Η Αυτοκρατορία (ΤΟΥ Συστήματος) αντεπιτίθεται

Πίσω από τους έλληνες πολιτικούς υπάρχει ένα σύστημα που διαφεντεύει ουσιαστικά το κράτος, υποστηρίζει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής (φωτογραφία: sooc).

O «Tempea», o mores

Η αναπάντεχη τραγωδία στα Τέμπη, εκτός του ότι μας έδεσε κόμπο το πεπτικό σύστημα, ταρακούνησε την ακλόνητη ρουτίνα και ξανάδωσε αγωνιώδες ενδιαφέρον για τις επικείμενες εκλογές, καθώς ΤΟ Σύστημα πέτυχε να κρύψει την Μεγάλη Εικόνα ΤΟΥ, πίσω από την τραγική επικαιρότητα των Τεμπών.

Οι βιαστικοί έσπευδαν: «Κατέρρευσαν Μητσοτάκης/Επιτελικό-Κράτος». Μόνο η πρώτη άκαιρη δημοσκόπηση (λίγες μέρες μετά) άρχισε να βγάζει πολιτικό συμπέρασμα, που εν θερμώ είχα ονομάσει «κίτρινη, όχι κόκκινη, κάρτα για τον Κ.Μ.». Και παρότι ο κ. Τσίπρας το αποκαλεί «στημένες μπάρες δημοσκοπήσεων», με το διαρκές άνοιγμα της ψαλίδας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ αυτό επιβεβαιώνεται τον τελευταίο μήνα κλιμακωτά.

Δύο αναγνώσεις κυριάρχησαν εκείνες τις μέρες της φόρτισης των Τεμπών. Η μία έλεγε KOULH-STAUMARXH-DOLOFONE και στομφωδώς προεξοφλούσε «τεκτονική-αλλαγή, -τίποτε-πια-δεν-θα-είναι-το-ίδιο». Η άλλη πάλι έλεγε ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο Σταθμαρχείο, που γέμει από ανεύθυνους τύπους τύπου «Σταθμάρχης-Β.Σ.» σε όλα τα πεδία και επίπεδα της Δημόσιας Διοίκησης. Και αυτό, για να συμμαζευτεί, στο αΐδιο και άχρονο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ, θα θέλει σκληρούς εκσυγχρονιστικούς αγώνες δεκαετιών. Η μόνιμη βαρετή εξήγηση για το «Αυτή-‘ναι-η-Ελλάδα!» (το παράπονο του εκσυγχρονιστή, σε αντίθεση με το «Από-θαύμα-ζούμε!» που είναι η μιζέρια του λαϊκιστή) είναι ότι η παραδοσιακή κοινωνία μας, με τα σταθερά ανορθολογικά ανακλαστικά της, είναι εξ ορισμού τραγωδιογόνος.

Στο καθ’-ημάς εθνικό… ισλάμ, «ΤΟ Σύστημα» είναι ένα καθεστώς σκόπιμης παρεμπόδισης της αδύναμης Φιλελεύθερης Δημοκρατίας υπέρ μιας πανίσχυρης δόλιας και αντικοινωνικής αδελφότητας.

Ουδείς κακίζει το δικαίωμα κάποιων στην ειδωλολατρεία (ή έστω λατρεία εικαστικών αντικειμένων που αναπαριστούν πρόσωπα ιερά), αλλά αυτό το «με τιμές αρχηγού κράτους» είναι μείζων ύβρις μπερδεύοντας «τα του Καίσαρος» με «τα του Θεού». Έχει και τα ηθικά/αισθητικά όριά της η ψηφοθηρία.

Αντι-συστημισμός και Αντι-Συστημισμός

Αυτό το κείμενο αντενδείκνυται για όσους πιστεύουν ακόμα στα αριστερά και δεξιά παραμύθια, και ξεκινάει διαχωρίζοντας δύο σημαντικές του έννοιες: «το σύστημα» και «ΤΟ Σύστημα».

Στις κανονικές δυτικές χώρες, «το σύστημα» είναι η Φιλελεύθερη Δημοκρατία (Φ.Δ.), που ήδη ακμάζει διεγείροντας κάποιους «αντι-συστημικούς» να θέλουν να την ξεκάνουν.

