Μια πολύ προοδευτική μπακαλιαρία ρουστικάνα

Ο Διονύσης Σαββόπουλος με τις πρόσφατες δηλώσεις του τα είπε όλα περί ΤΟΥ Συστήματος.

Εθνικός Διονύσης

Πάλι μάρκαρε η παρρησία του Εθνικού Ποιητή: με δύο μόνο λέξεις (φοιτητική ξενοιασιά) συν άλλες τέσσερις (δημόσια πρόσωπα όχι κατασταλαγμένα) τα είπε όλα περί ΤΟΥ Συστήματος. Θυμάστε, εκείνο που είχαμε (πρωτο)γράψει πριν ακριβώς σαράντα χρόνια: «Αυτός ο Φιλόσοφος είναι Μεγάλος Ποιητής».

Πάντα λαγαρός αυτόφωτος αστέρας, ευθαρσής κατά του Αυριανισμού παλιότερα και του Αυγιανισμού σήμερα: εύλογα έσπευσαν ετερόφωτοι πλάνητες ματαίως να τον λερώσουν, καλή καρδιά, ψυχή βαθειά. Και πώς λερώνεις ένα Αυτόφωτο, συ ένας Ετερόφωτος; Μα, ένας συμβιβασμένος Δεξιός αυτός και συ ένα προοδευτικό παλληκάρι, που έχεις στο κούτελο μια στάμπα -να!- του ηθικού πλεονεκτήματος. Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Πολιτικο-επικοινωνιακές πομφόλυγες της προόδου

Μπαίνοντας στην τελευταία προεκλογική εβδομάδα και αφού ήδη ορίσαμε το μεγάλο κρυμμένο διακύβευμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ ΣΤΟ Σύστημα («Η Αυτοκρατορία (ΤΟΥ Συστήματος) αντεπιτίθεται», μας μένει η περιγραφή των ατού ΤΟΥ Συστήματος.

Πώς ενοχοποιεί αντιπάλους, ποντάροντας κυρίως στο ανύπαρκτο ηθικό ΤΟΥ πλεονέκτημα, που απορρέει από την επιβολή μιας ανύπαρκτης αξιακής ατζέντας. Πρωτεύουσα αυτού του κόσμου είναι το «Προοδευτιλίκι» ΤΟΥ Συστήματος. Και όταν δεν διακρίνεις Πρόοδο και «Πρόοδο», τότε συνήθως χάνεις και τα διλημματικά διακυβεύματα, είτε πολιτικά (εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμιστικό πολιτικό έργο ή άεργος αντιμεταρρυθμιστικός αντιπολιτικός λαϊκισμός) είτε επικοινωνιακά (προβολή πραγματικού έργου ή μυθοπλαστικός μιζεραμπιλισμός).

Υπάρχουν δύο χονδρικά γραμμές: αυτή ΤΟΥ Συστήματος (Πελατειακός Εθνο-λαϊκισμός) και η εναλλακτική μεταρρυθμιστική (Φιλελευθερο-δημοκρατική) (φωτογραφία: Sooc).

Και ποιος είναι ο ορισμός της προοδευτικότητας;

Φυσικά πάντοτε ο δικός μου ορισμός είναι ο σωστός και ο δικός σου ο λάθος, όλοι το ξέρουμε αυτό, ώσπου να καταλήξουμε σε κάποια στοιχειώδη συμφωνία εργασίας. Ας πούμε, είναι προοδευτική μια ανοιχτή/δημοκρατική κοινωνία, που έτσι και παράγει/διαχέει ικανό πλούτο παντού (άρα και στους «πολλούς») και τελικά δημιουργεί μια γενική ευημερία; Ή αρκεί μια κλειστή κοινωνία, όπου οι επαΐοντες κάνουν «τα δέοντα για το καλό των πολλών», χάνοντας έτσι την πολύτιμη δημιουργία πλούτου και ιδεοληπτικά καταλήγοντας σε φτώχεια εις βάρος των πολλών;

Άρα, συνοψίζοντας, υπάρχουν δύο χονδρικά γραμμές: αυτή ΤΟΥ Συστήματος (Πελατειακός Εθνο-λαϊκισμός) και η εναλλακτική μεταρρυθμιστική (Φιλελευθερο-δημοκρατική). Έδειξε η Δυτική εμπειρία (σαράντα χρόνια τώρα) ότι η κυριαρχία της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, ακόμα και σε παραδοσιακότερες κοινωνίες, απέφερε συνάμα ελευθερία-δικαιοσύνη-ευημερία.

