«Και όμως, οι ανισότητες διώχνουν την φτώχεια»(!)

Mαρξ εναντίον Τζεφ Μπέζος.

Μέσω της επικοινωνιστικής στρατηγικής κάποιων κομμάτων, η προεκλογική μας επικαιρότητα ανέδειξε πάλι την συνήθη περί των πολλών και των λίγων φιλολογία, περί «δίκαιης» και άτιμης κοινωνίας. Εδώ και δεκαετίες αυτή η κουβέντα παραμένει άκυρη, αλλά κόμματα και κοινωνία ακόμα δεν (;) το ξέρουν.

Καιρός, λοιπόν, να μιλήσουμε για τέτοια -λίγο πιο «βαριά»- ζητήματα, με απλό και τολμηρό τρόπο. Θα δείξουμε εδώ ότι οι ανισότητες δεν είναι τόσο κακό πράγμα, όταν εκδηλώνονται σε περιβάλλον ελευθερίας, μη βίας, νομιμότητας -δηλαδή εντός Φιλελεύθερης Δημοκρατίας (ΦΔ)-, μάλιστα έτσι γίνονται πηγή πλούτου και κατάργησης της φτώχειας. Εννοείται ότι εκτός ΦΔ, σε καταπιεστικά/ανελεύθερα καθεστώτα, οι ανισότητες αντιθέτως είναι θλιβερές/εξαθλιωτικές και απαράδεκτες.

Μάταιες υποσχέσεις (Δίκαιη-κοινωνία/ευημερία)

Όποτε κάποιοι μας υπόσχονται Ισότητα, Δίκαιη-Κοινωνία, Δίκαιη-Ανάπτυξη κλπ, πάντα κρατάμε επιεικώς μικρό καλάθι, για να μην πούμε ότι φοβόμαστε τον μπαταχτσή έμπορο ελπίδων που κρύβεται πίσω από τέτοιους ανύπαρκτους ηθικολογικούς μπακαλιάρους. Δεν καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (παρά μόνο το αντίστροφό της) μήτε οι ανισότητες. Όποιος υπόσχεται πως θα φροντίσει «τους-πολλούς-όχι-τους-λίγους» δια της άρσης των ανισοτήτων, διασφαλίζει: πάντα μόνο φτώχεια, ποτέ ευημερία. Και υπάρχει μόνο σταδιακή καθιέρωση ισότητας στις ευκαιρίες και στον νόμο, όπως και τελικά ΠΟΤΕ ΔΕΝ θα υπάρξει ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το ανωτέρω σύνθημα εκλάπη («For the many, not the few» ήταν το κεντρικό σύνθημα και του Βρετανού Εργατικού ηγέτη Κόρμπυν -2017), αλλά πάλι ούτε εκεί δούλεψε. Στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ, έπαιξε και το 2019 και τώρα, αλλά φαίνεται ότι κι εδώ άρχισε να ψιλοπονηρεύεται το ακροατήριο και να γυρίζει την πλάτη στο εθνικό μας οπισθοδρόμιο, όπως άρχισε να συμβαίνει πριν δεκαετίες και στην Δύση. Εκεί, έκτοτε είναι αυτονόητο ότι ευημερία έμπρακτα φέρνει μόνο η παραγωγή πλούτου δια της ελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης, που άρα ΔΕΝ είναι αντιλαϊκή. Και δίκαιη κοινωνία είναι μόνο η ευήμερη κοινωνία με οικονομική ελευθερία και ανάπτυξη. Και τα ρέστα είναι φαιδροί λαϊκιστικοί μπακαλιάροι, που προτάσσουν μια «προοδευτικο»-λογία για την καρέκλα και μόνο.

To πρόγραμμα των Εργατικών του Κόρμπιν.

Θα δούμε παρακάτω γιατί σήμερα πλέον μόνο η ΦΔ (που ωθείται από χριστιανοδημοκράτες-σοσιαλδημοκράτες-φιλελεύθερους σε όλη την Δύση) μπορεί να δημιουργήσει πλούτο και ευημερία. Ενώ δεν μπορούν οι υπόλοιπες δυνάμεις, λαϊκιστές και ακραίοι εχθροί της ΦΔ (θιασώτες Ανελεύθερης/Αυταρχικής Δημοκρατίας και Δικτατοριών). Το πάγιο επικριτικό επιχείρημά τους κατά της ΦΔ είναι ότι ως «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος μινώταυρος» καλλιεργεί τις κοινωνικές ανισότητες.

