Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Ο νέγρος ποτέ δεν ήταν τόσο πειθήνιος όσο ήθελαν να πιστεύουν οι λευκοί Αμερικανοί» (Christine T. Nguyen/Minnesota Public Radio).
Τζέιμς Μπόλντουιν και Γουίλιαμ Φ. Μπάκλει Jr.
Δημόσια συζήτηση στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, 1965.
«Πέρα από όλα τα απτά γεγονότα που θα μπορούσε κανείς να παραθέσει, πέρα από τους βιασμούς και τις δολοφονίες, πέρα από τον αιματηρό κατάλογο της καταπίεσης,τον οποίο, κατά κάποια τρόπο, γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά, αυτό που συμβαίνει στον καταπιεσμένο είναι η καταστροφή της εικόνας που έχει σχηματίσει για την πραγματικότητα.
Και να τι σημαίνει αυτό, στην περίπτωση του νέγρου της Αμερικής, που γεννήθηκε σε τούτη την απαστράπτουσα δημοκρατία, από τη στιγμή που γεννιέσαι, επειδή δεν έχεις μάθει τίποτα άλλο, όποια πέτρα κι αν σηκώνεις και όποιο πρόσωπο και αν δεις είναι λευκό, επειδή δεν έχεις κοιταχθεί ακόμα στον καθρέφτη, νομίζεις ότι είσαι έτσι κι εσύ. Και παθαίνεις μεγάλο σοκ όταν, στα πέντε, έξι ή εφτά του χρόνια, ανακαλύπτεις ότι, τότε που υποστήριζες τον Γκάρι Κούπερ βλέποντας να εξολοθρεύει τους ινδιάνους, ο ινδιάνους ήσουν εσύ.
Παθαίνεις μεγάλο σοκ όταν ανακαλύπτεις ότι η χώρα όπου γεννήθηκες, και στην οποία χρωστάς την ζωή και την ταυτότητά σου, δεν έχει προβλέψει, στο όλο σύστημα της πραγματικότητάς της, ούτε μια σπιθαμή χώρου για σένα.
To βιβλίο του Τζέιμς Μπόλντουιν (φωτό: blackpast.org) «Δεν είμαι ο νέγρος σου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
Ο νέγρος και η επαγγελία της Αμερικής – 1963.
Ο νέγρος ποτέ δεν ήταν τόσο πειθήνιος όσο ήθελαν να πιστεύουν οι λευκοί Αμερικανοί. Επρόκειτο για μύθο. Ούτε τραγουδούσαμε, ούτε χορεύαμε στα αναχώματα. Προσπαθούσαμε να επιζήσουμε – προσπαθούσαμε με επιβιώσουμε σε ένα πολύ απάνθρωπο σύστημα. Ο «αράπης» ποτέ δεν ευτύχησε στον τόπο του.
Oι συγκρούσεις είναι σφοδρές στους δρόμους των ΗΠΑ ως αποτέλεσμα της δολοφονίας του G. Floyd (Julio Cortez)
Ο αράπης του Μπόλντουιν -1969.
Ένα από τα χειρότερα πράγματα, είναι πως στην ουσία, είτε μου αρέσει είτε όχι είμαι Αμερικανός. Το σχολείο μου ήταν οι δρόμοι της Νέας Υόρκης. Τα σημεία αναφοράς μου ήταν ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον και ο Τζων Γουέιν. Αλά ήμουν παιδί, ξέρετε, και, όταν ένα παιδί στρέφει το βλέμμα του στον κόσμο, θα λάβει υπόψη του μόνο ό,τι βλέπει. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να λάβει υπόψη του. Και σε διαμορφώνουν τα όσα βλέπεις, οι επιλογές που πρέπει να κάνεις και ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύπτεις τι σημαίνει να είσαι μαύρος στη Ν. Υόρκη, και, έπειτα, σε κάθε σπιθαμή αυτής της χώρας.
Ξέρω πως είναι να βλέπεις, καθώς μεγαλώνεις – και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου-, τα πτώματα των αδελφών σου να στοιβάζονται γύρω σου. Και όχι εξαιτίας των πράξεών τους. Παραήταν νέοι για να έχουν κάνει το παραμικρό. Μα αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι, τη στιγμή που επιχειρείς να ορθώσεις το ανάστημά σου και να κοιτάξεις τον κόσμο κατάματα σαν να έχεις το δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ, επιτίθεσαι σε όλη τη δομή εξουσίας του δυτικού κόσμου.
Δείτε ακόμα το τρέιλερ της ταινίας του Raoul Peck «Ι am not your negro»
Διαβάστε ακόμα: Το DNA είναι κοινό στο 99,9% των ανθρώπων. Οπότε, τι σημαίνει «Λευκός»;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