Κάτι που ποτέ δεν πετυχαίνει η Αντιφιλελεύθερη Δημοκρατία (ή Λαϊκισμός/Αυταρχισμός: μην κολλάμε στις ονοματοδοσίες). Και όπου «ανοίγει» ισχυρά η οικονομία, παντού εμφανίζεται πλούτος και σβήνεται η φτώχεια. Αν μάλιστα εδραιώνεται μαζί και περισσότερη δημοκρατία, τότε έχουμε σπουδαία στοιχεία ευημερίας (για να εξαιρέσουμε όσες αυταρχικές χώρες -με οικονομική ελευθερία μόνο- μένουν στον πλούτο, χωρίς δικαιοσύνη και ευημερία).

Όσο και να χτυπιέται ΤΟ Σύστημα, λοιπόν, όσες ιδεοληψίες και αν προτάσσει, προοδευτικότητα είναι ό, τι φέρνει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία, ανάπτυξη, ευημερία: και όλα αυτά τα εξασφαλίζει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία, ενώ τα εξαφανίζει η Αυταρχική Δημοκρατία (και η Ψεκαζμένη Διεθνής όπου βάζει το χεράκι της). Οπότε, πάμε τώρα να δούμε τα προοδευτικά χαΐρια ΤΟΥ Συστήματος.

Ο Μάνος Χατζιδάκις αντρίκια/μοναχικά τα έβαλε με το τέρας του Αυριανισμού.

Το μαγικό προοδευτικό ραβδί ΤΟΥ Συστήματος

Πάντα ήξερε ΤΟ Σύστημα να κατασκευάζει/χρησιμοποιεί μαγικά εργαλεία και μαγικές εικόνες για να εδραιώνει ηγετική θέση στην κοινωνία. Άλλοτε με αναγκαστικές κωλοτούμπες για να καλύψει την αντιφατική ρητορική ΤΟΥ (από το ΕΞΩ-ΟΙ-ΒΑΣΕΙΣ-ΤΟΥ-ΘΑΝΑΤΟΥ, στην μούγκα για το πόσο πανηγυρικά έμειναν ΜΕΣΑ). Και άλλοτε αντιστρέφοντας πλήρως το νόημα των λέξεων για να βολέψει τις ανορθολογικές ΤΟΥ επιλογές (ονομάζοντας προοδευτικό κάθε τι αντιδραστικό που εξυπηρετεί τα πλάνα μας, π.χ. προοδευτικός ο Ακροδεξιός Αυριανισμός και αντιδραστικός ο Μάνος Χατζιδάκις που αντρίκια/μοναχικά τα έβαλε με το τέρας).

Όπως και σήμερα το μαγικό ραβδί του Αυγιανισμού (από το «Ε-Ε-Ε,-Ο-Ο-Ο,-ΠΑΡΤΕ-ΤΟ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΚΑΙ-ΦΥΓΕΤΕ-ΑΠΟ-ΔΩ» στην μούγκα: «ΕΜΕΙΣ-ΒΓΑΛΑΜΕ-ΤΗ-ΧΩΡΑ-ΑΠΟ-ΤΟ-ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΜΑΣ») καθαγιάζει ως προοδευτικό ΤΟ Σύστημα και ως Νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο όποιον πάει να αποκαθηλώσει ΤΟ Σύστημα. Και ως «ΑΛΛΑΓΗ με Προοδευτική Συνεργασία» κάθε στήριξη ΤΟΥ Συστήματος κατά του φτου-κακά αντιπάλου.

Προοδευτικοί και Δίκαιοι μπακαλιάροι παντού

Επίσης, άμα την αποδίδουμε εμείς, τότε η ναζιστικής έμπνευσης συλλογική/οικογενειακή ευθύνη γίνεται προοδευτική: οπότε λέμε «ο-άνθρωπος-αυτός-της-γνωστής-οικογένειας» δείχνοντας απλά γιατί δεν μας αρέσουν τα πολιτικά επιχειρήματα και προτιμάμε τα αντιπολιτικά.