Όμως, οι ανισότητες δεν καλλιεργούνται από κανένα σύστημα, απλώς αποτελούν κάποιο φυσικό αποτέλεσμα της ανθρώπινης αντιφατικότητας. Και αυτό συμβαίνει γιατί συχνότατα εγείρονται ποικιλώνυμες φιλοδοξίες/ματαιοδοξίες δονώντας διαφορετικά κάποιους ανθρώπους και ωθώντας τους σε αντίστοιχες τροχιές που σπάνια συγκλίνουν με τις τροχιές των υπόλοιπων. Αυτό είναι αδύνατον να καταργηθεί και χτίζει ανισότητες κάθε είδους και μορφής, αιώνια και οικουμενικά.

Κρατάει αιώνες αυτή η κολώνια (του ηθικού πλεονεκτήματος)

Γίνεται εσχάτως συχνή αναφορά στο «Ηθικό-Πλεονέκτημα-της-Αριστεράς» και αποδίδεται στην μεταπολεμική/μετεμφυλιακή (ισχνή) δημοκρατία μας και στο απορρέον σύνδρομο της αδικίας εις βάρος των Αριστερών, που έπρεπε να «αποκατασταθούν».

Και όμως: αυτό το «Ηθικό-Πλεονέκτημα-της-Αριστεράς» στέκει από την εποχή του Μαρξ, που και δημιούργησε την Υπόσχεση της Άρσης της Αδικίας κατά της Εργατικής Τάξης. Απέναντι στο ΦΥΣΙΚΟ φαινόμενο της αέναης δημιουργίας ανισοτήτων έχτισε κάποτε ο Μαρξ μία Προφητική/Ζηλωτική Επαγγελία, η οποία υποσχέθηκε ότι θα το καταργήσει μέσω θεωρίας και ακτιβισμού, που έκτοτε ονομάζονται Μαρξισμός ή Μαρξισμός-Λενινισμός.

Και αυτή έκτοτε ευλόγως γιγαντώθηκε, είτε λόγω αδυναμίας των αντιπάλων της να εξηγήσουν πόσο γυμνός ήταν ο Βασιλιάς της είτε και γιατί ήταν τόσο ισχυρός ο πόθος του συγκεκριμένου Ευαγγελίου, που εύκολα μεταστοιχειώθηκε στο πιο επικοινωνιακό/επιδραστικό έβερ Θρήσκευμα. Αυτό, μετά την τελευταία έκλαμψή του (Μάης-68) άρχισε να αργοσβήνει (καταρρέοντας μετά την «Πτώση-του-Τείχους»-1989). Αντίθετα, στην Ελλάδα το «Ηθικό-Πλεονέκτημα-της-Αριστεράς» άρχισε τότε να γιγαντώνεται με τον κραταιό Μεταπολιτευτικό Λαϊκισμό, ενοχοποιώντας κάθε αντίπαλη λογική.

Και μόνο τώρα τελευταία αρχίζει κάπως να ΨΙΛΟ-κλονίζεται (θυμηθείτε περί αντι-κερδώας ιδεοληψίας: «Μια πολύ προοδευτική μπακαλιαρία ρουστικάνα») και «Πρώτη φορά χάνει ταπεινωτικά ο Λαϊκισμός» και «Η Αυτοκρατορία (ΤΟΥ Συστήματος) αντεπιτίθεται».

Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848), στην Α’ Σοσιαλιστική Διεθνή (1864), στην Παρισινή Κομμούνα (1871), στην Β’ Σ.Δ. («αναθεωρητική»-μετά-θάνατον-Μαρξ-1889) και μετά από τον Λένιν ως τώρα, ουδέποτε αυτό το πλεονέκτημα έχασε το (εύλογο αρχικό) σφρίγος του. Όμως, σταδιακά η ζωή το αντέστρεφε, αφότου ΚΑΙ φάνηκε το μαρξιστικό αδιέξοδο ΚΑΙ συνάμα διαπιστώθηκε πρόσφατα ότι οι πολλοί ευνοούνται ΜΟΝΟ από την δημιουργία πλούτου, που αποφέρει ΜΟΝΟ η Λογική Σμιθ και καταστρέφονται ΜΟΝΟ από την Λογική Μαρξ.

