώμα μας γονατιστό μες στα νερά
τα χέρια ψάχνοντας δίπλα στο σώμα τις δύο πέτρες
με το αριστερό τη μια να την πετάμε ψηλά
και το δεξί να σημαδεύει
μα πάντοτε οι πέτρες να περνούν ξυστά
και ποτέ η μια πάνω στην άλλη
και ύστερα ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα
ώσπου οι πέτρες στο σώμα δίπλα να τελειώσουνε
κι αλλού να τις γυρεύεις
μα να ’σαι πλέον βαθιά
και να πρέπει βουτιά για τις δύο πέτρες
και η βουτιά να δίνει μία μόνο στο δεξί
–η άλλη από το χέρι να γλιστράει–
και το δεξί να την πετάει ψηλά χωρίς να σημαδεύει
ωστόσο τυχαία τώρα πετυχαίνοντας
αυτό που δεν ακούγεται ποτέ
κάθε αιώνα που χτυπιέται.
(Από τη συλλογή «Τα δεδομένα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)
Στην επόμενη σελίδα: «Το παιδί ακουμπά στον ώμο μου».