Όπως, το 1985 ο Αυριανισμός έκραζε καγχάζοντας «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη!», έτσι και σήμερα ο Αυγιανισμός καγχάζει «Καλύτερα σφηνάκι, παρά τον Μητσοτάκη!». Γιατί; Διότι έτσι. Και αυτό είναι το ανυπέρβλητο βασικό/μοναδικό μας επιχείρημα, δεν χρειαζόμαστε άλλα: είμαστε προοδευτικοί εμείς, αφού.

Πάντα υπάρχει ένας βολικός τρόπος να καταλυθεί ο διαλεκτικός ορθολογισμός στην Πολιτική, ενώ θα κυριαρχούν ανορθολογικά συνθήματα («Στου-Λαού-την-καρδιά-δεν χωράει-η-Δεξιά!», που υπονοούν ότι ψηφίζουμε με την καρδιά, όχι με το μυαλό. Κλασική συνταγή, προχτές και ο Ερντογάν τραγουδώντας στο μπαλκόνι, με το χέρι επιδεικτικά στην καρδιά, την υιοθέτησε τύπου: «Στου-Λαού-την-καρδιά-χωράει-μόνο-ο-Ερντογάν!»… Έτσι, για την πολιτική διαδικασία, απέναντι στον σοβαρό/κριτικό εκνεωτερισμό που δοκιμάζει και επιλέγει λύσεις με το μυαλό και προοδεύει, έχουμε την «πρόοδο» των παραδοσιακών ιδεοληψιών που βγαίνουν από την καρδιά. Μένει να διαλέξουμε: Με-την-Δύση-ή-με-το-Ισλάμ;

Προοδευτικά Σύμβολα ΤΟΥ Συστήματος

Πίσω από τις εκδηλώσεις θλίψης για τα Τέμπη ΤΟ Σύστημα δόλια εκμεταλλεύτηκε την επικαιρότητα, οπότε φούντωσαν μπακαλιάροι ιδεοληπτικοί/αντιμεταρρυθμιστικοί/τοξικοί. Μαζί αναδύθηκαν τα συνήθη Σύμβολα:

-ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ (όταν ευλόγως επί Χούντας το τραγούδι του Μίκη «Πάλης-ξεκίνημα-νέοι-αγώνες,-οδηγοί-της-ελπίδας-οι-πρώτοι-νεκροί» συμβόλιζε την αντιδικτατορική αγωνιστικότητα, όμως  όχι και σήμερα), τους οποίους αποκαλούμε (Καλούς)-«Νεκρούς-ΜΑΣ», γιατί φαίνεται υπάρχουν και οι (Κακοί)-«νεκροί-ΣΑΣ». Κορυφαίος τυμβωρυχικός μπακαλιάρος.

Όπως υπήρξαν κάποτε και «οι-Νεκροί-της-ΕΡΤ»:

Αλλά ποτέ δεν αποκλήθηκαν νεκροί-ΜΑΣ τα θύματα της ΜΑΡΦΙΝ, όλοι ξέρουμε γιατί.

-ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ, όπως «Οι-νεκροί-μας/τα-κέρδη-τους» (βλ. παρακάτω).

Ποτέ δεν αποκλήθηκαν νεκροί-ΜΑΣ τα θύματα της ΜΑΡΦΙΝ, όλοι ξέρουμε γιατί.

-ΟΙ ΜΥΘΟΙ, όπως «Κάτω η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ» που αν και καταλυτικά διαψεύδεται, ΤΟ Σύστημα ξέρει να κερδίζει ψηφαλάκια οργανώνοντας λαϊκές συναυλίες για το φουκαριάρικο το νερό ΜΑΣ…

-ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ, όπως ο «Αρης (Βελουχιώτης)», ο Μπεζεντάκος και τ’ άλλα τα παιδιά.

-Δεν ήταν ζουμερός μπακαλιάρος, ήταν απλή Ύβρις, που η ΑΔΕΔΥ κάλεσε Εθνικά Συλλαλητήρια για τα Τέμπη με Σύνθημα «Κάτω η αξιολόγηση!» (ελάχιστοι στάθμισαν συνειρμικά τον απρεπή συμβολισμό).