Τέλος, μην αγνοούμε ότι όλη αυτή η άχαρη κουβέντα γίνεται, επειδή ακόμα η πάλαι ποτέ Μαρξιστική Αριστερά (είτε δηλώνει Μ-Λ είτε Μ-σκέτο) δεν έχει ξεπεζέψει από το καθαρόαιμο Άτι της, το Ηθικό Πλεονέκτημα με τ’ όνομα. Αυτό είναι που έχει επιβάλει δυο αιώνες τώρα την ατζέντα κατά των «ανισοτήτων» που πρέπει να εξαφανιστούν (προφανώς δια της βίας), κρύβοντας ότι αυτές είναι ευεργετικές στην δυναμική ανάπτυξης/ευημερίας. Δεν είναι ανήθικη η φυσικότατη ανθρώπινη αντιφατικότητα, ας πάψουμε επί τέλους να ενοχοποιούμε την πραγματικότητα.

Είναι αντιθέτως ανήθικο να περιορίζουμε βίαια τις ανισότητες, όπως ανήθικο είναι επίσης να περιορίζουν κάποιοι την συμμετοχή και των αδύναμων στην απόλαυση του πλούτου, γιατί έτσι σταματάει απλούστατα το τραίνο της ανάπτυξης/ευημερίας. Άντε να δεχθούμε ότι είναι αντιαισθητική (όχι ανήθικη) η ξελιγωμένη πρεμούρα του μονομανούς κυνηγού πλούτου, αλλά αυτό προφανώς συνιστά άλλου τύπου ζήτημα για αυτόν, όχι για την κοινωνία.

O γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας Τομά Πικετί.

Όλα για την εξωγήινη αταξική κοινωνία, εκτός εάν

Έτσι, ο Ευαγγελιστής Μαρξ, χάνοντας την αίσθηση των ανισόρροπων ακροτήτων του εκκρεμούς και υπό ακραίες δογματικές παραδοχές, κατέληξε «πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι». Και μετά από την μακρά κυριαρχία της, η αφελής και συνάμα δυστοπική ιδεοληψία περί «άρσης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» κατέρρευσε βροντωδώς. Η ίδια η ζωή απέδειξε ότι ποτέ δεν αίρονται οι ανισότητες, όπως ποτέ δεν ξημερώνει ο ήλιος από την Δύση. Ακριβώς διότι η γεννήτρια των ανισοτήτων ανθρώπινη αντιφατικότητα ουδέποτε καταργείται, πόσω μάλλον με αμφίβολου τύπου «λοβοτομές» της ανθρώπινης διάνοιας, που θα έφερναν το Τέλος «Αταξική Κοινωνία» με το «να τον αλλάξουμε» (τον κόσμο).

Και ας συνεχίζουν κάποιοι έσχατοι ποιητές/προφήτες της Μαρξιστικής Ευαγγελίας, να ανακοινώνουν πόσο «πάλι έγινε της μόδας ο δικαιωθείς Μαρξ», πουλώντας βιβλία στην μνήμη του, με κάθε βολική ανακύκλωση της επικαιρότητας. Ενδεικτικά ας θυμίσουμε τις Πικετυ-φορίες-λόγω-Λήμαν, όπως και πρόσφατα την μόδα λόγω πανδημίας (Βλ. «Je suis humain»), που εύλογα ανέσυρε την «ασφάλεια» ως ξεχασμένη λόγω του ισχυρού ανταγωνισμού μεταξύ ελευθερίας-ισότητας, αλλά και την δυναμική της αντι-ΦΔ Ψεκαζμένης Διεθνούς, που διεγείρουν μαρξίζουσες ερμηνείες.

Κάπως έτσι μάλιστα παρασύρονται και κάποια έξυπνα μυαλά δι’ εγκλωβισμού τους στο μικρό κουτί «Το-Κεφάλαιο-του-Μαρξ» και δια αγνόησης του μεγάλου κουτιού «Αφελής-Εσχατολογικός-Ντετερμινισμός και Ιστορικός/Διαλεκτικός-Υλισμός, που συναποτελούν ένα παρανοϊκό στατικό ολοκληρωτικό λογισμό.