Μόνο στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ «ΤΟ Σύστημα» είναι κάτι διαφορετικό: ένα καθεστώς σκόπιμης παρεμπόδισης της αδύναμης Φιλελεύθερης Δημοκρατίας υπέρ μιας πανίσχυρης δόλιας και αντικοινωνικής αδελφότητας, που έτσι λυμαίνεται τον τόπο και ιδιοτελώς κάνει το παν για να μην αναπτυχθεί κανονικά/ανεμπόδιστα η Φ.Δ.

Άρα, διεθνώς ο «αντι-συστημισμός», που συνοπτικά αποκαλούμε Ψεκαζμένη Διεθνή (Ψ.Δ.) θέλει να καταστρέψει την υπάρχουσα ανθούσα Φ.Δ. Ενώ εδώ, «Αντι-Συστημισμός» είναι ο Πόλεμος κατά του τοπικού παραρτήματος της Ψ.Δ., δηλαδή κατά ΤΟΥ Συστήματος που παρεμποδίζει την Φ.Δ. να ανθήσει ανάλογα. Οπότε, Ανοιχτή-Δύση ή Κλειστό-Ισλάμ παραμένει ως κορυφαίο διακύβευμα (όχι Δεξά-ή-Αντιδεξά, που δεν αποτελεί παρά ΤΟ Πρόσχημα ΤΟΥ Συστήματος).

Όσο κι αν ο (ορίτζιναλ) Καραμανλής μάς ανέβασε στο Κορυφαίο Ευρωτραίνο, όπου αργότερα ο Σημίτης μάς προώθησε και στην Πρώτη Θέση, άλλο τόσο οι επίγονοί τους γκρέμιζαν όσα αυτοί έχτιζαν στέλνοντάς μας πίσω στην σκευοφόρο.

Τι είναι και τι θέλει ΤΟ Σύστημα

Η Μεταπολίτευση απέφερε την πιο δημοκρατική/ευήμερη έβερ εκδοχή του Νεοελληνικού Κράτους, αλλά δυστυχώς της κότσαρε και στα σωθικά της μια σχεδόν ανίατη εκδοχή Πελατειακού Εθνολαϊκισμού, ο οποίος την οδήγησε σε χρεωκοπία (πάνω στην γλύκα του ζενίθ που λεγόταν χώρα-ευρωζώνης).

Γιατί, όσο κι αν ο Καραμανλής μάς ανέβασε στο Κορυφαίο Ευρωτραίνο, όπου αργότερα ο Σημίτης μάς προώθησε και στην Πρώτη Θέση, άλλο τόσο οι επίγονοί τους γκρέμιζαν όσα αυτοί έχτιζαν στέλνοντάς μας πίσω στην σκευοφόρο. Eυτυχώς που οι Φιλέλληνες Ευρω-εταίροι πάλι μας την χάρισαν και δεν μας πέταξαν εκτός. Οπότε, εφεξής το ζήτημα παραμένει η ανάκτηση της Πρώτης Θέσης, ελπίζοντας μάλιστα κάποτε στην σημαντικότερη οριστική ίαση από την ανωτέρω ανίατη ασθένεια.

Μετά το ισχνό προδικτατορικό/παλαιοκομματικό/παλαιοδεξιό Σύστημα και το ξεχαρβάλωμα της Χούντας, την υπερχειλίζουσα αισιοδοξία ενός διαφαινόμενου ευρω-εκσυγχρονισμού κατέβαλε σύντομα η άνοδος του «Πατριωτικού/Κοινωνικού» Αυριανο-εθνολαϊκισμού. Και όταν αυτός κατέλαβε την εξουσία, τότε προέκυψαν δύο ζημιές.

Στο όνομα της «πατριωτικότητάς» του ο εθνικιστικός παροξυσμός τύπου «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αντι-πατριωτικά απέφερε ήττες εθνικές (Μακεδονικό-Ελληνοτουρκικά-Κυπριακό). Στο όνομα δε της «κοινωνικότητας», εκμαυλίζοντας τα δικά μας παιδιά, απέφερε τον αντι-κοινωνικό μαρασμό δια του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (Π.Ι.ΠΑ) και γενικευμένη χρεωκοπία, βασισμένη στο δόγμα της ήσσονος προσπάθειας για δανεική από το Ευρωλεφτόδενδρο ευημερία.

Οσο είναι ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης, άλλο τόσο ήταν και ο Αντρέας.