-Τελευταίος φαιησμπουκικός μπακαλιάρος: «Βγήκαν τα παιδιά στους δρόμους και ζητάνε εκδίκηση: θα έρθει η Άνοιξη……..». Παρέλκει το σχόλιο: αν βγαίνανε τα παιδιά, όχι για εκδίκηση, αλλά για δημιουργική απαίτηση μιας ζωής γεμάτης δουλειά, ευημερία, έρωτα και χαρά, ένα οιονεί make love not war, θα ήτανε σφριγηλότερη η Ελλάδα.

Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.)

Όταν η βία είναι τυφλή, είναι ακροδεξιά βία. Και όταν κάποιοι «Αριστεροί» μετέρχονται τυφλή βία και αυτή θα είναι ακροδεξιά βία. Τα είπαμε αυτά κατά κόρον επί Αγανάκτησης, αλλά το φαινόμενο συνεχίζεται και σύντομα θα επανέλθουμε. Προσώρας ας αφήσουμε εδώ αυτά:

Πρόσφατα, ο Αντιπεριφερειάρχης Αττικής Χρ. Καραμάνος θύμωσε με κάποιον ομιλητή σε συνεδρίαση της Περιφέρειας και σαν Εγέρθητος ανέβηκε στο βήμα τραμπουκίζοντάς τον. Εννοείται ότι ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και μπράβο του.

Στην διεγερμένη κατάσταση της Τραγωδίας των Τεμπών, πολλοί δημοσιογράφοι έκαναν τον ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ συνειρμό ότι πάντα ΤΟ Σύστημα ξυπνάει και διορθώνει λάθη μόνο αφού έχει γίνει πια το «Κακό». Ανάμεσά τους και ο «λαομίσητος μνημονιακός» Άρης Πορτοσάλτε και ο νηφάλιος Παύλος Τσίμας. Η χυδαιότητα που ξέρασε εναντίον τους («αιμοδιψείς δημοσιογράφοι»!!!) το Π.Α.Φ. ήταν μνημειώδης.

Ο «λαομίσητος μνημονιακός» Άρης Πορτοσάλτε δέχθηκε ξανά επίθεση με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών.

Εμείς πάντα επιμένουμε: η βίαιη «απελευθερωτική» εξωτερίκευση οργίλων παθών του κακομαθημένου όχλου που αρέσκεται στην Αυτοδικία, είναι Ο-Φασισμός-Ο-Ίδιος, είτε τότε στο Αντιμνημόνιο είτε τώρα στο «οι-νεκροί-μας-τα-κέρδη-τους». Όσοι ανέχονται τέτοιον Φασισμό, έχουν πάρει διαζύγιο με την Πρόοδο και αναλαμβάνουν την πολιτική του ευθύνη.-

«Αντι-κατασταλτικά» προοδευτικά κουκούλια  

Ως προέκταση του Π.Α.Φ. ας δούμε και αυτό. Στο ανορθολογικό-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ νομίζουμε ότι το Κράτος Δικαίου είναι κουλτουριάρικη τιποτολογία και όχι η ορθολογική Νομοκρατία, που εκλογικεύει/οργανώνει το πλαίσιο της συλλογικής-και-ατομικής ζωής μας, χωρίς το οποίο η δημοκρατία διαλύεται και η κοινωνία εκσομαλίζεται.

Έτσι, από αυτή την διαρκή παρεξήγηση απορρέει μια ηθική τάξη εντελώς «προοδευτική», που λέει πως όταν κάτι δεν μου αρέσει, τότε παίρνω από την σημαία το δικαίωμα και τα κάνω λίμπα όλα (δημοκρατία δεν έχουμε, αφού;). Αφού δεν με έμαθε κανείς ποτέ ότι Αυτοδικία=Φασισμός, τότε κι εγώ ως προοδευτικός αυτοδικώ.

Έτσι πέφτουν σαν το χαλάζι οι μπακαλιάροι περί «φασιστικών κυβερνήσεων που καταστέλλουν την δημοκρατία», ενώ το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Όπως και επί αγανάκτησης, όταν τα τάγματα εφόδου του Ανεξυριζαυγιτισμού φώναζαν «να-καεί-να-καεί-το-μπουρδέλο-η-Βουλή» και απέναντί τους οι «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι» υπερασπίζονταν την Δημοκρατία από την φασιστική εκτροπή του Π.Α.Φ. Πάντα το Αποενοχοποιημένο Τρελοκομείο της Αυτοδικίας είναι ο Φασισμός και η Αστυνομία είναι η Δημοκρατική Απάντηση, όσο κι αν εξαπολύονται «προοδευτικοί» μπακαλιάροι κατά «ακροδεξιών κυβερνήσεων». Τότε απλώς βρείτε τον αποενοχοποιητή/λαϊκιστή και στείλτε τον σπίτι του.

