ΠΑΟ: Ήρθε η ώρα του Αλεξάντερ Γερεμέγεφ 
Ένας μύθος που τον έλεγαν Τζίτζι Μπουφόν 
Τομάσο Σταράτσε: ο άνθρωπος-Νάπολι και ο άγνωστος ρόλος του στον φετινό θρίαμβο 
Τώρα όλη η Ελλάδα είναι κιτρινόμαυρη (όχι μόνο μπλε) 
FIFA-UEFA: το μάρκετινγκ βλάπτει σοβαρά την υγεία των παικτών 
H Eθνική Ιταλίας όπως παρατάχθηκε στον ημιτελικό του Μουντιάλ 1970 κόντρα στην τότε Δυτική Γερμανία.
Η…ερωτική σχέση με αυτή την ομάδα ξεκίνησε πριν από πολλά-πολλά χρόνια. Ήταν ένας παιδικός «έρωτας» που έμελλε να γίνει παντοτινός. Ήταν καλοκαίρι του 1970: όλος ο κόσμος μιλούσε για την μεγάλη Βραζιλία του Πελέ, του Τοστάο, του Ριβελίνο, του Ζαϊρζίνιο. Και για μένα θα είναι πάντα η κορυφαία εθνική ομάδα όλων των εποχών. Αλλά…
Η εθνική ομάδα της Ιταλίας ήταν εκείνη που μου έκλεψε την καρδιά. Πιτσιρίκι τότε, από την ασπρόμαυρη τηλεόραση που έχει φέρει ένας ναυτικός που έμενε στην γειτονιά, χώνοντας την μουσούδα μου ανάμεσα στους μεγαλύτερους για να μπορέσω να δω το μαγικό κουτί και την εικόνα από το Μεξικό.
Ο Ρίβα, ο Μπονισένια, ο Ματσόλα, ο Φακέτι, ο Ριβέρα, ο Μπούρνιτς μα περισσότερο από όλους ο Ενρίκο Αλμπερτόζι. Ο τερματοφύλακας της σκουάντρα ατζούρα. Πάντα μου άρεσε η θέση του τερματοφύλακα και με εντυπωσίασε ο Αλμπερτόζι. Η Ιταλία έχασε στον τελικό του κατά τεκμήριο καλύτερου παγκοσμίου κυπέλου όλων των εποχών, στο στάδιο Αζτέκα της πόλης του Μεξικό με 4-1,αλλά από τότε μέχρι σήμερα είμαι οπαδός της.
Στις επόμενες διοργανώσεις (1974 και 1978) δεν κατάφερε τίποτα, αλλά στο παγκόσμιο κύπελλο του 1982, ως δημοσιογράφος πια, αφενός δεν έχασα παιχνίδι και αφετέρου χάρηκα και πανηγύρισα την πρόκριση σε βάρος της Βραζιλίας(ακόμη μιας μεγάλης Βραζιλίας) του Σόκρατες, του Ζίκο και του Φαλκάο.
Moυντιάλ 1982: ο Μάρκο Ταρντέλι «πνίγεται» στις αγκαλιές των συμπαικτών του στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία (φωτογραφία: dazn.com).
Σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι που όπως λεγόταν τίποτε ήταν μία άτυπη ρεβάνς της ταπεινωτικής ήττας του τελικού στο Μεξικό. Σε ένα παιχνίδι που χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα κορυφαία ματς όλων των εποχών στην διοργάνωση του παγκοσμίου κυπέλλου.
Έφτασε στον τελικό που έγινε στο Σαντιάγο Μπερναμπέου και διέλυσε την Δυτική Γερμανία με 3-1 και φυσικά το γκολ που έχει μείνει στην καρδιά μου είναι το γκολ του Ταρντέλι και ο απίστευτος τρόπος που πανηγύρισε, σφραγίζοντας την νίκη της Ιταλίας που έφερε και την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου. Μέχρι σήμερα λοιπόν εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου ομάδα, πλην εθνικής Ελλάδας.
Διαβάστε ακόμα: Ιβάν Γιοβάνοβιτς. O «στρατηγός» του Παναθηναϊκού που αξίζει τα γαλόνια του.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