Έτσι χτίστηκε ΤΟ Σύστημα, βασισμένο αρχικά στον αραβοφρενή Παπανδρεϊσμό που θεωρούσε: την Κανταφφική Τζαμαχιρία «Πρότυπο Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας» και την «δεξιά σοσιαλδημοκρατία» εχθρό του Παπανδρεϊκού μπααθικού σοσιαλισμού. Δηλαδή, μην ακούτε πονηρές φωνούλες: όσο είναι ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης, άλλο τόσο ήταν και ο Αντρέας.

Στην συνέχεια, βλέποντας το ευρω-χρήμα να λαδώνει το άεργο αντεράκι μας, γίναμε τάχα πιο δυτικοί επιτρέποντας στον σοσιαλδημοκράτη Σημίτη («νεοφιλελεύθερο λογιστάκο» τον έλεγε η τότε-και-νυν-και-αεί ιστορική πασοκαρία που λυμαίνεται ακόμα ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-κτλπ) να μας ανεβάσει κατηγορία. Ώσπου αυτός προσπάθησε να μας μεταρρυθμίσει περισσότερο από όσο αντέχαμε (δια του Νόμου Γιαννίτση που θα «έσωζε» την χρεωκοπία) και τον διώξαμε. Και ήρθαν οι 800.000 διορισμοί τού κ. Παυλόπουλου υπέρ εθνικής υγείας, κλονίζοντας ΤΟ Σύστημα.

Έτσι, η προϊούσα χρεωκοπία (είπαμε: πάντα-ο-Λαϊκισμός-είναι-δόλια/βαθύτατα-αντιλαϊκός-ΔΕΞΙΟΣ*) μάς στενοχώρησε τόσο, που αποφασίσαμε να μην την παραδεχτούμε. Και, σαν τον μεσόκοπο νοικοκυραίο, που, κλείνοντας ματάκι στον περιπτερά: «Δος μου την ασπιρίνη μου», αγοράζει κρυφά προφυλακτικά, έτσι και ΤΟ Σύστημα και ο Αντιμνημονιακός Λαϊκισμός ΤΟΥ μας έμαθαν να αποκαλούμε Μνημόνιο την χρεωκοπία, ενώ το Μνημόνιο ήταν απλά το φάρμακο για αυτήν.

Οι μεταρρυθμίσεις που απαίτησε το Μνημόνιο ήταν όσες αρνιόμασταν επί δεκαετίες να εφαρμόσουμε αποκαλώντας τις «αντιλαϊκή/νεοφιλελεύθερη λαίλαπα». Αν τις είχαμε εφαρμόσει, όχι μόνο δεν θα χρεωκοπούσαμε, αλλά και θα ήμασταν, δεκαετίες τώρα, πιο εύρυθμη/ευήμερη χώρα, κανονική δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία. Ας όψονταν οι θεματοφύλακες ΤΟΥ Συστήματος, που ντελαλούσαν ευλόγως ότι η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για τον Ριζοσπαστικό Λαϊκισμό. Είχαν κι αυτοί τα δίκια τους.

Οι μεταρρυθμίσεις που απαίτησε το Μνημόνιο ήταν όσες αρνιόμασταν επί δεκαετίες να εφαρμόσουμε αποκαλώντας τις «αντιλαϊκή/νεοφιλελεύθερη λαίλαπα».

Ο… λαομίσητος Κώστας Σημίτης (φωτογραφία: sooc).

Οι παράλογα γερές ρίζες ΤΟΥ Συστήματος

Η ζηλευτή επιτυχία του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ ήταν ο λόγος που κατέστησε και όλα τα υπόλοιπα κόμματα κλώνους-ΠΑΣΟΚ, ώστε σήμερα να υπάρχουν μόνο ΠΑΣΟΚ (Γαλάζιο-Πράσινο-Ροζουλί-Κόκκινο-Δεξιόμαυρο-Αριστερόμαυρο-κλπ). Οπότε έτσι γίνεται ευνόητο γιατί ΤΟ Σύστημα έχει καταστεί πυρήνας, ψυχή της ψυχής, εθνική μας ταυτότητα ένα πράμα. Και φυσικά γιατί πλέον είναι πανδύσκολο αυτό να αλλάξει (ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΘΑ ΗΤΑΝ «ΑΛΛΑΓΗ»), καθώς όποιον παλεύει να μεταρρυθμίσει-εξυγιάνει ΤΟ Σύστημα, τον τρώει η μαρμάγκα.