Τα λέμε δεκαετίες τώρα, ματαίως, αλλά πάλι τα ξαναλέμε: εφόσον τα παιδιά δεν μαθαίνουν από το σχολείο τις στοιχειώδεις αρχές της Πολιτικής Αγωγής και καπάκι παίρνουν από τους δασκάλους το αντίστροφο μήνυμα, τότε όλα είναι αποδεκτά. Οπότε, άμα κάτι δεν μας αρέσει, τότε η κατάληψη του δημόσιου χώρου είναι δημοκρατικό μας καθήκον και όχι αντικοινωνική γουρουνιά. Και όταν έρχεται η Πολιτεία να την σταματήσει με τα όργανα της δημοκρατικής τάξης, που πλέον εμείς οριστικά τα θεωρούμε «Μπα-Γου-Δολ», τότε η Πολιτεία είναι ακροδεξιά και διαπράττει φασιστική καταστολή, σύμφωνα όχι μόνο με κάποια αγράμματα παιδάκια, αλλά ακόμα και με πρώην πρωθυπουργούς.

Αφήστε που στο ανορθολογικό-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ ακόμα και η Δικαιοσύνη συστηματικά βρίσκεται στην κοσμάρα της και μπερδεύει την νόμιμη απεργία με την παράνομη κατάληψη, (δείτε πώς: «Της Δικαιοσύνης «απεργία» νοητή»). Έτσι, χάσαμε. Και λέμε: καληνύχτα, Κεμάλ.

«Αντι-Κερδώες» προοδευτικές μπουρμπουλήθρες

Η προαναφερθείσα «σημαία»: «Οι-νεκροί-μας/τα-κέρδη-τους» είναι επιεικώς αφελής, καθώς κανένα (οικονομικό) κέρδος δεν προκάλεσε νεκρούς στα Τέμπη, πάρεξ το (εξουσιαστικό) κέρδος όσων καρεκλοκένταυρων ΤΟΥ Συστήματος εξαθλίωσαν τον ΟΣΕ (συμπεριλαμβανομένου του αμελούς υπουργού), όσο κι αν φωνάζουν οι συνήθεις δεινόσαυροι. Εν τούτοις, όλα τα ευήθη παιδιά που βγήκαν στους δρόμους υιοθέτησαν αμάσητο τον μπακαλιάρο ΤΟΥ Συστήματος: «Οι-νεκροί-μας/τα-κέρδη-τους». Και τους διαφεύγει πως είναι ληγμένη η φτωχή/μονοσήμαντη ανάλυση ότι μόνο μια αντίφαση δημιουργεί Ιστορία (ποιος-έχει-τα-μέσα-παραγωγής), αγνοώντας την μητέρα αντίφαση (εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος) και προκαλώντας έτσι τραγικές παρεξηγήσεις.

Μαζί, φυσικά, και όλες οι συνήθεις οιμωγές του μυθοπλαστικού Μιζεραμπιλισμού ΤΟΥ Συστήματος, που ενοχοποιούν κάθε τύπο επιχειρηματικότητας, κέρδους, ιδιωτικής οικονομίας. Τέτοιες έννοιες η Δύση από την εποχή της Αναγέννησης έπαψε να τις έχει ενοχοποιημένες (ώσπου ο Μαρξ αγνόησε/υποτίμησε όσα είπε ο Άνταμ Σμιθ περί της δημιουργίας του πλούτου των εθνών και τις ξαναενοχοποίησε). Πάντως, πάλι σήμερα, ως σημαία ανάπτυξης αποτελούν ΤΗΝ πηγή της γενικής ευημερίας στις φιλελεύθερες δημοκρατίες.