Γιατί η μαρξιστική απλοϊκότητα/αφέλεια δεν απορρέει τόσο από την πιο αληθοφανή ανάλυση της Πολιτικής Οικονομίας του, αλλά κυρίως από τον βουλησιαρχικό ντετερμινισμό που ολοκληρώνεται στο Τέλος «Αταξική Κοινωνία». Και φυσικά, έκτοτε, κάθε τι που συγκλίνει προς αυτό το Τέλος είναι «προοδευτικό» και αντίστοιχα κάθε τι που αποκλίνει από αυτό είναι «αντιδραστικό». Ρωτήστε και τους ιερείς των απανταχού κομμουνιστικών κομμάτων, αλλά εξ ίσου και όσους λένε «Οκ, τα ΚΚ λόγω Λένιν-Στάλιν έχουν εξευτελισθεί, αλλά η γενική ιδέα του Μαρξ είναι ακόμα ολόρθη εδώ και μας καλεί (βλ. «Και ο Μαρξ ξένος με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα»).

Συχνά από κάτι που θεωρεί «προφανές» η ανθρώπινη αφέλεια φτάνουμε σε μεγάλες παρεξηγήσεις. Και εδώ δυστυχώς την πάτησε ο Μαρξ και το πληρώσαμε όλοι μας έκτοτε με την εποχή των Ολοκληρωτισμών του Μίσους που τον ακολούθησε. Απλώς διότι του ξέφυγε η διαλεκτική της ενότητας της κοινωνίας. Δηλαδή η πολύτιμη για την κοινωνία ενότητα μεταξύ των «πολλών» και των «λίγων», που αγνοήθηκε υπέρ του «ταξικού μίσους».

Γενικότερα, διαχρονικά η φθίνουσα πορεία του Μαρξισμού ως επικοινωνιακού τσουναμιού κάνει πρόσκαιρες διορθώσεις (μικρές όπως οι ανωτέρω και μεγαλύτερες, όπως παλιά διάφορες εναλλασσόμενες «Διεθνείς», ή το 1917 και άλλα ιστορικά γεγονότα). Έτσι, αντίστοιχα και η Δύση άρχισε να ψάχνει άλλες λύσεις/διορθώσεις για να υπερβεί την αδυναμία κατάργησης των ανισοτήτων, συστηματικά αμβλύνοντάς τις με πολλούς τρόπους. Κυρίως έμαθε να βελτιώνει δραματικά την καθημερινότητα των πιο αδύναμων, από την Σοσιαλδημοκρατία (ως απαρχή της ΦΔ, κυρίως μεταπολεμικά) μέχρι σήμερα, λειαίνοντας τις ακρότητες σταδιακά και διευρύνοντας διαρκώς την γενική ευημερία.

O Άνταμ Σμιθ (φωτογραφία: Wikipedia).

Η κρίσιμη διαφορά μεταξύ Σμιθ και Μαρξ

Η (θεωρούμενη ως βάση της Πολιτικής Οικονομίας από το 1776) «Μία έρευνα της φύσης και των αιτιών του Πλούτου των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ ανέδειξε τα μυστικά (ως δυναμικού Νεωτερικού φαινομένου) της δημιουργίας πλούτου με την γέννηση της Πρώτης Βιομηχανικής Επανάστασης. Ανέλυσε τις έννοιες της αγοράς: καταμερισμός της εργασίας, εμπόριο, γεννήτρια πλούτου ατομική πρωτοβουλία, προσφορά-ζήτηση, διαμόρφωση τιμών κλπ. Μαζί επινόησε (χωρίς να «αποδείξει») την έννοια «Αόρατο Χέρι» (που άτυπα παρεμβαίνει και ισορροπεί βέλτιστα τις τιμές δια αυτορρύθμισης).

Σημειώνουμε, πάντως, πως δεν υποδουλώθηκε στην «κλειστότητα» της ηθικής  φιλοσοφίας (δια της οποίας σχηματίστηκε επιστημονικά), που ενοχοποιεί όσα αποκλίνουν από τους «δεοντολογικούς» κανόνες της και άφησε «ανοιχτή» την πολιτική οικονομία: έτσι και αυτή επέζησε άτρωτη αναπροσαρμοζόμενη έως σήμερα.

Αργότερα ο πιο γνωστός μας Μαρξ αντίκρυσε την στενάχωρη εξέλιξη της τότε ελεύθερης οικονομίας, ζώντας την πραγματική κατάσταση της εργατικής τάξης. Έτσι συνέλαβε την μαρξιστική ιδεοληψία που ήθελε να αλλάξει ΔΟΜΙΚΑ, άπαξ και δια παντός, την ανθρωπότητα. Είδε πώς ο καπιταλισμός και η «αστική δημοκρατία» -πόρρω απέχοντας από την σημερινή Φιλελεύθερη Δημοκρατία- εξαθλίωναν τις ζωές των ανθρώπων της εργασίας. Μας έμαθε απλά τι σήμαινε εργασιακή σκλαβιά, που επέτρεπε στα αφεντικά να κοιμίζουν χύδην τους εργάτες σε παρακείμενα παραπήγματα, προσφέροντας ένα φτηνό γεύμα ημερησίως για σκληρή δουλειά, χωρίς ανάσα/ρεπό/διακοπές και χωρίς αξιοπρεπή αμοιβή.