Δύο και λαομίσητοι ήταν δηλαδή: Ο Σημίτης και ο KOULHW, που ξουτ δεξιούς/νεοφιλελεύθερους τους ανεβοκατεβάζουμε, κατά το άριστο/άχαστο παπανδρεϊκό μοτίβο (Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, Εγώ τα δέχομαι τα ούου, Δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει μόνο κυρίαρχος λαός και λοιπές προοδευτικές ατάκες του καθ’-ημάς-εθνικού-ισλάμ).

Έτσι, σταδιακά, ΤΟ Σύστημα -ξεκινώντας από το «έχω μπάρμπα στην Κορώνη»- έχει καταστεί δόλια αντικοινωνική αδελφότητα ανταποδοτικότητας (μασονικού τύπου, αλλά όταν τα πράγματα σκουραίνουν, ψιλοβιαίως «κοζα-νοστρά-ρει»). Ενώ βοά υπέρ των αδυνάτων, κατσικώνεται εις βάρος των αδυνάτων μη μελών ΤΟΥ (χονδρικά του ενός τρίτου της κοινωνίας), που τελικά πληρώνουν τον λογαριασμό). Λειτουργεί ως πυραμίδα, όπου από πάνω προς τα κάτω ο βαθμός εξουσίας/απολαβών απομειώνεται και όπου οι πολλοί αφελείς «εμείς-οι-από-κάτω» κανακεύονται από τους «εσείς-οι-από-πάνω» με ψίχουλα. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να έχει «διαλύσει» ΤΟ Σύστημα, εξωθώντας τους πρώτους σε οργίλη αντίδραση κατά των δεύτερων.

Όμως, είναι τόσο κότσος ο κάθε παραδοσιακός σμπίρος ΤΟΥ Συστήματος, που τον ξεγελάνε «οι-από-πάνω» και ασμένως κρατάει το «προστατευμένο» πόστο του μέσα στο ασφαλές μπουλούκι των δύο τρίτων κι ας τρώει τα ψίχουλα… Και το χειρότερο, οι του ενός τρίτου, ΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ Συστήματος, επίσης ρουφάνε την προπαγάνδα ΤΟΥ Συστήματος. Έτσι μισούν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ μαζί με ΤΟ Σύστημα τον κάθε μεταρρυθμιστή, ο οποίος αντικειμενικά είναι η μόνη ελπίδα τους για λίγη κοινωνική δικαιοσύνη και για άσπρη μέρα δια της ανατροπής ΤΟΥ Συστήματος.

Άλλως ειπείν, οι του Ιδιωτικού Τομέα συναινούσαν πάντα στο να βγαίνουν αυτοί στην σύνταξη στα 70 τους με 50 χρόνια εργασίας και σύνταξη 600 ευρώ, ενώ οι ΔΕΚΟτζήδες έβγαιναν στα 50 τους με 20-25 χρόνια εργασίας και σύνταξη 3000 ευρώ… Όποιου τολμούσε να καταγγείλει αυτή την αντικοινωνική αθλιότητα τού έλεγε ΤΟ Σύστημα ότι διαπράττει «Κοινωνικό Αυτοματισμό» (κάτι που δεν σημαίνει απολύτως τίποτε) και αυτός το βούλωνε για-την-πρόοδο-ρε-γμτ… Τι δεν καταλαβαίνεις, προνεωτερικό κορόιδο;

Ως θηριώδης/πανίσχυρος Υπερθεσμός ΤΟ Σύστημα διαθέτει όλα τα αναγκαία κονφόρ. -Ευρύ Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος με σφριγηλές συνδικαλιστικές παραφυάδες (όπου η ΓΣΕΕ ουσιωδώς περιέχει μόνο ΔΕΚΟ, όχι τον πραγματικό ιδιωτικό τομέα, άρα ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-συν-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΔΑΚΕ-και-τα-ρέστα-είναι-ΤΟ-Σύστημα) ως μοχλούς πίεσης προς κάθε είδους δημόσια πολιτική. -Έχει και κάθε λογής εργαλείο υπέρ της Αυτο-Αναπαραγωγής ΤΟΥ: -Ιδεολογία-(Πελατειακό-Εθνολαϊκισμό)-Θεματοφύλακες-Σύμβολα-Επικοινωνιακό σύστημα.

Η επιτυχία του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ κατέστησε και όλα τα υπόλοιπα κόμματα κλώνους-ΠΑΣΟΚ, ώστε σήμερα να υπάρχουν μόνο ΠΑΣΟΚ (Γαλάζιο-Πράσινο-Ροζουλί-Κόκκινο-Δεξιόμαυρο-Αριστερόμαυρο-κλπ).