Αλλά στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ παραμένουν ενοχοποιημένες και ταυτόσημες με την ενδέκατη εντολή του Μωυσή «Ου κερδίσεις» (γέλια για το αντι-ιμπεριαλιστικό-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ). Όλα αυτά, βέβαια, ευθέως συνδέονται με την παραδοσιακότητα της κοινωνίας μας, που ίσως και είναι η μυστική αιτία της ανθεκτικότητας ΤΟΥ Συστήματος επί τόσες δεκαετίες. Μην ξεχνάμε, εδώ έχουμε τα κατηχητικά ΚΑΙ των χριστιανοκομμουνιστών παπάδων ΚΑΙ των «προοδευτικών» δασκάλων (που ωθούν τα παιδάκια σε «δημοκρατικές καταλήψεις» και λοιπούς «αγώνες ταξικούς»). Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας ξενίζει αυτή η βλαχιά «τα-κέρδη-τους-οι-νεκροί-μας»: θεωρείται δεδομένη αλήθεια αδιαλείπτως επιβεβαιωμένη στο Ποικιλώνυμο Εθνικό μας Κατηχητικό, όθεν και ο αστείος μπακαλιάρος περί «Δίκαιης Ανάπτυξης», που ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ σημαίνει…

Δηλαδή, κέρδος-ιδιωτικότητα-επιχειρηματικότητα είναι εντελώς του σατανά για όλες τις θεωρήσεις: ακραίες χριστιανικές (πλούτος-ίσον-αμαρτία), κομμουνιστικές (το-κέρδος-σκοτώνει-παιδάκια) ή και από την ανάποδη ακροφιλελεύθερες (ο-φόρος-είναι-κλοπή). Κάθε ιδεοληπτική δαιμονοποίηση διαστρέφει την απλή πραγματικότητα: ο πλούτος εκτός από μια ολοκλήρωση της ατομικότητας αποτελεί και πηγή της συλλογικής ευημερίας, φτάνει να μπαίνει σε ρυθμιστικό πλαίσιο ευρυθμίας και μη αντικοινωνικής απληστίας. Τόσο απλά, τόσο ουδόλως διαβολικά.

Το «Μαίηλ Χαρδούβελη» αποδείχθηκε ανώδυνο συγκριτικά με το επόμενο αχρείαστο (Τρίτο) Οδυνηρό Μνημόνιο (φωτογραφία: Sooc).

Επικοινωνιακή μέθοδος: Θερσιτισμός

Όταν οι προοδευτικοί μπακαλιάροι δεν φτουράνε, τότε ΤΟ Σύστημα ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Ολόκληρο βιβλίο γράφεις για την μίρλα της ελληνικής κοινωνίας, που θυμίζουν τον Ομηρικό Θερσίτη (ένα τύπο εριστικό/προκλητικό/ανακατωσούρη), ιδίως σε καιρούς προεκλογικούς ή γενικά τοξικά υπερδιεγερμένους.

Ο Ριζοσπαστικός Λαϊκισμός έχει ιδιαίτερες περγαμηνές σε αυτό το πεδίο που αποκαλούμε Θερσιτισμό, αλλά και στον μυθοπλαστικό/συκοφαντικό μιζεραμπιλισμό που εικονοποιεί τα «γεγονότα» με τερατουργές διαφημίσεις.

Ο Ολιστικός Δομικός Δηλιγιαννισμός («το πρόγραμμά μας είναι ακριβώς το αντίθετον από εκείνον του αντιπάλου μας» έλεγε ο θλιβερός αντίπαλος του Τρικούπη) είναι μια πολιτική στάση, που με πολλές υπερδραστήριες ψευδομηχανές κάνει θαύματα. Διότι σαστίζουν οι αντίπαλοι, παύουν να απαντούν/αντιδρούν και η πληθωριστική ψευδολογία κυριαρχεί. Και καταστρέφεται η προεκλογική πολιτική επικοινωνία εις βάρος της κοινωνίας (προ μηνός πάντως δημοσκοπήθηκε το 92% να λέει «δεν φταίει ο Σταθμάρχης»)…