Έτσι βιάστηκε ο Μαρξ να συνθέσει μια «απελευθερωτική» κοσμοαντίληψη, που, υποτιμώντας κάποιες πάγιες αξίες της ζωής και υπερτιμώντας άλλες, τελικά έβαλε την Ιστορία του Ανθρώπου σε μπελάδες. Αυτό συνέβη, γιατί η πολιτική οικονομία του βγήκε πολύ «κλειστή» σε σχέση με του Σμιθ, δηλαδή, ήταν υπερπροσδιορισμένη/υπερρυθμισμένη. Ενεπλάκη και στο ηθικό ζήτημα πώς διορθώνεται η εργασιακή σκλαβιά, για την εξήγηση της οποίας ήδη είχε ορίσει ένα πρότερο επίσης ανάλογο στατικό/κλειστό θεμελιακό φιλοσοφικό σχέδιο.

Εδώ, λοιπόν, εντοπίζεται η κρίσιμη διαφορά μεταξύ Ανοιχτού-Σχεδίου-Σμιθ/Κλειστού-Σχεδίου-Μαρξ: Ο μεν πρώτος τελικά δεν έκλεισε «ηθικιστικά» την πολιτική οικονομία (την άφησε «αναπόδεικτη» και «ατελή»), που έτσι άντεξε μακροπρόθεσμα και μάλιστα σήμερα διευρυμένη καθοδηγεί την διεθνή οικονομία. Ο δε Μαρξ, αν και μεταγενέστερος, αντί να προχωρήσει μπροστά την δυναμική σκέψη Σμιθ, επιλύοντας ατέλειές της σχετικά με την προϊούσα εργασιακή εξαθλίωση, οπισθοδρόμησε με την κλειστή/στατική «τέλεια» ηθικολόγο ανάλυσή του. Αποτέλεσμά της ήταν η ανοιχτή/δυναμική ζωή να αφήσει απόξω της τον Μαρξ με τα κλειστά/υπερρυθμιστικά/στατικά/ολιστικά θεωρήματά του. Ώσπου να αποξενωθεί από την Ιστορία ο Μαρξ, άφησε τραγικό αποτύπωμα με τους τρεις κολλεκτιβιστικούς ολοκληρωτισμούς που γέννησε μετά θάνατον.

Ο πλούτος δεν προϋπάρχει, ιδού πώς δημιουργείται

Απόλυτη άγνοια για το πώς δημιουργείται ο πλούτος κυριαρχεί, πάντως, διαχρονικά στην μαρξιστική διανόηση, χαμένη πίσω από την στατική λογιστική του «Κεφαλαίου». Εκεί ο πλούτος νοείται ως δεδομένο προϋπάρχον αγαθό, ανεξάρτητο από την βούληση των δημιουργών του (που κατά Μαρξ είναι μόνο οι εργάτες, όχι ο εμπνευστής της ιδέας/σχεδίου δημιουργίας του…).

Oι σημερινοί πλούσιοι δεν έχουν σχέση με τον Σκρουτζ ΜακΝτακ.

Και η κατανομή του ορίζει ένα μηδενικό άθροισμα (zero-sum) τύπου άμα πάρεις εσύ πιο πολύ, εμένα θα μου μείνει πιο λίγο. Δηλαδή, κατά μία μεταφυσική εκδοχή ισλάμ τύπου, σαν κάποιος καλός Θεούλης να μας πετάει κατακέφαλα Μάννα Εξ Ουρανού και να βρίσκονται εδώ κάτω κάποιοι καλοί ψυχοπονιάρηδες, που να το μαζεύουν μοιράζοντάς το σε όλους. Και αν είναι καλά παιδιά, το μοιράζουνε σωστά, αν όχι, οι λίγοι γίνονται πελούσιοι και οι πολλοί φτωχοί και άτιμη κοινωνία και μπλα-μπλα-μπλα-δημοκρατία,-μπλα-μπλα-μπλα-με-εκλέξανε.