Τσίπρας και Ανδρουλάκης μαλώνουν για τα… ιμάτια του Ανδρέα (φωτογραφία: sooc).

Τίνος είναι ο Αντρέας**, ρε παιδιά

Η προεκλογική φούντωση της συζήτησης «περί Ανδρέου Σκιάς» ήταν αναμενόμενη λόγω του λαίμαργου θράσους που βρίσκει πελάτες και κλέβει (και δεν τους πήραν μόνο «κάτι στελέχη του Άκη», αλλά σχεδόν σούμπιτο τον Αυριανισμό…).

Από την άλλη εξεγείρεται και το Παπανδρεϊκό Εποικοδόμημα, φανατικοί επιστήμονες που εκμεταλλευόμενοι την ακαδημαϊκή τους αιγίδα μετατρέπουν την ιδεοληψία τους σε δόκιμη δοξολογία του ανύπαρκτου «εκσυγχρονισμού των 80ς», καθώς για αυτούς το μέγεθος Λαϊκισμός ούτε είναι αρνητικού προσήμου μήτε καν αποτελεί αντικείμενο της Πολιτικής Επιστήμης.

Πάντως, εντυπωσιάζει τόσες δεκαετίες μετά, πώς έμμεσα ο Αντρέας «παραχαράζει» ακόμα την δημόσια συζήτηση, επιτρέποντας στον Κυριάκο να παίζει μονότερμα εκείνους που ελπίζουν με τον παπανδρεϊσμό τους να κερδίζουν ακόμα εκλογές, μετά ΚΑΙ την Χρεωκοπία ΚΑΙ την ΠΦΑ. Γιατί δηλαδή αξίζει ακόμα και σήμερα να είναι κάποιος παπανδρεϊστής, ο-έ-ο;

Και τι ήταν ο παπανδρεϊκός εκσυγχρονισμός πάρεξ ένας νόθος «επαναστατικός» ορυμαγδός υλικοτεχνικής αναβάθμισης (και) της περιφέρειας, που στηρίχτηκε όμως στον «εκδημοκρατισμό της διαφθοράς»; Όθεν, κακόσχημος, σπάταλος και αλυσιτελής, παρέμεινε ως Επανάσταση των Ξεβλαχευτών και των Μερσεντέ-μπουζουκλερί-λουλουδούδων και από τηγανίτα τίποτα. Μόνο το φρεσκάρισμα του οικογενειακού δικαίου απέμεινε μαζί με το ΕΣΥ και τις άλλες υλικο-πολιτικές ευρωσυνέπειες που επέβαλε η ΕΟΚ-ΚΑΙ-ΝΑΤΟ-ΤΟ-ΙΔΙΟ-ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ (δηλαδή του δεξιού αχώνευτου Καραμανλή). Και φυσικά η πραγματικά μόνη μεγάλη επιτυχία του Αντρέα, το Πακέτο-Ντελόρ.

Όμως, στις εθνικές υποδομές σχεδόν μηδενικό αποτέλεσμα, αφού οι εθνικοί προμηθευτές έπιασαν τα γιοφύρια και έδεσαν την χώρα σε τζούφιες αυτο-ανανεούμενες συμβάσεις. Ενώ οι ΔΕΚΟ των εξαψήφιων πελατών βάρυναν, χάνοντας τον εκσυγχρονισμό των ενεργειακών/τηλεπικοινωνιακών/συγκοινωνιακών υποδομών, που σέρνονται μέχρι σήμερα, πέραν του ότι συνεισέφεραν στην χρεωκοπία.

Άλλως ειπείν, πρέπει να είναι πολύ αφελής, όποιος, πέραν της αυτονόητης πολιτικής ευθύνης του Κώστα -Αχ.- Καραμανλή, δεν βλέπει αιτιακή συνάφεια μεταξύ Τραγωδίας των Τεμπών και δομικής αδυναμίας του υπερδιεφθαρμένου ΟΣΕ,που ξεκινάει να υπερχρεώνεται ασταμάτητα (χωρίς-καμία-υποδομή!) από την δεκαετία του ’80… Ρωτήστε και τον κ. Ζηλιασκόπουλο.