Καθώς στην Δημοκρατία όλες οι ψήφοι έχουν ίση αξία, ο λαϊκισμός ξέρει πολύ καλά ότι άμα δεν έχεις αξιόλογα επιχειρήματα, τότε είναι ευκολότερο να απευθύνεσαι με φτήνεια-ψευδολογία στα πιο αμόρφωτα κοινά, εξασφαλίζοντας ανέξοδη επιτυχία. Η απάντηση επ’ αυτού της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας είναι μία και δύσκολη: διαρκής επιμόρφωση των πολιτών, με κριτική-όχι-κατηχητική γνώση, που σταδιακά τους καθιστά πιο υποψιασμένους απέναντι στον λαϊκισμό. Και αυτό μόνο για μακροπρόθεσμη θωράκιση: για κάποια άμεση αντίδραση δεν υπάρχει έλεος. Το λες και Δικτατορία του Κατιναριάτου, με ωρυόμενες μαινάδες, βαβούρα με βοώσες βουβουζέλες, σύγχυση, δεκάδες πολιτικά περιστατικά ημερησίως, χιλιάδες στα σόσιαλ-μήντια. Ας παραθέσουμε ενδεικτικά εδώ τρία πιο επίσημα/ηγετικά:

-Όλοι ξέρουν ποιος γκρέμισε πρόωρα την Κυβέρνηση Σαμαρά -ενώ έληγε το (Δεύτερο) Μνημόνιό της- καταγγέλλοντας το «Μαίηλ Χαρδούβελη» που αποδείχθηκε ανώδυνο συγκριτικά με το επόμενο αχρείαστο (Τρίτο) Οδυνηρό Μνημόνιο. Ο ίδιος, λοιπόν, τώρα διαλαλεί ότι αυτός μας έβγαλε από τα μνημόνια.

-Ο ίδιος διαδίδει ότι οι υποσχέσεις του (που θυμίζουν το τζάμπα αέριο/πετρέλαιο του Ερντογάν) «δεν κοστίζουν παρά μόνο 5 δις: όσο κοστίζουν οι απευθείας αναθέσεις Μητσοτάκη». Η κυβέρνηση ΔΕΝ απαντάει. Και πας από περιέργεια στον επίσημο πίνακα και προκύπτει ότι οι απευθείας αναθέσεις εξαμήνου είναι μόνο 767 μύρια…

Τελικά οι απευθείας αναθέσεις εξαμήνου είναι μόνο 767 μύρια…

-Του λένε ότι ΔΕΝ ιδιωτικοποιείται το Νερό και εκείνος επιμένει διαρκώς «Κάτω η ιδιωτικοποίηση του Νερού!», θυμίζοντας τον αντικομμουνιστή στρατηγό Τζακ Ρίππερ (ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα, του Στάνλεϋ Κιούμπρικ), που εξαπέλυσε πυρηνικούς πυραύλους κατά της Μόσχας, γιατί ισχυριζόταν εμμονικά ότι «οι κόκκινοι θέλουν να μας κλέψουν τα ζωτικά μας υγρά».

Δια ταύτα

Παρά την παρατεταμένη προπαγάνδα ΤΟΥ Συστήματος, μετά από πικρή πείρα κάθε πολίτης -όσο του το επιτρέπει η δράση του Θερσιτισμού- μπορεί έλλογα να καταλάβει ότι μόνο η αξιόπιστη σοβαρότητα φέρνει Πρόοδο, ενώ ο αναξιόπιστος χαβαλές φέρνει μόνο Οπισθοδρόμηση. Και πάντα το κορυφαίο δίλημμα μένει όρθιο: Με-την-Δύση-ή-με-το-Ισλάμ;

Και είναι ψιλοφανερό, πόση αξία έχουν οι μπακαλιάροι περί Προοδευτικής Συνεργασίας, άμα προκύπτουν από τις ανωτέρω ληγμένες αναλύσεις και (ακόμα χειρότερα) άμα τα πρόσωπα που τους ξεστομίζουν έχουν καμμένη αξιοπιστία, γιατί ποτέ δεν τους ένοιαζε η ρετσινιά «εξαυταπατεών». Όμως, όταν σου βγει η φήμη του «Πινόκιο», εσύ που κάποτε ό, τι άγγιζες γινόταν χρυσός, τώρα ό, τι αγγίξεις, γίνεται κάτι μεταξύ τσίγκου και σβίγκου.

Διαβάστε ακόμα: Η Αυτοκρατορία (ΤΟΥ Συστήματος) αντεπιτίθεται.

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας εκλογές Κυριάκος μητσοτάκης νεα δημοκρατία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook