Κάποια στιγμή στα ‘90s μια δράκα Ιταλοί λόγιοι ακτιβιστές σχημάτισαν την κολλεκτίβα Luther Blissett. Ίσως η κορυφαία τους στιγμή ήταν το μυθιστόρημα Εκκλησιαστής (εκδ. Τραυλός) ένα ιστορικό θρίλερ που αν κάποιος καταφέρει να ακολουθήσει α)την πλοκή στο κατακερματισμένο χρονικό πλαίσιο και β) την ακατάπαυστη παρέλαση χαρακτήρων, τότε θα αποζημιωθεί. Την έμπνευση του ονόματος σε αυτούς τους μυστικοπαθείς Ιταλούς έδωσε ο B.a.m.e σέντερ φορ των ‘80s Λούθερ Μπλίσετ από την ποδοσφαιρομάνα Γουότφορντ με πρόεδρο, τότε, τον Έλτον Τζον, επίσης άξιο τέκνο της πόλης. O Λούθερ το 1983 πήρε μεταγραφή για την μεγάλη Μίλαν. Στο τέλος της σεζόν αναδείχτηκε bidone d’ oro –στην κυριολεξία «χρυσός κουβάς ». Στα ελληνικά θα τον λέγαμε, εύληπτα, «παλτό».
Ποιοι όμως είναι οι ΟΑΧΔ; Είμαστε παναθηναϊκών φρονημάτων, λόγιοι δεν τυγχάνουμε, αλλά ανησυχίες έχουμε. Πολλοί τις συζητάμε, ένας τις γράφει. Τα αρχικά μας δεν είναι απαραίτητο ότι σημαίνουν «Όχι Άλλο Χρήστο Δώνη». Μπορεί και να είναι, φερειπείν, «Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Χ.Δ.» Κάτι σαν το ΟΑΚΚΕ, αλλά για τον Χρήστο. Το γιο του Γιώργου. Ο οποίος Γιώργος έφαγε τον Νίκο και, φυσικά, την γλίτωσε πάλι. Σαν αυτόν τον αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ στην τραγωδία στο Μάτι που τον έβριζαν δύο κυβερνήσεις –η νυν και η πρώην- κι αυτός κατάφερε να κρατήσει τη θεσούλα του και με τις δύο. Πολύ θα θέλαμε κάποια στιγμή να μας αποκαλυφθεί το δόντι του.
Ο Γιώργος είναι πονηρός. Όταν ξεκινούσε πέρσι στον πράσινο πάγκο είχε κρατήσει δίπλα του και τον γιο του Χρήστο. Αργά, αλλά σταθερά, όταν τα πρώιμα καλά αποτελέσματα του έδωσαν δικαίωμα και ανοήμονες αθλητικοί συντάκτες άρχισαν τις δοξολογίες, καθιέρωσε τον Χρήστο στην εντεκάδα. Έκτοτε, δε, τον εντοίχισε εκεί. Ο Γιώργος είναι σαν το Βέλγιο, στο πρόσφατο Μουντιάλ. Που είχε τον Λουκάκου και λοιπούς γίγαντες, αλλά παραλίγο να αποκλειστεί από τους κοντόσωμους Ιάπωνες γιατί επέμενε να παίζει με την μπάλα κάτω. Το Βέλγιο ήταν αποφασισμένο, όμως, να ζήσει και να «πεθάνει» με τις ιδέες του. Το ίδιο και ο Γιώργος.
Πέρα από διάφορα μετάρσια ιδεολογήματα του, όμως, δεν έχουμε καταλάβει ποια είναι η βασική ιδέα του Γιώργου. Ίσως, εν τέλει, να είναι ο δια βίου Χρήστος. Ο Γιώργος, όμως, έχει μηχανισμό που τον στηρίζει, είναι φανερό. Όλο το καλοκαίρι οι ανοήμονες μας κλείνανε το μάτι «Ο Χρήστος φέτος έχει δουλέψει πολύ, έχει μεταμορφωθεί.» Εντάξει παιδιά, αλλά, ένεκα τα φτωχά εκφραστικά μέσα, καρφώνεστε. Σήμερα, που ακόμη περιμένουμε να δούμε τη δουλειά του καλοκαιριού που μεταμόρφωσε τον Χρήστο, ο μπαμπάς του Χρήστου ενημερώνει ότι είναι συμπλεγματικοί όσοι δεν βλέπουν ότι ο Χρήστος ήταν ο καλύτερος στην προετοιμασία. Λίγες μέρες μετά ο αδερφός του Χρήστου, ο Τάσος λέει ότι όποιος πιστεύει ότι ο Χρήστος παίζει με βύσμα είναι κακοήθης. Τον οποίον Τάσο ο οιοσδήποτε εχέφρων φίλος του σπορ θα τον προτιμούσε στην ομάδα του με οφθαλμούς σφαλιστούς έναντι του αδελφού του.
Δυστυχώς, όμως, έτσι είναι στη ζωή, κάποιος στο τέλος μένει με τον μουτζούρη. Σαν τον Τάκη που απ’ όλες τις βαθμίδες Ιταλών προπονητών (από μετρ έως μέτριοι) βρήκε κι έφερε τον Στραματσόνι. Ο οποίος, συμπαθής κατά τ’άλλα, Αντρέα συνεχίζει το ναπολεόντειο άγος του -με ολίγη από Θερβάντες- στη Τεχεράνη.
Αν η ενδημική διαφθορά είναι ο ένας πυλώνας του brain drain, ο άλλος είναι η αναξιοκρατία –όχι, για τον νεποτισμό θα είναι ώριμες οι συνθήκες να μιλήσουμε όταν, πλέον, θα κυβερνά η όγδοη γενιά από τις ίδιες οικογένειες. Αλλά μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε για τον Χρήστο. Ο Χρήστος είναι (κι αυτός) πονηρός. Ξέρει να φυλάγεται από τις κακοτοπιές. Στο γήπεδο μένει μακριά από όπου το παιχνίδι καίει. Την μπάλα την δίδει μόνο δίπλα και πίσω. Στις αποτυχίες βυθίζει περίλυπος το κεφάλι. Ενίοτε ξεσπά και σε λυγμούς.
Ο Χρήστος είναι ψηλός, αλλά δεν πηδάει για κεφαλιές. Είναι σωματώδης, αλλά τζαρτζάρεται εύκολα. Επίσης δεν είναι ιδιαίτερα ταχύς, ενώ ακόμη κι ο αστράγαλος του Αντονί Μουνιέ έχει καλύτερη τεχνική κατάρτιση από τον καθόλα αρτιμελή Χρήστο. Και του Μολό ο αστράγαλος, ωσαύτως. Ο οποίος Μολό δεν προσπαθούσε, μάθαμε, στις προπονήσεις και περιθωριοποιήθηκε. Αν προσπαθούσε, ίσως του έλεγαν ότι δεν έχει τα σωστά τατουάζ –ενώ ο Χρήστος έχει δύο παράλληλες γραμμές στο βραχίονα με άρτιες περασιές. Ο Τζανδάρης που τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζουμε, αλλά από κοψιά ομοιάζει σε αντιδραστικότητα με την Μητέρα Τερέζα, επίσης δεν έκανε, παρ’ ότι είναι από τους πλέον χαμηλόμισθους. Ο Κάτσε δεν ήταν κατάλληλος. Ο Κουρμπέλης μας ενημερώνουν, δε, οι παρασκηνιακές στήλες των ανοημόνων έχει νεύρα, ενώ στην Εθνική βρήκε την υγειά του γιατί δεν χρειάζεται να τρέχει για όλους στο κέντρο –ντανγκ, ντονγκ ακούστηκαν καμπάνες.
Κάποια στιγμή που ο Νίκος έφτασε κοντά στο να φέρει το περήφανο άτι Τζακ Ρόντγουελ, ένας τεταρταίος πρέπει να τον έκοψε τον Γιώργο, γιατί έτσι ο Χρήστος θα είχε έναν κάποιο ανταγωνισμό για τη θέση του. Ευτυχώς, το μοιραίο απεφεύχθη. Ανθ’ ημών Φάουστο, σαν μεταμοντέρνος Γκαίτε, για έναν προπονητή που πούλησε πολλές ψυχές για να έχει πάντα θέση στην ενδεκάδα ο γιος του.
Υπάρχει μια χαρακτηριστική στιγμή στον πρώτο αγώνα της χρονιάς στη Λαμία. Η στιγμή που ο Χρήστος τρώει κίτρινη κάρτα και διαμαρτύρεται στον διαιτητή σαν κακομαθημένο παιδί. Σαν τον γιο του Μπρούταλη του μπακάλη που είχε τη μοναδική μπάλα στη γειτονιά, νόμιζες ότι θα πάρει τη μπάλα του και θα σηκωθεί να φύγει από το γήπεδο. Φευ. Ο Χρήστος έμεινε.
Διαβάστε ακόμα: Ολυμπιακός με ΣΥΡΙΖΑ, Θρύλος με ΝΔ;