Με λίγα λόγια, ο Αντρέας, αντί να εμπνεύσει ένα παραγωγικό κυνήγι ευημερίας μέσω άνθησης υποδομών, τύπου δεν-σας-ταΐζω-ψάρια,-αλλά-θα-σας-μάθω-να-πιάνετε-ψάρια, έστησε μια λειψή ανάπτυξη δια της δανειστικής υπερκατανάλωσης, που μοιραία ολοκληρώθηκε στην Χρεωκοπία του 2009. Και γι’ αυτήν ΑΚΟΜΑ δεν σιγουρευτήκαμε ότι ΔΕΝ θα ξανάρθει… Παραφράζοντας την επιγραφή στο Μνημείο του Ρήγα, ας πούμε για τον Αντρέα ΣΠΕΡΜΑΤ ΕΘΝΟΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΠΕΙΡΕΝ ΑΟΙΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΝ ΩΛΕΤΟ ΦΕΥ ΣΠΕΡΜΑ Δ’ ΕΒΛΑΣΤΕ ΜΕΓΑ.

Ο επιτελικός (;) Κυριάκος Μητσοτάκης (φωτογραφία: sooc).

Στην περίπτωση των Τεμπών δεν απέτυχε Επιτελικό Κράτος γιατί δυστυχώς ΔΕΝ ασχολήθηκε με τα τραίνα. Και αυτό είναι προσωπική ευθύνη του Πρωθυπουργού.

Τελικά, απέτυχε το «Επιτελικό Κράτος»;

Το διαβόητο «Επιτελικό Κράτος» (Ε.Κ.) φτιάχτηκε γιατί (κι ας μην το μολογάει η κυβέρνηση) ο MISHTOW KOULHW φοβήθηκε ότι ΤΟ Σύστημα θα του σαμποτάρει κάθε παραμικρή ενέργεια συστηματικά/αδιαλείπτως. Ουσιωδώς πρόκειται για κάλλιστα προσχεδιασμένο στρατήγημα δημιουργικού/ευέλικτου εμβόλιμου καπελώματος νευραλγικών πόστων ΤΟΥ Συστήματος.

Έτσι υπερβαίνει την αντιδραστικότητά ΤΟΥ απέναντι σε κάθε μεταρρυθμιστική εκδήλωση (κορυφαίο του δείγμα του η ευεργετική ψηφιακή δράση Πιερρακάκη). Έτσι σημείωσε επιτυχίες σε όλα τα πεδία και σίγουρα μόνο το Ε.Κ. θα μπορούσε να εξουδετερώνει τα δόλια εμπόδια ΤΟΥ Συστήματος, δεδομένου του Αντιμητσοτακικού Ρατσισμού που γεννάει ο φόβος μπροστά στην μεταρρύθμιση.

Στην περίπτωση των Τεμπών ΔΕΝ απέτυχε το Ε.Κ., απλούστατα γιατί δυστυχώς ΔΕΝ ασχολήθηκε με τα τραίνα. Και αυτό είναι προσωπική ευθύνη του Πρωθυπουργού, καθώς περιμέναμε από τον κοσμοπολίτη/οικολόγο/προχωρημένο Κυριάκο να είχε δώσει άμεση προτεραιότητα στο θλιβερό εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Και ακόμα περιμένουμε, γιατί ο σιδηρόδρομος είναι δείκτης πολιτισμού και ο Κ.Μ. όφειλε να το ξέρει καλά.

Στην περίπτωση των υποκλοπών ΤΟ Σύστημα μάλλον στάθηκε ισχυρότερο και ρεζίλεψε το Ε.Κ. Γιατί τα έμπειρα παλουκάρια ΤΟΥ Συστήματος-Κλάδος-Ε.Υ.Π. ξέρουν (αλήθεια, πού βρίσκουν όσες πληροφορίες δημοσιεύουν έντυπα όπως το Documento;) να κάνουν καζούρες/τρολλιές: αποδείχθηκαν πιο κωλοπετσωμένα από τα άκαπνα γατάκια του Ε.Κ. Eδώ κάπου την πατήσατε, κ. Πρωθυπουργέ. Εκτός και αν η Δικαιοσύνη (αφού λάβει υπ’ όψιν και το πόρισμα της Pega) αναδείξει παρακρατική δολιότητα από πλευράς Ε.Κ., οπότε η συζήτηση αλλάζει…

Ως γέννημα της απείραχτης εθνικής παραδοσιακότητάς μας, ΤΟ Σύστημα είναι μια τρομακτική Λερναία Ύδρα και ο KOULHW δεν είναι ο μυθικός ήρως Ηρακλής. Γι’ αυτό χρειάστηκε το Επιτελικό Κράτος και ευδοκίμως δημιουργήθηκε ως εξαιρετικό αντίδοτο ΣΤΟ Σύστημα. Και είναι αστείες οι εγκλήσεις για «μη δημοκρατική νομιμοποίησή του»: είναι εκτελεστικός βραχίονας εκλεγμένης κυβέρνησης, όχι νομοθετικός. Και χρειάζεται, γιατί ο ελληνικός δημόσιος χώρος είναι γεμάτος από άπειρους μικρούς και μεγάλους ΟΣΕ/Σταθμαρχεία/Σταθμάρχες…

Άλλωστε, όλοι έχουν το οιονεί επιτελικό κράτος τους. Και ο κ. Τσίπρας είχε Φλαμπουράρη-Παππά-Παπαγγελό-Καρανίκα-Αγαπίου-Πετσίτη-Σπίρτζη-κτλπ., οπότε εκ του αποτελέσματος όλοι κρίνονται. Τέλος, κάτι προσλήψεις μετακλητών που θρυλούνται ως πολύ περισσότερες από του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι «ωραία δουλειά», όπως και πολλές καθυστερήσεις σε διάφορα υπεσχημένα. Αυτό όμως αυτό δεν το λες και «αποτυχία της χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης», μπροστά σε πολλές επιτυχίες στα Μεγάλα Θέματα. Οπότε το Ε.Κ. μπορεί να θεωρηθεί μάλλον επιτυχημένο: κάπως ζόρισε ΤΟ Σύστημα.

Οι σκιές ΤΟΥ συστήματος (φωτογραφία: sooc).

Εθνική μειοδοσία η στήριξη ΤΟΥ Συστήματος

Η οδυνηρή σταδιακή ανατροπή ΤΟΥ Συστήματος είναι το μόνο προοδευτικό όραμα που θα μπορούσαμε να συνομολογήσουμε, αν δεν ήμασταν παρανοϊκά κολλημένοι στην προπαγάνδα ΤΟΥ Συστήματος, που θεωρεί «Νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο» (Πάκη-Θεέ,-πάρε-και-την-ΠΑΕ) όποιον πάει κόντρα ΣΤΟ Σύστημα δια τολμηρών μεταρρυθμίσεων. Όσο υπάρχει ΤΟ Σύστημα, τόσο θα φοβόμαστε πως πάντα: όσες εθνικές επιτυχίες («Θρίαμβους») κι αν χτίζουν κάποιοι αξιόλογοι ηγέτες, τόσες εθνικές αποτυχίες («Καταστροφές») θα τις γκρεμίζουν πανηγυρικά/μαρτυρικά.

Συνεπώς, η συντήρηση ΤΟΥ Συστήματος είναι εθνική μειοδοσία γιατί η Σπάταλη Ασχήμια ΤΟΥ δεν έχει μόνο δημοσιονομικό και οικονομικό κόστος, αλλά και ηθικό/πολιτικό/εθνικό. Αφού, όταν κάποιοι φιλόδοξοι νέοι απογοητεύονται σε μια πατρίδα, που σβήνει ανορθολογικά και ταπεινωτικά τα δημιουργικά όνειρά τους, σύντομα αυτή η πατρίδα θα μαραζώσει (πρώτα οικονομικά, μετά δημογραφικά και εν τέλει ιστορικά). Και για όσους ένας τέτοιος μαρασμός είναι λόγος εθνικής ντροπής/αφύπνισης, τότε ο Πόλεμος κατά ΤΟΥ Συστήματος καθίσταται όρος εθνικής επιβίωσης.

* «Πιο Δεξιά από τον Λαϊκισμό δεν έχει».

«Πιο Δεξιά από τον Λαϊκισμό δεν έχει ΙΙ».

** «Έκανε και καλά το ΠΑΣΟΚ. Ο Αντρέας, όμως;»

«Πού έφταιξε το (όλοι)-ΠΑΣΟΚ-(είμαστε)».

«Αντ(ρε)ι-δεξιό Σύνδρομο ζεις, εσύ μας οδηγείς στον πάτο!»

Διαβάστε ακόμα: «Έλα, μωρέ Γρηγόρη, αυτά είναι ερωτικά!» (Ένα ύστερο ανέκδοτο για τον Μίκη).