Η κανονική πολιτική οικονομία δεν είναι στατική ανάλυση τύπου ο-Σκρουτζ-Μακ-Ντακ-κάνει-βουτιές-και-χρηματόλουτρα, αλλά θεωρεί ότι το δυναμικό οικονομικό γίγνεσθαι κινείται, επενδύει, φορολογείται και παράγει φόρους, εργασία, συναλλαγές, τελικά αυτοτροφοδοτούμενο πλούτο. Αυτός ΔΕΝ προϋπήρχε πριν την έκρηξη της γεννήτριας φιλο-(ματαιο)-δοξίας του επιχειρούντος δημιουργού του, ο οποίος τώρα τον απολαμβάνει, με συνέπεια να παίρνει έμμεσα το μέρισμά της και η κοινωνία των αδυνάτων. Στοιχειώδη πράγματα, τόσο άγνωστα για την σκέψη της εποχής του αραμπά (ηθικού πλεονεκτήματος της ληγμένης ιδεοληψίας ένεκεν) που ακόμα ζούμε εδώ…

Πώς σχεδόν εξαφανίζεται η ακραία φτώχεια

Δυόμιση αιώνες μετά, με καθιερωμένη Φιλελεύθερη Δημοκρατία και ανοιχτή/ελεύθερη οικονομία, όχι μόνο δεν έχει καταρριφθεί η πολιτική οικονομία του Άνταμ Σμιθ, λοιπόν, αλλά μάλλον έχει διευρυνθεί και η έννοια του «αόρατου χεριού». Γιατί η ζωή έχει δείξει πως πλέον αυτό συνεχίζει άτυπα, όχι μόνο να βοηθάει στην αυτορρύθμιση τιμών/αγορών, αλλά και να διευρύνει δυναμικά την παραγωγή πλούτου σε κάθε ανοιχτή οικονομία. Μάλιστα, έτσι αυτό το αόρατο χέρι πετυχαίνει και κάτι άλλο αναπάντεχο. Διαλύει την φτώχεια. Γιατί η διαρκής δυναμική αλληλεπίδραση κάθε οικονομικής συναλλαγής στην ελεύθερη ανοιχτή οικονομία γεννάει συνεχώς υπεραξίες. Και αυτός ο κύκλος: ανάπτυξη, φορολόγηση, αναδιανομή, κατανάλωση, αέναα ολοκληρώνεται σε διαρκή δημιουργία πλούτου-ευημερίας.

Και αν σίγουρα αυτό καθιστά κάποιους υπερφιλόδοξους πλούσιους ολοένα πλουσιότερους, δεν παύει στο τέλος αυτή η τωρινή ανισότητα, δια της φορολόγησης να γίνεται ο μηχανισμός της μελλοντικής άρσης της φτώχειας. Εδώ, βέβαια, υπάρχει πεδίο συζήτησης παραγωγικής/δημιουργικής, περί του πώς και πόση μπορεί να γίνεται αυτή η φορολόγηση. Αυτό είναι το μόνο σοβαρό ζήτημα που μένει από την όλη διαμάχη περί πολλών-λίγων, ανισοτήτων και δίκαιης-κοινωνίας, το μόνο αυριανό διακύβευμα «αριστερότητας»-«δεξιότητας»…

Τα γραφήματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, με κορυφαία δείγματα φυσικά τις φιλελεύθερες δημοκρατίες (με-κράτος-δικαίου-και-κράτος-πρόνοιας), αλλά όχι μόνο, δείχνουν ότι στα χρόνια της παγκοσμιοποιημένης ανοιχτής οικονομίας, η ακραία φτώχεια -ανάλογα με τα κριτήρια ορισμού της- διαρκώς συρρικνώνεται δραματικά («Αναπόδραστα υπέρ της οικονομικής ελευθερίας»).

Έτσι, όταν οι «πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι», αναγκαστικά και οι φτωχοί γίνονται πλουσιότεροι. Ή, ο μόνος τρόπος για να πάψουν οι φτωχοί να φτωχαίνουν είναι κάποιοι άλλοι να γίνονται πλουσιότεροι. Όμως, έτσι η φτώχεια σταδιακά εξαφανίζεται. Και αυτό, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, είναι μια ΜΕΤΡΗΜΕΝΗ από την ίδια την ζωή πραγματικότητα.

Διαβάστε ακόμα: Μια πολύ προοδευτική μπακαλιαρία ρουστικάνα.

TAGS :
καπιταλισμός σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook